Πάρε και εσύ "Κούρσα" μπάρμπα!

Τελικά, σε αυτή τη χώρα, ο Θεός ο καλός,
έχει μοιράσει πολύ έξυπνα μυαλά που συναγωνισμό δεν έχουν!

Με μια αιφνιδιαστική κίνηση λοιπόν, τα τζιμάνια του Υπουργείου Οικονομικών, αποφάσισαν, ακούσατε ακούσατε, να κάνουν έκπτωση 50% (!!!) στα τέλη ταξινόμησης των αυτοκινήτων και έτσι λοιπόν ΌΛΟΙ οι Έλληνες, που τους περισσεύουν κιόλας, θα πάνε να πάρουν ένα καινούριο αυτοκίνητο και να το βάλουν και στο σπίτι τους μέσα να το χαίρονται! Κορώνα στο κεφάλι τους.

Με αυτό το τρόπο λοιπόν και με τη στρατηγική αυτή επιλογή, πετυχαίνουμε ως χώρα, τα εξής:

1) Οι αντιπρόσωποι αυτοκινήτων, βλέπουν το νόμο και το κράτος να νομοθετεί υπέρ τους και έτσι είναι σίγουροι ότι ο Καραμανλής και η παρέα του, αλλά και όλοι οι πολιτικάντηδες του τόπου, είναι φίλοι τους, άρα θα παίζουν όλοι μαζί στην παιδική χαρά και δεν θα τους κρατάνε μούτρα.

2) Η βαριά Αυτοκινητοβιομηχανία, που άλλωστε η χώρα διαθέτει σε πολλές πόλεις της Ελληνικής επικράτειας, θα τονωθεί και έτσι δεν θα ανησυχούν τα παιδιά που δουλεύουν στην Ελληνική Πολιτεία του Μίσιγκαν, αφού είναι σίγουρο, ότι το μέτρο που διακρίνεται και από τη φροντίδα για τη μη δημιουργία ταξικών και κοινωνικών διαχωρισμών, θα τονώσει την αγορά των πολυτελών τζιπ με ονόματα Ινδιάνικων φυλών όπως Τσερόκι, Σιου αλλά και Ινδιάνων Χλωμή Βενζίνη, αλλά και Ελληνικών όπως Αντάρα, Κατάρα, Τσατσάρα! Φυσικά, να μη ξεχνάμε και τις Ελληνικές επαρχίες βορείως της Χώρας, όπου κατασκευάζεται η Μερτσέντες, δηλαδή η Νέα Στουτγάρδη, που ιδρύθηκε από πόντιους πρόσφυγες της Δ. Γερμανίας.

3) Ο κύριος Κώστας, της κυρίας Μαρίτσας απέναντι, καημό το είχε να πάρει ένα αυτοκίνητο στο γιόκα που πέρασε πριν από 10 χρόνια στο Πανεπιστήμιο το στουρνάρι, αλλά δεν μπορούσε, αφού δεν είχε έκπτωση και δεν είχε να ψωνίσει. Τώρα λοιπόν, του δίνεται μια μοναδική ευκαιρία, αλλά μόνο για 4 μήνες, να πάει και να το πάρει, ώστε να αποκαταστήσει τις σχέσεις με το γιο Τάσο, που δεν του μιλούσε 10 χρόνια τώρα και συνάμα να κυκλοφορεί και στο καφενείο της γειτονιάς με το κούτελο καθαρό, γιατί το χρέος του το έκανε! Έτσι λοιπόν θα κάνει και ένα άλλο καλό...

4) Θα πάει στη Σούζι, τη νόστιμη κοπελίτσα και ξανθούλα τσαχπίνα, που βρήκε μια δουλίτσα σε μια από αυτές τις καλές Τράπεζες που τους βάζουν και φοράνε και φουλάρια έτσι σαν αεροσυνοδοί και η καημένη όλο στόχους έχει να πιάσει για δάνεια, και η μαμά της η κυρία Κούλα πολύ ανησυχεί για το κορίτσι που βαράει μύγες και μπορεί να απολυθεί. Θα διαβεί την πόρτα ασφαλείας της Τράπεζας με τα πενήντα κουμπιά για να ανοίξει, που παθαίνεις κλειστοφοβία και σε φωτογραφίζουν για ανάμνηση με Polaroid τη μούρη και θα ζητήσει το Αυτοκινητοεκπτωσοδάνειο, με επιτόκιο 34,4536% σε Σομαλέζικο μπατούμ. Έτσι και ο κύριος Κώστας θα πάρει την κούρσα, και η Σούζι θα πάρει τρια αυγά Τουρκίας για μπόνους, και η κυρία Κούλα θα κοιμάται τα βράδια που είχε ανησυχία, και η Τράπεζα θα είναι χαρούμενη που πήρε τη Σούζι και έβγαλε και φράγκα. Και μάγκας και στη γειτονιά ο κύριος Κώστας!

5) Άρα, φροντίζει ο Γιαννάκης ο υπουργός και για την κοινωνική συνοχή! Αυτή τονώνεται επίσης τα μάλα, από τη συνεύρεση ακόμα περισσότερων αυτοκινήτων και οδηγών στους δρόμους ΌΛΗΣ της Ελλάδας, που θα ανταλλάσσουν τηλέφωνα και τσιγάρα σε μποτιλιαρισμένους δρόμους αλλά και θα κάνουν και φλερτάκια. Όλα τα παραπάνω διαθέτουν και μια μοναδική, ελληνικής πατέντας επικοινωνία με τη γλώσσα του σώματος, που χαρακτηρίζεται από ευγενέστατες, χειρονομίες αναγνώρισης με πέντε δάχτυλα τεντωμένα, γνωστές και ως μούντζες, που συνοδεύονται και από την ιαχή: "Πάρτα Μαλ...α!!! Μαλ...η!!" (Μην μου πείτε ότι δεν σκέφτηκα και τις γυναίκες σοφερίνες).

6) Τέλος, μετά από όλα τα παραπάνω, θα μαζευτούν οι φωστήρες του Υπουργείου, οι αντιπρόσωποι και οι πωλητές τους, οι διαφημιστές, οι δανειολήπτες και καταναλωτές, οι Τραπεζίτες, η Σούζι που τα τσούζει, ο κύριος Κώστας και ο χαρούμενος γιος του που θα βάλει και μπουρί εξάτμιση που κάνει και βρουμ βρουμ, και ΌΛΟΙ μαζί θα κλείσουν και τα φώτα για 43.562,3333 δευτερόλεπτα για να γιορτάσουν και την Ώρα της Γης αφού είναι και Οικολόγοι! Θα τα πιούνε κιόλας, σε ένα μεγάλο ΠΑΡΤΥ που δεν θα θέλουν να τους χαλάσει κανείς, γιατί είναι δικό τους, Ελληνικό και τρικούβερτο, και θα βάλουν και τα αυτοκίνητα τους τα καινούρια στολίδια σε πολλά πολλά πεζοδρόμια...

Θα μεθύσουν και μετά θα ξυπνήσουν και δε θα μπορούν να πάνε πουθενά, αφού η λαμαρίνα τους η γυαλισμένη θα τους έχει πνίξει...μαζί με τα δανειάκια τους και την αποτυχημένη τους αυτοκινητοργασμική ζωή.

Vre den pate na deite an erhomai!

PS: Auti einai i kainoyria grafi gia tin Elliniki politeia tou Michigan, me tis polles autokinitoviomihanies pou analisame pio pano...

Τουρλού, Τουρλού!

Με την ευκαιρία της Εθνικής Παλιγγενεσίας,

είπα να φτιάξω ένα Τουρλού!

Αυτό το έξοχο και από αρχαιοτάτων χρόνων
ελληνικής εμπνεύσεως και υλοποίησης φαγητό,
όπως δηλώνει και ο τίτλος άλλωστε,
αποτελεί γνήσιο δείγμα της ελληνικής μας κουλτούρας και

μπορεί να "μαγειρευτεί" και από ατάκτως ερριμμένες σκέψεις, εικόνες… Έχουμε και λέμε λοιπόν...

ΥΛΙΚΑ

2 μελιτζάνες και 4 κολοκυθάκια

(από τον Πειραιά)

2 πολίτες πηγαίνουν ανήμερα βόλτα στην Πειραϊκή στον Πειραιά για να περπατήσουν και να χαρούν τον ελληνικό ήλιο και τη θάλασσα σε μια ρομαντική βόλτα. Εκεί, όμως, διαπιστώνουν ότι οι Έλληνες την 25^η Μαρτίου, τη γιορτάζουν με πολύ αυτοκίνητο και μάσα μπούκα στη Ταβέρνα. Σε όλο το παραλιακό πεζοδρόμιο, δεν μπορούσες φυσικά ανίδεε, τιποτένιε, πεζοπόρε πολίτη να περπατήσεις, αφού είχε γίνει το απέραντο πάρκινγκ για 4, 14, 24, 104… αυτοκινητάκια και θηριωδέστατα τζιπάκια. Με πολύ δεξιοτεχνία, περπατούσαμε στο δρόμο, στα κάγκελα, πηδούσαμε εμπόδια και αυτοκίνητα, χαζεύαμε τη βρώμα της περιοχής και την εγκατάλειψη και γενικά κάναμε όχι περίπατο αλλά παρκούρ! Ο κύριος Φασούλας, μάλλον θα ήταν σε καμιά από αυτές, τις περισσότερες μέτριες και αδιάφορες ταβέρνες, γιατί προφανώς τέτοια μέρα να κοπούν κλήσεις; Τς, τς, τς… θα δυσαρεστηθούν οι ταβερνιάρηδες!

2 κόκκινες πιπεριές, 2 πορτοκαλί πιπεριές και 2 πράσινες πιπεριές

(από Ομόνοια μαχαλά)

2 αστυνόμοι, 2 «βαποράκια», 2 χρήστες… Στην Πατησίων, μέρα μεσημέρι, στέκομαι στο φανάρι... Στο ένα πεζοδρόμιο μια ομάδα 3 οργάνων της τάξης, είναι πολύ χαρούμενη, πολύ κεφάτη αφού με τα καινούρια μέτρα νιώθει άλλωστε μια σιγουριά! Ωραία που είναι να γελάς και να περπατάς, να χαίρεσαι τη βόλτα σου, μια ηλιόλουστη μέρα του Μάρτη, της άνοιξης! Πλάι μου, και απέναντι από τη χαμογελαστή στρουμφοομάδα, 2 βαποράκια πουλάνε με καλό παζάρι λίγη κόκα και ηρωίνη σε 2 ταλαίπωρους χρήστες… Τους κάνουν και έκπτωση γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι… Κατά τ ’άλλα ψάχνουν οι κλουζό σέχτες, κουκούλες, ληστές και άλλα καλόπαιδα. Τρα λα λα, με χαρά πάμε στα υπόλοιπα υλικά!

2 μεγάλα ξερά κρεμμύδια, και 1 ποτήρι ψιλοκομμένα τοματάκια

(από Μενάνδρου πλευρά)

Χθες λοιπόν, μετά και από ¨κρυφή συνεργασία¨ με τον Petalaki, βγήκε μια ιστορία στον τύπο, για τους Κλέφτες Ποδηλάτων, εκεί στο μεγάλο παζάρι της Μενάνδρου, που εκτός από κρεμμύδια και τοματάκια, ψωνίζεις (ΚΑΚΩΣ) και ποδηλατάκια. Έχει και συμβουλές, που έχω μαλλιάσει ο έρμος να λέω και να γράφω, γιατί αλλιώς η συνταγή δεν θα πιάσει και το τουρλού τουρλού θα σας κολλήσει στο ταψί και στο τέλος θα το φάει και η γάτα μπαμπέσικα.

2 φύλλα δάφνης, λίγη ρίγανη

(από Πλατεία Καρύτση μεριά)

Service made in Greece, European Union this is YES, YES

σ' ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά...

Διάλογος σ΄ έναν ανελκυστήρα

Πελάτης (τρέχει να προλάβει την πόρτα που ο υπάλληλος κοπανάει στη μούρη του):

Τι ώρα κλείνει το σέρβις;

Service man:

4… 8 με 4, όπως άλλωστε όλα τα σέρβις…

Άρα έχεις (ενικός) 5 λεπτάκια φίλε! (χαμόγελο πονηρό - μα δεν είναι φίλος μου, μήπως τον έχω ξεχάσει;)

Πελάτης:

Ναι, αν δουλεύεις όμως κάπου μακριά και είσαι μόνος, και δεν έχεις κάποιον να στείλεις (π.χ. συνταξιούχος, μαμά, μπαμπά, πεθερά) τι κάνεις; Σάββατο; Απόγευμα, κάτι;

Service man:

Και τι να κάνουμε ρε φίλε; ‘Άλλαξε δουλειά!

(Εξυπνακίστικο κλείσιμο ματιού!)

Και φυσικά στήλη άλατος ο Πελάτης, άρα πάμε στο λαδάκι και στα μπαχάρια…

½ ποτήρι ελαιόλαδο
αλάτι-φρεσκοτριμμένο πιπέρι

(απ’ όλη την Ελλάδα)

(ανθισμένη μπουκαμβίλλια από το μπαλκόνι)

Που αν και έχει σπεσιαλιτέ το Τουρλού Τουρλού λοιπόν,

οι ελιές που δίνουν το ελαιόλαδο, μαζί και όλα τα οπωροφόρα της,

τα περιβόλια της, τα λιβάδια της, τα δάση της, η φύση της,

τα μπαλκόνια της, οι μπουκαμβίλιες της, τα γεράνια της, τα αγριολούλουδα,

οι ακάλυπτοι, τα παρτέρια, τα άγονα νησιά που πρασινίζουν,

οι θάλασσες και οι λίμνες της, η ελληνική φύση που ετοιμάζεται να δεχτεί σιγά σιγά,

την Άνοιξη, το Πάσχα και την Ανάσταση (;)…

Το αλάτι, που νοστιμίζει τη ζωή, την κάνει τόσο ενδιαφέρουσα,

όταν αυτή καμιά φορά επιμένει να είναι άγευστη και άνοστη

και που μας θυμίζει ότι είναι πολύτιμη και απλά θέλει λίγη προσπάθεια,

λίγη επιμονή υπομονή, ελπίδα, γεύση, χρώμα…

Το πιπέρι, που θα δώσει την κάψα, το πάθος,

που μπορεί να ταιριάζει παντού σε ότι και αν πράττουμε, εκεί που θέλουμε εμείς να ταιριάξει,

εκεί που μπορεί , σαν έναν ξαφνικό μαύρο κόκκο στο στόμα,

να μας κάψει και να μας ξαφνιάσει,

όπως ένας έρωτας Ανοιξιάτικος!

Και για να μην μείνετε και παραπονεμένοι, ορίστε και η συνταγή,

τώρα που θα έρθει και το Καλοκαίρι να τη χαίρεστε…

Κρύο και με γιαούρτι με λίγη πάπρικα γλυκιά ή καυτερή, ή και τζατζίκι είναι φοβερό…

Έτσι τουλάχιστον το τρώμε στην Πόλη, στη Θράκη και στη Μακεδονία!

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Πλένουμε καλά όλα τα λαχανικά. Κόβουμε τις μελιτζάνες, τα κολοκυθάκια και τις πιπεριές σε μικρούς κύβους. Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε τα δυο κρεμμύδια. Ζεσταίνουμε καλά μια μεγάλη κατσαρόλα και ρίχνουμε το ελαιόλαδο. Σοτάρουμε τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια και τις πιπεριές για 3 λεπτά και προσθέτουμε τα υπόλοιπα λαχανικά. Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε το ψιλοκομμένο τοματάκι, τα φύλλα δάφνης, λίγη ρίγανη, αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Ρίξτε και μια κουταλιά του γλυκού και λίγο παραπάνω ζάχαρη. Πάντα με την τομάτα πάει, ειδικά με τις φρέσκιες, να φύγει και η πικρίλα που λέει και η μάνα η Θρακιώτισσα! Μαγειρεύουμε το τουρλού λαχανικών για 40 λεπτά σε μέτρια φωτιά, ώσπου το φαγητό να απορροφήσει τα υγρά του και τα λαχανικά να έχουν ψηθεί. Το σερβίρουμε σε ατομικά πιάτα μαζί με τη σάλτσα που έχει δημιουργηθεί και συμπληρώνουμε, αν χρειαστεί,

αλάτι και πιπέρι.

*Πρέπει να ξέρετε: Όσο πιο μικρούς κύβους κόψουμε τα λαχανικά,

τόσο πιο γρήγορα θα μαγειρευτούν. Αν δεν έχουμε ψιλοκομμένο

τοματάκι, μπορούμε να το αντικαταστήσουμε με 2 φρέσκες

ψιλοκομμένες τομάτες.

( η συνταγή είναι μίξη από εμένα και το παρακάτω ιστότοπο)

Earth Hour 2009 και Πεταλοσκέψεις...

Λοιπόν...

Δεν ξέρω αν πραγματικά οδηγεί κάπου...

Δεν ξέρω και αρκετές φορές είμαι καχύποπτος
για διάφορες οικολογικές οργανώσεις ή άλλους φορείς
που ναι μεν κάνουν πράγματα,
αλλά με απασχολεί ότι μπορεί και να βολεύουν το σύστημα...

Δεν ξέρω, αν είμαστε τελικά, ειδικά οι Έλληνες,
υποκριτές και φαρισαίοι απέναντι στο περιβάλλον
που πληγώνουμε κάθε μέρα με περίσσια απερισκεψία,
αλλά για happenings και events σαν αυτό είμαστε πρώτοι στο κόσμο!

Δεν ξέρω τελικά αν η πράξη μου αυτή πραγματικά οδηγεί κάπου...

Ξέρω ΟΜΩΣ,
ότι είναι μια συλλογική προσπάθεια
που ξεκίνησε από μια ιδέα,
εκεί στο Σίδνεϊ,
στη μακρινή Αυστραλία που είναι μια από τις χώρες
που βίωσε φέτος φοβερές καταστροφές με τις πυρκαγιές,
όπως και εμείς εδώ το 2007...

Ξέρω, ότι ξεπήδησε και εξαπλώθηκε από τη βάση,
τον κόσμο, και έγινε αίτημα που τώρα,
όλοι σπεύδουν να αγκαλιάσουν και αυτό είναι ωραίο...

Ξέρω επίσης, ότι μια ώρα μη χρήσης ηλεκτρικού ρεύματος,
εξοικονομεί τόνους από ενέργεια και αυτό κάτι είναι...

Ξέρω, ότι μπορώ έστω να κάνω κάτι λίγο,
έστω μια φορά το χρόνο
και να συνεχίσω κάθε μέρα
όσο μπορώ για το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη...

Ξέρω στη τελική, ότι ως ποδηλάτης, κάθε μέρα συμμετέχω και εγώ όσο μπορώ...

Άρα το Σάββατο αυτό που έρχεται, κλείστε στις 20:30 για μια ώρα τα φώτα...
Καλέστε φίλους, ανάψτε τα κεριά σας, ακούστε μουσική από τα ipod και τα μαγνητοφωνάκια με τις μπαταρίες σας,
γελάστε, κάντε έρωτα, τραγουδήστε, παίξτε με τα κεριά...

ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΟ!!!

(Μόνο μη βάλετε καμιά φωτιά ε;)

Ο Πρωϊνός "Μπαμπούλας"

Κάθε πρωί, πριν ξεκινήσω το "μεγάλο" μου πια ταξίδι για τη δουλειά, πάω στο φούρνο της γειτονιάς, να πάρω ένα κουλουράκι, ένα γάλα έτσι να ξεκινήσω τη μέρα μου με χαρά. Πάντα χαίρομαι εγώ με το φαγάκι, το ομολογώ!

Η κυρία, νέα κοπέλα στο ταμείο, παρακολουθεί πάντα, δουλεύοντας όμως ταυτόχρονα, τα διάφορα πρωϊνάδικα, που υποτίθεται είναι ενημερωτικής φύσης, με μια σαφέστατη προτίμηση στον Παπαδάκη και στον Αντένα.

Κάθε πρωί λοιπόν που ανοίγω την πόρτα και περνάω περίπου 5 λεπτά εκεί μέσα, συνειδητοποιώ όλο και πιο πολύ τον πάτο της ελληνικής τηλεόρασης, την κατάντια του ελληνικού τηλεοπτικού κοινού και την απίστευτη πλύση εγκεφάλου που υφίσταται η "μάζα", από τους άρχοντες της τηλεόρασης... Λέω ότι συνειδητοποιώ, γιατί στο σπίτι και γενικά στη ζωή μου, η τηλεόραση είναι απούσα πολλά χρόνια τώρα, και από κάτι τέτοια, χαίρομαι πάρα πολύ που είναι έτσι...

Διαπιστώνω λοιπόν συστηματικά, αφού το προσέχω κάθε πρωί επί τούτου, τρεις θεματικές ενότητες κάλυψης σοβαρών και μη γεγονότων, από τους τόσο, μα τόσο λαϊκιστές παρουσιαστές της πρωινής, υποτίθεται ειδησεογραφικής ζώνης:

1) Τηλεόραση "Παναγία Βοήθα"...

• Παρουσιαστής: "Θα συνδεθούμε τώρα, να δούμε την κυρία Αναστασία, που είχε το τάδε πρόβλημα με το ΙΚΑ... και κανείς δεν την πρόσεξε... Γεια σας..."
• Αναστασία: "Γεια σας κύριε Παπαδάκη, να είστε καλά, ο Θεός να σας έχει καλά που μόνο εσείς ασχοληθήκατε με την υπόθεση μου, (σταυροκοπήματα και άλλα...), για να βρω λύση στο πρόβλημα μου..."
• Παρουσιαστής (ύφος συγκινητικό, λίγο τρεμάμενη συμπονετική φωνή) "Εσείς να είστε καλά κυρία Αναστασία, εμείς κάνουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο... Τι να κάνουμε; Είμαστε δίπλα σας..."

Από την εποχή του Ευαγγελάτου με Σοριν Ματέι, στις πυρκαγιές του 2007, που τα κανάλια συντόνιζαν ελλείψει κράτους την πυροσβεστική υπηρεσία και έστηναν σκηνικά απελπισίας για προβολή και εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, συστηματικά η τηλεόραση παίζει το χαρτί της χείρας βοηθείας σε όλα τα προβλήματα του κοσμάκη. Έτσι αποκτά, συνεπικουρούμενη από την απουσία σωστών οργανωτικών δομών πολιτικής προστασίας της κοινωνίας, μια ύπουλη δύναμη που ξεφεύγει πολύ από τα όρια της και μετασχηματίζεται στα μάτια του απλού κόσμου, ως η μόνη διέξοδος, ο "θεσμός" που μπορούν να πιστέψουν.

2) Τηλεόραση "Μπαμπούλας"...

• Παρουσιαστής: "Πάμε τώρα να δούμε το κύριο Γιώργο, να μας πει πως λήστεψαν το περίπτερό του, πως του επιτέθηκαν, πως του έκλεψαν τις εισπράξεις της ημέρας, που με κόπο, μαζεύει κάθε μέρα... Κύριε Γιώργο..."
• Γιώργος: "Γεια σας... Ευχαριστώ πολύ.... να, να σας δείξω... ήρθαν αυτοί έτσι (αναπαριστά με χάρη-ούτε ο καλύτερος ηθοποιός να ήταν), με το παλούκι, μου άνοιξαν την πόρτα και μπλα μπλα... ήταν και έτσι σκουρόχρωμοι... ξένοι θα ήταν... (η απόφαση βγήκε ήταν ξένοι και σκούροι) κτλ κτλ κτλ...
• Παρουσιαστής: "Μα που ζούμε πια..."

Ειδικά μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη, η τηλεόραση μαζικά και συντονισμένα, παρουσιάζει μια κατάσταση τρομοκρατίας και αναρχίας, ειδικά για το κέντρο της Αθήνας αλλά και γενικά για την κατάσταση της εγκληματικότητας στην Ελλάδα. Φυσικά και δεν αντιλέγω, ότι η βία και το έγκλημα έχει αυξηθεί στην ελληνική κοινωνία όσο ποτέ άλλοτε, αφού η κοινωνία και γενικά η χώρα, περνά μια κρίση που εκτός και από οικονομική είναι και ψυχολογική. Τα πάντα ωθούνται στα άκρα. Οι εγκληματίες πάλι, αποθρασύνονται συνέχεια, από τη σοβαρή έλλειψη κράτους και δομών, αλλά και μια Αστυνομία που είτε θα δέρνει, είτε θα πυροβολεί, είτε στο άλλο άκρο θα κάθεται και θα βλέπει τι διαδραματίζεται μπροστά της, αλλά επί της ουσίας του έργου της, τίποτα. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μια Αστυνομία, που αφήνει και έκθετα τα παιδιά και τους ανθρώπους που ανήκουν στο σώμα της και δεν μπορούν να κάνουν ΣΩΣΤΑ τη ΣΩΣΤΗ δουλειά τους, από ελλείψεις εξοπλισμού αλλά και μιας στοιχειώδους εκπαίδευσης.

Άλλο όμως είναι, κάθε μέρα, να ασχολείσαι επίτηδες και να βάζεις το φόβο και το τρόμο στα σπίτια, εικόνες βίας στα μάτια συνταξιούχων, μανάδων με παιδιά και μικρομεσαίων Ελλήνων νοικοκυραίων, ώστε μετά να ζητάς και να παίρνεις κατασταλτικά μέτρα και να προκαλείς μια εικόνα Αθήνας που μοιάζει κάτι σαν Γάζα, Μεξικό σίτυ και Μπέλφαστ. Αν αφήσουν την πόλη ήσυχη, ΟΛΟΙ τους, μια χαρά θα βρει την ισορροπία της.

3) Τηλεόραση "Η Μεγάλη Λήθη"...

• Εκφωνητής: "Πάμε τώρα να δούμε τι κάνει ο Σάκης στο Βερολίνο για την προώθηση του Ελληνικού τραγουδιού της Eurovision...
• Χαρούμενη εκφωνήτρια: "Αχχχχ, ήταν μια καταπληκτική βραδιά χθες στο τάδε μαγαζί του Βερολίνου, που ο Σάκης με φοβερό δυναμισμό, ερμήνευσε το τραγούδι μπλα μπλά..."
• Εκφωνητής: "Α, τι τυχερή που είσαι Μάρα μου, που ήσουν εκεί και το έζησες όλο αυτό...μπλα, μπλα"

Κλάμα μετά η γιαγιά στο σπίτι στα Κιούρκα, που δεν μπορεί να πάει πουθενά, κλάμα και η νοικοκυρά στο Παγκράτι, που έχει "τελματώσει" η ζωή της στην κουζίνα, στο σπίτι, με τα παιδιά και τα λίγα λεφτά... Αυτοί εκεί ζούνε τόσο καλά!!! Η τηλεόραση, γίνεται το μαγικό κουτί και χαλί, που θα τους κρατά παρέα συνέχεια. Για αυτό και την έχουν ανοιχτή συνέχεια και ας δε βλέπουν, για παρέα.... Αυτό για παρέα πολύ με εκνευρίζει!

Έτσι λοιπόν κάθε πρωί δουλεύει ο μεγάλος Μπαμπούλας...

Μπαμπούλας στις σκέψεις μας, στη ζωή, στην καθημερινότητα μας.

Έτσι λοιπόν, συστηματικά γίνεται "ο λαουτζίκος" υποχείριο...

Σημείωση:

Οι κύριοι αυτοί εκφωνητές, οι "λαϊκοί", πέρυσι καθάρισαν,

λέγοντας σαχλαμάρες, εκατομμύρια ευρώ ενώ ο "λαουτζίκος" πεινάει...

Αλλά ποιος να τον ξυπνήσει; Θέλει να ξυπνήσει;

Τουλάχιστον, έχουμε βρε παιδιά το blogging...

Η Τίνα συναντά τον Βασίλη στην οδό Καπλάνων...

Θα θυμάστε προφανώς τη συγκεκριμένη και μέχρι τώρα, λόγω έλλειψης χρόνου, μοναδική ανάρτηση για το βιβλίο της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου "Τα Κοινόχρηστα", που μου άρεσε πολύ και έγραψα για αυτό εδώ.

Έμαθα λοιπόν και είπα να μια καλή ιδέα για μια βόλτα το Σάββατο στο κέντρο της πόλης (μόνο οι 3000 αστυνομικοί θα κάνουν τσάρκα; δεν κατάλαβα!), στην οδό Καπλάνων 5, στο Κολωνάκι. Η Τίνα θα είναι εκεί να μιλήσει με τον κόσμο, να υπογράψει και κάνα βιβλίο και βασικά να περάσει και να περάσουμε καλά! Είναι και όμορφη νέα κοπέλα βρε, αν κρίνω από τη φωτό!

Εκεί όμως υπάρχει και ο Βασίλης Παπατσαρούχας και τα έργα του. Άρα με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Παιδιά και γονείς μπορούν από κοντά να θαυμάσουν έργα του Βασίλη Παπατσαρούχα φτιαγμένα για πάνω ή κάτω από την πόλη.

Είναι πολύ καλή ευκαιρία, μαζί με το βιβλίο, τα παιδιά να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το χώρο μιας γκαλερί και τη ζωγραφική ταυτόχρονα.

Σάββατο, 21 Μαρτίου 2009, 2:00 μμ

Οι Εκδόσεις Καστανιώτη και η Αίθουσα Τέχνης Καπλανών 5 σας προσκαλούν λοιπόν, σε μια συνάντηση με τη συγγραφέα Κωνσταντίνα Τασσοπούλου. Η συγγραφέας θα υπογράψει τα βιβλία της Τα κοινόχρηστα και Στην Αριθμούπολη.

Αίθουσα Τέχνης Καπλανών 5
Καπλανών 5 & Μασσαλίας, Κολωνάκι , 210 3390946

Η Ανθρωπότητα δεν είναι ένα νησί...

Tropfest NY 2008 winner,
"Mankind Is No Island" by Jason van Genderen

Μια φίλη μου έστειλε το παρακάτω καταπληκτικό βιντεάκι, το οποίο έχει γυριστεί απλά με ένα κινητό τηλέφωνο, με 20 περίπου ευρώ και κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό μικρού μήκους στη Νέα Υόρκη!

Είπα να περιμένω μια-δύο μέρες για να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά τελικά μου άρεσε τόσο το μήνυμα που περιέχει, που σκέφτηκα δεν μπορεί να περιμένει. Προσέξτε καλά τις προτάσεις που φτιάχνονται... και ένα μπαλονάκι που πετάει...

Ζητείται "Κύριος Γκράφιτυ"...

Στην Αθήνα λοιπόν, την ωραία και φωτισμένη με το φως της Πανσελήνου, παρουσιάζονται, σύμφωνα φυσικά με πολλούς "νοικοκύρηδες" ανθρώπους, φαινόμενα αυξημένου βαθμού "εντροπίας" που λέμε, εκτός από τη Φυσική και στα Συστήματα Πληροφορικής, δηλαδή αταξίας, αποδιοργάνωσης...

Η εντροπία οδηγεί φυσικά σε αναστάτωση αλλά μέσα από την αναστάτωση αυτή, συνήθως στα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης, μπορεί και να γεννηθεί και κάτι πολύ σταθερό και αξιοσημείωτο. Η αποδόμηση οδηγεί στη δόμηση μ' ένα άλλο τρόπο.

Μετά από τις "τυχαίες" λοιπόν και βεβαίως βεβαίως, ασυντόνιστες δράσεις από διάφορες "ειδικές" ομάδες κρούσεις τυχάρπαστων ανθρώπων που φέρουν κουκούλες και άλλα αξεσουάρ μόδας και αποκαλούνται ως γνωστοί-άγνωστοι, οι οποίες πλαισιώθηκαν και από πολλές μα πάρα πολλές γκάφες της Ελληνικής Αστυνομίας, οι έχοντες τη διακυβέρνηση της χώρας και όχι μόνο, με πρωταγωνιστή ένα κοπέλι από τη λεβεντομάνα και κουμπουροφόρα Κρήτη, αποφάσισαν με λεβεντιά και ζήλο, να παίξουν τον άσο που είχαν καλά κρυμμένο στο τσεμπέρι τους!

Στην Ελλάδα Ελλήνων Καταστηματαρχών και Μικροαστών βλέπετε, (που τι να κάνουν και αυτοί δηλαδή, όλο τζάμια αλλάζουν... βαρέθηκαν) ο κόσμος πολύ έχει φοβηθεί με την παραπάνω εντροπία και τα φαινόμενα της, και όλοι απεγνωσμένα ψάχνουν για μια σωτηρία, μια τακτοποίηση, αφού τα πράγματα έχουν "ξεφύγει". Έτσι λοιπόν, ανακοινώθηκαν τα νέα θεάρεστα μέτρα πρόληψης/περιφρούρησης/νταντέματος/ "Βοήθα Παναγιά μου" ή κωδικοποιημένα... "Το Παπάκι και οι 11 ζορό"!

Διαβάζω λοιπόν, ότι άμεσα, ΑΜΕΣΑ είπαμε, συγκροτούνται ομάδες των 11 αστυνομικών, ένας Ζητάς μπροστά, ένας πίσω, να μη χαθούν στη βοσκή και ανάμεσα οι ταλαίπωροι Ειδικοί Φρουροί (τα παιδιά για όλες τις δουλειές) που θα βγαίνουν παγανιά στους δρόμους της Αθήνας να πιάσουν τους κουκουλοφόρους! Αυτό ειδικά με τους Ειδικούς Φρουρούς, οι οποίοι όπως καλά γνωρίζετε έχουν ειδική εκπαίδευση για χρήση όπλου, χειραγώγηση όχλου και ψυχολογική στήριξη, με γεμίζει προσωπικά με τόση μεγάλη σιγουριά, που λέω να πάω να καταταγώ και εγώ! Επίσης, στους δρόμους της ήδη αστυνομοκρατούμενης πόλης, θα τριγυρίζουν επίδοξοι Μάτα Χάρι, και άλλοι Κατάσκοποι, που θα καταγράφουν, λέει, ύποπτες κινήσεις. Έτσι λοιπόν, στην Αθήνα του 2009, όλοι θα μπορούν να ζουν με μεγάλη χαρά, την εποχή του μεσοπολέμου, σε μια προσπάθεια αναβίωσης της ιστορικής εκείνης εποχής. Θα προσφέρεται και γύρος της πόλης με 10 ευρώ πάνω σε τεθωρακισμένο νεοαποκτηθέν όχημα ρίψης νερού, ποτίσματος ζαρντινιέρας, με το όνομα "Refresh the Protester". Αν ζεσταθείς δωρεάν ντουζάκι με νερό πηγής Κρήτης! Τέλος, αν φοράς ακαθόριστα μια κουκούλα, θα ποινικοποιηθείς και θα κλειστείς στο μπουντρούμι. Στη "δημοκρατία" μας λοιπόν αυτή, μου γεννήθηκαν οι εξής απορίες:

1. Οι περιπλανώμενοι με τα παπάκια αστυνομικοί, θα κάνουν σούζες; Οι εξατμίσεις θα είναι πειραγμένες; Τα παπάκια είναι από το Praktiker;
   
2. Θα καταφέρουν να συγκροτήσουν ένα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου; Θα νικήσουν οι 11 του Κολωνακίου η τα λαϊκά παιδιά της Ομόνοιας;
   
3. Γιατί 11 και όχι 10 (που είναι και στρογγυλό) ή 12 (που είναι και του Χρηστού);
   
4. Ο κατάσκοπος, θα φοράει καμπαρντίνα και αν ναι θα είναι τουλάχιστον Burberry's;
   
5. Ο κατάσκοπος θα φοράει τραγιάσκα, ή καπέλο;
6. Και αν φοράει, μήπως κινδυνεύει να ποινικοποιηθεί;
7. Αν βγει η Μαντόνα ή η Βίσση βόλτα με κουκούλα από φούτερ βελουτέ Juicy, που έχει και 200 ευρώ, το πάνω μόνο, θα συλληφθούν ως κουκουλοφόροι;
8. Οι ομάδες των 11, θα καταγράφουν εμάς τους ποδηλάτες ως ύποπτους; Γιατί συμβαίνει συνέχεια πια τον τελευταίο καιρό...
9. Πόσο έχει ένας Δικηγόρος, να ξέρω από τώρα να μαζεύω;
10. Στο Κολωνάκι, η τοπική ομάδα των 11, θα ψωνίζει κιόλας; Και αν ναι δε δικαιούται αύξηση, γιατί τα μαγαζιά είναι ακριβά; Ο Ασλάνης μπορεί να γίνει χορηγός;
    
11. Που είναι τα πλησιέστερα γραφεία στοιχημάτων και τι απόδοση έχει, το "οι 11 ζορό πάλι μαλ... έκαναν";
    
12. Γιατί στο Βερολίνο δεν είδα κανένα αστυνομικό και λοιπούς ένστολους, σχεδόν πουθενά ακόμα και σε διαδηλώσεις; Αυτή δεν έχουν θέματα ασφάλειας δηλαδή;
13. Σε ποια πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης θα δουν οι φίλοι τηλεθεατές, σε αποκλειστικότητα τους λεβέντες που θα μας προστατεύσουν από ΟΥΛΑ τα Κακά;
14. Ποια εταιρεία Security, μετά την "επιδρομή" στο Κολωνάκι, είχε τυπώσει τα πιο ευφάνταστα διαφημιστικά, τα οποία διανεμήθηκαν αμέσως μετά τις καταστροφές, στο πιτς ΦΥΤΙΛΙ (ύποπτη λέξη... να σημειωθεί παρακαλώ κύριε Κλουζό);
    

Στην όλη αυτή κατάσταση λοιπόν "Ζητείται Κύριος Γκράφιτι"....

Να βάψει τα μαύρα μας τα χάλια, τη συνεχή και καλά ενορχηστρωμένη απώλεια της κανονικής ζωής στην πόλη, την οσμή στον αέρα μιας "χούντας" από όποια πλευρά και αν τη δεις, την επικράτηση των χειρότερων ανθρώπων, απόψεων και "πολιτικών" για την όποια αντιμετώπιση του προβλήματος... Να βάλει λίγο χρώμα και σχέδιο εκεί που δεν υπάρχει τίποτα... Γιατί, δεν ασχολούμαστε με τα σοβαρά επιτέλους και με αυτά που πρέπει;

Στο θερινό κινηματογράφο "Θησείο", στην Απ. Παύλου, ο ιδιοκτήτης το κατάλαβε ο άνθρωπος και ιδού η ανακοίνωση για όλους τους υποψηφίους...
Λέω να δηλώσω συμμετοχή μπας και καταφέρω να πληρώσω τους δικηγόρους...

Είμαι ήδη ύποπτος πολίτης μιας και έχω ένα σατανικό ποδήλατο που σπάει κιόλας, άρα έχω potential σπασίματος...

ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΔΩ (όπως λέει και το σημείωμα)

Πανσέληνος πάνω από την Αθήνα

Στέκομαι...

Το μάτι απλώνεται πέρα, ως την Πάρνηθα.

Το βράδυ η Αθήνα, χάνει το λευκό του τσιμέντου.

Αποκτά μια γοητεία ξέχωρη.

Το «άγριο» αυτό λευκό, δίνει τη θέση σε ένα απαλό «μαύρο» χαλί, κεντημένο με εκατομμύρια πολύχρωμα μικρά και μεγάλα φωτάκια.

Ένα ψηφιδωτό.

Η πόλη από μακριά στέλνει τους ήχους της.

Ο ηλεκτρικός που κυλάει στις ράγες. Μια πολύ μακρινή σειρήνα.

Ένας βουβός ήχος από τα αυτοκίνητα.

Θρόισμα αέρα ανάμεσα σε ελιές και κυπαρίσσια...

Που και που γέλια, ομιλίες, τις φέρνει ο αέρας από το Μοναστηράκι, από τα χαμηλά.

Η Μεσογειακή φύση, σιγά σιγά και ήρεμα, ετοιμάζεται για την άνοιξη της.

2 χαρταετοί, λείψανα της Καθαρής Δευτέρας, κουνιούνται σαν κατάρτια ρημαγμένα πάνω σ’ ένα δέντρο. Στο λίθινο δρομάκι, μια λακκούβα με λίγο νερό, καθρεφτίζει το φως της λάμπας και τη σκιά μιας ελιάς. Λίγο πιο εκεί, ίσα που φαίνεται στο σκοτάδι μια αμυγδαλιά, έχει πετάξει τα λουλούδια της, ανυπόμονη όπως πάντα.

Αναπνέω, αφουγκράζομαι...

Μυρίζει χώμα νωπό. Ένα άρωμα γνώριμο από τις πρώτες νεραντζιές που έχουν αρχίσει να ανθίζουν, με πλημμυρίζει απαλά. Βήματα, προχωρώ.. παίρνω το ποδήλατο στο χέρι.

Κατεβαίνω τα σκαλιά, χώνομαι στα σοκάκια, σιγά σιγά οι ήχοι της πόλης αυξάνονται, με τριγυρίζουν.

Απόψε έχει πανσέληνο και βγήκα βόλτα. Το σπίτι δεν με κρατούσε.
Μεγάλη βόλτα, σε πολλές γειτονιές, σε μέρη που συνέχεια προσπαθώ να εξερευνώ, πάλι και πάλι.

Δε χορταίνω.

Αυτή η πόλη, ώρες ώρες όσο άσχημη είναι, τόσο όμορφη μπορεί να γίνει.

Στα Αναφιώτικα, μέσα στα στενά, «μεταφέρομαι» σε μέρη ορεινά της Ελλάδας, σε χωριά των Κυκλάδων, σε γειτονιές της Κρήτης, σε γειτονιές πρωτόγονες, όμορφες που έχουμε χάσει πια από την καθημερινότητά μας. Σαν τουρίστας ανακαλύπτω.

Το ποδήλατο λίγο με κουράζει στα σκαλιά, αλλά δεν με πειράζει.

Χάνομαι...

Κατηφορίζω, όλο και πιο κάτω, η πόλη έχει αρχίσει και πάλι να με αγκαλιάζει και εγώ βλέπω, βλέπω και ακούω.
Στο Μοναστηράκι, ακούω το κελάρυσμα του Ηριδανού στην ανοιχτή οπή...
Στη μέση της πλατείας. Το νερό κυλά κάτω από την πόλη.

Εκατοντάδες ρεύματα και ποταμάκια κυλάνε ακόμα στα σπλάχνα της Αθήνας, σαν αρτηρίες, αθόρυβα.

Όσο και αν προσπαθήσαμε να τα κρύψουμε,

εξακολουθούν να κυλάνε σε ροές χαραγμένες χιλιάδες χρόνια πριν.
Η συνέχεια αυτής της πόλης με μαγεύει.

Περπατάμε σε μέρη που φέρουν φοβερή ενέργεια.
Ενέργεια που δεν μπορούμε, δεν έχουμε μάθει ακόμα να τη διαχειριζόμαστε για το καλό της πόλης.

Στα στενάκια του Ψυρρή...
Γκράφιτι, πολυκατοικίες, το άχρωμο, το γκρι φέγγει από την Πανσέληνο..
Μπορεί και το τσιμέντο να φαντάζει όμορφο και έτσι απόκοσμο; Αναρωτιέμαι...
Υπόγεια, στοές και κάγκελα, άλλα υγρά και μουχλιασμένα, άλλα ανακαινισμένα, παράθυρα με φώτα, αποθήκες, μαγαζάκια, μια παρέα έξω από ένα στούντιο piercing & tatoo συζητά τα σχέδια, αποφασίζει...
Βύσσης, κατεβασμένα ρολά και ένα μπαρ που θυμίζει τόσο Παρίσι...

Το έχω ξαναδεί...

Αθηνάς, Αιόλου, Πλατεία Καρύτση,

οι άστεγοι στην Κλαυθμώνος, μια κοπέλα ήσυχα κλαίει μέσα σε ένα υπνόσακο...

Θέλω να τη βοηθήσω, δεν ξέρω τι να κάνω.
Αισθάνομαι ξαφνικά ενοχές...
Σκύβω το κεφάλι, ντρέπομαι για εμένα, για εμάς, είναι τόσο νέα...
Κυλάει η ρόδα, το πόδι κάνει κύκλους, πετάλι.
Σταματά και περπατά, βηματίζει...

Στην Πανσέληνο και πάλι επαναπροσεγγίζω τη σχέση μου με τη γυναίκα που λέγεται Αθήνα και εξακολουθεί τόσα χρόνια ακόμα να με παιδεύει και να με χαϊδεύει,

να μου κάνει νάζια και να με εκνευρίζει...

Να με φτύνει και να με «φιλάει» με σταγόνες και δάκρυα που πέφτουν από μαρμάρινα μπαλκόνια και υδρορροές που χάσκουν ανοιχτές σαν πληγές...
Να με σαγηνεύει με τα λούσα της και τα φώτα της και μετά να με τρομάζει με τις ρυτίδες της...
Να με ξετρελαίνει με τις «ακριβές» της μυρωδιές από άνθη νεραντζιάς και αγριολούλουδων

σε μια πλαγιά στο Φιλοπάππου

και να με αποτελειώνει πίσω από ένα απορριμματοφόρο που αγκομαχεί στις ανηφόρες της...

μέρα μεσημέρι.
Να μου το παίζει Ευρωπαία, αλλά και Ανατολίτισσα προσφυγοπούλα...

Το ομολογώ...
Είμαι ακόμα ερωτευμένος και δεν ξέρω τι να κάνω...
Πήγα βόλτα σήμερα το βράδυ στις αγκαλιές της και στα κρυφά της σημεία...
Και αυτή η άτιμη πάλι με ξάφνιασε, με πλήγωσε αλλά και πάλι μου έδειξε νέο πρόσωπο, νέα φορεσιά...
Πάλι με κέρδισε.

Η άτιμη!
Μάρτυς μου η Πανσέληνος, με φώτισε στο διάβα μου...
Άραγε πόσοι από αυτούς που ζούμε εδώ έχουν την τρέλα μου;
Λες τότε να την είχαμε κούκλα; Ποιος ξέρει.

Χαζές ερωτήσεις από έναν ονειροπαρμένο ποδηλάτη...
Αλλά και ο έρωτας δεν είναι όνειρο;

STOP PRESS: Εξάρχεια... Όμορφοι άνθρωποι, όμορφα πάρκα ονειρεύονται...

Στο φύτεμα...
Σαν να μη βλέπω ΣΚΑΙ, Δημάρχους, Πρωτοψάλτη και άλλους μαϊντανούς. Ξέχασα, αυτοί πάνε στα εύκολα...
"Να έχει η βίλα στην Πολιτεία θέα τα καμμένα, ανεπίτρεπτο Μαντάμ Σουσού μου..."

Χάρηκα, γιατί οι ποδηλάτες ήταν πανταχού παρόντες. Δείγμα των ανθρώπων που φέρουν ποδήλατο...

Παίζοντας "πλατεία Volley"...

Φτάνω Εξάρχεια, στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη, Ναυρίνου και Ζωοδόχου Πηγής...

Ο ήχος από το τρυπάνι διαπεραστικός και όπως πάντα ενοχλητικός, αλλά αυτή τη φορά δεν ενοχλείται κανένας. Είναι ένας ήχος διαφορετικός, δε γκρεμίζει τοίχους για να έρθουν να χτίσουν, να πέσει τσιμέντο, ούτε για να περάσουν καλώδια και σωλήνες και μετά να καλυφτεί η τρύπα από την καυτή άσφαλτο. Αυτή τη φορά, ανοίγει τρύπες για να δεχτεί στα σπλάχνα της η ξεχασμένη Αττική γη, σκεπασμένη χρόνια και χρόνια και που τώρα ξυπνάει, τις λεμονιές, τις πορτοκαλιές, τις ελιές, τα λουλούδια και τις μπουκαμβίλιες, που έχουν φέρει εκατοντάδες άνθρωποι και έχουν ακουμπήσει σε διάφορα μέρη.

Το σώμα σκύβει, τα χέρια σκάβουν με ότι εργαλεία βρουν, τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν, τα πόδια λυγίζουν, τα φυτά παίρνουν τη θέση τους, βολεύονται στο καινούριο τους στέκι. Μια γιορτή ζωής έχει στηθεί, στην καρδιά της πόλης, στην καρδιά των Εξαρχείων. Μια πολύχρωμη γιορτή, που οργάνωσε με πολύ κόπο και φροντίδα η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων, που είναι μια από τις πιο δραστήριες και δυναμικές οργανώσεις πολιτών στην πόλη αυτή. Μια κίνηση που απλά αγαπάει και πονάει το μέρος που διάλεξε να μένει και όχι μόνο, το μέρος που τόσοι και τόσοι προσπαθούν να σβήσουν, να δαιμονοποιήσουν, τα Εξάρχεια.

Το παλιό λάστιχο, κειμήλιο από το πάρκινγκ, γίνεται αμέσως παιχνίδι!

Τα Εξάρχεια, που ενώ έχουν τόσο ανάγκη από ένα πνεύμονα πρασίνου και σε οποιοδήποτε άλλο πολιτισμένο μέρος του κόσμου θα έμπαινε σε άμεση προτεραιότητα η διαμόρφωση μιας πλατείας με υψηλό πράσινο για μια περιοχή με τέτοια πολεοδομικά στοιχεία, στην Ελλάδα του 2009, οι Τοπικές Αρχές, τα συμφέροντα και οι εργολάβοι που μας έχουν πνίξει πια, δεν κάνουν τίποτα παρά μόνο καταστρέφουν πάρκα, ονειρεύονται κτίρια και πάρκινγκ.

Υπάρχει όμως και ο άλλος δρόμος. Των πολιτών που δεν είναι κ. Κακλαμάνη, ο περιφερόμενος θίασος όπως περιφρονητικά και αγενέστατα αρέσκεστε να λέτε με το ύφος των δέκα καρδιναλίων, αλλά χιλιάδες άνθρωποι που ζουν, είναι ερωτευμένοι με αυτή την πόλη και είναι σκεπτόμενοι, γεμάτοι ελπίδες και όνειρα για κάτι καλύτερο. Άλλωστε αν δεν κάνω λάθος εσείς ζείτε στο Χολαργό, ή κάπου προς τα εκεί. Εμείς λοιπόν λέμε όχι στα Parking σας, ναι στα Πάρκα μας! Υπάρχει ιστορία για αυτό το οικόπεδο και για την καλύτερή σας ενημέρωση διαβάστε εδώ.

Ο τοίχος της δημιουργίας. Πάντα αφηρημένης...

Στέκομαι σε μια γωνιά και κοιτάζω αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά μου. Παιδιά, γονείς, νέοι και νέες, άνθρωποι όλων των χρωμάτων και κοινωνικών καταβολών, ένα μελίσσι πολύβουο, πρόσωπα γεμάτα χαρά, ξυλοπόδαροι, οργανοπαίκτες, παρέες που συζητάνε, γελάνε, παίζουνε με τη μπάλα, ανταλλάσσουν προβληματισμούς και απόψεις, η αυτοοργάνωση σε όλο της το μεγαλείο. Είναι τόσο συγκινητικό, που αυτή η διάθεση των ανθρώπων εδώ να αλλάξουν τα πράγματα, πως μπορεί να γίνει κάτι καλό πια σε αυτήν την πόλη, κάνει τα μάτια μου πίσω από τα γυαλιά ηλίου να υγρανθούν. Προσπαθώ να το κρύψω... Σκέφτομαι, πόσο κρίμα είναι, που δεν θέλουν να τους ακούν. Να μας ακούν. Μόνο να κατηγορούν. Υπάρχει τέτοια δίψα για το καινούριο, για μια γειτονιά ανθρώπινη που σέβεται τους κατοίκους της, τους επισκέπτες της, το διαφορετικό.

Φωτογραφίες από τον "περιφερόμενο θίασο"...

Η πιο ελπιδοφόρα εικόνα είναι τα παιδιά, που παίζουν σε μια αυτοσχέδια παιδική χαρά, που στήνεται πρόχειρα με σκηνές από καλάμια και εφημερίδες, πολλές ζωγραφιές πάνω σε χαρτόνι, και ένα ρημαγμένο τοίχο που γίνεται το κάδρο, ένα ουράνιο τόξο από χρώματα πάνω στην πέτρα. Παιδιά ακόμα και σε καροτσάκια με τη μαμά, το μπαμπά, τη γιαγιά, που κοιτάζουν, κάποια είναι τόσο μικρά που μπορούν ακόμα μόνο να βλέπουν με τα αθώα μάτια τους. Ίσως δεν καταλαβαίνουν και πολύ τι γίνεται, αλλά είναι τόσο σημαντικό ότι παίρνουν τέτοια ερεθίσματα κοινωνικής συνεύρεσης. Τα παιδιά αυτά, που οι γονείς τους επιμένουν να μη τα μεγαλώνουν σε πείσμα όλων, σε "ωραία" αποστειρωμένα προάστια, αλλά στη δύσκολη καρδιά της πόλης. Και που αντιστέκονται στη αποβλάκωση που θέλουν να προσφέρουν η τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, η έλλειψη ελεύθερων χώρων.

Το κουτί της οικονομικής ενίσχυσης περιφέρεται...

Μιλάω με κάποιους από την Πρωτοβουλία των Κατοίκων. Η Βέρα, έχει στο πρόσωπο μια χαρά και μια ικανοποίηση. Κουράστηκαν για αυτό και τόσος κόσμος είναι για αυτούς μια σημαντική κατάκτηση. Αλλά και μια ευθύνη! Η Έλλη έρχεται γρήγορα να με συναντήσει, λίγο "αλαφιασμένη" από το πλήθος που υπάρχει. Έχει καθαρή ματιά, από αυτή που σε κοιτάζει και σε ζυγίζει αμέσως, την καθαρή ματιά των ανθρώπων που έχουν πίστη στο δίκιο, στο σκοπό τους. Έχει όμως και την αγωνία της επόμενης μέρας, την αγωνία της ανάγκης για την περιφρούρηση αυτού του χώρου, της θέλησης κόντρα στο ρεύμα, να γυρίσει ο τροχός. Μ' ενημερώνει ότι το πρωί είχε περάσει από εκεί ο Πρόεδρος του ΤΕΕ, και τους είπε ότι θέλει να γίνουν εδώ τα κεντρικά τους γραφεία...
Λίγο σκοτεινιάζω. Αλλά μου λέει, εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε...

Ότι μπορούμε, ότι μπορούμε κυρία Έλλη μου... Ότι μπορούμε για να συνεχίσουμε να ζούμε, να παλεύουμε εκεί που μας βάζουν άλλοι στεγανά και τοίχους. Γιατί έτσι ο άνθρωπος, δικαιολογεί την ύπαρξη της σκέψης του και της φύσης του. Τη ζωή και το νόημά της. Τουλάχιστον δεν πέφτουμε αμαχητί!


Λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, Τζαβέλλα με Μεσολογγίου, τα σημειώματα, τα πανό, τα λουλούδια της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου είναι εκεί, αδιάψευστοι μάρτυρες μιας σάπιας κατάστασης. Χθες, ο Αλέξανδρος από εκεί ψηλά θα ήταν πολύ χαρούμενος που έβλεπε μια τέτοια γιορτή ΖΩΗΣ, ένα πανηγύρι στη γειτονιά που έφυγε... Το καλύτερο δώρο, το καλύτερο γιατρικό στον πόνο και στη θλίψη ήταν αυτό το ανθρώπινο μελίσσι. Στο στοιχειό ενός τέτοιου γεγονότος, ήταν ξόρκι το πανηγύρι αυτό της ζωής και της προσφοράς...

Η ελπίδα...

Μακάρι όλες οι γειτονιές της Ελλάδας να ήταν Εξάρχεια...

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...
ΣΤΙΣ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 1994 ΕΦΥΓΕ Η ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ...
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ.
ΤΟΤΕ ΠΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΑ, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ...