"Προθήκες Θαυμάτων" στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης (έκθεση)

Στο κτίριο της Πλατείας, με τις art nouveau επιρροές.

Η Πλατεία Αγίας Ειρήνης, στο κέντρο της Αθήνας, κρύβει στο πλακόστρωτο της, στην ατμόσφαιρά της, αυτή την Αθήνα που μάλλον χάσαμε.  Μια εκκλησία, όμορφη, μεγαλοπρεπής, σχεδιασμένη από τον Λ. Καυταντζόγλου, στο κέντρο της, και μια συστάδα από κτίρια στολίδια, που διατρέχουν χρονολογικά τον 19ο αιώνα, μέχρι τον Ελληνικό μοντερνισμό του '30 & του '50 δεσπόζουν στο τοπίο.  Κτίρια, που τώρα πια αρκετά από αυτά στέκουν εγκαταλελειμμένα αλλά κάποτε έσφυζαν από ζωή.  Τόπια και τόπια από υφάσματα στοιβάζονταν στις ξύλινες προθήκες, αραδιάζονταν για τις κυρίες της καλής κοινωνίας στα μεγάλα ξύλινα τραπέζια, και τα στημόνια και οι μηχανές από τους ραφτάδες δούλευαν ακατάπαυστα.  Βιοτεχνίες άκμασαν και παρήκμασαν και τώρα πια, χάσκουν άδεια κτίρια, με τα παραθυρόφυλλα κρεμασμένα, ανοιχτά, για να περνά ο αέρας και η μόλυνση, να τρώνε τα σωθικά τους.

Στο κτίριο της οδού Περικλέους, τα ταβάνια και οι τοίχοι είναι τα αστέρια της βραδιάς.

Και όμως, αποτελεί ακόμα ένα κομμάτι από το πιο ρομαντικά και όμορφα της Αθήνας, που παρόλο την υποβάθμιση, τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα σπασμένα πλακάκια, τις καταχρήσεις χώρου από ένα φυτώριο, και τα καφέ, η πλατεία δείχνει σημάδια αστικής ανάκαμψης και ελπίδας.  Ακόμα είναι νωρίς, αλλά πιστεύω ότι είναι στην αναμονή για να ντυθεί και πάλι με το φόρεμα της δόξας.

Το υπέροχο φουαγιέ του κτιρίου της Περικλέους.

Στο πλαίσιο αυτό, στη αριστερή πάνω γωνία της πλατείας, σε μια πολυκατοικία art nouveau, ιδιοκτησίας του Κ. Σγουμπόπουλου (Sisley, Benetton κτλ), τα τελευταία 2 χρόνια, πραγματοποιείται μια ριζική ανακαίνιση, με σεβασμό στο κτίριο που σιγά, σιγά το αναδεικνύει και θα το τοποθετήσει, κρίσης και διαθέσιμων χρημάτων επιτρέποντος, στη ζωή της σύγχρονης πόλης. Κάποιοι στην αρχή μιλήσανε για διαμερίσματα πολυτελείας, αλλά αυτό το σενάριο τώρα μάλλον δεν ισχύει, και προφανως προβλέπεται μια πιο εμπορική χρήση.

Τα εσωτερικά μπαλκόνια του νεοκλασικού, όμορφα και αεράτα.

Στην απέναντι ακριβώς πλευρά της πλατείας, πάνω στην Περικλέους και απέναντι από την εκκλησία, βρίσκεται ένα νεοκλασικό στολίδι, που μέχρι πριν λίγα χρόνια στέγαζε το ιστορικό υφασματάδικο του Κωνσταντινίδη, και ανήκει στο φίλο και πάντα ευγενή Φ. Σπηλιοτόπουλο.  Ένα κτίριο κόσμημα, με υπέροχη διαρρύθμιση, αστική πολυτέλεια του τέλους του 19ου αιώνα, που ακόμα αντέχει.  Με ταβάνια ζωγραφισμένα μοναδικά, και ένα ισόγειο χώρο που μυρίζει ακόμα κλωστές και εμπόριο, που χαρακτηρίζεται από τις χαρακτηριστικές και στιβαρές ξύλινες προθήκες από το πάτωμα ως το ταβάνι.

Το Δ/ντικό γραφείο, θυμίζει άλλες εποχές.

Ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο, ήρθε και ενώθηκε με τη μοντέρνα τέχνη 33 νέων καλλιτεχνών που μάζεψε η Δάφνη Ζουμπουλάκη (της γνωστής γκαλερί), σε μια έκθεση ουσιαστικά installation, στους 2 παραπάνω χώρους, με την ονομασία "Προθήκες Θαυμάτων" ή Zone D.  Αποτελεί ουσιαστικά μια πρόταση, μια ανοιχτή συζήτηση με τον κόσμο και τα κτίρια στα οποία φιλοξενείται και χαρακτηρίζεται από τις έντονες αντιθέσεις και των έργων αλλά και της αρχιτεκτονικής.

Το κτίριο πάνω στην πλατεία, ένας "απέραντος" ανοιχτός βιομηχανικός ουσιαστικά χώρος σε 2 επίπεδα, φιλοξενεί εγκαταστάσεις τέχνης, πιο μοντέρνες, σε αντίθεση με το πολυκαιρισμένο νεοκλασικό της Περικλέους, όπου η κλίμακα της έκθεσης χαρακτηρίζεται πιο πολύ από λεπτεπίλεπτα, μικρά εκθέματα με εντονότερη την παρουσία της φωτογραφίας.

Βρίσκω εξαιρετικό, να ζωντανεύουν κομμάτια της πόλης, που το έχουν ανάγκη με τέτοιες πρωτοβουλίες, όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά και χορηγία στέγης από τους ιδιοκτήτες στους καλλιτέχνες, μπορεί να κάνει τη διαφορά.  Προσωπικά η έκθεση, δεν με ενθουσίασε, αλλά αυτό είναι προσωπική γνώμη ενός μη τόσο σχετικού με τα εικαστικά της πόλης, αλλά και επίσης ενός ανθρώπου που μάλλον η μοντέρνα τέχνη, με εξαιρέσεις φυσικά, δεν τον συγκινεί σημαντικά.

Στις προθήκες, όπου παλιά τα τόπια, τώρα πίνακες.

Το κόσμημα της έκθεσης και το ατού, νομίζω είναι τα 2 πραγματικά απόλυτα ενδιαφέροντα κτίρια, με τους χώρους τους, τις δυνατότητές τους, τον όγκο τους και την επιρροή τους.  Και η δυναμική μαζί με την ενέργεια της πλατείας, μιας όμορφης γωνιάς της πόλης, που κάποιοι τώρα ανακαλύπτουν σαν ένα κρυμμένο μυστικό. Ας πρόσεχαν.  Η Αθήνα έχει διαμαντάκια που πάντα αξίζει να ψάχνεις και να φέρνεις στην επιφάνεια.  Η έκθεση αυτή, με τη συνειδητή επιλογή τοποθεσίας, χώρων και εκθεμάτων, τοποθετεί και πάλι το Κέντρο της Αθήνας, εκεί που του αξίζει.  Στη ζωή και στους προβολείς και όχι στην εγκατάλειψη και στη μιζέρια. Κάτι που η Δημαρχία δεν έχει κάνει  Αξίζει, μια βόλτα για να νιώσετε και εσείς λίγο την αίσθηση αυτών των χώρων.

Με τα γάντια, ξεφυλλίζεις ένα ημερολόγιο installation

Στην πρόσοψη του παλιού υφασματάδικου.

ΚΤΙΡΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ (από Αθηνόραμα)

'Α Κτίριο: Πλ. Αγ. Ειρήνης 10, ΄Β Κτίριο: Βασιλικής 2 & Π. Σκουζέ & Λιμπονά

 Προθήκες θαυμάτων Τριάντα έξι καλλιτέχνες παρουσιάζουν τα έργα τους στο πλαίσιο του Zone D της γκαλερί Ζουμπουλάκη σε δύο διατηρητέα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας. Μέχρι 30/10. Εγκαίνια: Δευτ. 27/9, 8 μ.μ.

Τρ., Τετ., Παρ. 3-9 μ.μ. Πέμ. 3 μ.μ.-12 μεσάν. Σαβ. 12 μ.-9 μ.μ.

ΚΑΙ ΕΝΑ ΥΓ:

Την Πέμπτη, στις 30/9 και στις 17:30, ο Σπαστός Πεταλάκης, πάει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ και στην εκπομπή του Δημήτρη και της Χριστίνας, 16:00 με 18:00,  σε μια απευθείας μετάδοση από το Νομισματικό Μουσείο, στην οδό Πανεπιστημίου ή αλλιώς Ελ. Βενιζέλου, για να κουβεντιάσουν για τα ποδηλατικά νέα της πόλης.

Ποιός είναι ο AirFM και γιατί τον κλείνουν;

Την Αλεξία Αμβράζι, τη γνώρισα εντελώς τυχαία μέσα από το αυτό το blog, αλλά και από τις δραστηριότητες της ποδηλατικής κοινότητας, όπου πάντα έδειχνε ως δημοσιογράφος μεγάλο ενδιαφέρον για το ποδηλατικό κίνημα, την πόλη της Αθήνας και την προβολή αλλά και υπεράσπιση των αυτονόητων και νομίζω δίκαιων αιτημάτων μας. Η Αλεξία όμως, ελληνικής καταγωγής αλλά μεγαλωμένη εκτός Ελλάδας, δε δούλευε σε έναν οποιοδήποτε σταθμό.

Η Αλεξία δούλευε σε ένα σταθμό της Αθήνας, που δε μιλούσε Ελληνικά.   Μιλούσε όμως τουλάχιστον 16 γλώσσες, συνεργαζόταν άριστα με ξένα ειδησιογραφικά όπως το BBC World Service (Βρετανία), το Radio France Internationale (RFI) (Γαλλία), την DEUTSCHE WELLE (Γερμανία) και το China Radio International (CRI) (Κίνα), ήταν μια εναλλακτική φωνή της Αθήνας εδώ και σχεδόν 5 χρόνια. 

Ο Athens International Radio ή αλλιώς AirFM 104.4, είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι του 2004, τότε στις καλές μέρες της πόλης, όταν η Αθήνα υποδέχονταν τους αθλητές και επισκέπτες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.  Αρχικά η περίοδος ζωής του θα ήταν μόνο για 3 μήνες. Κάλυψε όμως ένα σημαντικό κενό, για όλες τις ομάδες αλλοδαπών που ζούνε στην Αθήνα, από τους Άγγλους και Αμερικανούς των πρεσβειών, επιχειρήσεων και σχολείων, τους Κινέζους της αγοράς, τους Πακιστανούς, τους Γάλλους, Ιταλούς αλλά και Αλβανούς και σε μια Αθήνα, που όλο και περισσότερο πασχίζει να κατανοήσει και συνάμα να απορροφήσει τη διαφορετικότητά της. Τελικά εκτελούσε ένα σημαντικό έργο. Έτσι και έμεινε στον αέρα.

Με ειδήσεις σε 16 γλώσσες, ο Athens International Radio καλύπτει επίσης πολιτιστικά, κοινωνικά και αθλητικά γεγονότα με συνεντεύξεις και εκπομπές. Δεν είναι πάλι λίγες οι φορές που ο AIR έχει βγάλει αποκλειστικά θέματα και συνεντεύξεις «στον αέρα». Σε αυτή την προσπάθεια, σημαντική είναι η στήριξη, αλλά και η ουσιαστική βοήθεια στις περισσότερες περιπτώσεις, των ξένων αντιπροσωπειών στην Ελλάδα. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρωινή εκπομπή της Αλεξίας, ενημερωτική και πάντα αισιόδοξη , που ξεχωρίζει με το ενδιαφέρον της για τα κοινά και για τις καθημερινές προτάσεις της στο Αγγλόφωνο κοινό της πόλης.  Σε αυτή την εκπομπή, είχαμε την ευκαιρία, να μιλήσουμε αρκετές φορές μαζί και πάντα στα Αγγλικά για τις εξελίξεις σε όλα τα ποδηλατικά θέματα στην Αθήνα και στην Ελλάδα, αλλά και όχι μόνο, αφού έχουμε συζητήσει για θέατρο, για τα κοινωνικά και πολιτιστικά γεγονότα της πόλης κ.α.  Η ευκαιρία ένας Έλληνας, που ίσως κατανοεί τα ελληνικά πράγματα λίγο παραπάνω, απλά επειδή τυχαίνει να ζει εδώ χρόνια και να προσπαθεί να βοηθήσει, έστω και λίγο, στην αλληλοκατανόηση του τοπικού πληθυσμού με τους αλλοδαπούς της πόλης εξηγώντας κάποια πράγματα, είναι μοναδική.  Ας σημειωθεί, πως το παράδειγμα αυτού του σταθμού έχει σχολιαστεί πολύ θετικά από αρκετές Τοπικές διοικήσεις πολλών πόλεων στο εξωτερικό, που μάλιστα ενδιαφέρονται για την Ελληνική εμπειρία στο στήσιμο ενός τέτοιου σταθμού.

Δυστυχώς όμως, πριν από λίγο καιρό και λίγο πριν την πρώτη εκλογική αναμέτρηση, όπου αρκετοί μετανάστες θα έχουν δικαίωμα ψήφου, το γνωστό για τις μπαρούφες του ΕΡΣ, αποφάσισε με εισαγγελικη παρέμβαση, να θυμηθεί το δήθεν νόμο για τις ραδιοσυχνότητες, ενώ εκεί στα ραδιοκύματα εξακολουθεί να γίνεται το έλα να δεις, και να κατάσχει το πομπό του σταθμού.  Φυσικά, ευθύνες, και ας φέρεται ως οσία Παρθένα που δεν ήξερε τίποτα, φέρει και ο νύν-απαράδεκτος σε όλα και σε αυτό, "Δήμαρχος" Νικήτας Κακλαμάνης, αφού αν υποθέσουμε ότι ο σταθμός τόσο καιρό, Δημοτικός γαρ, δεν είχε φροντίσει για μια άδεια ή τέλος πάντων για τα νομικά απαιτούμενα, ώστε να διασφαλίσει τη λειτουργία του, τι ακριβώς έκανε;  Λεφτά, ξοδεύτηκαν σε αυτο το Δήμο δεξιά και αριστερά για ένα σωρό φιέστες και αηδίες και εκεί που έπρεπε να γίνει σωστή οικομομική διαχείριση ή έστω επαφές για τη νομιμοποίηση, ο Δήμος σφύριζε αδιάφορα.  Τώρα δήθεν υπογράφει και ψηφίσματα συμπαράστασης...

Με την ευκαιρία αυτή, και περίπου για ένα μήνα πριν από τις εκλογές, αυτό το blog θα σας περιγράφει τι ΔΕΝ έγινε και τι πήγε τόσο στραβά στη χειρότερη μετά την μεταπολίτευση Δημαρχιακή Θητεία του κ. Κακλαμάνη, που πέρασε ως λαίλαπα αυτή η πόλη. Και αυτό με απλά λογάκια, χωρίς φανατισμούς, απλά λίγα γεγονότα, περιγραφές από εμάς που ζούμε εδώ και βιώνουμε την παρακμή της πόλης.  Στόχος, μήπως και ευαισθητοποιήσουμε κάποιους από εσάς, ειδικά π.χ. τους γονείς σας, που μένουν λέω εγώ στα Βριλήσσια, δεν έχουν ιδέα από Αθήνα και έρχονται κάθε 4 χρόνια εδώ να ψηφίσουν το κόμμα, χωρίς να υπολογίζουν τις ζωές μας και εμάς.  Χωρίς κανένα κακό σκοπό, απλά για να μαθαίνει ο κόσμος.

Ο  Air FM, λοιπόν, συγκαταλέγεται ως ένα από τα πολλά θύματα αυτής της 4ετίας.  Είναι κρίμα.  Και δεν πρόκειται μόνο για τους ανθρώπους που μπορεί να χάσουν τις δουλειές τους, άσχετα, εν αντιθέσει, αν ο Αθήνα 9,84 είναι υπερπλήρης από βύσματα (που αυτό είναι άλλο ποστ), αλλά γιατί είναι κρίμα πραγματικά ένα μικρό κομμάτι αισιοδοξίας και κοινωνικού έργου, ξαφνικά να σβηστεί από το ακουστικό χάρτη της πόλης.

Σε αυτο το site, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα και να υπογράψετε και το ανάλογο ψήφισμα διαμαρτυρίας.  Και φίλη μου Αλεξία, μη στεναχωριέσαι.  Εμείς ότι και να γίνει τις φωνές μας θα τις ενώσουμε και πάλι.  Υπομονή.  Σε ευχαριστούμε για όλα!

Μια συνέντευξη με τον Andy στο SF Bicycle Coalition!

Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε στο 10ο όροφο, στο νούμερο 833 της Market Street, του πιο κεντρικού δρόμου του San Francisco. Πολλά ποδήλατα ήταν αραδιασμένα στους τοίχους του κυρίως διαδρόμου, και ένας μεγάλος μπλε τοίχος, φρεσκοβαμμένος, με πολλές σχάρες για το παρκάρισμα των δίτροχων, κυριαρχούσε στο χώρο.  Ξεκουραζόταν, περιμένοντας να στεγνώσει μέχρι την επόμενη μέρα, για να δεχτεί το στόλο των πολύχρωμων ποδηλάτων.

Τα ποδήλατα ανά... γραφείο.

Με βήμα σίγουρο και ένα χαμόγελο, τριγυρίζω στους φωτεινούς χώρους.  Έβγαλα τη μηχανή και άρχισα να αποτυπώνω τις εικόνες.  Δεν είχα ραντεβού, τίποτα, μόνο μια διάθεση να γνωρίσω τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από μια από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες ομάδες πίεσης και προώθησης της χρήσης του ποδηλάτου στις ΗΠΑ.  Χαιρέτησα τις 2 κοπέλες στη reception.  Με κοίταξαν λίγο ξαφνιασμένα, αφού  μπροστά τους  έσκασε ένας τύπος από μια μακρινή χώρα που λέγεται Ελλάδα, και άρχισε να τους λέει ότι τους ξέρει και ήρθε για να τους γνωρίσει, ότι νιώθει πολύ χαρά που είναι εκεί κτλ.  

Στο διάδρομο, ο τοίχος περιμένει τους... πελάτες του.  Ασφαλές παρκάρισμα, όχι στο δρόμο, αλλά στην εταιρεία.  Είναι μέρος και της καμπάνιας τους, για πιο φιλικές επιχειρήσεις στον ποδηλάτη.

Το αυθόρμητο στις ΗΠΑ, έχω προσέξει ότι δημιουργεί μάλλον μια αμηχανία, αφού το "γεια σας ήρθα", δεν είναι και τόσο δεμένο με την τοπική κουλτούρα.  Έτσι λοιπόν, μετά τα χαμόγελα και τις αβροφροσύνες, και μια εκδήλωση ενδιαφέροντος για να τσιμπήσω κάνα μπλουζάκι ως ανάμνηση, περάσαμε στα ουσιαστικά.  Ήθελα να μιλήσω με κάποιον, να μου πει λίγα λόγια για τη δράση της ομάδας, το ακτιβιστικό της πρόσωπο, του πως είναι να κινείσαι ποδηλατικά σε μια πόλη με τόσες ανηφόρες, αλλά και κατηφόρες.  Ενημερώθηκα πως έπρεπε βασικά να κλείσω ραντεβού, αφού λίγο -πολύ όλοι ήταν στις δουλειές τους.  Λογικό.  Άλλωστε στην Αμερική, ο χρόνος είναι χρήμα.  Ακόμα και για μια μη κυβερνητική οργάνωση/μη κερδοσκοπική οργάνωση.

Σχέδια επί χάρτου.

Έτσι λοιπόν, την άλλη μέρα, συνάντησα, στις 11 το πρωί τον Andy Thornley.  O Andy εκτελεί χρέη Program Director στην οργάνωση και ουσιαστικά είναι υπεύθυνος για την "ακτιβιστική" πολιτική της σε συνεργασία πάντα και με τα άλλα μέλη.  Πολύ πρόσχαρος, με υποδέχτηκε με χαρά έτοιμος να απαντήσει στα ερωτήματά μου.  Ενθουσιάστηκε που ήμουν από την Αθήνα, με ρώτησε εδώ για τα οικονομικά και κοινωνικά πράγματα (τί άλλο άλλωστε;) και ξεκινήσαμε.


Εννοείτε πως 2 άνθρωποι που ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο, ακόμα και αν είναι τόσες χιλιάδες μίλια μακριά, έχουν ίδιες ανησυχίες και συνιστώσες. Οπότε με τον Andy "δέσαμε" αμέσως.  Βρήκα κοινά αλλά βρήκα και διαφορές.  Θα έλεγα πως οι διαφορές, μάλλον είναι πιο πολύ νομοτεχνικές.  Τι εννοώ;  Πως φυσικά τα μεγέθη εκεί είναι πολύ μεγαλύτερα. Η οργάνωση είναι μια κανονική μη κερδοσκοπική εταιρεία, με συνδρομές για τα 11000 περίπου μέλη της τάξεως των 35$ το χρόνο, με ένα "τζίρο" $1000000 περίπου το χρόνο, με Διοικητικό συμβούλιο, με job descriptions για τους 11 περίπου ανθρώπους που αποτελούν το προσωπικό της εταιρείας, με εκατοντάδες εθελοντές, είτε στο δρόμο, στις εκδηλώσεις, είτε στο γραφείο για διοικητικές δουλειές.


Η Οργάνωση San Francisco Bike Coalition ιδρύθηκε το 1971, από ένα γκρουπ από ανθρώπους, γείτονες, ποδηλάτες και μη, που ήθελαν να κάνουν κάτι για την πόλη τους, για τη βελτίωση των μέσων μαζικής μεταφοράς, για την προώθηση του ποδηλάτου στη πόλη. Από τις πρώτες επιτυχίες, ήταν π.χ. το να μπορεί κάποιος να διασχίσει την Golden Gate Bridge με ποδήλατο, λωρίδες για το ποδήλατο στην κεντρική οδό, στη Market Street, το να επιτρέπονται (για σκεφτείτε για πόσα χρόνια πίσω μιλάμε και εδώ ακόμα το παλεύουμε...) τα ποδήλατα στο BART, δηλαδή το Μετρό-Τρένο της πόλης. Κάπου στη δεκαετία του 1980, η οργάνωση ατόνησε, για να έρθει και πάλι μια μικρή αναγέννηση με την απόφαση για την επαναδραστηριοποίηση, για την έκδοση ενός περιοδικού με την ονομασία "The Tubular Times", και με δουλειά τότε μόνο σε καθαρά εθελοντική βάση από πολύ κόσμο.  Γρήγορα το κίνημα απέκτησε δυναμική, κατάφερε να διεκδικήσει και να πετύχει την επέκταση του δικτύου των ποδηλατόδρομων στην πόλη, παρόλο που υπήρχαν και άνθρωποι που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την αποφυγή της κατασκευή τους, με δηλώσεις τύπου "θα περάσει μόνο πάνω από το νεκρό μου σώμα!".

Χάρτες και δράσεις στην πόλη του Αγίου Φραγκίσκου...

Μιλώντας με τον Andy, οι συγκρίσεις σε σχέση με τη χώρα μας, είναι αναπόφευκτες για την πρόοδο που έχει συντελεστεί στην πόλη, σε ότι αφορά πάνω απ' όλα στην πολιτική βούληση να προχωρήσει η βιώσιμη κινητικότητα σε μια, ας μη το ξεχνάμε αυτό, κατεξοχήν αυτοκινητοκεντρική κοινωνία.  Βέβαια χρειάστηκε και εκεί πολύ δουλειά. Σαν κεντρικό στόχο έχουν περάσει πια στο επίπεδο, όπου οι ποδηλάτες της πόλης είναι δραστήριοι, ενημερωμένοι και είναι μαζί τους, για αυτό ουσιαστικά το κίνημα αποσκοπεί και στην εκπαίδευση όλων των υπολοίπων μη σχετικών, την ενημέρωση τους, δηλαδή π.χ. των γονέων, των παιδιών, των ανθρώπων που επιμένουν στο αυτοκίνητο.  Προσπαθούν να τους μορφώσουν, ώστε να δουν με άλλα μάτια το ποδήλατο, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.  Έχουν πετύχει την εισαγωγή της ποδηλατικής κουλτούρας από τα σχολεία με ευρεία προγράμματα εκπαίδευσης σε Δημοτικά και Λύκεια, ίδρυση τοπικών μονάδων εκμάθησης ποδηλάτου, μαθήματα για τους κανόνες οδικής συμπεριφοράς, σεβασμού στον πεζό και στην τρίτη ηλικία στο δρόμο, στα ΑΜΕΑ.  Μιλάμε δηλαδή για μια αντίληψη, που εδώ δεν μπορούμε προς το παρόν να υλοποιήσουμε, αφού παλεύουμε ακόμα για τα βασικά.  Αλλά νομίζω είναι μέσα στις σκέψεις μας πάντα.

Η συζήτηση στη μεγάλη ηλιόλουστη, ψηλοτάβανη κουζίνα των γραφείων, όπου η ανακύκλωση και η κομποστοποίηση είχαν πρώτο λόγο, συνέχισε να κυλά με ενδιαφέρον.  Άκουσα και για ένα καινούριο όρο που έχει δημιουργηθεί στο ποδηλατικό λεξιλόγιο, στα προβλήματα και στην καθημερινότητα της οργάνωσης.  Στην Αμερική, μου αναφέρει o Andy, έχουμε πια ένα καινούριο "είδος" τους λεγόμενους "Vehicularists", οι οποίοι είναι κυρίως άντρες λευκοί, μεσαίας προς ανώτερης κοινωνικής τάξης, συντηρητικοί, στην πλειοψηφία Ρεπουμπλικάνοι και αποκλειστικά οδηγοί αυτοκινήτων, οι οποίοι ναι μεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη του ποδηλάτου αλλά δεν το δέχονται ως ένα ευάλωτο μέσο στην αλυσίδα της κίνησης.  Θεωρούν πως οι υποδομές δεν είναι ανάγκη να υπάρχουν, αρκεί να δώσεις ένα ποδήλατο στον ενδιαφερόμενο, να μάθει να το χειρίζεται δηλαδή ως ένα αυτοκίνητο και απλά να κυκλοφορεί στους δρόμους.  Αντιτίθενται σφόδρα στην αναγκαστική απομάκρυνση των σταθμευμένων αυτοκινήτων για ποδηλατοδρόμους ή για επεκτάσεις πεζοδρομίων και απλά αντιμετωπίζουν το όλο θέμα καθαρά από τη δική τους σκοπιά.  Του απάντησα πως μάλλον και στην Ελλάδα έχουμε το ίδιο πρόβλημα, απλά τους λέμε "ΙΧηδες"!  


Στη συζήτηση, έπεσε και ο χάρτης που με πολύ προσοχή έχει σχεδιαστεί και προσφέρει πολλές λύσεις για να ανέβεις και να κατέβεις φυσικά, αυτές τις πραγματικά εξουθενωτικές ανηφόρες. Ο Andy, μου εξήγησε ότι ουσιαστικά δεν ανεβαίνεις κατευθείαν στην κορυφή της, απλά βρίσκεις πάντα παράπλευρες διαδρομές, ώστε να φτάσεις στο πιο κοντινό σημείο, ε και από εκεί, για ένα-δυο τετράγωνα κάνεις και λίγο διαδρομή με το ποδήλατο ανά χείρας.  Δηλαδή κάτι σαν μικρά ζιγκ-ζαγκ στα τετράγωνα της πόλης.

Το Bike to Work Day, είναι από τις πιο επιτυχημένες δράσεις της οργάνωσης κάθε χρόνο, όπου χιλιάδες άνθρωποι, έστω και για  μια μέρα δοκιμάζουν να πάνε με ποδήλατο στη δουλειά τους, ακόμα και το Δημοτικό Συμβούλιο.  Στόχος, το προσωρινό να γίνει συνήθεια.

Καρτέλες με υπογραφές που συλλέγονται από τους εθελοντές στο δρόμο.

Μιλήσαμε λίγο και για την ιστορία του Critical Mass, το οποίο ουσιαστικά ξεκίνησε από εκεί.  Περίπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ομάδες ποδηλατών ξεκίνησαν τις βόλτες στους δρόμους της πόλης, με αποκλειστικό σκοπό, να περάσουν καλά, να δηλώσουν την παρουσία τους, να δείξουν πως υπάρχουν τα ποδήλατα στους δρόμους.  Τα Critical Mass, όμως του San Francisco, είχαν έντονη τη χροιά της αυτο-οργάνωσης αλλά και της πολιτικής διεκδίκησης, ανάλογα με τα θέματα της επικαιρότητας.  Στα επόμενα χρόνια, γιγαντώθηκαν, με πολύ μεγάλη συμμετοχή, με παρουσία που ενοχλούσε ιδιαίτερα τις τοπικές αρχές και την αστυνομία, γιατί ουσιαστικά δεν υπήρχε κάποιος φορέας ή αρχηγός από πίσω.  Ήταν η πηγαία έκρηξη του κόσμου.  Δεν νομίζω ότι πολλά από τα κινήματα της Αθήνας διαφέρουν και πολύ από αυτό το παράδειγμα.  Η σύγκρουση δεν άργησε να έρθει.  Τον Ιούλιο του 1997, ο Δήμαρχος και η Αστυνομία αποφάσισαν να απαγορεύσουν την ποδήλατο-σύναξη.  Αποτέλεσμα;  Σχεδόν 10.000 ποδηλάτες αλλά και πολλοί πεζοί που ξαφνικά άρχισαν να έρχονται από όλες τις γωνιές της πόλης,  μόλις το νέο μαθεύτηκε, συγκρούστηκαν με τα όργανα της "τάξης", σε μια σχεδόν ανεξέλεγκτη κατάσταση.  Οι ημέρες εκείνες, υπήρξαν το ορόσημο για την νέα αναγέννηση της ποδηλατικής κουλτούρας στην πόλη.  Βλέποντας πως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ο Δήμαρχος υπό την πίεση των γεγονότων και των πολιτών, αναγκάστηκε να κάνει το αυτονόητο.   Άρχισε πια να υπολογίζει τη δύναμη της ποδηλατικής κοινότητας, ανακάλυψαν την ύπαρξη του Bike Coalition, οι οποίοι του σημείωσαν βέβαια πως δεν είναι το Critical Mass, αλλά ΟΚ, θα έρθουμε να συζητήσουμε για να σας πούμε τι θα μπορούσε να γίνει!  Και κύλησε το νερό στο ποτάμι, από τα ρυάκια των Critical Mass λοιπόν...  Αυτό δείχνει, πως οι πολίτες, αν θέλουν, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, αρκεί να μη το βάζουν κάτω και πως πάντα μπορούν να βοηθήσουν με τους αγώνες τους τα κινήματα της κάθε πόλης.

Με τον πάντα χαμογελαστό Andy, στην είσοδο!

Καταλήξαμε να συμφωνούμε πως ναι, όλοι "αγαπάνε" το ποδήλατο, αλλά το θέμα είναι πως τα λόγια πρέπει να γίνονται πράξεις.  Τα ευχολόγια μας έχουν τελειώσει. Είτε εδώ, είτε εκεί, να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη ζωή μας στις πόλεις πιο ευχάριστη, γνήσια, κοντά στις κοινωνικές ουσιαστικές ανάγκες, στη γειτονιά που δεν διακόπτεται από τη συνεχή κίνηση των αυτοκινήτων που αποξενώνουν, που είναι πιο ασφαλής για να παίζουν τα παιδιά και πάλι στους δρόμους.  Για περισσότερο πράσινο, που τουλάχιστον στο San Francisco με τόσο πράσινο, ακούγεται άτοπο, αλλά το διεκδικούν όσο δεν πάει.  Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα αστικό τοπίο που δεν καταπίνει τους ανθρώπους αλλά τους φιλοξενεί όλους, άσχετα από φύλο, χρώμα, φυλή και ιδέες.  Για ανοιχτά πεζοδρόμια που προδιαθέτουν το περπάτημα και τις κοινωνικές συναναστροφές.  Για καθαρά, τακτικά και πάντα σε ετοιμότητα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.  Δεν ζητάμε πολλά.  Ζητάμε και από τις δύο άκρες αυτού του πλανήτη τα αυτονόητα που κάποιοι εκεί πάνω αλλά και στην κοινωνία αρνούνται να δεχτούν.  


Πολλοί μου λένε, πως κάνεις έτσι για το ποδήλατο βρε φίλε;  Ναι κάνω και θα συνεχίσω να υποστηρίζω με έρωτα αυτό το απλό αντικείμενο, γιατί αποτελεί το όχημα για ένα καλύτερο αστικό πολιτισμό.  Γιατί είμαι πεπεισμένος και έχει άλλωστε αποδειχτεί στην πράξη, ότι όπου έρχεται το ποδήλατο και οι υποδομές του, η καθημερινή ζωή αλλάζει.  Είναι επίσης και το πιο ωραίο κοινωνικό μέσο που φέρνει κοντά τους ανθρώπους.


Κάπως έτσι πήγα στο San Francisco, κάπως έτσι μίλησα με τον Andy, κάπως έτσι μοιραστήκαμε ιδέες και προβληματισμούς, κάπως έτσι απέκτησα ακόμα περισσότερη εμπειρία και κέρδισα και μια γνωριμία.  Είναι ωραίο συναίσθημα όλο αυτό. Και κάπως έτσι κλείνει αυτό το κεφάλαιο ενός υπέροχου ταξιδιού και blogging στην άλλη άκρη του κόσμου, εκεί στην Καλιφόρνια και στις Ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού.  Θα έχω αυτό το ταξίδι πάντα στην καρδιά μου, γιατί μου έδωσε πολλά.  Αυτά που χρειαζόμουν.  

Thanks San Francisco...

ΥΓ:  Αυτό το post το συνοδεύει η φωνή του Elvis Prisley,   σε ένα τραγούδι μελαγχολικό, αλλά τόσο ουσιαστικό...  In the ghetto... Για τις άρρωστες πόλεις μας...

"Meet Market" in Athens...

Δεν είναι Κρεαταγορά...  Είναι αγορά to know us better... The Meet Market!

Γύρισε που γύρισε ο Πεταλάκης στην πόλη, άρχισε τις βόλτες αστραπή... Ξαφνική πρόταση από ένα φίλο και εντελώς απροσδόκητα βρεθήκαμε στα στενάκια πίσω από την Αθηνάς, στην Αβραμιώτου, που μετά από μια μικρή πτώση στην κίνηση, άλλαξε άρδην χρήση, άνοιξε ένα φοβερό, λίγο "γούβατο" βέβαια κηπάκο, αλλά πολύ παρείστικο με αγριοσυκιές και βρωμοκαρυδιές ή αλλιώς αλέες, και τσουπ, έπιασε πάλι το κοινό του. 

Μας αρέσει πολύ η Αθήνα το Σεπτέμβρη γιατί έχει πλήθος από πράγματα να κάνεις. Ένα από αυτά και το λεγόμενο λοιπόν The Meet Market... Εκεί λοιπόν στο 6 Dogs, πέρασε ένα Σαββατοκύριακο, με πάρτι, αγορές από παιδιά που φτιάχνουν μόνοι τους τα πράγματά τους, καλλιτέχνες με την πραμάτεια τους, ανεξάρτητοι νέοι επιχειρηματίες, αν μου επιτρέπετε αυτή η λέξη.

Σε μια Αθήνα της κρίσης και της κακομοιριάς, κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες, συμφωνείτε δε συμφωνείτε, προσφέρουν ευκαιρία για συναντήσεις, ανακαλύψεις και διάχυση πιο θετικής ενέργειας. Κάτι που το χρειαζόμαστε όσο δεν πάει! Και φυσικά, είχε και τσάμπα σουβλάκι, λουκάνικο και πιτούλες με open air barbeque (Greek Style)! Ταμάμ!

Να κάνετε πολλές βόλτες στην Αθήνα, τώρα που έχετε ακόμα καλό καιρό.  Είναι ωραία και γνωρίζετε και κόσμο.  Άντε μπας και ερωτευτείτε κιόλας και γίνει και τίποτα καλό το δύσκολο χειμώνα που έρχεται.

ΥΓ:  Δεν έχω ξεχάσει και μια συνέντευξη που έχω υποσχεθεί.  Αλλά έτσι είναι η ζωή... Κυλά και θέλει και ποικιλία!  Φιλιά πολλά από τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο και την πόλη που εξακολουθεί να ζει καλοκαιρινά!

Ανταπόκριση από τον αέρα (Berkeley, Sausalito included!)

Πτήση DL46, Delta Airlines, από San Francisco προς Ατλάντα.  Αυτό το ποστ γράφεται στα  36000 πόδια, πάνω από την επιφάνεια της γης.  Πως;  Μα εδώ είναι ΗΠΑ και όλα είναι δυνατά.  Πάντα όμως με πληρωμή.  Όχι υπερβολικά ακριβή για να κάνω τη δουλειά μου, περίπου 12$ (8€).  Ίσως αρκετά να μου πείτε, αλλά συγγνώμη η αίσθηση ότι έστω και αυτή τη στιγμή επικοινωνώ μαζί σας, με τον τρόπο αυτό, έμμεσα, από την καμπίνα του αεροπλάνου είναι μοναδική.  Πως δουλεύει όλο αυτό;  Ρίξτε μια ματιά εδώ λοιπόν και θα δείτε! Σας γράφω λοιπόν "ιπτάμενος" ενώ από κάτω μου βλέπω τις οροσειρές και τα canyons της Utah! Και επειδή το photo blogging δεν μπορεί να περιμένει... πάμε!

Berkeley, University Of California

Το πανεπιστήμιο του Berkeley, είναι ένα παράδειγμα ενός ακαδημαϊκού  ιδρύματος, που ανήκει στην πολιτεία της Καλιφόρνια, αλλά παρόλα αυτά, βρίσκεται σε ευθεία γραμμή και άριστη συνεργασία με δωρητές, επιχειρήσεις, έφορους και απόφοιτους για να αντλεί τη χρηματοδότησή του για όλο του το έργο. Φυσικά και εισπράττει δίδακτρα, που ειδικά για τους ξένους δεν είναι καθόλου λίγα, αλλά τα εφόδια που παίρνεις από αυτό το ίδρυμα είναι τέτοια που δεν υπάρχει καλύτερη επένδυση.  

 Σχεδόν 30000 φοιτητές, Ακαδημαϊκοί που τις περισσότερες φορές είναι πραγματικά πρωτοπόροι και μια παραδοσιακή ελευθερία έκφρασης, αποτελούν τη κινητήρια δύναμη της έρευνας, της εκπαίδευσης κτλ. Εδώ έχουν απονεμηθεί τόσα πολλά Νόμπελ, που θα μπορούσε η Σουηδική Ακαδημία να υπάρχει μόνο για αυτό το ίδρυμα. 

Λίγες μέρες πριν, διάβασα τυχαία και ένα δημοσίευμα στα ΝΕΑ, όπου ο αρθρογράφος και κάποιοι κύριοι "καθηγητές" στο αρρωστημένο Ελληνικό Πανεπιστημιακό σύστημα, σχολίαζαν και καλά, τα καινούρια αποτελέσματα της παγκόσμιας κατάταξης για τα ιδρύματα.   Για μια ακόμη φορά, αντί να δούμε τι φταίει, τα σχόλια ήταν ότι δεν είναι καλοί οι πίνακες αυτοί, τα κριτήρια είναι έτσι ή αλλιώς...  Και απορούσαν που το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο ήταν κάπου χαμένο στο νούμερο 253...  Εγώ λέω ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!! Πάρτε λοιπόν μια γεύση από το campus και την περιοχή του Berkeley και αφήστε τους πρυτάνεις και το ελληνικό κράτος να μιζεριάζουν!  Ιδού η απάντηση:

ΚΑΙ ΠΕΤΑΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ COLORADO... 

Βουνά, βουνά και λιβάδια πολύχρωμα, όλο τακτοποιημένα και όμορφα!  This is America!

Στο κέντρο του Berkeley, που φτάνει κανείς σε μισή ώρα περίπου από τον Άγιο Φραγκίσκο, με καθαρά, πολυτελή τρένα, που φυσικά χωράνε τα πάντα και τα ποδήλατα του κοσμάκη

Στα "δρομάκια" του Πανεπιστημίου.

Πληροφόρηση για τα πάντα, και φυσικά το Πανεπιστήμιο έχει τη δική του "ασφάλεια" και εθελοντές φοιτητές με ειδικά λεωφορεία που από τη δύση του ήλιου μέχρι και τις 3 το πρωί, μπορούν να μεταφέρουν οποιονδήποτε στις εγκαταστάσεις του ιδρύματος.  Και λέγονται "The Night Bears..."

Δεν κάνω σχόλιο, αλλά γέλασα πολύ...

Σε πολλά σημεία του campus, μπορείς να διαβάσεις για διάφορα, όπως αυτή η λεγόμενη Storm Water Detention Pond, όπου βοηθά στο να μαζεύεται το νερό και να διοχετεύεται στην παρακείμενη λίμνη, ώστε να διατηρείται η ισορροπία της ζωής της.

Το κεντρικό σημείο του campus είναι το λεγόμενο "καμπαναριό", που βασίστηκε στο καμπαναριό του Αγ. Μάρκου της Βενετίας!

Άποψη του κτιρίου των Life Sciences, όπου και το ελληνικότατο bacteriology, αφιερωμένο στη φίλη την Κατ.  που έχει φάει τη ζωή της με τα μικρόβια και τα βακτηρίδια για την έρευνα!

Ποδήλατα, ποδήλατα, ποδήλατα...

Παραδοσιακός τόπος έντονης ελευθερίας λόγου και διαδηλώσεων το Πανεπιστήμιο του Berkeley, έχει φτιάξει το λεγόμενο Freedom of Speech Movement Cafe... Στο προαύλιό του, μπορείς να διαβάσεις κάθε μέρα, σε μεγάλα αντίτυπα τα πρωτοσέλιδα από εφημερίδες του κόσμου, από τη Μ. Ανατολή, την Ευρώπη, την Ασία...

Σε διάφορα σημεία, έχουν τοποθετηθεί αυτές οι κολώνες που οποιοσδήποτε, αν αισθανθεί κίνδυνο, μπορεί άμεσα να καλέσει σε βοήθεια... Λογικό σε ένα χώρο που ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο πάρκο.

Παρόντες και εδώ... καλά που έχουμε και την κληρονομιά μας!

Φοιτητικές εστίες.

Λόγια υπέρ της μάθησης και του σεβασμού...

Στην οδό Telegraph, δίπλα στο Πανεπιστήμιου, έχει αναπτυχθεί μια συνοικία, έτοιμη να προσφέρει τα πάντα, κυρίως όσο αφορά την κάλυψη της πείνας του φοιτητή...

Τα τραπεζάκια των φοιτητικών οργανώσεων.  Τακτοποιημένα και όμορφα!

Χαρούμενοι φοιτητές, μοιράζονται "διαφημιστικά" βέβαια τις σκέψεις τους...

Δεν είναι μουσείο... Είναι το τμήμα Παλαιοντολογίας του Πανεπιστημίου και... ο δρόμος για τις αίθουσες σπουδών και τα auditoriums. Χαιρετάς τον Rex, κάθε μέρα!

Δίπλα στη Silicon Valley είμαστε, και φυσικά όλα είναι τεχνολογία!

Οδηγίες για το RSS, και πώς μπορεί άμεσα να βοηθήσει τη ζωή του κάθε φοιτητή!

Στη βιβλιοθήκη του τμήματος

Ουδέν σχόλιο...

Στη γύρω περιοχή, τι άλλο θα είχε, από ποδηλατάδικα, με πρώτη μούρη τα εντελώς Καλιφορνέζικα μοντέλα cruisers!  Τέλεια!!!

Η αγαστή συνεργασία, κυβέρνησης, πανεπιστημίου και επιχειρήσεων σε πλήρη εξέλιξη.  Σε ένα παλιό οικόπεδο που κατεδαφίστηκαν κάτι υπηρεσίες ενός Υπουργείου, χτίζεται το "Helios" energy research, ώστε να επιδοθεί με πάθος στην ανάγκη εξερεύνησης, ανάπτυξης και αποτελεσματικής εφαρμογής των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να έχει καθαρή ενέργεια και να καταπολεμήσει το φαινόμενο του Θερμοκηπίου.  Tα βλέμματα μακριά στο μέλλον.

Το Chez Panisse, στο Berkeley είναι ο ναός της νέας γαστρονομίας της Καλιφόρνιας, με εμπνεύστρια την Alice Waters, που τι είπε η γυναίκα (και έγινε ζάπλουτη);  Επιστροφή στα απλά, καλά, βιολογικά υλικά, στην καλή πρώτη ύλη και στην απλή κουζίνα.  Θα μπορούσαμε και εμείς να το κάνουμε, αλλά μας πρόλαβαν άλλοι!  Φυσικά, πανάκριβο γι' αυτό πήγα απέναντι...

Φοβερή πίτσα, με σαλατίτσα, μουσική live για μεσημεριανό διάλειμμα στο Cheese Pizza Board Collective. Φοβερό!

 Και σαν τη μικρή Ντόροθυ, από το Μάγο του ΟΖ, συνεχίζω πετώντας πάνω από το Κάνσας!

On the Road to Sausalito... 

To Sausalito, "ξεκουράζεται" στρατηγικά τοποθετημένο, με τις καλύτερες θέες της πόλης του San Francisco, στο Marin County, ακριβώς στην έξοδο της Golden Gate Bridge! Με το σχεδόν πάντα καλύτερο κλίμα του, αφού προστατεύεται από τις ομίχλες του Ειρηνικού, από τα βουνά στην πλάτη του, διαθέτει πανάκριβα σπίτια, ωραία ατμόσφαιρα για περαντζάδα στην παραλία, μαγαζάκια και το καλύτερο για εμένα πρωινό στην πόλη... To Freds Place, που το συνέστησε μια φίλη και όπου απόλαυσα ένα εκρηκτικό σε χοληστερίνη πρωινό, με παραδοσιακό Αμερικάνικο τρόπο!  Θα πρέπει να περπατήσετε αρκετούτσικα, είναι εκτός τουριστικής ζώνης, με ότι καλά σημαίνει αυτό!  Υπέροχο το Sausalito, σε ηρεμεί από την αστική κατάσταση της πόλης, αγαπημένος προορισμός των κατοίκων για Σαββατοκύριακα.  

Στο μαγαζί του Fred!

Αυγά, hash brownie, bacon, french toast... ή αλλιώς το πάρτι χοληστερίνης... Ήταν ωραία όμως τα άτιμα!

The place to be!  Fred's Place

Αμερικανική αρχιτεκτονική στο κτίριο της Πυροσβεστικής

Περπατώντας στα deck της μαρίνας

Οι αποθηκούλες, άσπρες και ναυτικές, ενοικιάζονται για τους ιδιοκτήτες, φυσικά με το αζημίωτο!

Υπέροχο...  Μπαίνει πρωτοσέλιδο!

Κάποτε το Sausalito, είχε μια μεγάλη κοινότητα boathouses, τα οποία έχουν πια μειωθεί.  Άλλα, μεγάλωσαν και έγιναν εστιατόρια

Φθηνές κατοικίες...

Η θέα του San Francisco, είναι μαγευτική

Και άλλα φθηνά σπίτια

Στην κεντρική πλατεία της πολης, ένας Ινδός, μάλλον, ελέφαντας!

Αυτά τα Hamburgers, πιστέψτε με έχουν καλή φήμη!!

Τα ποδήλατα στη σειρά, μπαίνουν στο καραβάκι για πίσω

Και ακόμα δεν έχω τελειώσει...

Κατά την παραμονή μου στο San Francisco, πήρα και μια καλή και ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τους ανθρώπους που θα έλεγα πως είναι οι εμπνευστές πολλών ιδεών για το ποδηλατικό κίνημα.

Τον Andy Thornley από το San Francisco Bike Coalition...

Πως έγινε όλο αυτό;

Στο επόμενο πόστ, αυτό πια από Αθήνα, θα τα μάθετε όλα!

Προς το παρόν σας χαιρετώ από την πτήση 46 για Ατλάντα, κάπου πάνω από την Οκλαχόμα και το ποταμό Μισισίπι.  Σαν αεροσυνοδός ακούστηκε αυτό!  Χα

ΥΓ: Βρε τι σου κάνει αυτή η τεχνολογία! 

Γουστάρω!  Πέρασαν και σχεδόν 4 ώρες πτήσης στο τσακ