Η αυλαία πέφτει

Μετά από 3 πραγματικά εξαιρετικές εβδομάδες σκληρής δουλειάς, μαθημάτων, εμπειριών, συγκινήσεων και εξαιρετικής ομαδικής συνύπαρξης με ένα καταπληκτικό γκρουπ, ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας σε ένα ανοιχτό μάθημα για το κοινό. Τώρα το πρωί.
Σίγουρα κάποια πράγματα στο summer school θα μπορούσαν να είναι καλύτερα και να είχαν επενδύσει παραπάνω σε κάτι ακόμα πιο challenging για εμάς που είμασταν ένα πραγματικό ιδιαίτερο, πολυεθνικό και αρκετά ώριμο group και οι περισσότεροι με αρκετή εμπειρία. Ο πήχης για εμάς έπρεπε κάποιες φορές να ήταν πιο ψηλά.
Αλλού ήταν "δύσκολα και προκλητικά" ψηλά που όλοι το θέλαμε, αλλού όμως όχι. Αλλά δεν πειράζει, γιατί αρκετά πράγματα που είχαμε ίσως σκόρπια στο μυαλό τακτοποιήθηκαν και υπήρξαν καινούρια, φρέσκιες ιδέες που πρέπει να σκεφτούμε πως θα μπούνε στη δουλειά μας, θα γίνουν μέρος της εξάσκησής μας.
Σίγουρα όμως επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά κάτι που αρκετοί δεν καταλαβαίνουν.
Ο ηθοποιός πρέπει κάθε μέρα να εξασκείται, να δουλεύει την αναπνοή του, τη φωνή του, την κίνησή του, το σώμα του, την αίσθηση του να είναι ένας καθημερινός μαχητής αλλά και ταυτόχρονα υποδοχέας ερεθισμάτων στο δρόμο, στη ζωή. Στην παρατήρηση του άλλου, στην αναπνοή του άλλου.
Να μάθει να ακούει και να "αρπάζει" από το συνάδελφό του στη σκηνή, τους συνανθρώπους του στη ζωή, το παραμικρό, τη σπίθα, τη στιγμή.
Πάνω απ' όλα να είναι στη σκηνή ο εαυτός του μέσα από το χαρακτήρα που υποδύεται. Το ελεύθερο και το αληθινό είναι το καλό θέατρο!
Το κοινό πάντα καταλαβαίνει και αισθάνεται.

Από τον εαυτό μου είμαι εξαιρετικά ευχαριστημένος. Το καλύτερο για μένα είναι ότι έχω την αποδοχή και το σεβασμό των καθηγητών, την αναγνώριση από τα παιδιά της ομάδας, την ικανοποίηση της πραγματικά εξαιρετικής δουλειάς και της αναγνώρισης αφού αύριο στην παρουσίαση έχω και Shakespeare μονόλογο και duet acting από σύγχρονο κείμενο. Το οποίο είναι εξαιρετικό κομμάτι, μιας και έχει μέσα τα πάντα: Από χορό σαν μουρλός, χορεύοντας Neil Sedaka "Breaking up is hard to do", ερωτική εξομολόγηση σε μια 58χρονη (εγώ 4ο και καλά), φιλιά και έρωτα, κλάμα...
The whole thing!
Σήμερα κάναμε τη μία και μοναδική μας πρόβα, ήμουν τόσο άνετος σε αυτό το κομμάτι γιατί ουσιαστικά είμαι ο Φίλιππος που χορεύω Neil Sedaka και παίζω, αισθάνομαι, ερωτεύομαι αλλά και ο Robert μαζί, ο χαρακτήρας μου.
Ο σκηνοθέτης, που ούτε που με ξέρει καλά καλά ο άνθρωπος, ούτε έχει απο εμένα να κερδίσει κάτι, ήρθε μας κοίταξε στα μάτια και είπε απλά:
"I don't think I want to change a thing!! It's so beautiful! This is fucking, brilliant, extraordinary acting... A testament of how acting should really be....!!!"

Για μένα αυτό ήταν ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ.... ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΜΟΥ ΩΣ ΕΔΩ....

Στο videaki μπορείτε να δείτε και λίγο από τα group singing μαθήματα. 1 ωραίο κομμάτι από το Broadway. Από το musical Rent. Κάντε κλικ πάνω στη φωτογραφία και διαβάστε του στίχους!! ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟΙ... ΤΟΣΟ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ και ΑΛΗΘΙΝΟΙ!!! Enjoy...

Το Marketing της λύπησης....

Φανταστείτε ένα κατάστημα που δεν έχει ταμπέλα έξω. Και όμως ο κόσμος περιμένει ουρά να μπει μέσα, τα ταξί αφήνουν συνέχεια κόσμο, κοριτσόπουλα τσιρίζουν από χαρά μόλις το εντοπίσουν γιατί κατάφεραν να το εντοπίσουν.

Φανταστείτε ένα μαγαζί, που στην είσοδο έχει ημίγυμνο νέο αγόρι, με σούπερ κοιλιακούς και τζιν, προσωπικό που τον βγάζει συνέχεια φωτογραφίες με μια Polaroid κάμερα παρέα με όλα τα αλλαλάζοντα κοριτσάκια αλλά και αγοράκια και μαμάδες, κοιλαράδες νεόπλουτους, θείτσες κτλ. Στην πόρτα περιμένουν σούπερ όμορφοι, ξανθοί Κέλτες γεροδεμένοι πωλητές αλλά και άλλες φυλές.... "Hi, hello, welcome..." Προφορά Βρετανική και λίγο σνομπ.

Φανταστείτε ένα κατάστημα σκοτεινό με προβολείς μόνο πάνω στα ρούχα, εκκωφαντική μουσική, μοντέλα πωλητές και πωλήτριες, πλήθη, ζάλη, παροξυσμός, ουρές για να δοκιμάσεις, ουρές για να πληρώσεις... Σαν το πρόβατο. Τιμές, τα πιο φθηνά από 30 λίρες δηλαδή περίπου 43 με 45 ευρώ και όλα φυσικά made in Vietnam, India, China... Αμερικανοί κάνουν business εκεί που πέφτανε τα ναπάλμ και τσουρουφλίζανε... Τελικά τα καταφέρανε οι γιάνκηδες στο Βιετνάμ... Τιμές που ο τοπικός πληθυσμός εκεί σίγουρα δεν θα παίρνει πίσω από αυτές σχεδόν τίποτα. Μόνο ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτό το δημιούργημα, μάλλον το ψευτοδημιούργημα ανθρώπινης ματαιοδοξίας και φαντασίωσης λέγεται Abercrombie & Fitch...
Είναι το talk of the town σε Ελλάδα και σε Ευρώπη...
Μια αμερικάνικη εταιρεία ρούχων που δεν την ήξερε η μάνα της και στις ΗΠΑ σίγουρα ήταν και είναι για τα πανέρια, με γελοίες τιμές και τώρα με ένα απίστευτο Marketing και κατασκευή εικόνας, έχει καταφέρει να γίνει η χαρά του ψώνιου Αμερικανού, Άγγλου, Ρώσου και φυσικά Έλληνα και όχι μόνο.

Πως;

Πόνταρε στη διαφήμιση με σεξιστικό κυρίως χαρακτήρα. Ανδρικό, κατά κύριο λόγο, γυμνό κορμί, όμορφες φάτσες και γαλάζια μάτια, ξανθές μπούκλες και παιδιά καρτ ποστάλ βγαλμένα από τα ακριβά Αμερικάνικα Κολέγια. Γεμάτα ζωή ή μήπως όχι;

Υποτίθεται! Γιατί ουσιαστικά η εταιρεία εκμεταλλεύτηκε με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει, αυτή την ανάγκη του ανθρώπου για να πιστέψει πως όταν αγοράζει ένα τέτοιο ρούχο γίνεται και αυτός/αυτή κομμάτι αυτής της ιλουστρασιόν παρέας, της σφριγηλή νιότης.
Μα φυσικά αν δεν είσαι όμορφος και ιδιαίτερα γυμνασμένος δεν μπορείς να δουλέψεις εδώ, δεν μπορείς να κάνεις καν αίτηση. Θα μου πεις ότι ο επιχειρηματίας θέλει ωραία παρουσία... Ναι αλλά εδώ δεν πειράζει, ας είσαι και βούρλο αρκεί να χαμογελάς και να είσαι φέτες..

Αν όλα αυτά σας φαίνονται ηλίθια και λέτε μα γιατί ωραία είναι να βλέπω ωραίο κόσμο και να ακούω μουσική όταν ψωνίζω.... Δικαίωμά σας. Περάστε και από εκεί βόλτα αν βρεθείτε ποτέ στο Λονδίνο. 11 Burlingon Gardens, Mayfair. Να καταλάβετε τι εννοώ...

Στο Marketing philosophy της Abercrombie, ο άνθρωπος ο ίδιος, γίνεται (ως συνήθως) το εργαλείο ενός πραγματικά πονηρού και διαστρεβλωμένου μυαλού που τον αντιμετωπίζει όχι ως σκεπτόμενο πελάτη, αλλά ως υποχείριο μιας κατασκευασμένης εικόνας. Το γυμνό που είναι μοναδικό, όχι όμως ως αντικείμενο ομορφιάς και έρωτα, όπως το εξυμνούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες με τους Κούρους τους π.χ., ούτε ενός έρωτα της καθεμίας ξεχωριστής προσωπικότητας αλλά μιας πλαστής εικονικής πραγματικότητας.
Ένας virtual man σε ένα virtual lifestyle που ο καημένος δεν θα φτάσει ποτέ. Ειδικά αν έχει λίγα κιλά παραπάνω ή έχει ένα σπυράκι ή μια ρυτίδα. Θα του κάνουν τη χάρη αν ΑΓΟΡΑΣΕΙ το μπλουζάκι, το φουτερ, τη βερμούδα.... Που δεν είναι τίποτα άλλο από βαμβάκι Αιγύπτου, μεταμορφωμένου σε κλωστές, με παιδικά μάλλον χέρια στην Ασία... Και με μεγάλα γράμματα ραμμένα Aber & Fit και μια τρίχα κατσαρή...
Όμως όλοι ψωνίζουν. Όλοι τα θέλουν. Πρέπει να τα έχουν.

Ο καταναλωτισμός δεν έχει πιάσει πάτο ακόμα... Είναι αηδιαστικά ακόμα στη μέση.

Summer Weekends in London

Αυτό το Σαββατοκύριακο το Λονδίνο ήταν ζεστό και πραγματικά καλοκαιρινό!
Ο Ιούλιος σε full swing, οι Λοδρέζοι στα πάρκα να λιάζονται και εμείς βόλτες στα δρομάκια του East End, του Notting Hill αλλά και του πραγματικά φοβερού Spitalfield Market(προφέρεται Σπιταφιλντ) στο Ανατολικό Λονδίνο. Περάσαμε και από την αγορά του Peticoat Lane, όπου για 176 χρόνια αποτελεί το φθηνότερο παζάρι στην Αγγλική πρωτεύουσα.

Ότι πάρεις με 5 λίρες ή και 2. Από ινδικά sharong, αφρικάνικη μόδα με πολύχρωμα σχέδια και φοβερά σενεγαλέζικα τουρμπάνια και υφάσματα, μέχρι εσώρουχα Calnin Clanei(!) Classics (xa,xa μαιμουδάκια). Η πελατεία: το πολυπολιτισμικό Λονδίνο, πολλές εθνικότητες και ράτσες, ρούχα, χρώματα. Αυτό το χωνευτήρι της πόλης αυτής είναι κάτι μαγικό αλλά και πρόκληση σε μια εποχή, όπου στο όνομα της τρομοκρατίας και της ισλαμοφοβίας, όλα αυτά είναι υπό δοκιμή και για ένα μέρος του πληθυσμού ύποπτα.

Το Spitalfield Market λίγο πιο πάνω, είχε ξεκινήσει ως μια υπαίθρια αγορά για φρούτα και λαχανικά και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1980 ήταν έτσι, αλλά τώρα έχει καταλήξει να συγκεντρώνει μια από τις ωραιότερες και πιο μοδάτες αγορές για ρούχα, αντικείμενα, λίγες αντίκες αλλά και φοβερά δημιουργήματα νέων παιδιών που πειραματίζονται στο ρούχο και στην τέχνη. Βρίσκεις πραγματικά πολύ καλά κομμάτια, τα t-shirts είναι φοβερά, με πολύ πρωτότυπα σχέδια και σε τιμές πολύ καλές για το πανάκριβο Λονδίνο. (φώτο στη μέση, προσέξτε την ποδηλάτισσα με τα τακουνάκια και το σουπερ ροζ φορεματάκι).

Το Spitalfield όμως τα τελευταία χρόνια μπήκε και αυτό στην όρεξη των μεγάλων City κεφαλαιούχων και δυστυχώς ανακαινίστηκε και έχασε λίγο από το grunge χαρακτήρα του, αφού ήρθαν μέσα στην αγορά και αλυσίδες εστίασης και εξυπηρέτησης. Αλλά οι λεγόμενοι "πρόσφυγες" της αγοράς, λόγω των υψηλών ενοικίων, βρήκαν καταφύγιο στη Hanbury Sreet όπου και το λεγόμενο Sunday Up Market που στεγάζεται σε μια τεράστια αποθήκη (πολύ ζεστή όμως!!!).

Φυσικά υπάρχει άφθονο street food, σε ένα πανηγύρι παγκόσμιας γαστριμαργικής παρουσίας που εξαπλώνεται από την Ωκεανία και την Ασία, περνάει και αρπάζει γεύσεις από την Μ. Ανατολή, φτάνει στην Ευρώπη και καταλήγει στην Λατινική αλλά και στη Β. Αμερική. Με όχημα τους street πάγκους, νέα παιδιά μαγειρεύουν αυτά που ξέρουν και στα προσφέρουν να τα δοκιμάσεις σε τζάμπα τιμές. Ακολουθούν και οι πάγκοι με φοβερά Brownies, Lemon and Custard Pies, Muffins with triple chocolates, cookies and english jams and scones, σε μια έκρηξη θερμίδων!! Όλα να τα φας σε μια μέρα δεν γίνεται, αλλά για αυτό είναι οι Κυριακές στο Spitalfield και στο East End! Για να πηγαίνεις ξανά και ξανά!

Όλα αυτά καταλήγουν στη Brick Lane που είναι ο Bengali δρόμος του Λονδίνου. Δηλαδή εκεί που οι κοινότητες από την Ινδία, το Πακιστάν και το Bangladesh έχουν κάνει σπίτι τους! Απίστευτες μυρωδιές, από μπαχαρικά σου τρυπάνε την μύτη και τα εστιατόρια υπερηφανεύονται για τα καλύτερα curry της πρωτεύουσας. Τέλεια βόλτα που τελείωσε πολύ βρετανικά με φαγητο Pork and Honey Mustard Sausages με mashed potatoes και gravy και φυσικά baked beans και fries σε μοντέρνα gastropub. Και μπυρίτσα London Pride!! Και μετά χοληστερίνη 500 και κιλά ναααα!!! Ουφ, αλλά για μια μέρα ήταν...

Και για να μην ξεχνιόμαστε, βλέπετε στις 2 πρώτες φωτογραφίες πόσο ωραία μπαίνουν τα ποδήλατα στη Central Line και στη Circle Line, στο Λονδρέζικο μετρό χωρίς να ενοχλείται κανένας και σε ένα μέσο μεταφοράς πολύ πιο παλιό και κατασκευασμένο πολύ πιο βαθιά από της Αθήνας!! Τα βλέπετε καρεκλοκένταυροι του Αθηναϊκού Μετρό; Γελοίοι υποκριτές και άχρηστοι προεδρίσκοι! Χωριάτες... Ουφ τα είπα, θα έσκαγα!

Στα τελειώματα της Κυριακής, τι πιο ωραίο από ένα φοβερό coctail σε ένα κλασικό μπαρ του Λονδίνου, στη Ledbury Road του Notting Hill, στο Beach, Blanket, Babylon ή αλλιώς ΒΒΒ! Καταπληκτικό glamorous και λίγο πολυτελές κιτσ ντεκορ στο μισό μαγαζί και στο άλλο μισό μια γοτθική αλλά Gaudi αρχιτεκτονική διαρύθμιση με πέτρες και μωσαϊκά, αλυσίδες, τζάκια και κεριά!!! Καταπληκτικό, και παρόλο που έχουν περάσει χρόνια από τότε που άνοιξε, πάντα το επισκεφτόμαστε γιατί απλά είναι μαγαζάρα! Στην Αθήνα ένα τέτοιο μαγαζί δεν θα υπήρχε και αν υπήρχε θα ήταν όλοι τόσο ψώνια που δεν θα το ευχαριστιόσουνα. Ήπιαμε φοβερό coctail "Long Summer Days" με passion fruit, ρούμι, και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι και ένα ρώσικο με μπλέ μούρα, Absolut Vodka, strawberries juice and champagne!!! Τέλεια!
Εννοείτε πως το μαγαζί στις 10 και κάτι έκλεισε τις ανοιχτές του μπαλκονόπορτες για να μην ενοχλεί τους γείτονες! Στην Ελλάδα φυσικά, όχι μόνο δεν θα τις έκλεινε αλλά αν μπορούσε θα έκανε κατάληψη και στη γειτονιά με τις Cayenne εκτός από τα desibel και αμα λάχει θα πετούσε και τους γείτονες έξω από το σπίτι γιατί ο ιδιοκτήτης θα ήταν και πολύ γ.... τους τυπούς με προσβάσεις παντού. Ειδίκευση στην Αστυνομία και στο Δήμαρχο!! Χμμμμ....

Summer days in London indeed!!! Δυστυχώς οι μέρες περνάνε γρήγορα....
To be continued....

Brave Enough...

Σε κάποια από τα μαθήματα έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε εμπειρίες μοναδικές και να νιώσουμε πολύ τυχεροί που ορισμένοι καθηγητές, πραγματικά, είναι χαρισματικοί άνθρωποι και μας δίνουν το βήμα και το έναυσμα να δώσουμε τον καλύτερο ευατό μας.

Τη Δευτέρα που πέρασε, η τάξη όλη της υποκριτικής με τον Director of Drama (Wyn Jones) της σχολής, καθηλώθηκε από το μοναδικό τρόπο που περιέγραψα αυθόρμητα, χωρίς σχεδιασμό και χωρίς θεατρινισμούς, μέσα από την καρδιά μου και παίζοντας απλά τον ευατό μου, την προσωπική περιπέτεια που είχα πριν από ένα περίπου χρόνο. Απλά, μου ζητήθηκε εκείνη τη στιγμή να πω μια ιστορία δική μου. Αυτό εξελίχθηκε σε κάτι μοναδικό και απλά είπα αυτήν την ιστορία για να τους δώσω όλους να καταλάβουν πόσο τυχεροί είναι που είναι εδώ και απλά να χαίρονται τη ζωή τους κάθε μέρα.

Ήταν συγκλονιστικό, το πόσο επίδραση είχε στους ακροατές μου αυτό και ειλικρινά μέσα από ποταμούς δακρύων, έσπευσαν όλοι να με αγκαλιάσουν. Ακόμα και ο Δ/ντης της σχολής, ένας εξαιρετικός ακαδημαϊκός!

Όλοι μίλησαν για ένα δώρο που τους έκανα από τη ζωή μου και το μαγικό ήταν πόσο τους άγγιξε, που το συζητήσαν μετά με την οικογένειά τους, τους φίλους τους, το σκέφτονται ακόμα, το δουλεύουν στο μυαλό τους. Μου έκανε εντύπωση λοιπόν, που κάτι δικό μου τελικά αγγίζει πραγματικά ένα "παγκόσμιο" ακροατήριο. Γιατί είμαστε πολλοί, από πολλές κουλτούρες και τελικά είμαστε όμως όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Χαίρομαι γιατί η δυστυχία, η θλίψη μεταμορφώθηκαν αυτή την περασμένη Δευτέρα, σε κάτι το ελπιδοφόρο, σ'ένα ξύπνημα, σε μια βοήθεια που μπορεί ώστε και λίγο να κάνει τη διαφορά σε κάποιους ανθρώπους.

Είναι απίστευτη η εμπειρία που έζησα και δεν μπορεί να περιγραφεί. Αλλά για αυτά τα μικρά και ταπεινά είμαι ευτυχής που ήρθα εδώ.

Τελειώνω με μια φράση στα Αγγλικά ένος διάσημου Αμερικανού ηθοποιού (τουλάχιστον εδώ στην αγγλοσαξονία) του Alan Alda, από το εξαιρετικό και inspiring βιβλίο του

Things I Overheard While Talking to Myself. ISBN 1400066174

"BE BRAVE ENOUGH TO LIVE LIFE CREATIVELY. THE CREATIVE IS THE PLACE THAT NO ONE ELSE HAS BEEN. YOU HAVE TO LEAVE THE CITY OF YOUR COMFORT AND GO INTO THE WILDERNESS OF YOUR INTUITION.

YOU CAN'T GET THERE BY BUS, ONLY BY HARD WORK AND RISK AND BY NOT QUITE KNOWING WHAT YOU ARE DOING, BUT WHAT YOU'LL DISCOVER WILL BE WONDERFULL.

WHAT YOU'LL DISCOVER WILL BE YOURSELF"

Ας μη φοβόμαστε λοιπόν... Be brave enough!

Η "Μάσκα"

Τα μαθήματα "Μάσκας" είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στη σχολή του Guildhall.
Φορώντας μια μάσκα, ο ηθοποιός μπορεί να μεταμορφωθεί και να γίνει ένας χαρακτήρας διαφορετικός και ξένος από τα δικά του στοιχεία αλλά με ένα μαγικό τρόπο. Αναζητά στον καθρέφτη τα πρώτα στοιχεία που πλαισιώνουν το χαρακτήρα της μάσκας και με την καθοδήγηση του καθηγητή, αρχίζει να μεταμορφώνεσαι σε αυτόν/αυτήν.
Οι μάσκες πολλές φορές παρουσιάζουν διττούς χαρακτήρες π.χ. θλιμμένους και συνάμα χαρούμενους. Είναι ωραία να παίζεις με τον χαρακτήρα που ανακαλύπτεις. Πως περπατά, πως στέκεται, πως μιλάει, πως αντιδρά με τους άλλους. Ο παρατηρητής, μπορεί εύκολα να σημειώσει πως η πλειοψηφία έχει ξεφύγει από το λογικά ανθρώπινο και έχει μαγικά περάσει σε ένα άλλο στοιχείο, πιο εξωπραγματικό αλλά ταυτόχρονα και κοντινό.
Αρκετές φορές ο ηθοποιός ανακαλύπτει μέχρι και σωματικά τικ για τον χαρακτήρα του, όπως π.χ. μια κίνηση νευρική στους ώμους (αλλά Μητσοτάκη ας πούμε), ένα νευρικό χτύπημα του ποδιού στο πάτωμα... κ.α. Κινήσεις που είναι πολύ ενδιαφέρουσες μιας και προσδίδουν μια καθημερινότητα στο "μασκαρεμένο" σου δημιούργημα.
Στο τέλος μπορεί να ανακαλύψει ότι είναι τόσο ενεργειακά κοστοβόρο αυτό, που όταν φεύγει η μάσκα, το σώμα και η αναπνοή του ηθοποιού είναι εξαντλημένα, σαν να βγαίνει από το σώμα ένα δαιμόνιο.
Το δαιμόνιο αυτό είναι ο αυθορμητισμός, ο στιγμιαίος χαρακτήρας, η ελευθερία να είσαι αυτό που φτιάχνεις στο λεπτό. Μια ονειρική αλλά και γήινη μασκαράτα!

Καταγράφοντας σκέψεις και εικόνες μια πόλης

Μια εβδομάδα μετά, και οι σκέψεις πολλές για τη σχολή, για αυτήν την πόλη, για τη μετακίνηση με το ποδήλατο στους αγγλικούς δρόμους...
Δύο από τις φωτογραφίες είναι ενδεικτικές της σχετικής παιδείας που υπάρχει στους οδηγούς σε μια υποδομή που εμφανίζεται τώρα στην πόλη. Η τελ. δείχνει τα λεγόμενα cycling boxes. Αυτά έχουν σχεδιαστεί στο οδόστρωμα για να δίνουν στα φανάρια προτεραιότητα στους ποδηλάτες ώστε να ξεκινούνε πρώτοι και να κερδίζουν και λίγο δρόμο. Προσέξτε! Η πλειοψηφία τα σέβεται και στέκεται ακριβώς από πίσω τους! Στην Ελλάδα αυτό είναι το καλύτερο ανέκδοτο, μιας και οι οδηγοί όχι μόνο δεν σέβονται τίποτα, απλά να θεωρούμε ότι μας κάνουν και χάρη ότι σταματάνε στο φανάρι και απλά αγχώνονται ποιος θα περάσει πρώτος! Πεζοί και ποδηλάτες είναι απλά bonus στο παιχνίδι τους! Χα.
Στη δεξιά πάνω πάνω, ξεχωρίζει με διακεκομμένη γραμμή η ποδηλατολωρίδα και όπως φαίνεται ξεκάθαρα, οι οδηγοί δεν σκέφτονται καν να την παραβιάσουν. Οκ όχι πάντα, αλλά το 90% είναι υπάκουο. Οπότε προχωρά και ο ποδηλάτης μπροστά.
Μια εβδομάδα μετά και οφείλω να πω ότι οι Άγγλοι ποδηλάτ(ισσ)ες είναι τρελά γκάζια! Μιλάμε σπίντυ γκονζάλες! Πάω εγώ εκεί στην ακρούλα μου τσούκου τσούκου και όλο βολίδες με προσπερνάνε. Όχι πως είναι και το ιδανικό και σίγουρα παίζουν ρόλο και οι μικρές ρόδες του ποδηλάτου μου, αλλά είναι πρόκληση!
Το οδήγημα στα αριστερά γενικά το συνήθισα αν και έτσι 2 φορές πήγα λίγο αλλά Γκρέκα, κυρίως όταν στρίβεις από κάποιο στενάκι, αλλά το συνειδητοποίησα αμέσως και επανήλθα στην τάξη.
Χαίρεσαι πάντως να κάνεις ποδήλατο σε μια πόλη, που και ο καιρός (έχω γλυτώσει φθηνά 2 βροχούλες) βοηθά αφού έχει δροσιά, υπάρχει "οδηγική" συμπεριφορά , και φυσικά έχει γίνει καλή αρχή είναι αλήθεια στις υποδομές... Σήμερα στους ποδηλατοδρόμους στο Hyde Park (γιατί δεν επιτρέπεται παντού) ήταν όνειρο...
Αλλά συγγνώμη δεν είναι όνειρο... Είναι ανθρώπινο, σε μια πόλη που προσπαθεί συνέχεια να κάνει τη ζωή των κατοίκων της καλύτερη, να ανεβάσει την καθημερινότητά τους και όχι να τους παλεύει, να μην προσφέρει τίποτα. Ναι σε άλλα δεν είναι τόσο καλή, ούτε ισχυρίζομαι ότι είναι τέλεια... Αλλά το ότι εδώ χαίρεσαι να περπατάς εσύ, τα παιδιά σου, να κάνεις ποδήλατο, να αισθάνεσαι πιο κοντά στη φύση παρόλο που ζεις σε μια μεγαλούπολη, είναι πολιτισμός και σεβασμός στον άνθρωπο.

Η Ελλάδα... παντού!!!

Λοιπόν εξηγήστε μου τώρα εσείς, πόσες πιθανότητες είχα να περπατώ σε ένα δρόμο  στο  City του Λονδίνου και ξαφνικά να δω το αυτοκόλλητο της διπλανής κολώνας;;;!!!

Απίστευτο!  Ήμουν και με κάτι παιδιά (ξένα) από το course και γελούσαμε όλοι μαζι.... 

Μετά έπρεπε να κάτσω να εξηγήσω, τι είναι οι Greek anarchists!!!  

 Α ρε, Ελλαδίτσα... Μα είσαι παντού πια!!

Το Λονδίνο το ρίχνει έξω

Ένα από τα πιο συνηθισμένα hobby των εν Λονδίνο κατοίκων αλλά και επισκεπτών, είναι το λεγόμενο "pub crawling".  Δηλαδή μετά τη δουλειά, τη σχολή, τη βόλτα καταλήγω σε μια και δυο και τρεις και πάει λέγοντας μπυραρίες και όχι μόνο του Λονδίνου και... πίνω βασικά μπυρίτσες!  Είναι καλά, τουλάχιστον αυτές τις μέρες που δεν βρέχει αν και έχει την ψύχρα του.  Ιδανικός καιρός για κουβεντούλα και να δεις φίλους καλούς και αγαπημένους που τους είχε χάσει (βλ. απόσταση).   Ο σπαστός βρέθηκε και σε μια ωραία πλατεία, χωμένη μέσα στη Carnaby Street (το άλλωτε άνδρο των punks) που ήταν έτσι πολύ χαλαρά, με μουσικό να τραγουδά Girl from Ipanema και άλλα εξωτικά!  Η περιοχή γύρω από τη Carnaby έχει εξελιχτεί σε πολύ trendy πλεον μέρος, με όλες τις νεανικές μάρκες αλλά και πολλά, πολλά bar να έχουν ξεφυτρώσει παντού.  Ο άλλωτε δρόμος σύμβολο της punk ζωής και της ένδοξης δεκαετίας του 80, είναι πια ένα μεγάλο καταναλωτικό mall με τσιχλόφουσκά και barbie girls.    Αλλά, κρατάει ακόμα ένα χαρακτήρα, μια ζωή πολύ έντονη.  

Άλλωστε το Λονδίνο είναι πολύ καλό σε κάτι... Στη δημιουργία μιας universal, κοινής εικόνας που όμως είναι και μοναδική και τόσο.. Λονδρέζικη.  Δεν αντιγράφεται... Απλά τυχαίνει τώρα να είναι αυτό, που δεν μας χαλάει πια και τόσο!

Cheers mates!

Ο άστεγος... και τα Oreo

Επιστρέφοντας αργά από το θέατρο, είδα ένα νεαρό ζευγάρι αστέγων νέων, ένα αγόρι και μια κοπέλα να έχουν κάτσει κοντά στο σταθμό... Εκείνη του χάιδευε τα μαλλιά... Τόσο αφημένοι στη μοίρα τους, με την πραμάτεια τους σε 2 σακούλες και ένα sleeping bag. Ήταν σε αυτή τη δυστυχία τριγύρω μια αχτίδα...

Πήρα μπισκότα και κάτι χαζά από το διπλανό μαγαζί.

Τα ακούμπησα αυθόρμητα στα πόδια της κοπέλας, με ένα χαμόγελο... Γύρισε και με είδε με κάτι μάτια όλο νόημα, όλο προσμονή, αλλά και ταυτόχρονα ένα πραγματικό ευχαριστώ.

Έφυγα και δάκρυσα...

Αλλά ένιωσα και τόσο καλά, έγινε χαμόγελο η θλίψη... μαγικό το να προσφέρεις και πόσο το ξεχνάμε. Έτσι απλά. Δεν θέλει εκατομμύρια....

Γιατί είμαστε έτσι, πώς γίναμε έτσι, γιατί είναι έτσι οι άνθρωποι πεταμένοι στο δρόμο σαν σκουπίδια;

Παγκόσμιο πρόβλημα, παγκόσμια σκέψη αλλά και παγκόσμια αδιαφορία.

Ακούστε τις φωνές σιωπηλές ή όχι έκει έξω που ψάχνουν για μια απλή κίνηση προσφοράς.

Ένας Ιππότης γεννιέται!!

Καλά η ξιφασκία είναι φοβερή έχω να πω! Μπορεί κάποιοι να το γνωρίζετε, ξέρω φίλη που έκανε μαθήματα ένα χειμώνα ολόκληρο, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει πολύ πλάκα.

Καταρχάς τρελή γυμναστική! Κάναμε 2 ώρες γεμάτες και ρίξαμε πολύ ιδρώτα άσε που τα οπίσθια γυμνάζονται φοβερά μιας και πρέπει να έχεις πάντα χαμηλή στάση και να χοροπηδάς μπρος-πίσω ωσάν τον πιερότο!

Δοκιμάστε λίγο από τέτοιο, να δείτε μετά πώς θα βγαίνετε στην παραλία με τα όλα σας!

Είδαμε λοιπόν λαβές, πως να αποκρουείς επιθέσεις που στοχεύουν στο μηρό (ναι καλά ακούσατε), στην καρδιά, στον ώμο και άλλα τέτοια έτσι πολύ "ευγενικά" και μεσαιωνικά! Χα χα!! Ο δε καθηγητής, ένας φοβερός τύπος, πολύ γέλιο, μαυρούλης, που ήταν σαν να έπαιζε έναν πειρατή της Καραϊβικής και εμείς οι μούτσοι που δεν ξέρουμε τι μας γίνεται.

Σήμερα είχε μετρό, γιατί μετά θα πηγαίναμε όλοι μαζί στο θέατρο και είπα ότι προτιμώ να πάμε ως ομάδα. Τελικά τελειώσαμε σχετικά καλά κατά τις 5, οπότε χρόνος για το σπίτι υπήρχε. Σπάσανε τα νεύρα μου με τη Circle Line, που τελικά με πήρε 45 λεπτά να φτάσω σπίτι με καθυστερήσεις και περίμενε και περίμενε...Άντε από εδώ... Σπαστό Ποδηλατάκι 4ever.

HARPER REAGAN...

Και τώρα το θεατρικό λεπτό της στήλης για τους φίλους του καλού, ποιοτικού Βρετανικού θεάτρου, είτε στην Ελλάδα, είτε και εδώ στην Αγγλική πρωτεύουσα...

Harper Reagan...

Το έργο ανεβαίνει, από το National Theatre, στους καταπληκτικούς χώρους του Southbank (νότιας όχθης του Τάμεση δηλαδή) που έχει ανακαινιστεί, υπάρχουν ωραία καφέ και μέρος να πας για βόλτα και ποδήλατο δίπλα στο ποτάμι σαν άνθρωπος και όχι να σε κυνηγάνε μηχανάκια κτλ κτλ. Πολλές πολιτιστικές δραστηριότητες σε όλη την περιοχή, οπού πριν από 10 χρόνια δεν τολμούσες να πας. Αλλά σε αυτό, η απάντηση εδώ δεν είναι ταβέρνα, μπαρ και μόνο ένας απέραντος καφενές. Είναι επενδύω στον πολιτισμό, σε χώρους, σε ιδέες, σε καινούρια πράγματα, κάνω εξαγωγή... ΟΚ και ας έχουν σκοπό τελικά το κέρδος... Λίγο πολύ όμως όλοι κερδισμένοι βγαίνουν.

Το έργο το έχει γράψει ο Simon Stephens ( Motortown,Pronography για τη Deutsche Scahuspielehaus, βραβείο Ολιβιέ για το έργο "On the shore of the Wide World" κα.)

Φρέσκο κείμενο... Πραγματεύεται την ιστορία μιας γυναίκας, της Harper, που ζει στη suburbia του Λονδίνου, στο Uxbridge για την ακρίβεια που σκιάζεται από τη γιγαντοποίηση του Heathrow και αποτελεί θα έλεγε κανείς ένα μέρος που ... ε, να... βαριέσαι λίγο!

Εμπνευσμένος από τα έργα του Ευριπίδη (όπως λέει άλλωστε ο ίδιος) και από μια παρατήρηση ότι οι γυναίκες φιγούρες, πρωταγωνίστριες, καθοδηγήτριες της σκηνής και της πλοκής σπανίζουν στα σύγχρονα έργα, έγραψε ένα κείμενο με πολύ δυνατά μηνύματα, που αγγίζει πολλά ευαίσθητα σημεία με κεντρικό ρόλο μια γυναίκα...

Μια γυναίκα σε διάστημα 2,5 ωρών περνάει από την προβληματική της εργασία, στο προβληματικό της σπίτι, στην επιθυμία για έρωτα με ένα ανήλικο έφηβο, σε ένα θάνατο ενός πατέρα που την οδηγεί για 2 μέρες στο Manchester, όπου διαπράττει μοιχεία, συναντά και συγκρούεται με την μητέρα της σε μια "σιωπηλή" κρίση, μας πληροφορεί ότι ο άντρας δεν μπορεί να εργαστεί γιατί έχει κατηγορηθεί για παιδική πορνογραφία και έχει φακελωθεί... Μια λοιπόν Ευρυπιδική τραγική φιγούρα που πολέμα με τα θέλω της, με τα προβλήματά της και που ψάχνει διέξοδο... Αλλά τα καταφέρνει;

Στην ιστορία όμως έγκειται και το πρόβλημα του έργου... Ενώ οι ηθοποιοί είναι πραγματικά άριστοι, τα σκηνικά καταπληκτικά που με τη βοήθεια μηχανικών μέσων εναλλάσσονται τόσο "μαλακά", η μουσική ηλεκτρική και τα φώτα αξιοσέβαστα, το σενάριο είναι λίγο προβληματικό... Το σενάριο όμως... Σαν να ήθελε ο συγγραφέας να μιλήσει για όλα τα προβλήματα της Αγγλικής (και όχι μόνο) κοινωνίας μαζί, σε 2 και κάτι ώρες, αλλά στο τέλος η πληθώρα αυτή αποπροσανατολίζει, χάνει τον ειρμό της... It's just too much touble to be true!!! Το έργο γίνεται πολύ βαρύ αλλά και κάνει κοιλιές...

Εξαιρετικοί όμως ηθοποιοί. Αν βρεθείτε στην Αγγλία και δεν έχετε τι να κάνετε οκ good!

2 μέρες ήδη και αισθάνομαι ότι έχω κάνει τόσα πολλά!

The Guildhall School of Drama...δεν είναι καθόλου δράμα!!

Άλλη εικόνα σήμερα το πρωί λοιπόν με την πρώτη διαδρομή για τη σχολή!  Σίγουρα περισσοτέρη κίνηση ΑΛΛΑ πολλοί περισσότεροι ποδηλάτες στους δρόμους... Καλά γίνεται της ποδηλασίας το πανηγύρι!  Στην πρώτη φωτό (αν και λίγο ο ήλιος μας την έκανε τη ζημιά) περιμένουμε διάφοροι συνάδελφοι να περάσουμε το φανάρι σε κανονικό cycling lane. Μετά βέβαια χάνεται η λωρίδα στο δρόμο, αλλά είμαστε τόσοι πολλοί που γινόμαστε critical mass.  Ορισμένοι σήμερα οδηγοί ήταν λίγο πιο αδιάφοροι, ειδικά οι ταξιτζήδες (κάτι νέο αυτό...) και λίγο τα ψώνια με τα πολύ ακριβά αυτοκίνητα τύπου Jaguar, BMW 8αρες και άλλα τετοια manly "χαζοπαιχνιδάκια".  

Διαδρομή Notting Hill και Barbican στο City of London περίπου 25 λεπτά με κανονική πεταλιά αλλά ήταν τόσο καλά με τέλειο καιρό... Βρήκα βέβαια ότι γενικά με προσπερνούσαν άλλοι ποδηλάτες αλλά αυτοί οι Άγγλοι όλο βιάζονται, ενώ εγώ πάω πιο "χαλάράαααα". Σίγουρα πάντως παίζουν ρόλο και οι πιο μικρές ρόδες και εδώ φαίνεται στις πιο μεγάλες αποστάσεις.  Αλλά fun!

Η σχολή είναι εξαιρετική, με πολύ επαγγελματισμό, τα παιδιά στο group μου είναι τόσο διαφορετικά με διάφορα backgrounds και ζωές αλλά γενικά πολύ τυπάκια.  Τι να πω? 

Από Ρουμάνα TV Hostess και starleta, από Αγγλιδούλα 19 χρονών που είναι αστέρι, μιας και έγραψε ένα θεατρικό έργο που θα ανέβει independently στο Λονδρέζικο σανίδι το Σεπτέμβρη, από έναν χορευτή πιο μεγάλης ηλικίας της Martha Stewart Dance Company από Νεα Υόρκη (εξαιρετική ομάδα, έρχονται και πάλι στην Ελλάδα τον Οκτώβρη), καθηγήτρια και ηθοποιός από τα Barbados... Γενικά είμαστε θαρρώ πολύ καλό group, λίγο μεγαλύτερης ηλικίας από τ'άλλα που παίζει ρόλο.   Και πολύ πολυεθνικό: Γερμανία, Αγγλία, Β. Ιρλανδία, Ελλάδα (εγώ), Ιταλία, Καναδάς, ΗΠΑ, Βέλγιο, Ρουμανία, Βραζιλία... Όλοι μας ένα ταξίδι από εμπειρίες τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο "δυναμικές" για μια ομάδα!  

Χαίρομαι γιατί μέχρι τώρα, πολλά από αυτά που έχω κάνει στην Ελλάδα στην ομάδα μου αλλά και στα σεμινάριά μου, αποδεικνύονται πολύ καλή βάση, δεν είμαι άσχετος... Γνωρίζω από ομάδα, ασκήσεις, αίσθηση χώρου και συνεργασίας, από ιδέες... Ο σπόρος είναι καλά φυτεμένος, εδώ θα μπει πολύ καλό λίπασμα...

Φουλ πρόγραμμα, υποκριτική, ασκήσεις, κινησιολογία και χορός, φωνητική και "μάσκα", η πρώτη μέρα γεμάτη αλλά και πολύ κουραστική... Και τέλος ποτάκια προσφορά του Πανεπιστημίου, welcome drinks ελληνιστί!

Αύριο πρωί πρωί έχει ξιφασκία και τεχνικές μάχης! Can't wait! Το βραδάκι έχει και την πρώτη επίσκεψη για παράσταση στο National Theatre στο έργο Harper Reagan.  Λεπτομέρειες εδώ!

Κάτι μου λέει ότι μια κίνηση που έγινε εντελώς αυθόρμητα το περασμένο Μάρτιο δικαιώνεται.... 

Η πρώτη... "αγγλική" εμπειρία!

Εννοώ με το ποδήλατο στους δρόμους!  Μα αμέσως στο πονηρό το μυαλό σας.  

Είπα ΑΠΛΑ να πάω να βρω τη διαδρομή για τη σχολή που θα πηγαίνω από αύριο και τελικά κατέληξα:

1) Να ανακαλύψω ότι με την αερομεταφορά ο μπροστινός τροχός είχε πάρει λοξό δρόμο = βρίζω =ακτινολόγηση = Κυριακάτικα που επισκευή; Αλλά..

2) Ο καλός ποδηλατης ξέρει και άλλα μονοπάτια.  Επιστράτευσα την κοινωνικότητα και τη διεθνή ποδηλατική αλληλεγγύη, ρώτησα καλό σαμαρείτη Αγγλο ποδηλάτη, που, πως αν σήμερα και πήγαμε παρεούλα μιας και ο δρόμος του πήγαινε προς τα εκεί σε μαγαζί ανοιχτο at Kensington High Street (tres chic). Εκεί επίσης με το καλό μου χαμόγελο και με μια παρουσίαση τύπου είμαι ένας povero Έλληνας, δες  τι μου έτυχε τον καψερό, αντί για ραντεβού ο μηχανικός ήρθε στο δρόμο τσουκου, τσουκου το έφτιαξε σχεδόν άψογα και χωρίς τίποτα την γλύτωσα! Χε χε. Μέχρι και τα φρένα του είπα να δει (ο αθεόβος) αλλά εκεί τα μάζεψα γιατι τσίνισε (Ναι οκ έχει δίκιο αλλά είπα όμως).  Τα έκανα μόνος. Χε χε εις διπλούν!!

3)Να κάνω τουλάχιστον 30 χλμ

4) Να πάρω μέρος σε bikeathon (μαραθώνιος με ποδήλατο) για τη λευχαιμία.

5) Να βρω γνωστή και φίλη στους volunteers που ήταν στημένοι στο δρόμο και να γίνει τρελό reunion (ακου τώρα... βρήκα φίλη στο Λονδρέζικό δρόμο, Χα σιγά μην δεν έβρησκα)

6) Να επισκεφτώ 2 καταστήματα (ανοιχτά τις Kυριακές) με ποδηλατικά καλούδια που είναι παιδιά ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ... Είπα μήπως βρω σχαρούλα αλλά δεν είχαν, pity pity!

Συνολικά: Να πω την αλήθεια είχα φανταστεί περισσότερες  ποδηλατικές υποδομές στο δρόμο αν και δεν μπορώ να πω , γίνονται αρκετά.  Ουσιαστικά παίζει πολύ η χάραξη πάνω στο δρόμο, αν και σε πολλά φανάρια και διασταυρώσεις έχει ξεχωριστό δρομάκι για τα ποδήλατα, υπάρχουν τα λεγόμενα cycle boxes, για να σταματάνε μπροστά από τα αυτοκίνητα τα ποδήλατα και να έχουν προτεραιότητα κτλ κτλ.  

Οι οδηγοί είναι κατά 80% πολύ εξοικειωμένοι, σε περιμένουν μέχρι και που ένας οδηγός λεωφορείου με χαιρέτησε ένθερμα που του έδωσα σε ένα ξεκίνημα προτεραιότητα! Όπως Ελλάντα!!

Στο Hyde Park τώρα δεν επιτρέπεται παντού και το λένε ξεκάθαρα αλλά σε ένα κομμάτι που είναι οριοθετημένο... Αλήθεια είναι ότι σήμερα Κυριακή είχε πλήθος οπότε στα μονοπατάκια δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.  Αλλά οκ too controlled το σκηνικό για μένα.  Αλλά εκεί που επιτρέπεται είναι... μαγικά!  Δέντρα, μυρωδιές, γρασίδια... Η χαρά του αλλεργικού δηλαδή!  Τέλος σε πολλά σημεία της πόλης έχει ταμπέλες που λένε για τα ποδήλατα χιλιόμετρα και που να πας.  Με βοήθησαν.  Πάντως είναι αρκετά επίπεδα, ο καιρός ήταν δροσερός και ωραίος... Είναι μαγεία και απόλαυση το ποδήλατο! Παντού!

Μετά το Soho και προς το City που είναι η πιο παλιά περιοχή τα πράγματα με τους δρόμους γίνονται δύσκολα, αλλά το κεφαλίσιο μου GPS, ο ποδηλατικός χάρτης και η μνήμη μου από τότε που έμενα εδώ με βοήθησαν πολύ

Αύριο είναι το αληθινό  challenge με το rush hour...Πρέπει να δω και πόση ώρα θα κάνω, γιατί σήμερα δεν ήταν δοκιμαστική... ήταν το tour of London in two wheels!

¨Πυγμαλίων", Bar Italia και ricksaw...

Satyrday night fever in London!

Στην αρχή αναρωτήθηκα, γιατί τόσος πολύς κόσμος ρε παιδιά έξω στο δρόμο;  Λέω καλοκαίρι! Καλά τι καλοκαίρι όμως που χθες είχε 12 βαθμούς το βράδυ;  Μετά όλα όμως δέσανε... Καπνισμα = απαγόρευση μέσα!!

Άρα έξω!!!! Σαν να ήμουν σε κανα τουριστιστικό θέατρο τύπου Φαληράκι έμοιαζε, στο πιο καλό του όμως.

Ξεκινήσαμε με θεάτρο και με το μετρό πήγαμε στο Waterloo (όχι των ABBA, το άλλο, το σταθμό αν και όλο το τραγουδούσα το τραγουδάκι....waterloo, waterloo...).  

Δίπλα το Old Vic Theatre από τα πιο ιστορικά θέατρα του Λονδίνου, που τώρα κάτω από την καλλιτεχνική διεύθυνση του Kevin Spacey, έχει επιτυχίες όπως το διάσημο έργο του Bernard Shaw "Pygmalion" σε σκηνοθεσία Peter Hall.  

Μεγάλη επιτυχία, γεμάτο θέατρο, φτάσαμε στο παρα πέντε, γνήσιοι Έλληνες...  

Καλό βρετανικό θέατρο με λεπτό χιούμορ, 3 -4 εξαιρετικούς ηθοποιούς αλλά για μένα την παράσταση την έκλεψε 1 ΚΥΡΙΑ.  Barbara Jefford, με πολύ μεγάλη ιστορία αλλά να ήσασταν εκεί, να βλέπατε μια φυσική παρουσία στην σκηνή, ανεπίδευτη και ταυτόχρονα τόσο classy!! Στο τέλος στην υπόκλιση που έβλεπα το πρόσωπό της, τόσο ταπεινή και τόσο αρχοντική... Πόσα ψώνια άραγε στην Ελλάδα θα μπορούσαν να μάθαιναν κάτι από αυτήν την τόσο απλή κίνηση που έκανε αλλά με τέτοιο τρόπο και έκφραση...

Ακολούθησε βόλτα στο packed Soho, όπου όλες οι φυλές το είχαν ρίξει έξω...  

Το Bar Italia, είναι στη Frith Street με εξαιρετικό εσπρέσσο στη Λονδρέζική τιμή των 2,5 GBP που είναι 3,9 EUR!!! Τιμές Λονδίνου με Ελληνικούς μισθούς και στην Αθήνα λοιπόν!   

Πήραμε Prosseco αλλά μας είπαν μέχρι τις 2300 γιατί μετά δεν έχουν άδεια.  Κλασική Αγγλική νοοτροπία, αλλά ο νόμος είναι νόμος.  Επειδή όμως το μαγαζί το έχουν Ιταλοί και συννενοούμαστε, κρύψαμε το ποτηράκι κάτω από το τραπέζι (sic) και το ήπιαμε με την ησυχία μας.  Τι γέλιο ρίξαμε με κατι Άγγλους δίπλα που λέγαμε πόσο ... Αυτά τα ξενέρωτα να μην είχαν!!! 

Και φυσικά χαμός από τα ricksaw, τα ποδήλατα που κουβαλάνε κόσμο και έχουν τρελή παράδοση στην Ασία. Τώρα έχουν ξεπηδήσει παντού στην αγγλική πρωτεύουσα και χαλάνε κόσμο, αλλα συγγνώμη πατάνε και κόσμο αν δεν κάνεις στην πάντα!  Παραθέτουμε φωτό και σόρυ την κάνω πολύ γρήγορα γιατί

ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΠΑΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΡΟΒΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΟΥ.  Καλά θα σας τα πω όλα μετά!!!  ΧΕ ΧΕ ΧΕ

Τελευταίο πόστ από αθήνα!

Λίγο πριν την πύλη για το αεροπλάνο και ευτυχώς τα OK με τα κιλά που ήμουν 10 σχεδόν πάνω και έβγαλα και πολύ ρούχο... Αλλά ένα χαμόγελο, κάτι ένα ψέμα ότι κάνω ταξιδιωτικό ρεπορτάζ για τα ποδήλατα στο Λονδίνο (σικ) και μια χαρά! XA XA. Φεύγουμε λοιπόν. Ανταπόκριση τελευταία από το κινητό. Ρεπορτάζ είναι και αυτό... Για λίγους

1, 2, 3, ... Φεύγω!

Ουφ! Πολύ σίδερο ρε παιδιά. Κάτσε να διαβάσω λίγο τον οδηγό. Αν και δεν είμαι πρωτάρης αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ο σπαστός ο φίλος μου όλο τελευταία στιγμή τα κάνει τα πράγματα. I am a travelling bear and I pack light! Have to go! He's coming!

Ποδηλατοδιαφήμιση London Style!!

Δείτε ένα πολύ καλό σποτάκι για την προώθηση του Ποδηλάτου στην Αγγλική πρωτεύουσα! Έχει και τέλεια μουσική... Το τραγουδάκι είναι το Straight Lines της Dawn Landes!  Ειλικρινά σε ξεσηκώνει να πάρεις το ποδήλατο σου και να γίνεις ο τέλειος commuter...

Λοιπόν τέτοια σποτάκια φυσικά παίζουν κάθε μέρα στην ελληνική τηλεόραση γιατί ο κόσμος ενδιαφέρεται πάρα πολύ για μια διαφορετική μετακίνηση στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλαδα!!!  

Χμμμ... ξέχασα! Εδώ παίζουν μόνο αυτοκίνητα (με  διάφορα σαχλά green μυνήματα που τα βλέπω και μου σηκώνεται η τρίχα π.χ. φυτεύω ένα δέντρο για ένα Suz...  ΣΩΠΑ ΜΠΡΕ!! ) με 7000 Δόσεις, κινητά και Τράπεζες! Αυτά είναι όμως που θέλει η πλειοψηφία... 

Είμαστε ότι θέλουμε έτσι;

ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ!!

The preparation heat!

Η μέρα της αναχώρησης πλησιάζει...

Προχθές είπα να κάτσω να σκεφτώ μήπως μπορώ να πακετάρω το σπαστό ποδηλατάκι σε μια βαλίτσα τύπου μεγάλη συρόμενη Samsonite... 

Ψάχνωντας στο Internet βρήκα κάτι αλλά τελικά στην εφαρμογή δεν ήταν και τόσο εύκολο μιας και η βαλίτσα δεν ήταν και η ιδανική.  Άσε που έπρεπε να βγάλω και τα φτερά και τα πετάλια κτλ κτλ.  Πολύ φασαρία!

Τίποτα, απλά πάμε στο σχέδιο 2.  Δηλαδή θα το βάλω στο σάκο του που θα με δανείσει φίλος και θα σκάσω με αυτό στο αεροπόρτο, γεια σας ήρθα!  Δεν νομίζω να έχω πρόβλημα, άλλωστε έχω πληροφορηθεί από φίλους (που ήδη έχουν πετάξει με το σπαστό τους ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα).  Άλλωστε πείτε πως είναι ένα καρότσι για μωρό ή μια αναπηρική καρέκλα. Ισχυρό επιχείρημα. Σκέφτομαι μήπως τελικά να το πάρω μέχρι τη φυσούνα ή πύλη επιβίβασης και να το δώσω εκεί... Αλλά πάλι αν το χάσουν;  Αλλιώς θα το βάλω fragile tag και θα το πάω από εκεί που είναι τα πιο ειδικά αντικείμενα.

Χρειάζομαι σίγουρα το κρανάκι μου, φωτάκια, σαμπρελίτσες (2) και ένα πολυεργαλείο.  Επειδή μάλλον τη βρόχα την έχω σίγουρη, παρήγγειλα το super dooper poncho (ευχαριστώ πολύ μια θαυμάστρια εν'ονομάτι Σοφία για την επίδειξη που μου έγινε) που ήδη θά παραδοθεί στη διεύθυνση που θα μένω άρα είμαι οκ... Τώρα για τα κιλά δεν ξέρω, θα προσπαθήσω να μην πάρω και πάρα πολλά αλλά σίγουρα το όριο θα το φτάσω.  Απλά μετά λίγο "κλάμα" και ελπίζω να πιάσει...

Θα έχουμε να λέμε... Καλά σίγουρα θα πάρω το καλό μου πέταλο μαζί αν και σκοπό έχω να το κουβαλώ γενικά όσο μπορώ μαζί μου και δίπλα μου... Για αυτό σπάει άλλωστε!

Άγχος υπάρχει γενικά για τις κυκλοφοριακές συνθήκες και ότι θα πηγαίνω... αγγλικά στο δρόμο αλλά εδώ έχω επιβιώσει στη Αθηναϊκή ζούγκλα, λέτε να μην τα καταφέρω εκεί;  Θα το δούμε και αυτό.

Το σίγουρο είναι ότι θα έχουμε πολύ ζουμί να τα λέμε από εδώ...

Χα!  Έχω και ποδηλατικούς χάρτες για να κάνω το καθημερινό μου δρομολόγιο από Notting Hill προς το City και πάλι πίσω... Ενδιαφέρον πολύ... Πάρα πολύ!

This is London calling!!! Spastos is travelling dears!

Hey dear all!!

Ο Spastos Petalakis  ανακοινώνει στο φανατικό κοινό του (3 και ο κούκος δηλαδή) ότι σε λίγες ημέρες ξεκινά η καταπληκτική υπερπαραγωγή με τίτλο:

ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΤΗ ΓΗΡΑΙΑ ΑΛΒΙΟΝΑ!!!

Μην το χάσετε.... !!

Από τις 12 Ιουλίου και για 3 εβδομάδες ο Spastos ταξιδεύει στη Βρετανική Πρωτεύουσα  για business & pleasure και θα bloggarei για ότι βλέπει και βιώνει σε αυτή τη μεγαλούπολη που ζει τα τελευταία 4 χρόνια περίπου μια Ποδηλατική αναγέννηση!!  I will keep you all posted! 

Ελπίζει βέβαια να ξεκινήσουν όλα καλά και να μην έχει κανένα θέμα με την Aegean στο αεροπορικό του πήγαινε... Μπα τι να πουν και αυτοί;  

Αλλά όλα εδώ θα τα σχολιάζουμε και θα γελάμε με τις Λονδρέζικες Ιστορίες...  Ταξιδιωτικό ημερολόγιο λοιπόν με πολύ ποδήλατο... 

Let the joyrney begin...

Next episode... " The preparation heat..."

Ha