Η Αίγινα της διπλανής πόρτας...

Η Αίγινα, φέτος γιορτάζει τα 180 χρόνια από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους,

με πρωτεύουσα την ίδια την Αίγινα από τον Ι. Καποδίστρια.

Για εμάς πάντα αποτελούσε ένα μικρό καταφύγιο απόδρασης, ένα νησί πολύ

κοντινό και όμως τόσο χαλαρωτικό.  Ιδανική για ποδήλατο, βόλτες με τα πόδια

και πεζοπορικές εκδρομές, έχει ακόμα πολλές πλευρές ανεξερεύνητες.

Βόλτες στην παραλία χαζεύοντας τα καΐκια, διαλέγοντας φρούτα από τα καΐκια "μανάβηδες" που προφανώς φέρνουν την πραμάτεια από τον Πειραιά, μυρωδιά θάλασσας και φρέσκου ψαριού στη μικρή και γραφική ψαραγορά και από εκεί στα ταβερνάκια δίπλα... Το ψάρι από το Σαρωνικό και αλλού κατευθείαν στην κατανάλωση! Τι καλύτερο!  Φιστίκι φρέσκο και μέλι, το φιστίκι της Αίγινας ξακουστό σε όλο τον κόσμο.

Και μετά διαδρομές προς τη Σουβάλα και τη βόρεια Αίγινα, με το ποδήλατο μέσα από μικρά δρομάκια, ανάμεσα σε φιστικιές, πανέμορφα σπίτια, άλλα παλιά, άλλα καινούρια (ε και κάποια κιτς νεόπλουτα), αγνάντι στη θάλασσα και στην Αττική.  Βόλτα στο ναό της Αφαίας Αθηνάς (για καλούς ποδηλάτες σχετικά, οι άλλοι πάρτε συγκοινωνία) μέσα στα πεύκα, μοναδική ενέργεια, ήξεραν οι αρχαίοι που χτίσανε τους ναούς τους.  

Μετά προς τα νότια προς το Μαραθώνα και την Πέρδικα, διαδρομή δίπλα στο κύμα, η θέα μαγευτική, ηρεμεί πνεύμα και σώμα, ο αέρας φυσάει στο πρόσωπο.  Ωραία...  Να κάθεσαι στην παραλία της Πέρδικας, το μάτι να φεύγει, να χάνεται στα βουνά της Πελοποννήσου, στα Μέθανα. Σκέψεις έρχονται και φεύγουν, το μυαλό δουλεύει, η φύση σου δίνει δυνατότητα να δεις πολλά πράγματα αλλιώς, να τα επεξεργαστείς αλλιώς...

Φαγητό στην Αίγινα, μ' αρέσει να χαζεύω αυτό το ετερόκλητο πλήθος που περπατάει, τουρίστες, ντόπιοι, οικογένειες, γιαγιάδες, θειάδες και φυσικά πολλά τζιπ, πάρα πολλά αφού το νέο είδος του Έλληνα θέλει και το τζιπ του, για να κάνει trekking off road μέχρι το περίπτερο, άντε το πολύ μέχρι τον Άγ. Νεκτάριο (μεγάλη η χάρη του).  Θέλει να πληρώσει φυσικά και τα δεκάδες ευρώ για τα ναύλα, για να ζήσει και ο καημένος ο πλοιοκτήτης...  

Τα ποδήλατα πάλι ταξιδεύουν τζάμπα.  ΟΚ, ίσως δεν σας αρέσει αυτό, αλλά για μια μέρα, πάρτε μόνο τα πόδια σας... Δεν θέλει και τίποτα άλλο, περπατήστε, κινηθείτε.

Αυτή είναι λοιπόν η Αίγινα της διπλανής πόρτας... Που κινδυνεύει από το υπερβολικό χτίσιμο, οικιστικές εταιρείες υψηλών συμφερόντων λιγουρεύονται οικόπεδα για τεράστιες βίλες με πισίνες, σ' ένα νησί που υποφέρει από λειψυδρία... Τα χωράφια με τις φιστικιές "πρέπει" να χτιστούν, το νησί πιέζεται να χάσει την αγροτική του "βάση".  Τα αυτοκίνητα αυξάνονται, κίνηση παντού, παραδοσιακά μονοπάτια καταστρέφονται για να αποκτήσουν πρόσβαση οι αυτοκινητάρες του νεοέλληνα στο σπίτι, στο οικόπεδο... Ευχή και κατάρα τελικά η κοντινή απόσταση στην Αθήνα.  Στο χέρι των κατοίκων είναι να προστατέψουν τον πλούτο τους, τη γη τους, να εργαστούν για μια ήπια ανάπτυξη.  Να μην βάλουν το κέρδος πάνω απ' όλα γιατί στο τέλος θα χάσουν.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ΟΛΕΣ οι εταιρείες ακτοπλοΐας, έχουν βρει το κολπάκι και για μια ώρα απόσταση 9,50€ να πας και άλλα τόσα να γυρίσεις, όταν πριν από 3-4 χρόνια είχε 4,5€.  Δήθεν προσφορά 8,50€ για επιβάτες γράφουν στις τιμές στα εκδοτήρια, αν ρωτήσεις την υπάλληλο γιατί δεν λένε για τα 9,50€, σου απαντάει αγενάστατα, "αφού στο λέω εγώ, τι θέλεις"; Σιγά μην την αφήσουμε και εμείς την αποπαίρνουμε, δεν μιλάει, τι να πει... Η κοπέλα των 700€, βαριέται που ζει.  Ιδιωτικός τομέας σου λέει μετά.  Το περιστατικό συνέβη στα εκδοτήρια της Hellenic Seaways, για να ξέρετε.

Ας είναι... Η Αίγινα περιμένει εκεί να την ανακαλύψετε, να ξεφύγετε. Τόσο κοντά αλλά και μακριά.

ΥΓ:  Για όσους θέλουν κάτι παραπάνω, έχει γίνει ένα πολύ ωραίο αφιέρωμα στην ορεινή Αίγινα από το περιοδικό Ελληνικό Πανόραμα στο τεύχος 62, Μάρτιος-Απρίλιος 2008.  Πληροφορίες εδώ

To be or not to be. Is there a question?

Η Αθήνα γέμισε μικρά χαρτάκια, μικρά και ίδια ερωτήματα...
Παντού και πάντα τα ίδια, τα βασανιστικά ερωτήματα...

Σε ένα μικρό χώρο, στην Αγ. Ασωμάτων 6, εδώ και κάποιες μέρες , γίνεται κάτι πολύ ενδιαφέρον και περιπετειώδες. 17 ηθοποιοί, 3 Σκηνοθέτες από τη Γερμανία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία, 2 video artist & stage people από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, 1 clothes designer από την Ελλάδα, προσπαθούμε να βρούμε μέσα από αυτό το ερώτημα του πιο διάσημου έργου του William Shakespeare απαντήσεις σε διάφορα επίκαιρα που μας ταλανίζουν συχνά. Στις μέρες μας. Αν νομίζετε ότι έργα, όπως ο Άμλετ, μιλάνε για εποχές και ημέρες που έχουν περάσει προ πολλού γελιέστε. Πολλά δεν έχουν αλλάξει από τότε και οι άνθρωποι και σήμερα ακόμα εξακολουθούν να ακροβατούν σε ερωτηματικά ζωής και θανάτου, καταστάσεις πολεμικές που ρημάζουν έθνη και λαούς, διλήμματα ενοχής, παραδοχής και απιστίας... Συγγενικές καταστάσεις που μεταμορφώθηκαν από Ελισαβετιανά "σκηνικά" και καθημερινότητες, σε μοντέρνα προβλήματα της Αθήνας, της Ελλάδας, του κόσμου όλου. Έχουν αλλάξει τα χρώματα, οι εικόνες, η φύση αλλά η ανθρώπινη φύση και οι προβληματισμοί παραμένουν οι ίδιοι...

Πώς ακούγεται ας πούμε...
"...ποιος αντέχει να ρημάζει μέσα στο χρόνο, να τον αδικεί ο ισχυρός, να τον αδικεί ο νόμος, να τον συντρίβει ο επηρμένος, να ερωτεύεται, να εκλιπαρεί τον ανάξιο...που η αξία του η ίδια τον έχει από πριν νικήσει..."

Τίποτα δεν έχει αλλάξει.. στη ρίζα τους όλα μένουν και βλασταίνουν τα ερωτήματα που τόσο θέλουμε πάλι και πάλι να αγνοούμε και να θεωρούμε πως δήθεν δεν μας αφορούν...
Ο Άμλετ στέκει εκεί όμως και μας κοιτά, μας γνέφει και ψάχνει ακόμα τις απαντήσεις του.

Το Σάββατο στις 25/10/2008 από τις 18:00 μέχρι τις 20:00, σ' ένα ανοιχτό workshop, αυτή η ομάδα, η πολυεθνική, θα προσπαθήσει να σας τα θέσει και πάλι με ένα τρόπο αλλιώτικο, πειραματικό, χωρίς πολλά, πολλά, απλά με μια ομαδική κατάθεση μιας δουλειάς εντατικής, αυθόρμητης και πάνω από όλα αληθινής...
Αγ. Ασωμάτων 6, χώρος τέχνης Ασωμάτων, μετρό Θησείο.

Για να δούμε λοιπόν...

Μέρος 2: Γιατί μας κλέβουν τα ποδήλατα;

Τις περισσότερες φορές, τους αφήνουμε εμείς να το κάνουν... Ποιους; Θα πούμε παρακάτω...

Δεν τα κλειδώνουμε σωστά, βαριόμαστε να κουβαλήσουμε ένα "βαρύ" πέταλο ή τσιγκουνευόμαστε να πάρουμε τη σωστή κλειδαριά, δεν έχουμε ενημερωθεί σωστά... Πολύ συχνά, απλά δεν πιστεύουμε ότι θα συμβεί σε εμάς.  Έχει πολύ ενδιαφέρον, ότι ενώ ξοδεύουμε σημαντικά ποσά στην αγορά ενός ποδηλάτου, μας φαίνεται ακριβή μια πολύ καλή κλειδαριά ή άλλα παρεμφερή όπως κράνος ή φωτάκια για να μας βλέπουν και οι γύρω μας και να μην μας φάνε μπαμπέσικα.  Άρα, το σωστό είναι, όταν κάποιος σκέφτεται ν' αγοράσει ποδήλατο, να υπολογίσει αρχικά ΟΛΑ μαζί τα έξοδα του, δηλαδή και ένα καλό πέταλο, κράνος, φωτάκια κτλ κτλ.  

Σκεφτείτε επίσης πολύ καλά που το αφήνετε.  Καλό είναι να κλειδώνετε το ποδήλατο σε μέρος φωτεινό, που έχει πολλή κίνηση από κόσμο, σε κάτι που είναι στέρεο και καλά "πακτωμένο" στο έδαφος. Φυσικά, φροντίστε να παρκάρετε έτσι που να μην εμποδίζει πεζούς, άτομα με ειδικές ανάγκες κτλ.  Είπαμε, οι ποδηλάτες είναι ευσυνείδητοι πολίτες.  Μην περιμένετε όμως, πως θα ασχοληθεί κανένας σοβαρά με το ποδήλατό σας.  Ότι δηλαδή θα το προσέχει, θα δει τον κλέφτη και θα τρέξει να τον σταματήσει και άλλα τέτοια ρομαντικά.  Οι ήρωες έχουν πεθάνει προ πολλού!  Τις περισσότερες φορές δεν θα πάρει κανείς χαμπάρι, γιατί ειδικά τα συρματόσχοινα κόβονται τόσο γρήγορα που είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να το ξεκλειδώσει!

Ας μην γελιόμαστε όμως... Οι κλοπές γίνονται γιατί κάποιοι από εμάς, αγοράζουν κλεμμένα.  Τελεία και παύλα.  Όλα είναι προσφορά και ζήτηση.  Αν δεν κατέβαιναν κάποιοι στο ¨στέκι" πώλησης που είναι Μενάνδρου και Σοφοκλέους (τι μοίρα τους επιφύλασσε και αυτούς, να δουν τα όνοματά τους έτσι ατιμωμένα) κανείς δεν θα ασχολιόταν με τα ποδηλατάκια μας.  Ίσως δεν είμαστε και μόνο εμείς βέβαια υπεύθυνοι.  Μπορεί να υπάρχουν και οργανωμένα κυκλώματα που απλά θέλουν να αγοράσουν κλεμμένα για μεταπώληση.  Αυτό όμως κανείς δεν ξέρει ή μπορεί να το αποδείξει.

Και ύστερα φυσικά έρχονται οι άλλοι κρίκοι της αλυσίδας.  Οι "εκτελεστές".  Που είναι όμως και τα θύματα ταυτόχρονα.  Κυρίως ναρκομανείς και μετά δεύτεροι στη σειρά μετανάστες, κυρίως Αφγανοί, σχεδον όλοι παράνομοι.  Εννοείτε πως δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι αυτοί δεν είναι το πρόβλημα, αποτελούν απλά τα θλιβερά κομμάτια του παζλ.  Ένα κλεμμένο ποδήλατο "σκοτώνεται" στην πιάτσα το πολύ για 60-100 ευρώ.  Αυτό στον ναρκομανή θα του δώσει την πολυπόθητη δόση και στον μετανάστη λίγες μέρες ακόμα επιβίωσης στην προσπάθεια να φύγει προς την Ευρώπη, να πληρώσει τον μαφιόζο που μπορεί να τον απειλεί ότι θα τον διώξει από τα παράνομα ξενοδοχεία του Ιστορικού Κέντρου, που στοιβάζονται και 50 άτομα μέσα σε δωμάτια, με άθλιες συνθήκες.  

Όλα κύκλος είναι.  Το έγκλημα έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά μέσα σε δομές και κοινωνικές καταστάσεις που πολλοί από εμάς απορρίπτουμε συλλήβδην.  Δεν θέλουμε να ξέρουμε, δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε, δεν θέλουμε να μας ενοχλούν.  Δεν θέλουμε εμείς να το αξιώσουμε, οπότε άλλο τόσο δεν θέλει και η αστυνομία και συνολικά η πολιτεία να το πράξει.  Κρυβόμαστε πίσω από τις κουρτίνες μιας θεατρικής παράστασης με πρωταγωνιστές το ρατσισμό, την απάθεια, τον οίκτο.  Δίνουμε πρώτο ρόλο, πρώτη θέση σε φωνές που διαιρούν, τους δίνουμε πρώτη θέση λόγου στα media, ψηφίζουμε "ανθρώπους" με πύρινο και λαϊκίστικο λόγο και κάθονται στα έδρανα της βουλής...  Εγκαταλείπουμε Ιστορικά Κέντρα και ιστούς της πόλης για την ψεύτικη ησυχία του προαστίου αλλά το βράδυ εκεί θέλουμε να κατέβουμε να τα πιούμε, να τα σκάσουμε στα μπαρ, να ψωνίσουμε "μαυρούλες", να ψωνίσουμε τίποτα περίεργο, είμαστε αστυνομικοί και μπράβοι μαζί, είμαστε φυντάνια και παπαρούνες ταυτόχρονα. Προσφορά και ζήτηση, όλα σε αυτό το μότο...

Το να κάτσουμε κάτω όλοι, να μιλήσουμε, να δούμε τι μπορεί να γίνει σοβαρά, να εφαρμόσουμε πολιτικές σωστές και τίμιες ένταξης, απεξάρτησης, να δούμε γιατί γίνεται αυτό, πως να το αντιμετωπίσουμε έιναι ψιλά γράμματα.  Ο κατήγορος μας πάει παραπάνω... Μας αρέσει.  Αν έρθει και η κάμερα, ακόμα καλύτερα!

Φυσικά και όλοι οι κλέφτες δεν είναι λουλουδάκια.  Φυσικά και εμείς μόνοι δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα.  Φυσικά και δεν ευθυνόμαστε μόνο εμείς.  Αλλά, όσο στο αίμα μας κυλάει ο ωχ αδερφισμός, μια μεγάλη πληγή της φυλής μας, όσο θέλουμε να προσφέρουμε αντίτιμο για αυτό, αυτά, ΟΛΑ που μας πουλάνε, τόσο πάλι τα ίδια θα λέμε...

Απλά προσέχετε και μην αγχώνεστε... Πάρτε τα μέτρα σας και μην σκάτε παραπάνω... Γίνετε ενεργοί πολίτες,  γίνετε κάτι παραπάνω από αυτό που θέλει να σας μειώνει κάθε μέρα.  Δεν θα αλλάξετε τον κόσμο.  Λυπάμαι... Απλά θα έχετε τη χαρά της ήρεμης, ανάλαφρης συνείδησης και έστω μιας προσπάθειας που κάτι άξιζε!

CHECK OUT THIS VIDEO AS A FINAL WORD...

YES WE CAN... Γιατί απλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική για τις ΗΠΑ και τον Κόσμο...

Γιατί καλώς ή κακώς...

Όσο και αν το πιστεύουμε ή όχι, ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει...

Όσο και αν συμφωνούμε ή όχι...

Όσο και αν το θέλουμε ή όχι....

Γιατί αυτή η χώρα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, μας επηρεάζει...

Γιατί 8 χρόνια μετά, ο κόσμος έγινε με τη διακυβέρνηση που είχε η χώρα αυτή, πολύ χειρότερος...

Γιατί όσο και αν πολλές φορές οι ΗΠΑ, μας έχουν "κάτσει" στο στομάχι...

Αυτή τη στιγμή, η χώρα αυτή κάνει τη μεγαλύτερη δυνατή υπέρβαση που θα μπορούσε να κάνει, με όλα τα συμφέροντα που κρύβει πίσω της...

Γιατί αυτή είναι η ώρα που εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ επιτέλους νιώθουν ότι κάτι μπορεί ν'αλλάξει...

Γιατί στην τελική, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική...

YES WE CAN...  The only thing we just can...

Το ποδήλατο και οι σαράντα κλέφτες! Μέρος 1...

Το τηλέφωνο χτύπησε περίπου κατά τις 11 το βράδυ... Στην άλλη άκρη του ακουστικού, η φίλη, σχετικά πρόσφατο ενθουσιώδες "μέλος" της αστικής ποδηλασίας, Μαρία, με σβησμένη φωνή και γεμάτη απογοήτευση, μου ανακοινώνει πως το αγαπημένο της Kona, Dew πάει έκανε φτερά από το σταθμό της Εθνικής Άμυνας... Δεμένο φυσικά με συρματόσχοινο, παρόλο που η φίλη Μαρία έχει ένα καλό πέταλο... Που της είχα πάει εγώ ο ίδιος. Το πέταλο ξεκουραζόταν στο σπίτι... Γιατί; Έ, έτσι... Γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι θα του συμβεί φυσικά... Αχχχχ...

Πω Πω Πω Μαρία σ' αγαπώ, γιατί το έκανες αυτό;!...

Δυστυχώς, όλο και πιο συχνά, μαθαίνω ότι τα αγαπημένα ποδήλατα φίλων και μη, πέφτουν θύματα κλοπής.

Είναι γεγονός πια, πως και με την ανοχή φυσικά της αστυνομίας, που απλά αδιαφορεί (σιγά το νέο θα μου πείτε), υπάρχουν περιοχές, που αν το ποδήλατο μείνει έξω, με ένα απλό συρματόσχοινο, απλά "φωνάζει" ελάτε να με κλέψετε. Τέτοιες είναι περιοχές που έχουν κοντά σταθμούς μετρό, όπως ειδικά η Εθνική Άμυνα, το Μοναστηράκι, η Ομόνοια, το ιστορικό κέντρο... Αλλά δεν μένουμε μέχρι εκεί. Κλέφτες έχουν κλέψει ποδήλατα από τα εύκολα, δηλαδή πυλωτές, και από τα πιο δύσκολα, δηλαδή έχουν μπει σε κήπους του Ψυχικού με φράχτη, στην Κυψέλη μέσα σε πολυκατοικίες, σε γκαράζ κτλ κτλ. Η λίστα είναι μεγάλη και ατελείωτη. Πολλές μικρές ιστορίες, με αποτέλεσμα μια γεμάτη θλίψη... Γιατί με το ποδήλατο δένεσαι και εσείς που δεν είστε του ποδηλάτου, αυτό δεν το καταλαβαίνετε... Η κλοπή σου αρπάζει ένα "φίλο"... Ένα συνεργάτη.

Κοινός παρανομαστής φυσικά σε όλα αυτά, είναι ότι 100% το περιπτώσεων ,το ποδήλατο ήταν ή ξεκλείδωτο ή απλά δεμένο με το γνωστό συρματόσχοινο ή απλή κουλούρα. Μεγάλη μερίδα ευθύνης παίζουν φυσικά οι ιδιοκτήτες, που όσο και αν φωνάζουμε, όσο και αν σπαταλάμε κόπο και το λέμε συνέχεια, επιμένουν να κυκλοφορούν ποδήλατα των 300, 400 ευρώ και βάλε , με συρματόσχοινα της πλάκας, ακόμα και πιο χοντρές κουλούρες, που και αυτές σπάνε.
Γιατί; Γιατί δεν ξέρουν... Ακόμα και τώρα, συναντώ στο δρόμο κυρίως νέους ποδηλάτες που με κοιτάνε σαν ούφο, όταν τους εξηγώ την κατάσταση. Άλλοι πάλι το ξέρουν, αλλά τσιγκουνεύονται, με αποτέλεσμα μετά να πληρώνουν με μεγάλη διαφορά την τσιγκουνιά. Και κάποιοι, νομίζουν ότι δεν θα τους συμβεί, ή δεν θέλουν να κουβαλάνε κάτι σχετικά βαρύ. Για αυτό υπάρχουν οι πλάγιες τσάντες, οι σχάρες κτλ. Καλύτερα 1 κιλό και κάτι παραπάνω, παρά ξαφνικά 14 και βάλε κιλά ελαφρύτερος. Ιστορίες έχω πολλές, αλλά δεν είναι της ώρας.

Η λύση είναι ένα πέταλο ασφαλείας, άριστο, αξιόπιστο και όχι κανένα φτηνιάρικο...Υπολογίστε ότι πρέπει να δώσετε περίπου το 20% της αξίας του ποδηλάτου σας, για να πάρετε μια καλή κλειδαριά.

Φυσικά όλα αυτά δεν είναι πανάκεια. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι ένα ποδήλατο αφημένο στο δρόμο και μάλιστα για μέρες, ακόμα και μ' ένα πέταλο, δεν μπορεί να μην αποτελέσει στόχο. Όμως οι πιθανότητες μειώνονται σημαντικά και ειδικά αν το ποδήλατο είναι συνδυαστικά κλειδωμένο, δηλαδή με μια καλή κουλούρα και ένα καλό πέταλο, αυτή τη στιγμή στην Αθήνα είναι πολύ καλά προστατευμένο. Και λέω αυτή τη στιγμή, γιατί ακόμα τα πέταλα δεν έχουν μάθει να τα σπάνε (στο μέλλον μπορεί να γίνει και αυτό) και γενικά έχουν πολύ περισσότερη διαδικασία για να γίνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τα συρματόσχοινα κόβονται ακόμα και με νυχοκόπτες και με τους γνωστούς κόπτες... Ένα πέταλο πρέπει να τροχιστεί με τροχό ή να σπάσει με το γνωστό πάγωμα και θραύση. Ένα αξιόπιστο και λίγο ακριβό πέταλο όμως, που σέβεται τον εαυτό του, αυτά τα δοκιμάζει σε τεστ και αν το ψάξετε λίγο, στο μαγικό κόσμο του Ίντερνετ, θα βρείτε αρκετά τεστ που έχουν να σας πουν πολλά. Οι πιο γνωστές εταιρείες είναι η Κryptonite, η OnGuard και η Abus... Ψαχτείτε λίγο!
Υπάρχει και ένας σύλλογος, "Οι Φίλοι του Ποδηλάτου", που βρίσκεται στην οδό Επταχάλκου 3 στο Θησείο, έχει και site (αν δουλεύει το http://www.filoi.eie.gr/). Αυτοί λοιπόν οι τύποι, φέρνουν κάτι κλειδαριές (PitBull της OnGuard) από το Ίντερνετ σε πολύ καλή τιμή και έχουν δώσει σε πολύ κόσμο. Μπορείτε να τους βρείτε κάθε Τρίτη, μετά τις 2130 στο Θησείο. Σήμερα, ας πούμε... Άντε κάντε όλοι μια καλή αρχή, για να μην έχει η σχέση σας με το ποδήλατο άδικο τέλος...
Συνέχεια... Μέρος 2, αύριο... "Μα γιατί ξαφνικά κλέβουν τα ποδήλατα τόσο πολύ;"

Ποδηλατικός Γύρος και... ένα παραμύθι!

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια χώρα που ήταν σφηνωμένη στην άκρη μιας μεγάλης ηπείρου, που έτυχε αυτή η ίδια, να της πλάσει ένα μύθο και να της δώσει το όνομα Ευρώπη...

Κάποτε, ήταν μια  χώρα με πολλά μεγαλεία και ανθρώπους σοφούς, που δεν δίστασαν να πουν τρομερά και φοβερά πράγματα για την εποχή τους... Υποστήριξαν, ας πούμε, ότι η γη δεν ήταν επίπεδη και απέδειξαν με μαθηματική ακρίβεια διάφορα φαινόμενα... Δώσανε πολύ τροφή στο πνεύμα και στη φιλοσοφία και πήγαν πολύ μπροστά επιστήμες, όπως η Ιατρική και η Μηχανολογία... Α!  Και ήταν πολύ της κουλτούρας.  Ανακάλυψαν και ένα μοναδικό θέαμα, μια τέχνη μαγική... Όπου άνθρωποι ανέβαιναν σε μια σκηνή επάνω και έπαιζαν ιστορίες και παρίσταναν άλλους ανθρώπους!  Και το είπαν θέατρο... Αυτά και πολλά άλλα θαυμαστά έγιναν τότε... Και χτίστηκαν και μεγάλες περίλαμπρες πόλεις.  Βέβαια, ήταν και λίγο της φασαρίας και που και που όλο και κάποιο πόλεμο είχαν μεταξύ τους... Αυτό, βέβαια, διατηρήθηκε ως έθιμο μέχρι σήμερα σ' αυτή τη φυλή...

Πέρασαν πολλά, πολλά φεγγάρια και κύλησε η ρόδα του χρόνου...

Σήμερα, η ακρούλα αυτή της γης, εξακολουθεί να υπάρχει αλλά οι κάτοικοί της είναι τελικά πολύ περίεργοι. Σε πολλά και όταν τους συμφέρει, αναπολούν τα περασμένα μεγαλεία και κάνουν πως στεναχωριούνται, αλλά βασικά δεν τους νοιάζει και τόσο.  Άσε που πολλοί δεν ξέρουν και πολλά τελικά.  Κάτι πήρε το αυτί τους.  Κάτι πήγανε να κάνουν, όταν οργάνωσαν, κάτι μεγάλους αγώνες, που τους είχαν και στην αρχαιότητα και γι' αυτό πολύ χαρήκαν, αλλά μετά χάσανε και πάλι τον προσανατολισμό τους και μάλλον προς τα πίσω πήγανε.  Χαθήκανε, μεταξύ μας.  Καταβάλουν μεγάλες προσπάθειες να χτίσουν τα πάντα, κάθε πιθαμή γής, γιατί το έχουν άχτι, και επειδή η φύση είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνουν. Και γιατί έχουν μια καινούρια θρησκεία...

Η καινούρια θρησκεία λέγεται Βιτρίνα... Σε αυτήν υποκλίνονται πολλοί.  Γιατί είναι πολύ σημαντικό, στη νέα αυτή λατρεία, να φαίνεσαι θαυμαστός και όχι να είσαι βέβαια!  Έχει πολλά στολίδια και θέλει θυσίες, που οι κάτοικοι προσφέρουν σε χρήμα, με πολλές, πολλές δόσεις που τους τα δανείζουν κάτι μεγάλα ιδρύματα, που έχουν μεγάλα θησαυροφυλάκια και καπεταναίους, που όλοι φορούν μια στολή που είναι η ίδια... Γραβάτα, μπλε κοστούμι, πούρο, γυαλιά, και πολύ, πολύ μεγάλο ύφος... Λίγο σκοτεινιασμένοι είναι, μάθαμε τον τελευταίο καιρό, μιας και έχουν ακούσει, πως σε μέρη όχι και τόσο μακρινά, έχει ξεσπάσει μεγάλη θύελλα και κάτι φίλοι τους, τους έγραψαν ότι έχουν σακατευτεί τα καράβια τους...

Τα στολίδια λοιπόν αυτά είναι πολύ φαντεζί, γυαλιστερά αυτοκίνητα, σπίτια (για αυτό χτίζουν συνέχεια), κινητά και υπολογιστές, ωραία μαλλιά και ρούχα, αμέτρητα καλούδια... Στη χώρα αυτή, τη μοντέρνα, αυτά είναι πάρα πολύ σπουδαία...  Οι κάτοικοι αυτοί, λοιπόν, έχουν και το δικαίωμα, άλλες φορές πιο συχνά και άλλες φορές όχι τόσο, να ρίχνουν σε κάποια κουτιά κάτι χαρτάκια και να βγάζουν κάτι προύχοντες.

Αυτοί, ειδικά οι προύχοντες των πόλεων, είναι οι χειρότεροι από όλους.  Από αυτούς, τελευταία, ο χειρότερος είναι ένας κυριούλης, με μεγάλο εγωισμό και περίεργα γυαλιά, που έχει την έδρα του σε μια πόλη, μεγάλη πόλη.  Αλλά τεράστια!!  Του αρέσει πάρα πολύ, να διασκεδάζει τους κατοίκους με πολλές γιορτές που έχουν θεματολογία.  Να, π.χ. τα Χριστούγεννα, φτιάχνει μαγεμένα δάση και πόλεις με νάνους και άλλα μαγευτικά... Τα λεφτά για όλα αυτά φτάνουν βέβαια και περισσεύουν... Στην τεράστια πόλη αυτή, υπάρχουν δυστυχώς πολλά, πάρα πολλά χοντρά και κακομούτσουνα καλικαντζαροειδή, που δεν τους νοιάζει τίποτα και έχουν κάτι τεράστια κάρα με κίνηση σε 4 τροχούς αλλά και πιο μικρά καλικαντζαράκια που βλέπουν πολύ τηλεόραση και μαϊμουδίζουν τα πάντα και έχουν και αυτά πιο μικρά κάρα... Τα αφήνουν παντού, δεν τους νοιάζει τίποτα, βρωμίζουν με τα πολλά άλογα που τα σέρνουν, αλλά ο κυριούλης όλα αυτά δεν τα βλέπει. Βασικά, κοιμάται σ' ένα κίτρινο κτίριο τετράγωνο, σε μια πλατεία που έχει πολύ τσιμέντο και καθόλου πράσινο.... Γιατί, εκεί θέλει να κάνει και γιορτές... Και κοιμάται, γιατί όλο λέει πως δεν του έδωσαν κάτι άλλα πιο μεγάλα από αυτόν χοντρο-καλικαντζαροειδή, αρμοδιότητα... Αλλά στα χαρτάκια, τα μαγικά, το έβαλε το όνομά του... Περίεργος είναι και ο γιατρός έχει πει να του λέμε ναι... Να π.χ. σε μια εκπομπή, μια φορά στην τηλεόραση, ένα κουτί που εκπέμπει εικόνες, θύμωσε πολύ, γιατί ένας κύριος τον ρωτούσε διάφορα που δεν ήξερε τι να πει και κοκκίνισε και πήγε να σκάσει... και όλο έλεγε για αρμοδιότητες και τέτοια δυσθεώρητα! 

Ξαφνικά, αποφάσισε να βρει νέο θέμα για μια γιορτή, γιατί είδε όνειρο, ότι η γιορτή μετατράπηκε σ' εκείνα τα μαγικά χαρτάκια που μπαίνουν στα κουτάκια... Φαντασιώθηκε δηλαδή. Ναι, ναι, αυτά που είπαμε πιο πάνω. 

Λέγεται Ποδηλατικός Γύρος!!!!

Γιατί υπάρχει στο παραμύθι μας και ένα πολύ ήσυχο και όμορφο εργαλείο, που λέγεται ποδήλατο και συνήθως στην πόλη αυτή, το οδηγούν κάτι ξωτικά... Τα ξωτικά αυτά είναι πολύ καλά, πετάνε πάνω από την πόλη, τους αρέσει πολύ το περιβάλλον που ζούνε, και ας το έχουν χαλάσει πολύ οι κακοί της ιστορίας, προσπαθούν να μην το πληγώνουν και συνήθως είναι πολύ χαρούμενα με όλα τον κόσμο.  Ο κυριούλης λοιπόν, αντί να κάνει πολλά, πολλά έργα για να βοηθήσει τα ξωτικά, σκέφτηκε με τη μουτσούνα του που ξίνισε λίγο, έξυσε και τη μεγάλη μύτη του, ότι κάτι πρέπει να κάνει για να πει ότι βοήθησε τα ξωτικά και να τα πάρει με το μέρος του... Στήνει λοιπόν τη γιορτή αυτή, μια μέρα κάθε χρόνο, λίγο ενοχλεί τα ξαδέλφια του τα χοντρο-καλικάντζαρα και τα άλλα τα πιο μικρά, αλλά μετά ξανακοιμάται γιατί κουράζεται. Κουράζεται γιατί η βιτρίνα θέλει κάποια ενέργεια... Θέλει να πας στη γιορτή, να βάλεις φανταχτερά φουλάρια και πουκάμισα και να δώσει βραβεία όχι στα ξωτικά, αλλά σε κάτι ξανθά αλλά και δήθεν τρολάκια που εκπροσωπούν μεγάλες εταιρείες που κατασκευάζουν "αγαθά" για πολλούς καλικάντζαρους.

Και τα ξωτικά πάλι τα ξεχνάει.... Μια μέρα το χρόνο λίγο αφιερώνει και νομίζει πώς θα τα ξεγελάσει... Αλλά αυτά, πετάνε, κάθε μέρα γλιστράνε και ξέρουν... Ξέρουν.... 

ΚΑΙ ΤΡΙΒΟΥΝ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΧΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΟΝΤΡΟ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΑΙΩΝ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ... 

ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ...

ΥΓ: Ποδηλατικός "φιεστο" γύρος.... Κυριακή, 12/10, Καλλιμάρμαρο.

Θέατρο: "Χωρίς μουσική"... αλλά με πολύ κέφι!!

Κύλησε το σπαστό ποδήλατο και πήγε θέατρο...

Έχω καταλήξει, ότι αν ψάχνεσαι και ψάχνεις, Δευτέρες και Τρίτες παίζουν μικρά διαμαντάκια σε αρκετές γωνιές της Πόλης!
Μια από αυτές είναι και το Θέατρο του Νέου Κόσμου, που γενικά προσπαθεί και κάνει/φιλοξενεί αξιόλογες δουλειές. Είναι και κοντά στο Μετς οπότε μια χαρά... Μια κατηφόρα είναι!
Χθες λοιπόν, να' ναι καλά και τα κουπονάκια από το Αθηνόραμα, που αξίζει να τα χρησιμοποιείτε για μειωμένες τιμές (9 ευρουλάκια), πήγα είδα την παράσταση "Χωρίς Μουσική" και πέρασα μια χαρά!
Μια παράσταση στημένη από 4 νέα παιδιά, τον Κώστα Γάκη (γνωστό και από τη μουσική και σκηνική παρουσία στην "Κατσαρίδα"), της Ιωάννας Αγγελίδη, Γεωργίας Γεωργόνη, Μαρίας-Δάφνης Καμμένου, μια ομάδα που πλάθει ένα σύγχρονο παραμύθι, με πολλές ιδέες, τραγούδια, πολύ καλή κίνηση και αξιοζήλευτα δουλεμένη!
Βλέπεις και χαίρεσαι, πως με πολύ λίγα μέσα και σε αντίθεση με παραγωγές που βασίζονται όλο και πιο πολύ στο μεγάλο και το υπερβολικό, ξεχνώντας την απλότητα και την ουσία των πραγμάτων, που αναμφίβολα κάποτε είχαν και απαιτώντας εισιτήρια των 40 μέχρι και 100 και βάλε ευρώ (βλ. Μήδεια², Παπαϊωάννου), μπορείς ν' απολαύσεις αληθινή, απλή προσπάθεια... Που είναι και συγκινητική, γιατί είναι νέα παιδιά και με πολύ μεράκι δούλεψαν, και πολύ μάλιστα, για κάτι που αφήνει και νόημα και στην τελική το ευχαριστιέσαι.
Ναι, σίγουρα, κάποιες φορές ήταν λίγο φλύαρο και δεν χρειαζόταν τόσο πολύ τραγούδι, αλλά χαίρεσαι τόσο πολύ με την προσπάθεια που βλέπεις να μεταμορφώνεται μια μικρή αίθουσα σε ένα κόσμο πραγματικά μαγικό, παραμυθένιο, με χιούμορ και αληθινό ταλέντο...
Δεν κάνω διαφήμιση, ούτε και ξέρω κανέναν από εκεί μέσα, ούτε με νοιάζει... Απλά από εδώ μέσα θα σας λέω πάντα αν αξίζει ή όχι κάτι... Και αυτό αξίζει!!!
Η μόνη ένσταση είναι ότι για μένα 18 ευρώ για μια τέτοια αίθουσα δεν αξίζει για τα παιδιά και την προσπάθεια τους, γιατί δυσκολεύει σε θέματα καθισμάτων/εξαερισμού κτλ αν και ξεχνιέσαι... Πέμπτες και Τετάρτες είναι πιο φθηνά... Ψάξτε το...
Τώρα γιατί μια παράσταση με τίτλο "χωρίς μουσική" έχει πολύ μουσική; Δεν θα σας πω... Να περάσετε καλά!

Όταν ο κόσμος περνάει...

(σημειώσεις σ' ένα μαύρο μπλοκάκι...)

Των ματιών η παρατήρηση είναι αναμφίβολα, κάτι που δεν μπορεί κανείς να μου πάρει... Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τους πεζούς να περπατάνε, τις ιστορίες που κουβαλάνε στο περπάτημά τους. Ειλικρινά! Το έχεις σκεφτεί;
Έχεις παρατηρήσει τον τρόπο που περπατάνε; Τον τρόπο που εσύ περπατάς, που στέκεσαι, που καπνίζεις, που πίνεις... Εσύ και όλοι γύρω σου...
Μικρές ιστορίες κρύβονται μέσα σε κινήσεις, στα μάτια που κοιτάζουν πολλές φορές στο άπειρο. Μια γκριμάτσα στο πρόσωπο, ένα ψήγμα κίνησης στο μάγουλο, ένα μάτι που κλείνει ξαφνικά, ανεπαίσθητα, κοιτάζοντας κάτι. Ίσως επειδή δεν άρεσε κάτι, ίσως επειδή ήρθε ένα ξάφνιασμα, ίσως μια τρίχα που ενόχλησε.

Βορέου και Αιόλου γωνία...
Μέτρησα ήδη 15 ποδηλάτες. 15 ιστορίες και αυτές, 15 αιτίες που έκαναν τους αναβάτες τους, να επιλέξουν το απόλυτο κοινωνικό εργαλείο μετακίνησης. 15 λόγοι που βγήκαν έξω...
Ο καφές ζεστός, πικρός, "τσιμπάει" τη γλώσσα... Γεύση ξεκάθαρη, δεν την αλλοιώνω ποτέ με ζάχαρη, γεύση που με πλημμυρίζει. Θέλω αυτές τις γεύσεις καθαρές.
Καθαρές και οι ματιές που ρίχνω γύρω μου...

Κόσμος έρχεται λοιπόν... Κόσμος φεύγει...
Λένε, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν περπατάνε σωστά. Στις σύγχρονες πόλεις δεν είναι ανοιχτοί, περπατάνε σαν να έχουν μια "ασπίδα" προστασίας. Ρίχνω ματιές... Το διακρίνω... Μάλλον έτσι θα είναι. Σκυφτές πλάτες, χαμένοι πεζοί σε σκέψεις. Με τρομάζει η αφασία σε κάποια πρόσωπα. Δεν συμμετέχουν στο περιβάλλον, μάλλον νιώθουν έξω απ' αυτό. Ίσως, δεν ξέρω. Έτσι, υποθέτω, πως χάνουν... Πώς οι αισθήσεις να απορροφήσουν τόση δράση, καθημερινή πάλη γύρω τους, να πάρουν ερεθίσματα; Να γίνουν και αυτά με τη σειρά τους κάτι... Να δώσουν ενέργεια. Η ενέργεια αυτή είναι που γεμίζει τα πεζοδρόμια, την άσφαλτο, "ξεπλένει" τους δρόμους και τους τοίχους των μεταπολεμικών, μαυρισμένων κτιρίων. Φέρνει ζωή στο τσιμέντο... Τόσους τόνους, που τους βρήκαμε; Πως αφήσαμε αυτό το υλικό, να πνίξει όλο μας το είναι; Αν λείπει η ζωογόνος "ενέργεια" πως θα ζήσουμε;

Μυρωδιά τσιγάρου και καφέ γύρω μου... Εξιστόρηση προσωπικών γεγονότων, αναζήτηση συμβουλής, καταστάσεις, αναλύσεις... Μοιρασιά μιας ιδέας, πολυτάραχη ζωή του καθενός, ζητά μια στιγμή να σταματήσει ν' αναπνεύσει λίγο, να πάρει μια βαθιά ανάσα... Σαν αθλητές γίναμε, στο στίβο της ημερήσιας διαδρομής μας... Ένα τσιγάρο στέκεται, κρέμεται, στα γερασμένα χείλια μιας ρυτιδιασμένης γυναίκας. Τι το θέλει το ματσούκι αυτό; Δεν ταιριάζει το τσιγάρο σε γηρασμένο πρόσωπο... Το ρημάδι... Αποστρέφομαι την εικόνα, το κεφάλι πάει αλλού, αλλάζει η εικόνα.

Μυρωδιά διατηρητέας υγρασίας, έρχεται ξαφνικά στη μύτη, από το υπόγειο που χάσκει δίπλα ανοιχτό. Τα μάρμαρα έχουν σπάσει, το "στόμα" του βγάζει άχνα πολυκαιρισμένη... Τη ξέρεις αυτή τη μυρωδιά. Την έχεις συναντήσει στις βόλτες σου στην Πλάκα, στο Κέντρο, στην Κυψέλη...Ιστορίες υπογείων, κρυμμένες κάτω από τα πόδια μας, "ψάχνουν" εναγωνίως "ανακαινιστές". Ζάρες, ΗΜάρες, κουκουνάρες, καφενέδες... Ό,τι να' ναι, αρκεί να ζήσουν και πάλι, τα καημένα. Τα ισόγεια και οι όροφοι και αυτά μαζί...

Η Αθήνα τελικά είναι ερωτική; Της αρέσει το φλερτ; Στον αέρα γύρω μου κάτι μου λέει πως πιάνει τόπο η ερώτηση, έχει απάντηση. Βλέμματα παίζουν, αύρες διασταυρώνονται, ματιές ανταλλάσσονται, τελικά μάλλον όλη η πόλη ψάχνεται... Τι θα τελεσφορήσει απ' όλα αυτά; Μάλλον 80% τίποτα! Έρχεται η λογική, κάθεται πάνω στο ένστικτο, το "καπελώνει", φροντίζει να το τιθασεύσει το άτιμο... Προσχώματα θα μπουν... Τα γνωστά... Ντροπή, δεν θέλω να δείξω ότι ψάχνομαι, θα με θεωρήσει εύκολο/εύκολη... Γιατί τα φράγματα τα σηκώνουμε εμείς οι ίδιοι. Θα πεις: "Ζώα θα γίνουμε;"... Είδαμε τι γίναμε... Δεν θέλουμε να ρισκάρουμε/στο πιο απλό/φυσικό άλλωστε. Μάλλον και εγώ όμως τα ίδια πράττω.

Ο κόσμος συνεχίζει να περνάει. Έτσι γυρίζει η ζωή. Ζωές περνάνε μπροστά μου. Μοναδικές ιστορίες, είμαι σίγουρος. Δεν είναι φοβερό, τι αντιπροσωπεύει κάθε πεζός; Για σκέψου το... Τι φόρτιση ιστορική, ψυχική κουβαλάει;

Των ματιών η παρατήρηση, δεν αλλάζει, δεν επηρεάζει, δεν ενοχλεί... Καταγράφει και προσπαθεί μόνο να αποκωδικοποιήσει... Να διδαχθεί χαρακτήρες, να μάθει, να πλάσει κόσμους, άτομα φαντασίας, χαρακτήρες που κρύβονται σε γραπτά θεατρικών και όχι μόνο συγγραφέων... Και όταν έρθει η ώρα, να τους γεννήσει, να τους ζωντανέψει... Ο ηθοποιός...

Αναγνώστη, την άλλη φορά, μην απορρίψεις τον κόσμο που περνάει. "Άνοιξε"... Μπορεί να σε ανταμείψει ξαφνικά με ένα χαμόγελο, μια σπινθηροβόλα ματιά. Σε ξορκίζω, η πόλη θέλει τα παιδιά της να γνωρίζονται, να μην αποκλείονται.

20 ποδήλατα μετρώ... Αθροίζω συν 1 το δικό μου, στον ιστό της Αθηναϊκής πολεοδομικής αράχνης... Το φως σε λίγο πέφτει, δεν βλέπω να γράψω... Ποδηλατώ...

ΥΓ: Σας είπα ότι λατρεύω τα καφέ; Μόνος μου/πανηγύρι που στήνεται γύρω μου/παράσταση που ορθώνεται ξαφνικά/σε 4 ορίζοντες/σφουγγάρι που μαζεύω εικόνες/κάτι ίσως καταφέρω να σας χαρίσω/θα συνεχίσω να μαζεύω τις κινήσεις σας... Είναι όμορφα εδώ...

Σιροπιαστό αγάπη μου!!! Λιχούδης είμαι...

Σε μια βόλτα με το σπαστό, έπεσα πάνω του στη Μητροπόλεως και έμεινα!!!

Αισθάνομαι πολύ χαρά, όταν βλέπω στην Αθήνα, συμπατριώτες μου Σαλονικιούς, να ανοίγουν τα ζαχαροπλαστεία τους και να γεμίζουν με γλυκά, μια πόλη που στα φαγητά της και στα γλυκά της είναι άστα να πάνε....
Ετοιμαστείτε φίλοι πρωτευουσιάνοι να μάθετε, λέξεις όπως Ταουκ Γιοκσου, Σεκερ Παρέ, Βεζυρ Παρμα Σοκολά, Χανούμ Μπουρέκ, Μπόζα, Καζαν Ντιπί, Μαλεμπί και Ασσουρέ, Εκμεκ με Καϊμάκι και πολλά άλλα...
Μετά λοιπόν τον Αγαπητό, το Χατζηφωτίου, τον Τερκενλή να σου και ο φίλος Χατζής με τα σιροπιαστά του. Το καϊμάκι του, το παράγει μόνος του από Βουβάλια που έχει στη Μακεδονία και βγάζουν το καλύτερο γάλα, για να γίνει το πηχτό και βουτυρώδες υλικό...που έρχεται πάνω από το σιροπιαστό εκμέκ (ψωμί στα Τούρκικα) και γίνεται άλλο πράγμα... Μπερεκέτι που λέμε και στην πόλη μου!
Άιντε, μπρε μπας και μάθει να τρώει και εδώ λίγο ο κόσμος και τα πολίτικα και τα σιροπιαστά μιας και τα πολύ pattiserie τα βαριέται και ο ζαχαροπλάστης....
Καλά είναι, αλλά πολύ φιόγκος και μούρη... Το άλλο σου ανεβάζει το υπογλυκαιμικό στο πιτς φυτίλι!
Δεν κάνω διαφήμιση, αλλά σόρυ αξίζει!!
Μητροπόλεως 3 στο Σύνταγμα, τηλεφωνάκι 210 3222647
Σε λίγο καιρό θα κάνει και delivery!
XA XA

Animals Save the Planet!

Μια πολύ καλή φίλη μου έστειλε ένα email που είχε το πιο διασκεδαστικό τρόπο προώθησης των περιβαλλοντολογικών προβλημάτων αλλά και λύσεων!
Το Animal Planet, ξεκίνησε αυτή την καμπάνια, χρησιμοποιώντας τα πιο χαρούμενα κινούμενα σχέδια που έχω δει, για τέτοιου είδους θέματα. Το videaki περιλαμβάνει μια σειρά από ωραίες και πολύ έξυπνα στημένες ιστορίες. Η χαρά του animator! Έχουν σκεφτεί και το πιο κατάλληλο ζωάκι για να είναι πρωταγωνιστής σε κάθε video. Απλά τέλειο!
Έχουν και μια ιστοσελίδα, που μπορείτε να γνωρίσετε τους πρωταγωνιστές και να καταβάσετε εικόνες καθώς και wallpapers. Καλά, αν έχετε και παιδιά, η πιο καλή φάση! Να βάλετε και ήχο όμως γιατί στο τέλος μια Αγγλίδα μας τα λέει κιόλας!
Δείτε το video ΕΔΩ
Και για το site ΕΔΩ!
Ωραία όλα αυτά!!!