Μπαϊντούσκα και Κρατήρας

Ένα παλιό συνεργείο/αποθήκη, με μια μεταλλική διπλή παλιά πόρτα, στην οδό Αγ. Όρους στο Κεραμεικό, αποτελεί κάθε Πέμπτη, ένα μοναδικό σημείο συνάντησης δεκάδων νέων παιδιών με την Ελληνική παραδοσιακή μουσική και τους χορούς της Ελλάδας.

Ήχοι και ρυθμοί, βήματα από τη Θράκη μέχρι το Κάβο Ντόρο, πέταγμα στα νησιά Αιγαίου και από εκεί στους Καρσιλαμάδες της Μ. Ασίας και πάλι πίσω στην Κρήτη. Ένα βήμα μετά στα Κύθηρα και την Πελοπόννησο, μια δρασκελιά στο Ιόνιο, με κατάληξη την Ήπειρο. Είναι απίστευτη η ποικιλία των χορών και της μουσικής που έχει αυτή η γωνιά της Ευρώπης, ίσως πιο πολύ από κάθε μέρος στην ήπειρο αυτή. Μια παράδοση, που έχει υφανθεί από την ιστορία του τόπου αυτού, από τις επαφές με κουλτούρες άλλες, από την ιστορία των ανθρώπων της, από την προσφυγιά, τα ακούσματα και τις φιγούρες που κουβαλήθηκαν και κληρονομήθηκαν από τα βάθη του χρόνου από γενιά σε γενιά. Στο παγκοσμιοποιημένο χωριό μας, αυτά είναι που μας κάνουν να διαφέρουμε. Είναι ο πλούτος μας και είναι λάθος να πιστεύουμε, ειδικά πολύ Νεοέλληνες, συνήθως άνθρωποι που ποτέ δε δοκίμασαν να τα γνωρίσουν και τα σνομπάρουν, ότι είναι φολκλόρ και ότι ανήκουν στη σφαίρα του γραφικού! Φυσικά, ακούω και εγώ όλα τα μοντέρνα, ποπ κτλ και φυσικά και η δυτική σκηνή προσφέρει μουσικά αριστουργήματα, άλλα όποιος δεν έχει χορέψει, δεν έχει στροβιλιστεί σε ένα Βακχικό σκοπό, ένα Ζωναράδικο π.χ. της Θράκης, εκεί στην Κομοτηνή, κάτω από τα πλατάνια, ή σ’ ένα Ικαριώτικο στην Ικαρία μεθυσμένος και με εκατοντάδες κόσμου αγκαλιά, δεν ξέρει! Πως να ξέρει; Δεν καταλαβαίνει. Είναι πολύ ωραίο και συγκινητικό, ότι τόσα μα τόσα νέα παιδιά, ένα πολύχρωμο πλήθος από κορίτσια και αγόρια από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και συνήθειες, συναντιούνται κάθε Πέμπτη με αυξανόμενους ρυθμούς στην αποθήκη αυτή! Γιατί, τα παιδιά της πόλης, όλα, νιώθουμε την ανάγκη να ξαναβρούμε τα χαμένα, τα παρεξηγημένα (η χούντα έκανε πολύ κακό στη Δημοτική μουσική και στους χορούς που υποτίθεται διατράνωνε) τις ρίζες μας. Και το πιο συγκινητικό είναι, ότι στην ιστορία αυτή συμμετέχει και μια Ισπανίδα με τα ράστα μαλλάκια της, που προσπαθεί! Να τη δείτε πόσο καλά πάει και το χαίρεται με τη ψυχή της χωρίς να καταλαβαίνει γρι Ελληνικά. Αλλά της μιλάει ο χορός, τα βήματα, τα όργανα, η μαγεία της μουσικής! Της μιλάει ο ήλιος, τα βουνά, η θάλασσα, η φύση που κρύβουν στους σκοπούς τους, σαν κρυφές εικόνες, οι χοροί αυτοί…

Κάθε Πέμπτη λοιπόν, οι ρόδες από το ποδηλατάκι μου, με φέρνουν, συνεπή στο ραντεβού μου, με τα βήματα των χορών από κάθε μέρος της Ελλάδας… Η αποθήκη λέγεται «Κρατήρας» και μάλλον αρκετοί θα το ξέρουν. Παλιά ήταν το πιο καλό μυστικό στην πόλη. Τώρα όχι τόσο. Τουλάχιστον, αυτό δείχνει η συμμετοχή του κόσμου. Φέτος οι αρχάριοι είναι τουλάχιστον 40! Τον Κρατήρα τον ανακάλυψα πριν 2 χρόνια περίπου, από μια πολύ καλή φίλη που πήγαινε εκεί και μάθαινε χορούς. Δεν είχα μπορέσει τόσο καιρό να τα καταφέρω να πηγαίνω, αλλά φέτος το έβαλα στο πρόγραμμα. Είχα πάει 1-2 φορές, σε γλέντια που διοργανώνονται καμιά φορά με μπόλικη ρακί και κρασάκι! Ένας χαρισματικός άνθρωπος με το αστείρευτο μεράκι του, ο Ανδρέας (επίθετο δεν γνωρίζω), που όταν χορεύει «πετάει», είναι η ίδια η κινητή και ανθρώπινη εγκυκλοπαίδεια των παραδοσιακών χορών. Προσπαθεί να περάσει, ότι ξέρει, στα τρία τμήματα που έχουν φτιαχτεί. Αρχάριοι, περσινοί (όπως λέει) που είναι κάπου στη μέση και τα «ρεμάλια», οι πολύ παλιοί που είναι εντελώς προχωρημένοι πια! Εγώ προσπαθώ να βρεθώ κάπου στη μέση μιας και δεν είμαι άσχετος και αρκετούτσικους απλούς χορούς τους "έχω", αλλά έλα από τα δύσκολα και τα πιο εξειδικευμένα δεν έχω ιδέα. Καμιά φορά είναι λιγουλάκι απότομος και λίγο τα "παίρνει", ήπια πάντα, αλλά τον δικαιολογώ, αφού είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μάθημα σε 60 με 70 νοματαίους με διάφορα επίπεδα, που όλο και τσούζουν τη ρακί στα διαλείμματα και όσο να' ναι τους κάνει όλους πιο εύθυμους! Πολύ ωραία! Ο χώρος συντηρείται από τις εισφορές που δίνουμε, που είναι συνήθως 5 με 10 ευρώ ή όσα θέλει ο καθένας να αφήσει… Αν θέλεις φέρνεις και το κρασάκι ή τη ρακί σου! Στο χώρο αυτό γίνονται και άλλα, όπως μαθήματα ακροβατικών, σύγχρονος χορός και παλιά ερχόταν και η Μάρθα Φριντζήλα και έκανε μαθήματα τραγουδιού.

Ποτέ δεν είναι αργά, η όλη εκμάθηση είναι γενικά πολύ απλή… Απλά προσπαθείς να ισορροπήσεις στο επίπεδό σου, το δοκιμάζεις, πάντα στο τέλος του κύκλου του χορού και όπου σε βγάλει!

Για περισσότερα: http://www.kratiras.gr/