Ο Δήμαρχος Κακλαμάνης σε τρέλα και τσιμεντένιο οργασμό... Μαζέψτε τον!

Αν αυτό που βλέπετε δεν είναι ΒΙΑ...
ΒΙΑ στη ΖΩΗ ΜΑΣ, ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΜΑΣ, ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ, τότε τι είναι η βία; Οι βιτρίνες;
Είναι κακό να αγαπάς το πάρκο σου; Είναι κακό να το υπερασπίζεσαι;

ΤΖΑ ήρθα... Προσεχώς και στο Άλσος Παγκρατίου και σε λίγο κοντά στο δεντράκι της γειτονιάς σας...

Με τα "καλόπαιδα" του Παναθηναϊκού, την ώρα που τα συνεργεία ρημάζανε τα δέντρα, και τα ΜΑΤ ψέκαζαν...

Θαυμάστε κορμοστασιά και ύφος... Αυτόν όμως ψήφισε ο λαός... Χα χα!

Και έτσι αντιλαμβάνεται φυσικά και αυτός και οι υπόλοιποι το πράσινο στην Πόλη...

Φυσικά και ο Βοτανικός θα είναι ο παράδεισος...

Τα ΜΑΤ εν ώρα υπηρεσίας...

1, 2, 3 πόζα στο φακό και πάμε...! Το έχετε παιδιά! Έτσι, έτσι...

Φωτό από http://kipzzzeli.blogspot.com/2009/01/260109.html, http://salata.wordpress.com/, Ναυτεμπορική

Νιώθω, πως, ζω σε αυτή τη χώρα ένα συνεχόμενο εφιάλτη χωρίς τέλος... Δηλαδή μου, μας έρχεται το ένα μετά το άλλο το τελευταίο διάστημα και προσπαθώ να σηκωθώ από τη σφαλιάρα και να σου και η άλλη... Απορώ πως τα καταφέρνω δηλαδή, επειδή είμαι και ευαισθητούλης ενεργός πολίτης και δεν έχω καταλήξει στο ψυχίατρο... ή στα σίδερα!

Πήγα ο άνθρωπος στην προβίτσα μου στην Κυψέλη τη Δευτέρα 26/1 που περάσε, και καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει στην Πατησίων... Ρωτώ, μαθαίνω από περαστικούς και άλλους τη βαρβαρότητα που συντελέστηκε στη γωνία Πατησίων και Κύπρου, το θάνατο ενός ακόμα μικρού κυττάρου πρασίνου στον αστικό ιστό.

Ο κύριος Κακλαμάνης και η παρέα του, δρουν σαν μαφία και ακόμα χειρότερα...

Μέσα στη νύχτα, πήγανε να κόψουν τα αιωνόβια δέντρα που ήταν εκεί στο παλιό οικόπεδο Καλιφρονά, σαν δειλοί κλεφτοκοτάδες. Αν είχαν τα κότσια και το δίκιο με το μέρος τους, ας πηγαιναν μεσημέρι με το φως του ήλιου. Αλλά τέτοιοι είναι. Σε μια πόλη που ασφυκτιά από το τσιμέντο, ένα πάρκο που ουσιαστικά το φρόντιζαν οι κάτοικοι τόσο καιρό, γιατί ο Δήμος Αθηναίων επίτηδες το είχε εγκαταλείψει σχεδόν, κόβουμε 40 και βάλε δέντρα για να γίνει και καλά υπόγειο πάρκινγκ...

Αυτός ο ανεκδίηγητος πια Δήμαρχος, δε σέβεται τίποτα... Το πρόβλημα είναι ότι είναι αδίστακτος. Από που να τον πιάσω και που να τον αφήσω; Έχω σκάσει ο άνθρωπος!

• Την ώρα του εγκλήματος, έβγαινε φωτογραφίες με πέτσινο και τόσο κιτς πουκάμισο με τους μεγαλομετόχους της ΠΑΕ ΠΑΟ, όπου πήγε να εκφράσει και πάλι τις οικολογικές του ανησυχίες. Στο Βοτανικό λοιπόν, έχει καταντήσει το φερέφωνο, του κατασκευαστή Βωβού, ο κλητήρας του, μας ζάλισε με τις ιστορίες του και τα γήπεδα... Δεν τα χάφτουμε βρε χριστιανέ μου! Εσύ γιατί ασχολείσαι και δεν πας να φτιάξεις άλλα που μας καίνε πολύ περισσότερο από το γήπεδο του ΠΑΟ, που στην τελική ας αποφανθεί η δικαιοσύνη; Σε ποιό πολιτισμένο μέρος του κόσμου, ένας Δήμαρχος κάνει τον τόπο ανάστατο για να φτιαχτεί σώνει και καλά ένα Mall, ένα Εμπορικό Κέντρο; Που πήξαμε πια από αυτά βρε καραγκιόζηδες, ο κόσμος δεν έχει λεφτά ξυπνήστε! Αμφισβητεί ακόμα και το δικαίωμα κάποιου να προσφύγει στη δικαιοσύνη... Προσπαθεί ο προφήτης Νικητιανός να μας πείσει ότι θα πέσει κεραυνός να μας κάψει αν δεν γίνει το εμπορικό... ο νέος χώρος εμπορικού πολιτισμού που είπαν και κάποιοι από τα άκρα και τα δεξιά! Σκάει και από πάνω αν αντιδράς, αν μιλάς, αν τολμήσεις και από πάνω να του πεις μια κουβέντα! Γιατί μιλάς ακίνητος!
• Στα γεγονότα του Δεκέμβρη κλαιγόταν, να μη γράψω σαν τι, για τις αναβολές που έφαγαν οι φιέστες του, για τις βιτρίνες... Μας καλούσε να πάρουμε έστω ένα μικρό δωράκι (σαν το Δρακουμελ, ίδιος σας λέω, του μοιάζει κιόλας) από τα μαγαζάκια να βοηθήσουμε, και 1,5 εβδομάδα μετά από τη δολοφονία του Αλέξη έριχνε πυροτεχνήματα στο Σύνταγμα για να φτιάξει τη "ψυχολογία" της πόλης και τα ΜΑΤ φύλαγαν το πλαστικό δέντρο... Αυτό είναι! Να βάλουμε όλοι πλαστικά σε ταράτσες και αυλές! Ούτε πότισμα δεν θέλουν!
  
• Στο Άλσος Παγκρατίου, η ανάπλαση θέλει και καφέ, και θέατρο και τσίρκο Μεντράνο...
  Έστειλε και μπουλντόζα.
• Η εικόνα που όλοι ξέρουμε για το παρκάκι με το πάρκινγκ από κάτω είναι εδώ, παρούσα... Πάτε βόλτα στην Πλατεία Κάνιγγος, στην Πλατεία Αιγύπτου, στο κτήμα Θων που ο Βωβός μας "δώρισε" 2 άθλια κτίρια και 3 δέντρα κουτσουρεμένα.. Αυτές είναι οι αναπλάσεις. Στη Κάνιγγος δε, έχει φυτρώσει και ένα ΑΤΜ της Πειραιώς γιατί φύονται σε δημόσιο και αστικό τόπο από μόνα τους!
• Τα 170 δέντρα που λέει θα βάλει, είναι 170 γεράνια σε γλάστρες...
• Κατά τ' άλλα οι δρόμοι μας είναι καθαροί, τα πεζοδρόμια φτιαγμένα, το Ιστορικό Κέντρο η χαρά του ντίλερ και του προαγωγού, τα αυτοκίνητα παρκάρουν απλά παντού, η Ερμού στην Ασωμάτων γίνεται κάθε βράδυ πάρκινγκ για τους φαν του Σάκη δίπλα, να μην κουράζονται, τα αυτοκίνητα φυσικά και μειώνονται, με τους ποδηλάτες όλο συναντήσεις και αγαστή συνεργασία είναι... (Σημειώνω, ότι προσωπικά, έχω πάρει 4 φορές τηλέφωνο για συνάντηση μαζί του με τους podilates.gr και έφαγα πόρτα).
  
• Επίσης ο νόμος εφαρμόζεται επιλεκτικά σε θιάσους 2 κακομοίρηδων ηθοποιών για ένα κόλλημα αφίσας της παράστασής τους σε ένα τοίχο στο Γκάζι, όπου όλοι οι τοίχοι είναι φρεσκοβαμμένοι και καθαροί, με αντίτιμο από 500€ μέχρι 2000€, ενώ φυσικά τα κλαμπ και οι συναυλίες από τους διοργανωτές στην Τεχνόπολη του Δήμου, δεν κολλάνε αφίσες, απλά στέλνουν ταχυδρομικά περιστέρια και η πνοή του ανέμου φέρνει την είδηση της κάθε εκδήλωσης στα αυτιά μας... Και η Μαρία της γειτονιάς, που το άκουσε από την κυρία Κατίνα απέναντι...
  
• Ααααα και η διαφημιστική ταμπέλα στην μούρη μου, απέναντι από το σπίτι, που ήρθαν νύχτα και τη βάλανε ακόμα φυσικά είναι εκεί... Αλλά τι; Αφού αυτοί, για τέτοια κονδύλια δεν έχουν... Αλλά για απαλλοτρίωση πρασίνου έχουν! Όμως και στο παρκάκι και αυτοί νύχτα πήγανε, άρα μαφία είναι και αυτοί... Άρα εγώ τι θέλω τώρα;
  

ΘΕΛΩ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΣΕΒΑΣΜΟ...

ΜΟΥ ΑΣΚΕΙΤΕ ΒΙΑ ΒΙΑ ΒΙΑ ΣΤΟ ΖΩΤΙΚΟ ΜΟΥ ΧΩΡΟ... Συνέχεια, συνέχεια...

ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ...

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ;

Τέλος, σας παρακαλώ θερμά δείτε αυτό εδώ... Η Νένα Μεντή τα λέει όλα... Η φωνή μου...
http://www.tvxs.gr/v4012
Και αυτό να επιβεβαιώσετε τα παραπάνω...
http://www.tvxs.gr/v4034

Για το "Προσβάσιμο Χώρο" μας...

Πάρκαρα το ποδήλατο στην καρδιά της πόλης...

Στην Κοραή 4, κάτω από το Κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής, δίπλα στο Κινηματογράφο Άστυ, βρίσκεται ο χώρος Ιστορικής Μνήμης 1941 -1944. Ήταν προορισμένος, όταν κτίστηκε το κτίριο το 1934, για αντιαεροπορικό καταφύγιο αλλά κατέληξε στην Κατοχή χώρος υψίστης ασφαλείας, κρατητήριο, κολαστήριο ανθρώπων και ψυχών...

Σήμερα είναι επισκέψιμος κάποιες ώρες και μέρες της εβδομάδας...

Και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 2115, σε αυτό το χώρο συντελείται κάτι εξαιρετικό...
Μια θεατρική ομάδα, η Πόλις, χρησιμοποιεί το χώρο αυτό για να αφηγηθεί λιτά, απλά, μια ιστορία για την ανθρώπινη ικανότητα των ονείρων, του έρωτα, της ελπίδας, της αλήθειας, του ανεξάρτητου πνεύματος και της φύσης μας, της μη ένταξης στα συνηθισμένα... Αλλά και τη σκοτεινή, ναι και αυτή "ανθρώπινη" δυστυχώς, πλευρά του εξευτελισμού, της ταπείνωσης του άλλου, της απολυταρχικής σκέψης, νόησης, ραδιουργίας, της ασφυκτικής εξουσίας, της καθαίρεσης της προσωπικότητας...

Στους τοίχους του χώρου αυτού, που όμως δεν είναι υγρός, αναπνέι, εκατοντάδες χέρια έχουν σκαλίσει σε λέξεις, σχήματα, ζωγραφιές, σε ανορθόγραφες και όχι προτάσεις, με τα κορδόνια από τα παπούτσια τους, με ότι μπορούσαν να βρουν, αυτά που δεν μπορούσαν να φωνάξουν, να ακουστούν... Στην "κόλαση" της Γκεστάπο, το ανθρώπινο είδος πάλεψε με απίστευτους τρόπους για να μείνει τουλάχιστον ζωντανή η σκέψη του...

Ανάμεσα σε αυτούς τους χαραγμένους τοίχους, μιλάνε τα σώματα και οι λέξεις για την κατάργηση του δημόσιου εαυτού μας, για τη μη πρόσβαση στα δεδομένα μας, στα δικαιώματα μας, για την εξύψωση του ιδιωτικού σε βάρος του κοινωνικού ατόμου. Την αφαίρεση της ταυτότητας μας, την χειραγώγηση από τα μίντια και το ναρκωτικό της τηλεόρασης... Οι λέξεις στους τοίχους, τα ονόματα, οι ημερομηνίες είναι οι σιωπηλοί πρωταγωνιστές αλλά και θεατές αυτής της θεατρικής έκφρασης... Σαν οι οικοδεσπότες από το παρελθόν, να ζωντανεύουν. Και ρωτάνε ακόμα... με απορία... Γιατί υπάρχουν ακόμα τέτοια κρατητήρια, και βασανιστήρια; Γιατί η καταστολή είναι ακόμα τόσο επίκαιρη; Γιατί ακόμα οι άνθρωποι θέλουν να επιφέρουν τόσο εξευτελιστικό και ανυπολόγιστο πόνο σε άλλους; Γιατί ακόμα τόση βία; Γιατί οι ζωές των περισσότερων από εμάς είναι τόσο ψεύτικες, καθυποταγμένες; Γίνεται ο έρωτας στην απολυταρχία να επιβιώσει; Πόσο εύκολα ένας άνθρωπος, "αποστειρώνεται" στα χέρια της εξουσίας, γίνεται μαριονέτα;

Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις που οι απαντήσεις προσπαθούν να υπάρξουν, εκεί στο υπόγειο της Κοραή. Χτυπάνε στις βαριές σιδερένιες πόρτες με γερμανικές επιγραφές... Της φέρνει ο αέρας, που άμα φυσάει πολύ, βουίζει όλο το κρατητήριο, με ένα υπόκωφο ήχο. "Φαντάσματα" που θέλουν να μας ξυπνήσουν από τη λήθη μας... Να μας αφυπνίσουν.

Μετά από σχεδόν 60 και βάλε χρόνια, οι συντελεστές κάνουν το χώρο αυτό ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟ...
Σε εμάς... τους μη προσβάσιμους ούτε καν στο καλημέρα μας.

"Ένας χώρος βασανιστηρίων να μην είναι εξωτικά μακρινός σήμερα", όπως γράφουν στο καταπληκτικό πρόγραμμα/ντοσιέ της παράστασης. Μια μοναδική και τόσο επίκαιρη παράσταση. Σε ένα συγκλονιστικό χώρο...

Δυο στιγμές, δύο ερεθίσματα:

Σε ένα τοίχο ένας έφηβος, ετών 14, (πόσο επίκαιρος με αυτό το Δεκέμβρη που ζήσαμε), έχει χαράξει μια καρδιά με 2 άλλες μικρές καρδούλες που έχουν μέσα τις λέξεις Α και η άλλη Χ. Στη μεγάλη καρδιά γράφει: "Ανδρέας Λιωτάκης, ΕΤΩΝ 14".... Ο Ανδρέας (Α) λοιπόν, αγαπά τη Χ... Την οποιαδήποτε Χ, την άγνωστη που μπορεί να έρθει, αλλά ακόμα και να μην έρθει, να ελπίζει να έρθει... Ελπίζει... (πρώτη, φωτό παραπάνω)

Η ηθοποιός μας πληροφορεί: "Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, κατέβηκαν εδώ ξαφνικά κάποιοι από τα όργανα της τάξης... ρώτησαν αν αυτός ο χώρος χρησιμοποιείται ακόμα (ανίδεοι και σαν τι να χρησιμοποιείτε δηλαδή;)... είπαμε όχι... κρίμα, απαντήσανε, είναι ότι πρέπει για καταστολή..."

Και για το τελείωμα...
Σήμερα στις 6 το πρωί, οι μπουλντόζες του Δημάρχου Αθηναίων Κακλαμάνη, που είναι πια ανεκδιήγητος, μπήκαν στη Κυψέλη, στο παρκάκι Πατησίων και Κύπρου, τα έκανα λίμπα, οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν, έστειλαν τα ΜΑΤ, φύλαγαν τα κομμένα, ο χώρος πρέπει, λένε τα συμφέροντα, να γίνει παρκινγκ... Για ποιά πρόσβαση μιλάμε;

Στην Ελλάδα του 2009, 30 χρόνια μετά τη χούντα και 60 και βάλε μετά τη Γκεστάπο...
Τι λόγια να γράψω ακόμα;

ΠΡΩΗΝ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΓΚΕΣΤΑΠΟ
Κοραή 4, Κέντρο (στο Μέγαρο της Εθνικής Ασφαλιστικής)
Βραδ: Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ. € 15, φοιτ.: € 10. Απαραίτητη η κράτηση θέσης στα 2103243581, 6974316537. Διάρκεια: 70'. Μέχρι Απρίλιο

"Ζωγραφική Αταξία", μ' ένα στυλό μπικ στο Γκάζι...

Πέρασα την πόρτα του art bar Π στο Γκάζι, έριξα μια ματιά στο χώρο, που έχει ένα πολύ ζεστό πορτοκαλί χρώμα, χαρούμενο μα και ζεστό, πήρα και ένα κρασάκι ανά χείρας και με πολλούς άλλους, αφού ήταν και εγκαίνια και είχε φίλους καλούς και επισκέπτες της καλλιτέχνιδας, ανέβηκα τη ξύλινη σκάλα του πάλαι ποτέ παλιού σπιτιού, για να βρεθώ στο χώρο της έκθεσης...

ΟΚ, το ξέρω πως είμαι αρκετά προκατειλημμένος και ίσως λίγο "ερωτευμένος", και άλλωστε ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται, αλλά το πρώτο πράγμα που πρόσεξα, αμέσως μόλις το μάτι έπεσε στα κάδρα, ήταν το αγαπημένο μου δίτροχο...

Τα ποδήλατα στις δημιουργίες της Άννας Γκιώτη, είναι πανταχού παρόντα. Εμφανίζονται κρυμμένα πίσω από δέντρα, γραμμές, άλλες λεπτές και άλλες πιο χοντρές, ξεπετάγονται μέσα από πόλεις και αστικά τοπία... Με τον αέρα της κίνησης, ή στατικά... Την ρωτάω και μου μου λέει ότι της αρέσει τόσο σαν εικόνα! Καλή κοπέλα λέω...

Τα ποδήλατα ξεχωρίζουν, ανάμεσα σε φάτσες που θυμίζουν πρόσωπα καθημερινά, αλλά και καρικατούρες ιδιαίτερες... Άλλοτε θλιμμένες και άλλοτε λίγο πιο χαρούμενες... Όλες όμως πολύ οικείες. Τοπία που βγαίνουν μέσα από τις πόλεις μας, σκηνικά γνώριμα, με πρωταγωνιστές εμάς και τις καθημερινές μας διαδρομές, σε πόλεις που τελικά είναι σύμπλεγμα μιας αταξίας...
Μιας "ζωγραφικής αταξίας", όπως έχει ονομάσει και την έκθεσή της η Άννα.

Η Άννα Γκιώτη, ξεκίνησε από μικρή στο σχολείο να ζωγραφίζει τετράδια μπλε και κόκκινα, με το στυλό της... Κάτι που όλοι μάλλον λίγο πολύ το κάναμε, απλά η Άννα πήρε τα στυλό της και τα έκανε μαγικά, τα έκανε εργαλεία μιας τέχνης ιδιαίτερης και συνάμα πανέμορφης... Τα έκανε το όργανο της δικής της καταγραφής, του κόσμου που παρατηρούσε και μετέφερε στις σελίδες των τετραδίων της. Γιατί, η τέχνη της είναι απόλυτα συνυφασμένη με την παρατήρηση... Το διακρίνω παντού... Κάθε πίνακας δεν είναι στατικός... Είναι μια εξιστόρηση γεγονότων που αλληλεπιδρούν, πάνω στο καμβά, στο χαρτί και ταυτόχρονα εκφράζουν και αγωνίες, περνάνε μηνύματα... Έχουν αρχή, μέση και τέλος...

Στους πίνακες της Άννας, βρήκα ιστορίες για μοναξιά, για το περιβάλλον και τα προβλήματά του, για τους ανθρώπους, αυτούς τους ζωγραφιστούς, που ζωντανεύουν, "παίρνουν" σάρκα και οστά στο μυαλό μας... Ξεφεύγουν από το μελάνι και μας μιλάνε... Σκέφτονται, ατενίζουν, αγγίζονται, κοιτάνε στα μάτια μας... Πετάγονται πίσω από τις γραμμές και το χορό της μελάνης. Και μας αγγίζουν...

Γιατί η Άννα πάνω απ' όλα, ζωγραφίζει με την καρδιά και την ευγένειά της... Το χέρι είναι αγνό και ταλαντούχο, πετάει πάνω στο χαρτί και φλερτάρει με τις φοβίες και τις χαρές μας/της/τους... Είναι ειλικρινής... Και αληθινή... Και ευαίσθητη... Όλα τα παραπάνω δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια πολύ ελπιδοφόρα φωνή σε αυτό το πολύ ιδιαίτερο τρόπο τέχνης, που είναι απλός και συνάμα γοητευτικός...

Ξεκαθαρίζω, ότι την Άννα μέχρι χθες δεν τη γνώριζα, προσωπικά και καλλιτεχνικά... Μια πρόσκληση φίλης αγαπημένης, στάθηκε αφορμή να τη γνωρίσω και την ευχαριστώ. Γιατί, με κέρδισε με τη δύναμη της εικόνας της... Εύχομαι ειλικρινά, να καταφέρει πολλά στο εικαστικό χώρο, και ναι μπορώ να τη δω ακόμα και να δουλεύει με εκδοτικούς οίκους, να φτιάχνει μαγικά τοπία για παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, ιστορίες και χαρακτήρες, να ζωντανεύει μια ταινία animation, να γίνεται εξώφυλλο (που ήδη το έχει κάνει όπως έμαθα) σε μουσικά CD...

Ταξίδευέ μας Άννα...
Σ' ευχαριστούμε!

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου 2009.
Χώρος Τέχνης και Art Bar Π, Ευπατρίδων 7, Γκάζι

Πληροφορίες:
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=190377615
Και στο Facebook, υπάρχει σχετικό event
http://www.facebook.com/home.php?#/event.php?eid=58586146768

Η πιο "έξυπνη" διαφήμιση εδώ και καιρό!

Τελικά, οι έξυπνες διαφημίσεις καμιά φορά, έχουν πρωταγωνιστές τους απλούς και την απόλυτη διάχυση της καλής διάθεσης και ενέργειας...
Η μόνη αντίρρηση, είναι στο γεγονός, ότι οι πολίτες δεν ήξεραν ότι τους φίλμαραν...

Διαβάστε παρακάτω... και θα καταλάβετε. Απολαύστε!!

The T-Mobile Dance...

“Την περασμένη Παρασκευή 16 Ιανουαρίου στις 9:10 μμ, το Channel 4, στην Αγγλία, έπαιξε την καινούρια διαφήμιση της εταιρείας υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας T-Mobile. Η διαφήμιση είχε γυριστεί το πρωί της προηγούμενης μέρας στον σιδηροδρομικό σταθμό Liverpool Street, τον πιο όμορφο ίσως σταθμό του Λονδίνου, με τη συμμετοχή 400 χορευτών αλλά και του ανυποψίαστου κοινού, που αντέδρασε όπως ακριβώς περίμενε η T-Mobile, δηλ. βγάζοντας τα κινητά τους για να τραβήξουν βιντεάκια και φωτογραφίες, ενώ κάποιοι άρχισαν να χορεύουν. Το όλο σκηνικό γυρίστηκε με 10 κρυφές κάμερες, και κανείς από τους παρευρισκόμενους, εκτός από τους χορευτές και τους υπάλληλους του σταθμού, δεν είχε ιδέα τι γινόταν. Όλες οι πρόβες είχαν γίνει νύχτα, τις ώρες που ο σταθμός δεν λειτουργεί. Το αποτέλεσμα μπορείτε να το δείτε στο βιντεάκι που ακολουθεί.

Η διαφήμιση παίχτηκε ταυτόχρονα στην τηλεόραση και στο YouTube. To απόφθευγμα στο τέλος είναι "Life's for sharing" που σημαίνει "η ζωή είναι για να την μοιράζεσαι" (με το κινητό σου, εννοείται). ”

Critical Mass και Ποδήλατο στη Νεα Υόρκη...

Η Νέα Υόρκη, αποκτά συνεχώς καινούριους ποδηλάτες, οι οποίοι συνήθως είναι και πολύ ευρηματικοί. Η πόλη σίγουρα δεν είναι εύκολη, αφού το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι οι οδηγοί δεν είναι συνηθισμένοι στα δίτροχα γενικώς, είτε αυτά είναι ποδήλατα είτε μηχανάκια. Αλλά κάτι οι αυξημένες τιμές πετρελαίου, κάτι το πρόβλημα στάθμευσης, που συνήθως συνοδεύεται από κλήσεις σύννεφο μιας και εκεί δεν αστειεύονται, και τσουπ τα ποδήλατα ξεπετάγονται συνέχεια. Μεγάλο πρόβλημα οι κλοπές φυσικά, εκεί έχουν ειδικευτεί και στα πέταλα και σε όλα.

Προς το παρόν, απολαύστε τις φωτογραφίες που μου έστειλε η φίλη και ποδηλάτισσα Μαρία και ταξιδέψτε με τη φαντασία σας και το πετάλι σας στο μέρος where the streets have no names... Just numbers! Παρεμπιπτόντως με τον ένα ποδηλάτη σκιάχτηκα... Αλλά μάλλον ήταν Halloween!

Οταν οι τοίχοι μιλάνε...

Μια βόλτα στην πόλη και σε κάθε γωνία, ειδικά τον τελευταίο καιρό, υπάρχει όργιο συνθημάτων και απόψεων... 

Δεν κάνω το παπαγαλάκι , αλλά στη μπλογκόσφαιρα όλες οι απόψεις είναι αναρτήσιμες και ελεύθερες...

Σε αυτό το πλαίσιο σας προσφέρω μια ωραία συλλογή από τις ποδηλατικές εξορμήσεις σε πεζοδρόμια και γειτονιές...

Τα τελευταία εν Κέντρο, ποδηλατικά πρωϊνά...

Η Ερμού χθες, πρωί, πρωί...

Πριν την έναρξη των χειμερινών εκπτώσεων, πριν ορμήσουν τα καταναλωτικά πλήθη, για ευκαιρίες που ακόμα και τώρα, δεν είναι ευκαιρίες στην Ελλάδα που ζούμε...
Θα φέρω ένα παράδειγμα: Παπουτσάκι Camper, αρχική τιμή στην Ελλάδα 160 Ευρώ με έκπτωση στα 145... Στο Ισπανικό όμως site, το ίδιο παπούτσι, που μπορείς φυσικά να το παραγγείλεις και να στο στείλουν με κουριερ στην Ελλάδα (10 Ευρώ), αρχική τιμή 150, με την έκπτωση 110... Φυσικά στο Γιουνανισταν, ο έμπορος στην Ερμού δεν "βγαίνει" ποτέ (κοιλιές όμως και τζιπ έχουν όλοι) αλλά την τιμή του δεν τη ρίχνει ποτέ, γιατί έχει νοίκια, προσωπικό κτλ κτλ 'Εχουμε βαρεθεί τη γκρίνια τους... Χρόνια και χρόνια... Στη Ισπανία δεν έχουν νοίκια, πληρώνουν με αυγά και τσάντες τον ιδιοκτήτη και το προσωπικό ρεβίθια...

Στο μεταξύ, ζω τις τελευταίες ωραίες πρωινές μου βόλτες για τη δουλειά στο κέντρο που τόσο αγαπώ... Σε μια εβδομάδα, στα πλαίσια της γνωστής πολιτικής εταιρειών κτλ που θέλουν τους πάντες, σ' ένα μαντρί, σαν εργοστάσιο και όσο το δυνατόν πιο μακριά από "παρενοχλήσεις" κάθε τύπου, δηλαδή ανθρώπους, ζωή, καφέ, συζητήσεις, πορείες και άλλα τέτοια, μετακομίζουμε στη μέση του πουθενά, στο Γέρακα που φυσικά ούτε κοντά σε συγκοινωνίες είναι, ούτε τίποτα... Τα "εξωτερικά" ερεθίσματα απαγορεύονται δια ροπάλου...
Αλλά αυτά δεν νοιάζουν φυσικά τους υψηλούς Managers, μιας και σκοπός είναι ο υπάλληλος να κάνει μια διαδρομή σπίτι - δουλειά - σπίτι - τηλεόραση. Άλλωστε οι περισσότεροι κατοικούν σε ωραία, κυρίως ΒΠ, "πράσινα" και "ήσυχα" προάστια, έχουν πολυτελή αυτοκίνητα και ορισμένοι συνοδείες που μπορούν και τους ανοίγουν και το δρόμο...

Στα πλαίσια επίσης της οικολογικής πολιτικής αλλά και συνείδησης, σχεδόν το 70% των υπαλλήλων, αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν πλέον τα αυτοκίνητά τους, αφού λύσεις συγκοινωνίας δεν υπάρχουν, τουλάχιστον εύκολες. Μετά από πίεση των εργαζομένων, μπήκαν λεωφορεία για 2 - 3 φορές από Δουκ. Πλακεντίας και μετά από πολλές, πολλές διαπραγματεύσεις (δηλαδή χάρη μας έκαναν), 2 - 3 λεωφορεία από κάποια σημεία της πόλης... Που και αυτά είναι δοκιμαστικά...

Πήρα πρωτοβουλία και κατέθεσα μελέτη/πρόταση με τα όλα της, τεχνικές προδιαγραφές, φωτογραφίες κτλ για ποδηλατικές θέσεις στάθμευσης στο γκαραζ σε κενούς χώρους, γιατί άνθρωποι που μένουν κοντά και τώρα παίρνουν αυτοκίνητο, έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να χρησιμοποιούν το ποδήλατο. Οφείλω να πω, ότι βρήκα αρκετους συμπαραστάτες, η πρόταση πέρασε από συμβούλια κτλ αλλά οι τεχνικές υπηρεσίες την έχουν παραπέμψει στις Ελληνικές καλένδες... Το κυνηγάω όμως... Πιστέυω θα γίνει και όταν γίνει, θα είναι μια επιτυχία, να έχω πείσει μια τεράστια εταιρεία να κάνει το αυτονόητο στο εξωτερικό...

Με προβληματίζει, η έλλειψη των ποδηλατικών μου ερεθισμάτων στις καθημερινές διαδρομές μου... Αλλά δεν απογοητεύομαι... Θα έχω ίσως άλλες. Κάποιες μέρες θα χρησιμοποιώ τα λεωφορεία, κάποιες σπαστό και μετρό, πιστεύω ιστορίες υπάρχουν παντού... Ακόμα και στα αποστειρωμένα περιβάλλοντα και προάστια μιας πόλης που αναπτύσσεται συνέχεια άναρχα. Και άλλωστε, η δεύτερη ζωή μου, το θέατρο, οι πρόβες μου, η δική μου πραγματική ζωή, είναι στην καρδιά της πόλης... Εκεί που ανήκω...

Ένα φάρμακο που πρέπει να πάρω... Κάπως έτσι το βλέπω... ΑΛΛΑ... Χμμμ πίσω έχει η αχλάδα την ουρά... Να το θυμάστε αυτό και θα τα ξαναπούμε... Και για όποιον κατάλαβε... κατάλαβε!

Θέατρο: "Το Ξύπνημα της Άνοιξης", Εθνικό

Μια βόλτα χθες από το Γκάζι και τσουπ μας προέκυψε Θέατρο...

Στη νέα σκηνή Αθηνών, είπα να δω το "Ξύπνημα της Άνοιξης", που δυστυχώς σημαδεύτηκε φέτος από το γεγονός του ξαφνικού χαμού του Κ. Παππαχρόνη...

Ας ξεκινήσουμε από το κείμενο, που δεν είναι τόσο "παλιό", όσο κάποιοι θέλουν να λένε. Ας πάμε όλοι μια βόλτα σε πολλά μέρη της Ελληνικής Επικράτειας, τώρα το 2009 και ας δούμε πόσο π.χ. "προοδευτικά" θα δεχόταν την εγκυμοσύνη μιας κοπέλας 14 χρονών η τοπική κοινωνία ή μια ομοφυλοφιλική σχέση και δη, ανάμεσα σε εφήβους. Και εδώ μπράβο στον κ. Μαστοράκη, γιατί ήταν όλα, όσο έπρεπε... Εδώ στο ακροατήριο χθες, (8/1/2009) μια κυρία έκανε "Αααχ" και είχαμε και γελάκια από κάποιους, μόλις είδαν συγκεκριμένες σκηνές... Θαρρείς και τρόμαξαν.. Τρομάζω, με το αστικό συντηρητισμό ορισμένων... Φαρισαίοι...

Η παραγωγή συνολικά αφήνει καλές εντυπώσεις, αλλά υπάρχουν λεπτομέρειες που με πετούσαν που και που έξω... Και ναι, είναι 180', με κούρασε λίγο στο τέλος, η αλήθεια είναι...

Η σκηνοθεσία είναι όντως καλή, γεμάτη με ιδέες και συμβολικές πράξεις, οι γκροτέσκες φιγούρες, φοβερές στο πνεύμα του συγγραφέα, αλλά κάπου, κάπου είναι υπερβολική. Π.χ. το γυμνό είναι ωραίο, αλλά επειδή έχουμε απλά κουραστεί να γίνεται για να γίνει, πρέπει να υπάρχει λόγος. Στην πλειοψηφία των σκηνών που χρησιμοποιείται, δε δικαιολογεί την ύπαρξή του. Απλά... έτσι... Αυτό που συμβαίνει, είναι ότι η σκηνοθεσία πιάνει σε αρκετά σημεία όλο τον "τόπο", γίνεται ο πρωταγωνιστής, μ' αποτέλεσμα να μη μπορεί να αναπνεύσει άνετα ο ρόλος των ηθοποιών και οι σχέσεις τους...

Φώτα (Τάσος Παλαιορούτας), σκηνικά - κοστούμια (Εύα Μανιδάκη) άψογα, πραγματικά πολύ καλή δουλειά. Εύγε!

Στους ρόλους, δυστυχώς ο Μελχιόρ-Όμηρος Πουλάκης δεν μου είπε πολλά. "Αδύναμος", αμήχανος... Κατανοώ όμως, ότι ίσως το ψάχνει ακόμα, λόγω της γνωστής ιστορίας με τον Κ. Παπαχρόνη και για αυτό δεν λέω πολλά, αλλά νομίζω πως είναι και θέμα διανομής... Αλλά τί να κάνεις; Σε μια τέτοια κατάσταση...
Η Βέντλα - Ιωάννα Παππά, ήταν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, καλή δουλειά, δεν είναι και εύκολος ρόλος. Αλλά και οι κοπέλες Ίλζε- 'Αλκηστις Πουλοπούλου, Ίνα Μύλλερ, Τέα - Νατάσα Ζάγκα αξίζουν συγχαρητήρια, αξιοπρεπέστατες.
Ο Μόριτζ Στήφελ-Προμηθέας Αλειφερόπουλος δύσκολος ρόλος, προσπαθεί, υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης...
Ο Κύριος Γκάμπορ, Βούρδουλας, Ο άνθρωπος με τη μάσκα - Δημήτρης Κουτρουβιδέας, πραγματικά δείχνει την εμπειρία του και την άνεσή του στο θέατρο.
Γενικά, όλοι οι ηθοποιοί, στους γκροτέσκους ρόλους είναι εξαιρετικοί και δη στις μανάδες.... Άψογες οι κοπέλες!
Συγχαρητήρια και στα υπόλοιπα παιδιά, ας μη κουράσω με ονόματα, και στα αγόρια που κάνουν τη "δύσκολη" σκηνή (που σιγά δεν είναι... εμείς την κάνουμε στα μυαλά μας) ξέρουν αυτοί, άνετοι και κουλ, όπως πρέπει...
Κούρασα...
Καλή προσπάθεια, ίσως τόσο δουλεμένη σκηνοθετικά, που μου έκοψε τη χαρά της "ανθρώπινης επαφής" με τα παιδιά στη σκηνή...
Καλά να περάσετε όσοι πάτε, κοντομάνικο οπωσδήποτε, έσκασαααα!
Αλλά πάλι εγώ είμαι και θερμόαιμος!

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΣ

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 2103455020, 8011160000, 2106786000 Απόγ: Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ: Τετ., Πέμ., Παρ., Σάβ. 8.30 μ.μ. € 20 (Παρ., Σάβ., Κυρ.), € 16 (Τετ., Πέμ.), φοιτ.: € 13. Κρατήσεις από τα: 2103305074 και για αγορά εισιτ. με πιστωτική από το 2107234567. Διάρκεια: 120 και βάλε!!!'. Μέχρι 8/2.

Parkour...

Ποδηλατώντας στην Αθήνα, σταμάτησα στην Πειραιώς...

Για όσους ενδιαφέρονται και προλαβαίνουν, με ποδήλατο, πόδια ή οτιδήποτε άλλο, έχουμε να προτείνουμε μια έκθεση που θα τρέχει μέχρι την άλλη Κυριακή 11/1, στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Είναι μια αναδρομική του Θεσσαλονικιού καλλιτέχνη Παντελή Λαζαρίδη, με τίτλο "Παρκουρ", η οποία με έκπληξη μου διαπίστωσα, πόσο επίκαιρη είναι, μετά τα τελευταία γεγονότα στην Ελλάδα, αλλά και τις τελευταίες μέρες στη Μ. Ανατολή και γενικά στον κόσμο.

Από το πρόγραμμα, διαβάζω:

...Parkour, όρος δανεισμένος από το άθλημα των νέων, οι οποίοι με ακροβατικούς ελιγμούς αθλούνται στην υπερπήδηση των φραγμών του δομημένου περιβάλλοντος. Η χρησιμοποίηση του τίτλου αυτού είναι για τον κ. Λαζαρίδη, η προσπάθεια ανάκτησης του χώρου πέρα από τα δεδομένα ρυθμιστικά όρια της αστικής δόμησης. Μια αναζήτηση του χώρου ως πεδίο ελεύθερης κίνησης που συμπίπτει μεταφορικά με τη στάση ζωής του ιδίου του καλλιτέχνη...

Ο Παντελής Λαζαρίδης, ανήκει σε αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν επιλέξει στη ζωή τους μέχρι τώρα, την υπερήφανη, σεβαστή και απόλυτη έκφραση και δύναμη της άποψής τους, την πορεία στο χρόνο μέσα από τη "γοητεία" της πολιτικής θέσης τους, του ακτιβισμού, του δικαιώματος να εκφράζεις άποψη, με λόγια, πράξεις ή έργα. Ακόμα και σε χρόνια και καιρούς, που αυτό ήταν κατακριτέο ως επικίνδυνο.

Η έκθεση, έχει κατά την ταπεινή μου γνώμη, πολύ έξυπνο και ενδιαφέρον "στήσιμο"... Ο επισκέπτης κινείται, από "δωμάτιο σε δωμάτιο", στα χρονολογικά όρια της καλλιτεχνικής πορείας του καλλιτέχνη, ανακαλύπτοντας τη δουλειά του. Υπάρχουν και αρκετά video installations και ηχητικά επίσης ντοκουμέντα και σε συνδυασμό με την τελευταία αίθουσα όπου υπάρχει ένα πλήθος εικόνων τυπωμένων και μη, ψηφιακών αρχείων κτλ., αποτελούν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του έργου του από το 1996 και έπειτα, το οποίο ο ίδιος ονομάζει, αρχείο εικόνων και ήχων ή αλλιώς το "παρατηρητήριο" της ζωής...

Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να εμπλακεί με την έκθεση, δηλαδή ακόμα και να τακτοποιήσει όπως θέλει αυτός τα τυπωμένα φύλλα του μουσαμά, να τυπώσει υλικό από το αρχείο του καλλιτέχνη κτλ. Στο βάθος της αίθουσας υπάρχει ολόκληρο στημένο εργαστήριο όπου μπορεί κάποιος στους υπολογιστές να χρησιμοποιήσει το ψηφιακό υλικό, δηλαδή τα ψηφία της πόλης μας, της ζωής μας... Μπορεί, καλείται ακόμα και αν θέλει, να επέμβει στα αρχεία αυτά, να προτείνει νέες συσχετίσεις και να τα επεξεργαστεί όπως θέλει!

Είχα την τύχη και την τιμή να συνομιλήσω αρκετή ώρα με τον Παντελή Λαζαρίδη, μιας και με βρήκε εκεί να ψάχνομαι με το αρχείο του...

Ετοιμάζοντας μια δουλειά για το Φεβρουάριο, με μια θεατρική ομάδα, η οποία βασίζεται πάρα πολύ στη συλλογή εικόνων, ερεθισμάτων από αυτά που συμβαίνουν ΤΩΡΑ γύρω μας και ειδικά φέτος το Δεκέμβριο, ώστε να τα εντάξουμε στην έκφρασή μας, βρέθηκα σ' ένα θησαυρό πληροφοριών, σε χιλιάδες θραύσματα εικόνας, ήχου, βίντεο, που ήταν και παράλληλα εύκολα διαθέσιμα. Άρα, ξεκινήσαμε μια ωραία κουβέντα από μια κοινή βάση...

Στην απορία μου, γιατί τόση πολύ δουλειά, τόση προσπάθεια, είναι έτσι άμεσα διαθέσιμη, και επίσης δουλεμένη σε διάφορες μορφές όπως εκτυπώσεις κτλ., κάτι στο οποίο δεν είμαστε γενικά συνηθισμένοι από καλλιτέχνες, μου απάντησε ότι αυτό είναι στάση και θέση ζωής απέναντι στα πράγματα. Ανάφερε συγκεκριμένα, ότι για τουλάχιστον 30 χρόνια τώρα μιλάει και υποστηρίζει τον εκδημοκρατισμό της τέχνης, πέρα από κλειστές κλίκες, από insiders που φτιάχνουν τέχνη και την απευθύνουν σε άλλους insiders, ενώ οι "έξω" είναι οι ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια που δεν κατανοούν... Ξέρει πως δεν είναι εύκολο, αφού όλο αυτό είναι το σύστημα και ίσως να χτυπάει, όπως είπε το κεφάλι του στο τοίχο με τέτοιες προσπάθειες αλλά ελπίζει... Δεν πιστεύει στο απρόσιτο της τέχνης, και δεν εννοώ οικονομικά, αλλά στο σαφή διαχωρισμό του κοινού με τον εικαστικό, καλλιτέχνη, ζωγράφο και εγώ τώρα το πάω παραπέρα και βάζω και τον ηθοποιό σε αυτό. Θεωρεί, ότι αυτή η σχέση είναι πολύ πιο αμφίδρομη απ'οτι πιστεύουμε ή θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε... Συμφωνώ και επαυξάνω, λέω και εγώ!

Μιλήσαμε επίσης και για αυτό καθεαυτό το "παρητηρητήριό" του, και όπως αναφέρει και σ'ένα video που υπάρχει στο χώρο, θεωρεί ότι ο άνθρωπος του 21ου αιώνα, ουσιαστικά βλέπει κατασκευασμένες εικόνες από την πραγματικότητα που του πλασάρονται μέσα από τα μίντια και την τηλεόραση. Πρόσεξε πως είτε έβλεπε Τουρκική τηλεόραση, είτε Euronews, είτε Ελληνική, Γαλλική κτλ, όλα τα δελτία ειδήσεων και οι εκπομπές των γεγονότων είχαν συγκεκριμένη δομή. Ένας μύλος, που τα άλεθε όλα, εδώ οι νεκροί και μετά χαμόγελο και πάμε μόδα στο Παρίσι και από κάτω τα tickers να τρέχουν, Άρσεναλ - Λιβερπουλ 0-1, Nasdaq πτώση, μετά 500 νεκροί σε μια εβδομάδα στην Παλαιστίνη... ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ; Τον ανησυχεί ιδιαίτερα το γεγονός, και εδώ εννοείτε πως δεν μπορούμε να μη συμφωνήσουμε, ότι όλα σερβίρονται με μια προκαθορισμένη μορφή και δομή, η υποτιθέμενη αλήθεια πια κατασκευάζεται, άρα δηλαδή, η πραγματική μας ζωή και οι καταστάσεις που ζούμε, τα δικά μας ψηφία της πόλης, αλλοιώνονται ως εκεί που δεν πάει άλλο... Και συμπληρώνω εδώ, ότι άρα έχουμε τη δημιουργία λοιπόν μιας πλαστής οσμής και αφής ζωής...

Θέλετε παραδείγματα θα συμπληρώσω εγώ; Πως καλύπτονται τώρα όλα αυτά στη Μ. Ανατολή; Πως κάλυψαν τα μίντια τα Δεκεμβριανά μας, τα δικά μας, τα καινούρια; Για σκεφτείτε λίγο...

Το θέμα είναι, η ανάγκη υιόθετησης λοιπόν, της επιλεκτικής διαδικασίας και η ενεργοποίηση της κριτικής ενόρασης των πραγμάτων! Οι εικόνες αυτές που βλέπετε/βλέπουμε εκεί έξω είναι δικές μας... Μόνο δωσμένες αλλιώς. Το ξέρουμε όλοι αυτό πολύ καλά, το συζητάμε μεταξύ μας... Δεν συμφωνείτε;

Εδώ λοιπόν έρχεται ο κ. Λαζαρίδης και φαντάζεται "την ολοκλήρωση αυτών των έργων/εικόνων με την πρόκληση να προτείνουν τα ίδια τα έργα την κατάργησή τους, επιτρέποντας την αλλοίωσή τους μέσα από την παρέμβαση του χρήστη..."

Έχουμε δικαίωμα λοιπόν και στη διεκδίκηση των κλεμμένων εικόνων μας... Ακόμα και αυτά δεν σέβονται...

Οι δικές μου εικόνες αυτής της έκθεσης, γνωριμίας, εξερεύνησης είναι ανεκτίμητες... Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ κάτι να μοιραστώ... ατόφια... να σας μπάσω στο πνέυμα τίμια...

Το site της έκθεσης όπου μπορείτε να εξερευνήσετε πολλά, βρίσκεται εδώ:
http://www.arch.uth.gr/lazaridis.parkour/

Κάντε κλικ πάνω στην εικόνα και θα ξεκινήσει...

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, λίγο μεγάλη, θα δείτε εδώ
http://www.arch.uth.gr/lazaridis.parkour/texts/4PL/Marinos.asp

Στο Parkour Εργαστήριο, θα βρείτε πολλά από τα αρχεία...
http://www.arch.uth.gr/lazaridis.parkour/lab.asp

Εδώ μπορεί να ακούσει κάποιος τα θραύσματα ήχου της πόλης...
http://www.arch.uth.gr/lazaridis.parkour/art/audio.asp

και εδώ τα βίντεάκια θραύσματα...
http://www.arch.uth.gr/lazaridis.parkour/art/video.asp

Δεν μπορείτε να πείτε... Σας έχω ενήμερους και πάλι!

Πρωτοχρονιά σ'όλο τον κόσμο!

http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/7806554.stm

Εικόνες απ' όλο τον κόσμο για μια καινούρια χρονιά...
Ειρήνη και υγιεία πάνω απ' όλα!