Λέξεις αραδιασμένες στο γύρισμα της δεκαετίας...

Σκέφτομαι σα χθες σχεδόν, εκείνη τη νύχτα του 2000, όταν η Ακρόπολη, μ' ένα φαντασμαγορικό show, υποδέχονταν το καινούριο millenium. Σκέφτομαι, τώρα, δέκα χρόνια μετά, πόσο διαφορετικός είναι και πάλι ο κόσμος μας, πόσο διαφορετικά συναισθήματα φέρουμε. Πόσο έχουμε αλλάξει ή όχι. Πόσο ο κόσμος έχει αλλάξει. Σε κάποιους τομείς μάλλον για το καλύτερο, σε αρκετούς, μάλλον τους περισσότερους, ακόμα δεν έχουμε προοδεύσει. Συνολικά εννοώ, ως κοινότητες ανθρώπων στη Γη.

Δύσκολα τελειώνει η δεκαετία, για πολλούς εκεί έξω. Και δύσκολα θα ξεκινήσει η καινούρια, για ακόμα περισσότερους. Αλλά, ας μη μας παίρνει από κάτω.



Κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει εκεί έξω, κάθε στιγμή, οι άνθρωποι, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, η φύση κινούνται μέσα στο σύμπαν, με όχημα τη Γη, σε ένα ατελείωτο ταξίδι, σε ένα μοναδικό "βαλς" με παρτενέρ τα χτυπήματα και τις ευτυχίες της ζωής, σ' ένα εναλλασσόμενο αγώνα της επιτυχίας και της αποτυχίας, σχέσεων και επιθυμιών, αγάπης και μίσους. Κάθε μέρα ο καθένας από εμάς, στο βαθμό που αντέχει και μπορεί, με το δικό του τρόπο δίνει τον αγώνα του για να πάει μπροστά, να προχωρήσει.


Πιστεύω βαθιά, πως όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που οι υπόλοιποι θα τους χαρακτήριζαν "κακούς",( τι εστί "κακός" άραγε;), κρύβουν ταλέντα, αρετές, μικρά άνθη που περιμένουν να ανθίσουν... Πολλές φορές όμως, οι συνθήκες, τα συμφέροντα, οι καταστάσεις, οι κατέχοντες την εξουσία, οι στρεβλώσεις οικονομικές και κοινωνικές, καταπιέζουν, καταστρέφουν αυτούς τους συνανθρώπους μας, τσακίζουν τα λουλούδια που είναι έτοιμα να ανθίσουν. Το "βαλς" πρέπει για κάποιους να σταματήσει και μάλιστα άγρια, άγαρμπα.



Στη καινούρια δεκαετία, αλλά και στις υπόλοιπες που θα έρθουν, ονειρεύομαι, εγώ ο λιγάκι ρομαντικός, οι άνθρωποι να παλέψουν συνολικά, συμμετοχικά, συλλογικά για να αλλάξουν ακριβώς αυτές τις συνθήκες, τις καταστάσεις, να κάνουν πιο όμορφο αυτό το ταξίδι του πλανήτη μας, στο σύμπαν, αυτή τη μικροσκοπική κουκκίδα, που είναι το σπίτι μας και είμαστε τυχεροί που ζούμε εδώ, λιγάκι καλύτερο, λιγάκι πιο ανθισμένο, λιγάκι πιο "μυρωδάτο".

Να συνειδητοποιήσουν όλοι, ότι σε αυτό το "καράβι" είμαστε όλοι μαζί επιβάτες, συνταξιδιώτες και συνάδελφοι, μυρμήγκια που εργάζονται, που πρέπει να αλληλοϋποστηρίζονται. Ότι μια μικρή κίνηση του ενός, σ΄αυτό το αέναο "βαλσάκι", επηρεάζει το χορό όλων μας.

Αυτό δεν επιτυγχάνεται π.χ. όταν στην Κοπεγχάγη, το σύνολο, σκέφτεται πεισματικά μόνο τον εαυτό του, όταν ξέρουμε επιστημονικά πια και τεκμηριωμένα, ότι βουλιάζουμε (στην κυριολεξία). Όταν, σε μια χώρα π.χ. που την λένε Ελλάδα, ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί να δώσει ύπαρξη σε κάποιους ανθρώπους που ζούνε σαν "φαντάσματα" ανάμεσα μας, να δέχεται συντεταγμένους πυροβολισμούς από τις φωνές του μίσους, της φοβίας, της εθνικής κάθαρσης. Όταν υπάρχουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, που φέρονται σαν αγέλες, που επιθυμούν το διαχωρισμό, που θέλουν στην πυρά το κάθε τι διαφορετικό, που επιμένουν να μεταχειρίζονται θρησκείες και ιδανικά σαν όπλο μαζικής καταστροφής, σαν όπιο, που πρώτοι ετοιμάζονται να ρίξουν το λίθο για το λιθοβολισμό, ενώ οι ίδιοι είναι τόσο μεγάλοι υποκριτές και φαρισαίοι. Όταν το οικονομικό σύστημα, εμπλεκόμενο με την εξουσία, συμπλεκόμενο με όλες τις ιδεολογίες, δημιουργεί τεράστιες ανισότητες, μεταξύ χωρών, εθνών, κοινωνικών τάξεων... Όταν, όταν, όταν...



Η λίστα θα μπορούσε να είναι ατελείωτη, όσο ατελείωτη είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή τη λίστα, αν μπορούσαμε να σπάσουμε, εμείς οι αέναοι χορευτές του βαλς, θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Να βάλουμε τα "κακομαθημένα" παιδάκια, τους δημιουργούς της λίστας, στις θέσεις τους, να τους σταματήσουμε από το να μας χαλάνε συνέχεια το "χορό" μας, τη θέλησή μας για το μέλλον, για το καλύτερο όνειρό μας, για την απόλαυση της ζωής μας.

Ουτοπικό;

Καθόλου, αν το πιστέψουμε. Καθόλου, αν το συνειδητοποιήσουμε. Καθόλου, αν το προσπαθήσουμε. Καθόλου, αν τα πόδια μας, τα χέρια μας, τα σώματά μας, αγκαλιαστούν, αφουγκραστούν και απλά χορέψουν το "βαλς" της συνύπαρξης, της ζωής.



Άλλαξα και εγώ πολύ αυτή τη δεκαετία... Θα έλεγα ενηλικιώθηκα. Συνέβησαν πολλά, άνθρωποι ήρθαν στη ζωή μου, άνθρωποι έφυγαν... Κάποιοι αγαπημένοι για το μεγάλο ταξίδι, κάποιοι, αρκετοί, ευτυχήσανε, γίνανε μπαμπάδες, μαμάδες, πλούτισαν, υλικά, ψυχικά, κάποιοι περάσαν δύσκολα και το παλεύουν ακόμα, άλλοι τα καταφέρανε. Όλοι χορέψαμε όμως το αέναο αυτό ρυθμό του "βαλς". Και μάλλον βγήκαμε πιο δυνατοί, πιο μεστοί.

Φέτος στην αλλαγή του χρόνου, μέσα στο φαγητό, μέσα στη μέθη της σαμπάνιας, ή του καλού Διονυσιακού κρασιού, σταματήστε λίγο, ένα μικρό λεπτό και απλά "αφουγκραστείτε" το γύρω σας, το περιβάλλον σας, τους ψιθύρους της ζωή σας, τον εαυτό σας και τη ζωή των άλλων. Ακούστε, συνομιλήστε με τον εαυτό σας, ακόμα και αν είστε μόνοι, είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη, μη τον φοβάστε, συστηθείτε και πάλι. Ας γίνετε για λίγο παιδιά, ας γίνετε για λίγο άστεγοι, φτωχοί, ας γίνετε εσείς το διαφορετικό που μπορεί να φοβάστε. Πείτε ευχαριστώ στους δικούς σας, φιλήστε τα παιδιά σας στο κρεβάτι πριν κοιμηθούν, χαϊδέψτε τα μαλλιά του συντρόφου σας, της φίλης σας... Διαβάστε ένα παραμύθι. Φιληθείτε, επειδή το εννοείτε. Πάρτε το χέρι του παρτενέρ σας, του οποιουδήποτε παρτενέρ και αφεθείτε στο "βαλσάκι" της πραγματικά αξιοθαύμαστης ζωής σας. Γιατί το αξίζετε! Βάλτε στόχο να γίνετε καλύτεροι σε αυτό το χορό, χρήσιμοι δάσκαλοι, χρήσιμοι κοινωνοί του, υπέρμαχοι του και κληρονόμοι του!

Τίποτα άλλο δεν μένει...
Ερχόμαστε και παρερχόμαστε...
Μένει η αύρα, η ενέργεια...
Αγαπήστε την και ευλογείστε την με το δάκρυ και τη χαρά σας!

Τελευταίο post της δεκαετίας λοιπόν! Του 2009. Δικαιούμαι μια μικρή ματιά πίσω στο χρόνο και εγώ λοιπόν. Σε αυτό το μικρό blog. Σε 185 posts, χιλιάδες λέξεις, εκατοντάδες φωτογραφίες, σχόλια, ατελείωτες ώρες γραφής και ανάγνωσης, σταγόνες από δάκρυα στο μάτι και χαμόγελα στα χείλια. Ελπίζω κάτι να πρόσθεσα και εγώ στις διαδρομές του μυαλού σας. Και ένα μικρό ευχαριστώ, για την παρέα ως τώρα. Όσο ακόμα έχω κουράγιο και μπορώ θα συνεχίσω να έχω αυτό το μικρό διαδικτυακό ημερολόγιο... (Χμμ κατάκτηση και αυτό της ηλεκτρονικής μας δεκαετίας!) Ίσως, σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου να μην έχω πάντα το χρόνο να το κάνω πιο συχνά. Αλλά το παλεύω. Αν στεναχώρησα κάποιους συγγνώμη. Αν κάποιους τους άλλαξα την ημέρα, τη διάθεση, προς το καλύτερο, αν άνοιξα το "βλέμμα" για κάτι παραπάνω, αισθάνομαι πολύ ωραία. Αισθάνομαι ότι κάτι συνέβη!

Χρόνια πολλά
συνάνθρωποι, συν-αναγνώστες,
συνταξιδιώτες, συν-χορευτές!

ΥΓ:

1) Οι φωτογραφίες, είναι από τη Χριστουγεννιάτικη και ομιχλώδης Θεσσαλονίκη, από εκεί που ξεκίνησε το νήμα της ζωής του Spastou Petalaki. Η επιστροφή στον τόπο σου, πάντα σε γυρίζει στον επαναπροσδιορισμό. Πάντα!

2) Η μουσική είναι επίτηδες διαλεγμένη, από το "Βαλς των Λουλουδιών", του Χριστουγεννιάτικου Καρυοθραύστη, (Waltz of the Flowers, The Nutcracker) αλλά και από το Βαλς της Λίμνης των Κύκνων (The Swan Lake Waltz) του Pyotr Ilyich Tchaikovsky.

3) Και αφού μιλάμε για μουσική, ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ, ξεχάσετε, για όσους θα ξυπνήσουν, την πάντα κλασική εδώ και 30 χρόνια Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης, σε απευθείας μετάδοση, στην ΕΤ-1, με τον all-time classic Αλέξη Κωστάλα, στις 12:00 το μεσημεράκι, στις 1/1/2010. Ο πιο υπέροχος, μελωδικός τρόπος να ξεκινάτε την κάθε νέα σας χρονιά! Με τα βαλς του Στράους!

Τα Χριστούγεννα της μουρλής...!

Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά:

Στο Gummy Bear και στο παριζάκι Υφαντής

Στο βυτιοφόρο που περνούσε μπροστά από το Καλλιμάρμαρο

και κάποιος του είχε γράψει στο βρώμικο ντεπόζιτο
"Τρεχω, αμα θες πρόσεχε"

Στο Μητροπολίτη Αμβρόσιο

που συνιστά σε όλες τις γυναίκες να είναι περιποιημένες στο σπίτι,

να μην πηγαίνουμε σε ρεβεγιόν γιατί χάνεται το νόημα των Χριστουγέννων

και βασικά να καθόμαστε σπίτι και να μας φροντίζουν όλα τα θηλυκά!
Σωστός!

Στα παιδιά των μεταναστών,

που γεννήθηκαν εδώ και δεν έχουν δει ούτε ζωγραφιστή

την Αφρική, την Ασία

αλλά δεν μπορούσαν ούτε καν να έχουν μια ταυτότητα.
Τώρα θα έχουν μια κάποια ελπίδα!
Μια πατρίδα...

Και θα μπορούν να ταξιδεύουν!

Στη "Στρέλλα", στη Μίνα Ορφανού, στο Γιώργο,

στον Πάνο Κούτρα, στις "Κούκλες",
σε ότι είναι περιθωριοποιημένο και ξαφνικά

κάποιος του έριξε ένα σωστό φως.
Υπάρχει αγάπη για όλους.

Στο Μετς, γιατί έχει δει σε τόσες λίγες μέρες τις πιο γκλαμουράτες κηδείες!

Στην Τροχαία Καισαριανής και στα ραβασάκια

να μετακινηθούν τα αυτοκίνητα λόγω κηδείας!

Στην Αναπαύσεως, γιατί χωρίς σταθμευμένα αυτοκίνητα

είναι και γ... για πάρτι!
Προσεχώς γειτόνοι!!

Στο Μετς και πάλι, γιατί έχει τους πιο τρελούς κατοίκους,
πιτσαρίες, καφέ, εστιατόρια, γραφεία κηδειών,

γλύπτες, σταυρούς και μαρμαράδικα,

τζαζ μαγαζιά και ξενυχτάδικα,

κουκλοθέατρο, αδέσποτα, γραφίστες,

φωτογράφους και κυρίως ανθρώπους με Α κεφαλαίο.
Γιατί η ζωή και ο θάνατος συνυπάρχουν έτσι απλά

Και πριν από μια εβδομάδα και τον Σάκη Ρουβά

να τραγουδά! Λ. Βουλιαγμένης 22!

Παλιό Club 22!

Στο γείτονα που ακούει Σωτηρία Μπέλλου και έχει σεβντά

Στο Γέρακα που είναι φρίκη... Ξέρει αυτός.
Μα πως μένετε εκεί βρε καλοί μου άνθρωποι;

Στο WC...

Ξέρει και αυτό!

Στους υπέροχους συναδέλφους ηθοποιούς, τεχνικούς, καλλιτέχνες

και όλα τα συναφή επαγγέλματα, σε όλες τις φετινές παραστάσεις.

Στην Αυστραλία, στο Perth και στον Andrew,
που ενθουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες με την Αθήνα.
Εγώ ακόμα απορώ.

Στη γρίπη/μπαρούφα ή όχι/

δεν ξέρω τελικά τι να πιστέψω/εμβόλιο ή όχι?
Η1 Ν1

Στα διλήμματα

Στα Σκόπια και στην Τουρκία, που το ΛΑΟΣ έχει μανία!

Στη Ραφαέλα Καρά γιατί κάτι ήξερε όταν τραγουδούσε
skopia skopia mi scop... το 1977!

Στη Γαλλικά Ομάδα Θεάτρου
Le Bouc Sur le Toit
δηλαδή " Ο Τράγος στην Σκεπή"
και στα σχέδιά μας!

Στο Βερολίνο

Σε όλους τους ταλαίπωρους γονείς που έχουν παιδιά και τα αγαπάνε

αλλά θα ήθελαν αύριο απλά να κοιμηθούν όλοι μέρα

από τα να ψήσουν Γαλοπούλα με Cranberry Sauce

Στη Θεσσαλονίκη

Στο σπαστό μου ποδήλατο

Στο Key Bar και στα γλέντια του,
αν και πολύ στενό βρε παιδί μου!

Στους 19 βαθμούς φέτος τα Χριστούγεννα

Στο Κάτω Νευροκόπι αλλά και στο όμορφο Δοξάτο Δράμας

που βγάζει τα καλύτερα παιδιά
και το καλύτερο αλεύρι,

τώρα που τα καπνά είναι πια στα αζήτητα.

Στη Β. Ελλάδα γενικώς γιατί είμαστε κιμπάρηδες και αρχοντάνθρωποι.

Στους Κατ' Αυλακιώτες... τι να πω?
Άστο καλύτερα

Στο Facebook

Στο χοιρινό με δαμάσκηνα.

Στο μαύρο Jeep Cherokee που εκτός από αντιοικολογικό,
σπαστικό, ογκώδες και κομπλεξικό,
έχει πέσει και στα χέρια ενός τρελού

και σώστε μας!

Στην αναγέννηση της ΕΛ. ΑΣ.!

Αλλά και της ΕΛΛΑΣ...
Θαύμα λες να γίνει;

Στο αχταρμά της Αριστεράς,

βουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής.

Στα αγαπημένα Εξάρχεια που ξαφνικά τα θυμήθηκαν όλοι

και όλοι έχουν άποψη

Στη δήθεν σύνοδο της Κοπεγχάγης και στους ξενοδόχους της πόλης

που χρέωναν 400 ευρώ τη βραδιά φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες
Έτσι αλλάζει το κλίμα
Το οικονομικά δυσμενές εννοώ του επιχειρηματία
Δήθεν Δανία και πολιτισμός.
Άντε γεια!

Στο blogging community!

Στα καλά μυαλά

Στα open.gov, διαβουλεύσεις και όλα τα ιντερνετικά φεύγα του Γιωργάκη!

Στο Κωστάκη τον Καραμανλή που τρώει πια πιο ήσυχος τα βράδια στη Ραφήνα
με την κυρία Καβουρίνα!

Στις παράνομες διαφημιστικές ταμπέλες

που συνεχίζουν να φυτρώνουν
και σε αυτή εδώ απέναντι από το παράθυρό μου

που συνεχίζει να μ' εκνευρίζει!

Στη δίαιτα της Αρκούδας και στον "Αρκτούρο",

που προσπαθεί να σώσει τις τελευταίες αρκούδες,

όχι πια από τον άνθρωπο-κυνηγό

αλλά από τον άνθρωπο-οδηγό
και την "Εγνατία Οδό"

Στο τέλος που πρέπει να βάλω γιατί πάλι το παράκανα!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΦΙΛΟΥΜΠΕΣ ΣΤΟ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ!

Θέατρο: "Κάθε Δευτέρα Χωρίζουμε!!"

Σας είχα μιλήσει για μια 2η παράσταση, που συντελείται στο Θέατρο του Ήλιου, στη Φρυνίχου στην Πλάκα.

Με αφορμή κάποιες απόψεις που "άκουσα" και διάβασα, σκέφτηκα τα εξής:

Στο θέατρο δε θα γίνει σχεδόν ποτέ να συμφωνήσουν όλοι για μια καλή ή κακή παράσταση, αφού είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί. Σίγουρα, θα υπάρξουν κάποια αστεράκια που θα λάμψουν και θα γοητεύσουν πολλούς, αλλά αυτό δεν είναι κανόνας.

Το θέμα είναι να μας "ακουμπήσει" η παράσταση. Στην τελική να περάσουμε καλά.

Αν η επιθυμία μας είναι να δούμε μια παράσταση που θα μας προβληματίσει βαθιά, ή ότι θα ανακαλύψουμε το τρόχο σε μια σκηνική έκλαμψη, σίγουρα αυτή η παράσταση, μάλλον δεν θα μας βοηθήσει.

Υπάρχει, όμως και η ανάγκη στο θέατρο, να γίνονται και δουλειές σαν το "Κάθε Δευτέρα Χωρίζουμε". Και να τις αγκαλιάζουμε.

Γιατί είναι ένα μικρό λουλούδι, ένα μικρό παιδί, που ενηλικιώθηκε στο δρόμο για την υλοποίηση. Για την κούραση του να ανεβάσεις μια παράσταση με πολύ κόπο, όπως και κάθε παράσταση που προσπαθεί να αυτο-οργανωθεί, μόνο από το μεράκι και την αγάπη των συντελεστών.

Σε μια Αθήνα, που δυστυχώς, όλο και περισσότερες αίθουσες, παραγωγές, έντυπα κατακλύζονται από συμφέροντα και από κλίκες, το ανεξάρτητο και άκρως αγχωτικό, οικονομικά επισφαλές για τους δημιουργούς ανέβασμα μιας παράστασης αξίζει μια ευκαιρία. Και μια καλή ματιά. Καθαρή ματιά.

Στην παράσταση, αυτή γέλασα, ευχαριστήθηκα, πέρασα ένα βράδυ που ήμουν τόσο κουρασμένος ωραία, έφυγα με ένα χαμόγελο, με μια αγάπη για την παρέα, που λέει "'Ας το κάνουμε βρε παιδιά...! Ας το τολμήσουμε!". Για το σύγχρονο "μπουλούκι".

Και πιστέψτε με ειλικρινά, υπάρχει τόσος κόσμος εκεί έξω, ειδικά φέτος, που απλά έχει ανάγκη λίγο να ξεχαστεί, λίγο να ξεφύγει, λίγο να χαζογελάσει. Δεν χρειάζεται όλα να είναι κουλτούρα, όλα να είναι βαθυστόχαστα, όλα να είναι η εικαστική/καλλιτεχνική πρόταση. Ας γίνεται και αυτό από κάποιους αλλά ας αφήσουμε να γίνονται και τέτοιες δουλειές.

Για όλα αυτά και σταματώ, γιατί είμαι φλύαρος, ευχαριστώ τα κορίτσια αυτά που το διασκεδάζουν και μου έδωσαν μια ατόφια σκηνική κατάθεση, σε ένα κείμενο που ρέει και ας καμιά φορά, αισθανόμουν ότι είναι λίγο "γυναικείο".

Αλλά είναι δυνατόν να χαλάσεις το χατίρι σε μια καλή, όμορφη "γυναίκα"; Μάλλον όχι!

Στο Θέατρο του Ήλιου λοιπόν, απλά συντελείται μια τίμια πρόταση, με ταλέντο και αγάπη για αυτή τη δουλειά, που όλοι την αγαπάμε τη ρημάδα. Εύγε κορίτσια. Χαρείτε το και θα το χαρεί και ο κόσμος.

Τέλος, και η πρώτη αναμάρτητη να σηκώσει το χέρι, είμαι σίγουρος, πως πολλές έχουν περάσει έστω και μια Δευτέρα ή άλλη μέρα, στο σπίτι μιας φίλης, να αναστενάζουν και να συζητούν για όνειρα, απογοητεύσεις, επιθυμίες. Με το καφέ, το τσιγάρο και λίγο κεικ.

Το "Καθε Δευτέρα Χωρίζουμε" είστε και λίγο εσείς, ακόμα και οι άνδρες... Θα το καταλάβετε και ας μην το παραδέχεστε!

Κωμωδία της Βίλλης Σωτηροπούλου

Σκηνοθ.: Γ. Μιχαηλίδης.

Ερμηνεύουν: Ελ. Καλλία, Ντ. Μιχαηλίδη, Θ. Προκοπίου, Β. Σωτηροπούλου, Κ. Μπιλάλη.

Σκην.-κοστ.: Αγ. Ντούτση. Μουσ.: Στ. Δρογώσης

Πέντε επιστήθιες φίλες καταφεύγουν κάθε Δευτέρα που χωρίζουν σ' ένα σαλόνι για να πουν τον πόνο τους, τα όνειρα και τα απωθημένα τους γελώντας και κλαίγοντας.

Τι γίνεται, όμως, όταν οι άντρες πλησιάσουν σε απόσταση αναπνοής από το σαλόνι τους;

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Φρυνίχου 10, Πλάκα, Πλησίον Μετρό Ακρόπολης
2103231591
Απόγ: Σάβ. 6 μ.μ. Βραδ: Δευτ., Τρ. 9 μ.μ., Κυρ. 13, 20, 27/12, 3/1, 8.30 μ.μ. € 18, φοιτ.: € 12. Κρατήσεις: 6932600959. Διάρκεια: 105

6.12.ΧΧ Να ήμουν ένα σημαιάκι...

Θα ήθελα να είμαι πολύχρωμο σημαιάκι
Στο γαλάζιο ουρανό να είμαι σημαδάκι
Να έχω και άλλα πολύχρωμα σημαιάκια για γείτονες

Και αυτό να μην με πειράζει
Ίσα, ίσα, να είναι πλεονέκτημά μου
Και χαρά μου

Να κυματίζω ελεύθερα
χωρίς νεφέλωμα
χωρίς σκοτούρες
να πλάθω/δημιουργώ/γεννώ/λογίζω
αέναα μέσα στου χρόνου τις γύρες

Να μιλώ με τα πουλιά, τους διαβάτες και τους ποδηλάτες
Στης πόλης τον αέρα να είμαι απαραίτητος και συνάμα ευαίσθητος
Χρήσιμος και απαραίτητα ερωτευμένος

Με της ζωής τη νιότη
Της πόλης τη χαμένη χλόη
Της πόλης το φλογισμένο μάτι
που ξέρει καλά να με κοιτάζει

Να με απολαμβάνει, αγαπά, υπολογίζει
και στο σκοινί που είμαι δεμένο να με στηρίζει
Γιατί αν το σκοινί σπάσει
τότε της πόλης το περίφημο σημαιοστόλισμα
θαρρείς θα καταρρεύσει

θαρρείς/θαρρώ το σχοινί το επιβουλεύονται
πολλά ψαλίδια, πολλά μαχαίρια
πολλές φωτιές, πολλά κοπίδια

ζηλεύουν
Νομίζουν της δόξας από τα σημαιάκια
της ζωής τους τα ανεμομαζώματα
τα ονειροκαμώματα
μπορούν να τσακίσουν

Το σχοινί κρατά ακόμα
μα... νομίζω και αν σπάσει...
στο διπλανό σχοινί
το σημαιοστόλισμα καλά κρατεί
κυματίζει περήφανο της μαγικής χώρας
του σκονισμένου/καπνισμένου/πυρπολημένου
ουρανού, αψεγάδιαστου ιστού...

Σε όλους όσους καπηλεύονται το αυτονόητο μιας ζωής, που έφυγε ανάρμοστα, άγρια...

Σε μια κοινωνία, σε ένα ιστό ανθρώπων, που πολώνεται, που δεν ακούει, βρίζει, αποστομώνει, δε σέβεται, δε θέλει το διαφορετικό, δε καταλαβαίνει, δεν κάνει πέρα για τον άλλο, δεν της αρέσει να συζητά, που είναι πολύ άρρωστη... Και ο πυρετός ακόμα να πέσει εδώ και ένα χρόνο. Μάλλον εδώ και χρόνια.

Σιγοκαίει και σιγοψήνει... Στο πουθενά... Στο πότε... Στη λύτρωση που δεν έρχεται...

Θέατρο: "Invitation to a party... not another fairytale!"

Το Θέατρο του Ήλιου, είναι ένα μικρό θέατρο στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα, δίπλα στη Δ. Αρεοπαγίτου και πολύ κοντά στο μετρό Ακρόπολη. Εδώ και κάποια χρόνια, έχει γίνει, αν θα μπορούσα να έλεγα, στέκι για ομάδες, κυρίως από νέους και ορεξάτους ανθρώπους, που παλεύουν να δείξουν τη δουλειά τους.

Φέτος στεγάζονται εκεί 2 ομάδες, από ανθρώπους που έχουν μεράκι και αγάπη για το θέατρο και πάνω απ ' όλα είναι καθαροί σε αυτό που κάνουν. Για το ένα έργο, θα σας μιλήσω λίγο αργότερα μέσα στο Δεκέμβρη. Για το άλλο, που έχει ήδη ξεκινήσει θέλω να σας μιλήσω άμεσα.

Η Μαρία Σούμπερτ, με το γερμανογενές επίθετο και τα σχεδόν πάντα κόκκινα μάγουλα, ως μια άλλη Χιονάτη, έγραψε ένα παραμύθι... για τα παραμύθια και τους ήρωές τους. Άραγε έχετε αναρωτηθεί ποτέ, τι πραγματικά συμβαίνει στη Χιονάτη, όταν η ιστορία της τελειώνει; Στο Πινόκιο; Στο Σκρουτζ; Στον Κακό Λύκο; Που πάνε λοιπόν αυτές οι... ψυχές; Η Μαρία, λοιπόν, αφού μελέτησε το θέμα αρκετά καλά με βοηθό τη φαντασία της και την μαγεία των παραμυθιών, πήρε το πενάκι της και έγραψε, έπλασε τον κόσμο των παραμυθιών... στο Κάτω Κόσμο! Εκεί που πάνε όλοι, όταν οι ιστορίες πια παύουν να υπάρχουν. Εκεί που ξετυλίγονται τα... νήματα, οι ζωές των ηρώων που όλοι ξέρουμε, μια ολόκληρη μικρή κοινωνία που δεν αποτελείται μόνο από τους ήρωες των παραμυθιών, αλλά και από τους συγγραφείς/εμπνευστές αυτών, όπως του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, των αδερφών Γκριμ κ.α.

Η ομάδα λοιπόν των BlackDots, αποτελείται εκτός από τη Μαρία, και από άλλα 3 νέα κορίτσια, που το βλέμμα τους δείχνει καθαρότητα και αγάπη για το θέατρο. Τη σκηνοθέτη Ζωή Μαντά, τη θεατρολόγο/σκηνογράφο/ Κρητικιά (που δεν σηκώνει και πολλά πολλά) Βάσια Χριστοδούλου και την πάντα στωική και "σοφή" Ελένη Βλάχου, οι οποίες προσπάθησαν να μεταφέρουν το αρκετά απαιτητικό σε παραγωγή κείμενο επί σκηνής και πιστεύω το κατάφεραν με αξιοπρέπεια και φαντασία!

Δεν είναι καθόλου εύκολο, να κάνεις θέατρο τη σημερινή εποχή με δικά σου μέσα, με δικές σου αποκλειστικά δυνάμεις οικονομικές και ψυχικές. Για αυτό τα κορίτσια και οι ηθοποιοί τους, αξίζουν το πρώτο μπράβο. Γιατί δούλεψαν με τη ψυχή τους, για ένα ειλικρινές αποτέλεσμά και εκεί είναι που τους βγάζω το καπέλο. Ναι, δεν έχει τα σούπερ μηχανικά σκηνικά ή τα ακριβά υλικά ή την ακριβή προώθηση, αλλά εμένα σε αρκετές στιγμές με ταξίδεψαν σε κόσμους παραμυθένιους, σε κόσμους απόκοσμους, με χιούμορ και νοήματα.

Οι ηθοποιοί, κλήθηκαν να ερμηνεύσουν διάφορους και συνάμα πολύ διαφορετικούς ρόλους, πράγμα δύσκολο και απαιτητικό, αφού ο κάθε ήρωας ενός παραμυθιού, έχει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και πρέπει πάση θυσία να ζωντανέψει επί σκηνής. Και τα κατάφεραν μια χαρά! Οι περισσότεροι, νέοι ηθοποιοί, στα πρώτα τους βήματα, προσφέρουν μια έντιμη ερμηνευτική άποψη, με υποκριτική και τεχνική αρτιότητα. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες, είχα την τύχη, πριν από αρκετό καιρό στις πρόβες και για ένα τριήμερο, να δουλέψουμε μαζί με τα παιδιά, να προσπαθήσουμε μαζί, μέσα από τα λίγα πράγματα που έχω μαζέψει από τη δουλειά έξω και εδώ, να πλάσουμε με μια μικρή καθοδήγηση, κάποιους "παραμυθένιους" χαρακτήρες και οφείλω να πω, ότι το αποτέλεσμα, ειδικά σε ορισμένες "δύσκολες" περιπτώσεις ρόλων, με εξέπληξε αφάνταστα και με έκανε να συγκινηθώ όσο δεν φαντάζεστε!

Θυμάμαι, κάθισα, όταν παρακολούθησα την παράσταση, σε μια άκρη και είχα πάρει το μπλοκάκι μου ( τα παιδιά μετά με πείραζαν), να γράψω πράγματα, πιο πολύ για εμένα, ένα μικρό παρατηρητήριο του αποτελέσματος. Και αρκετές φορές, έμεινα με ένα χαμόγελο πλατύ στα χείλια και μια ευφορία, αφού τα παιδιά, ήταν σε πολλές περιπτώσεις αγνώριστα, από τότε που τους άφησα. Η μικρή βάση είχε γίνει ολόκληρο "κτίσμα" και χαίρομαι που η ρηξικέλευθη σκηνοθέτης, η Ζωή Μαντά, το έπιασε από τα μαλλιά και έπλασε την ιστορία της.

Σίγουρα, τίποτα δεν είναι τέλειο και ναι, τουλάχιστον στην παράσταση που είδα εγώ, την 3η μετά από την πρεμιέρα, υπήρχαν πράγματα που θα μπορούσαν να λείπουν ή να είναι αλλιώς, ή να με προβλημάτισαν, αλλά έχει τόσο αγνό, καθαρό, "παιδικό" με την έννοια της τίμιας ψυχής, αποτέλεσμα, μια γνήσια ομαδική δουλειά, που σε συγκινεί και αξίζει όσο τίποτα άλλο, ένα ζεστό χειροκρότημα. Την αποδοχή μας, σε μια ομάδα νέων παιδιών, που τολμά να λέει: "Ναι ρε! Το κάνω γιατί το γουστάρω, γιατί το υποστηρίζω, γιατί θέλω να ονειρεύομαι και να κάνω τη δική μου δουλειά, χωρίς συμβιβασμούς και παραχωρήσεις!"

Μονό για αυτό, η προσπάθεια αξίζει την υποστήριξή μας. Αυτά είναι τα κύτταρα που, έτσι υγιή και ζοωφόρα, μας δείχνουν διαφορετικά μονοπάτια και ας μην είναι πάντα καλοστρωμένα. Αυτά είναι που μπορούν να εξελιχτούν, να ελπίζουν, να παλεύουν κόντρα στα καθιερωμένα.

Ευχαριστώ για το ταξίδι...

Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ BLACKDOTS ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ:

"INVITATION TO A PARTY- not another fairytale"
της Μαρίας Σούμπερτ

Τι απογίνονται οι ήρωες των παραμυθιών όταν τελειώσει πια το παραμύθι;
Η Κοκκινοσκουφίτσα περνάει ξανά από το δάσος;
Ο Κακός Λύκος γίνεται χορτοφάγος;
Η Χιονάτη ή η Ωραία Κοιμωμένη παντρεύονται εν τέλει τον Πρίγκιπα του Παραμυθιού;

Η Κακιά Μητριά της Σταχτοπούτας γίνεται νοσοκόμα για παιδιά που νοσηλεύονται από ατύχημα τούρτας,
η Τίνκερμπελ αναζητά σε κάθε άντρα τον Πήτερ Παν,
η Χιονάτη σκάει από τα πολλά μήλα.

Και όταν πια πεθάνουν οι ήρωες αυτοί, δεν θα μπορούσαν να καταλήξουν αλλού από τον Κάτω Κόσμο των Παραμυθιών, όπου οι μεγάλοι Παραμυθάδες συζούν πλέον μαζί τους, σε μια πραγματικότητα ιδωμένη μέσα από ένα παραμορφωτικό γυαλί.

Με τον κόσμο αυτό θα έρθει αντιμέτωπος ένας Παραμυθάς, ο οποίος σε μια κρίση ταυτότητας είναι έτοιμος να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Όσα δει και όποιους γνωρίσει θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την δική του καθημερινότητα, θα απαντήσουν στα μεγάλα του ερωτήματα και θα του δώσουν νέα πνοή για ζωή.

Ένα μαύρο παραμύθι με σκοτεινή αλλά και γιορτινή ατμόσφαιρα, παραπαίοντας ανάμεσα στο χιούμορ, την πικρία και το δράμα, για το δικαίωμα στην διαφορετικότητα, για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και για την αξία της ζωής ακόμα και στο θάνατο.

Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά):
Ελένη Ανδρεάδου
Μαρία Γιαννακιτσίδου
Ανδρέας Γιαννόπουλος
Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Γιώργος Στεφανίδης
Πρόδρομος Τριγώνης

Σκηνοθεσία: Ζωή Ε.Μαντά
Οργάνωση παραγωγής: Ελένη Βλάχου
Σκηνικά-Κοστούμια: Βάσια Χριστοδούλου

Παραστάσεις: Τετάρτη- Πέμπτη (από 11/11 έως 30/12)
Ώρα έναρξης: 21.00


Εισιτήρια: 15€, 10€ (φοιτητικό), ατέλειες δεκτές (μετά από επικοινωνία με το θέατρο)

Posting at a cafe...

Το έχω νομίζω γράψει και πάλι, αλλά τελικά νομίζω ότι τα καφέ, είναι ο φυσικός μου χώρος. Μάλιστα όχι με φίλους... Μόνος... Λατρεύω την παρατήρηση της κίνησης του σερβιτόρου που σερβίρει το μαγικό δυναμωτικό ζωμό, καφέ, τσάι, σοκολάτα ( :) και όλα τα μικρούλικα εδέσματα που μπορούν να συνοδέψουν το κάθε μικρό ή μεγάλο φλιτζάνι. Λουκουμάκια, σάντουιτς, γλυκά... Λατρεύω την κίνηση, τον κόσμο, τα ζευγάρια, τις παρέες, τις αντιδράσεις, τη γλώσσα του σώματος... Να μαντεύω τι λέει η φωνή και τι λέει το σώμα. Συνήθως άλλα το ένα, άλλα το άλλο. Χρήσιμο εργαλείο στον ηθοποιό. Χρήσιμο στο καθημερινό βαλιτσάκι κατασκευής ενός ρόλου, ενός χαρακτήρα, στη φαντασία.

Λατρεύω να postaro (από το αρχαίο ελληνικό post (!)), από χώρους μεγάλους και μικρούς. Με χρώματα, με μπάρες μεγάλες και μικρές, με φώτα, με παράθυρα που βλέπουν διαβάτες που περνάνε ή τρέχουν, η με κλειστοφοβικές διαθέσεις σε υπόγεια και ορόφους. Η τσιγαρίλα (η μόνη μου αναγκαστική αντιπάθεια) έχει πολλές φορές ποτίσει τα δώματα, τις κολώνες, τον ασβέστη και ακόμα ψάχνω, με λίγες επιτυχίες ως τώρα, το μέρος της "δροσερής" μου ανάσας και αναπνοής. Περιμένω υπομονετικά καλύτερες μέρες. Καθαρότερες ατμόσφαιρες.

Χάνομαι, όπως και τώρα στο πληκτρολόγιο της καθημερινότητας, είμαι κομμάτι της ζωής, της πόλης που συνεχίζει να κινείται γύρω μου με τους ρυθμούς της... Εσύ όμως κάνεις στάση, πίνεις το μικρό ελιξήριο, πικρό ή γλυκό, με τσιγάρο ή χωρίς. Μονάχος προσωπική επιλογή, ακόμα καλύτερα. Απορροφώ τις εικόνες και τους ήχους. Όχι, δεν είμαι μοναχικός. Απλά συνομιλώ για λίγο και με εμένα, και με αυτό το κομμάτι που κρύβουμε όλοι. Συνήθως επιμελώς.

Στην Αθήνα, ανοίγουν σιγά σιγά ή ανακαινίζονται και μαγαζιά του αγαπημένου μου ροφήματος, σε στυλ που θυμίζουν τα ταξίδια μου στις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, της Ιβηρικής, της Αμερικής. Αυτά πλαισιώνουν σκηνικά τη σύγχρονη και συνάμα παρελθοντική πόλη. Την ταυτότητά της. Αυτά ήταν πάντα για εμένα οι μικροί μου θησαυροί. Στη Μαδρίτη με μάγεψαν κάτι χώροι χτισμένοι με πλακάκια από την Ανδαλουσία και το Μαρόκο, στο Βερολίνο, κάτι αστικοί χώροι με τεράστια παράθυρα και κέικ, ή μαγαζιά με decadence ανατολικής Γερμανίας και κόσμο τόσο "αλλιώς", που ήταν σαν καρτ ποστάλ, ακριβοθώρητη, από το παρελθόν μιας πόλης που ξαναγεννήθηκε. Στην Αμερική, λάτρεψα κάτι τεράστιες πολυθρόνες σε συνοικιακά, μικρά καφέ πριν την επέλαση των Starbucks, στις οποίες χανόσουν σε σκέψεις και σε βιβλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα καφέ που ήταν κάποτε ένα παλιό κομμωτήριο στη Νέα Υόρκη στο Soho και καθόμουν κάτω από μια μηχανή για περμανάντ του 1960 με ένα φλιτζάνι τεραστίων διαστάσεων latte.

Το καφενείο, το καφέ, όσο και αν το κατηγορούμε πολλές φορές για την αφασία της ζωής μας ή για το σκότωμα του χρόνου μας, ένα σύμβολο που ο εργασιομανής πρέπει να ρίξει σε αυτή τη χώρα, αποτελεί δομή, συνήθεια αρχαία σε αυτό το κομμάτι της γης, μάλλον από τότε που ξεκινήσαμε να συγκροτούμε κοινότητες και πολιτείες. Για την ακρίβεια σε όλη την Α. Μεσόγειο, την Ανατολή, πάντα εδώ γεννιόντουσαν σκέψεις, ιδεολογίες, συζητήσεις. Πάντα από εδώ ξεκινούσαν αποφάσεις για κοινωνίες, για χωριά. Πάντα ήταν η μικρή βουλή, το έδρανο της καθημερινότητας, της έκφρασης ελεύθερης η όχι, μια μορφή αμεσοδημοκρατίας αλλά και καμιά φορά οχλαγωγίας. Και σήμερα ακόμα αποτελεί ένα δυναμικό κύτταρο στην πόλη αυτή και σε κάθε πόλη. Ναι, μάλλον και εμείς και αυτό το ξεχαρβαλώνουμε, με τη γνωστή μας μανία να αρμενίζουμε πάντα στα άκρα, αλλά εν τέλει είναι ο φυσικός χώρος συναναστροφής, μιας κουβέντας, μιας πολυθρόνας ή καρέκλας ψυχολογικής ανάλυσης από φίλους και φίλες, καλούς ή όχι. Το μεγάλο θεραπευτήριο της πόλης που θέλει να μιλάει, να ξεσπάει, να γελάει, ακόμα και να κλαίει. Ενίοτε και να γράφει, να γράφει αφηρημένα κομματάκια... σαν και αυτό. Και να στέλνει σε μπουκάλα κλειστή, στου διαδικτύου την αναζήτηση του ματιού που θα ανταποκριθεί... θα καταλάβει.

Καλή ώρα, καλή στιγμή, καλώς κείμενα, καλές λέξεις, καλή μας πορεία...

Petalakis στην Κουζίνα! Περίσσεψε κιμάς; Φτιάξε βρε "Λαχματζούν"

Είστε πολυάσχολη γυναίκα ή εργένης
που τέλος πάντων δεν βάζετε και φωτιά στην κουζίνα όταν μαγειρεύετε;

Εννοώ ότι κάτι σκαμπάζετε...

Φτιάξατε χθες μακαρόνια με σάλτσα, ας πούμε μπολωνέζ (δηλαδή απλά με κιμά)
σας περίσσεψε και δεν θέλετε να πετάξετε τίποτα γιατί:

1) Τα παιδάκια στην Αιθιοπία και αλλού πεινάνε
(πάγιο επιχείρημα Ελληνίδας μάνας όταν δεν τρώγαμε το φαγητό)
2) Είναι αμαρτία από το Θεό (ου ου ου 666)
3) Τίποτα σε μια σύγχρονη κουζίνα δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο
ειδικά τώρα με την κρίση
(5-6 ευρουλάκια βρε τα 600γρ κιμάς??)

Θέλετε να εντυπωσιάσετε φίλους, γκόμενους, γκόμενες, θειάδες κτλ
με κάτι γευστικό και με άρωμα Ανατολής;

Πεινάσατε ξαφνικά εκεί που είχατε χαθεί σε κείμενα, σε υπολογιστές
και στου διαδικτύου την απέραντη πεδιάδα;

Μην απελπίζεστε!

Ο Πεταλάκης εκτός από ΤΟΣΑΑΑΑ άλλα, μαγειρεύει κιόλας και σε μια άλλη εκδοχή της Κουζίνας Povera ( δηλαδή της φτωχιάς - άσχετοι-) σας προτείνει κάτι φανταστικό και συνάμα γρήγορο.

Του Πεταλάκη το "Λαχματζούν", ή η γρήγορη χαρά της πείνας!

Το Λαχματζούν, ως είδος φαγητού, "ευδοκιμεί" εις όλην την ευρύτερη Μ. Ανατολή. Και επειδή και εμείς έχουμε, είχαμε πολλά πάρε δώσε με την Ανατολή, Μ Ασία και της κλείναμε πάντα τσαχπίνικα το μάτι δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι.

Είναι μια εύκολη πιτσούλα, με βάση το κιμά και διάφορα μυρωδικά.

Φαντασία να έχετε.

Τι χρειάζεστε;

Μια καλή ζύμη για πίτσα.

Θα την φτιάξετε μόνοι σας (διαβάστε το link πάνω), ή με τον αρτοποιητή (που εγώ, ως μάγερας καλός, έχω και γίνεται εύκολα) ή θα αποτανθείτε στον Ζυμαρούλη της Pillsbury που συχνάζει στα Σούπερ Μάρκετ. Αφού την φτιάξετε τσακ πατ, την απλώνετε σε ένα ωραίο ταψάκι, μπορείτε να κάνετε λίγες τρύπες στο ζυμαράκι, και απλώνετε τον κιμά που σας περίσσεψε από εχθές, ακόμα και κατευθείαν από το ψυγείο.

Εγώ τον κιμά μου τον φτιάχνω, έτσι πολύ μερακλίδικο, με κρεμμύδια, ελαιόλαδο, ντοματάκια ψιλοκομμένα, πιπέρι, αλάτι, κανέλα, ρίγανη και λίγο μαύρη ζάχαρη (επίσης τον σβήνω είτε με κονιάκ (ατσα) είτε με κόκκινο κρασί). Βάζω και λίγα φύλλα δάφνης και το αφήνω να μαγειρευτεί σε χαμηλή φωτιά. Αποτελεί τη βάση και για ζυμαρικά, χυλοπίτες και πιτσούλες!

Αφού τον απλώσετε λοιπόν, παίξτε με τα μπαχάρια,

όπως ένας φίλος Λιβανέζος που ήξερα στο Λονδίνο.

Κύμινο ή μπούκοβο (προσοχή) ή λίγο βασιλικό,
ότι σας έρθει στο κεφάλι
και υπάρχει πρόχειρο.

Να, π.χ. σήμερα εγώ πήρα από το γλαστράκι μου
θυμάρι και δεντρολίβανο,
έριξα κύμινο,
και τέλος από πάνω τυράκι,
ότι κίτρινο έχετε!

Σε προθερμασμένο φούρνο, ψήνετε στους 180 για καμιά 15 με 20 λεπτά

και voila!

Έτσι και τρώτε, και γλιτώνετε τα άθλια delivery (εκτός από του Βαγγέλη, που έχει το Colibri στην Αναπαύσεως, βοήθειά μας, εδώ στο Μετς και σκίζει) και γεύεστε κάτι εξωτικό και απόλυτα συνυφασμένο με το μοντέρνο τρόπο ζωής.

Μπορείτε να το σερβίρετε και με λεμονάκι (ΝΑΙ σας λέω πάει).

Άντε τζάνουμ καλή όρεξη!

ΥΓ: Συνάδελφοι, να φέρω αύριο από εκεί; Μου περίσσεψε ζύμη!

Μικρές Αναταράξεις Νο 2. Χαμένοι στην ομίχλη...

Photo Courtesy of: http://losgigantes.com/news/?p=90

Σκηνικό: Σχεδόν όλα τα μπαρ, καφέ κτλ της πόλης...

Πρωταγωνιστές: οι γνωστοί σε όλους φίλοι Έλληνες, Ελληνίδες (κυρίως)
και όχι μόνο, καπνιστές

Δεν έχουν περάσει, ούτε 4-5 μήνες από το "δήθεν" νόμο απαγόρευσης του καπνίσματος, του και πάλι "δήθεν" Μεσσιέ Αβραμό, και στην Ελλάδα του 2010, δεν μπορούμε ούτε αυτό το απλό μέτρο να εφαρμόσουμε. Στη διπλανή Τουρκία, που είναι εξίσου Ανατολίτες, και φίλοι του καπνού, τα μέτρα εφαρμόστηκαν μια χαρά, κανείς δεν κάθισε να το σκεφτεί και πολύ πολύ.

Υπάρχουν κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις, κυρίως σε εστιατόρια, που νομίζω είναι απόλυτα αναγκαίο, αφού ένα γεύμα σε ένα εστιατόριο η μια ταβέρνα, αυτή η απλή αλλά εξαίσια απόλαυση του φαγητού, της γεύσης στο ουρανίσκο και της όσφρησης του φαγητού, ήταν καταδικασμένη να χάνεται στην ομίχλη της τσιγαρίλας.

Θα εξηγηθώ μια και καλή.

Απαιτώ ως πολίτης που έχει επιλέξει μια συνήθεια ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙ, όπως άλλοι πολίτες έχουν επιλέξει ΝΑ καπνίζουν, την ίση, τουλάχιστον μεταχείριση όπου πάω σε σχέση με τους τελευταίους. Από τότε που γεννήθηκα, σε αυτή τη χώρα, ζω με τη "δικτατορία" της πλειοψηφίας των καπνιστών, που απλά γουστάρουν να καπνίζουν παντού, να απαιτούν το δικαίωμά τους (δήθεν), τσαλακώνοντας το δικό μου δικαίωμα, να μην αποδέχονται τη διαφορετική άποψη. Κατανοώ και σέβομαι απόλυτα το δικό τους εθισμό (γιατί αυτό είναι) και την "ευχαρίστηση" που τους προσφέρει. Αλλά πως να το κάνουμε, βλάπτετε και εμένα. Αλλά θέλω και εγώ τον αέρα μου, τη δική μου καθαρή (όσο γίνεται σε μια πόλη βεβαρημένη) ατμόσφαιρα. Οι ίδιοι εδώ υπερασπιστές της άποψης, ότι εδώ είναι Ελλάδα, ότι το τσιγάρο, είναι μαγκιά, όταν ταξιδεύουν στην Ευρώπη και αλλού, γίνονται αρνάκια. Ας δοκιμάσουν στη διπλανή Τουρκία ή Αγγλία να ανάψουν τσιγαράκι σε κλειστό χώρο, αν θέλουν να κάνουν επανάσταση. Υπάρχει ένα πολύ καλό άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη, στη LIFO για αυτή την ιστορία. Και επειδή ωραίες είναι οι συζητήσεις περί διαφορετικών εντελώς χώρων, αλλά ούτε και αυτό το σεβαστήκατε, ούτε εσείς, ούτε οι ιδιοκτήτες κανενός μαγαζιού, λυπάμαι αλλά μόνο με το βούρδουλα και την καθολική απαγόρευση μπορεί να γίνει (πια) κάτι.

Έχω ακούσει, τόσο καιρό, άπειρες μπούρδες, ότι η μόλυνση του αέρα είναι πιο σημαντική, άρα δεν βαριέσαι, ότι τι να κάνουμε, θέλουν να καπνίζουν και τα γκαρσόνια, ότι θα υποστούμε οικονομική καταστροφή, ότι θα ανοίξει ο τάφος του Τουταγχαμόν και θα έρθουν οι 700 πληγές του Φαραώ... Μονίμως δικαιολογίες, σε μια κοινωνία που δεν θέλει με τίποτα να μεγαλώσει, να κάνει η ίδια τις αλλαγές που πρέπει να κάνει. Ένα ανώριμο ανήλικο, κακομαθημένο σώμα.

Το δε κράτος, φταίει πάνω απ 'όλα, γιατί τελικά πλήρωσε 1-2 διαφημιστικές, οι οποίες τα τσέπωσαν μια χαρά για την καμπάνια γιαλαντζί, δεν έστησε κανένα σωστό ελεγκτικό μηχανισμό, οι Δήμοι δεν έχουν χαμπάρι για άδειες, και το γαϊτανάκι της ανεπάρκειας συνεχίζεται. Πέταξε και την ανόητη ρύθμιση, για καπνίζοντες χώρους κάτω από 70 τ.μ., δηλαδή έβαλε δερβέναγα τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, που όπως π.χ. ένας γνωστός μου που έχει μπαρ στο Κέντρο και το απαγόρευσε, κοίταξε αριστερά και δεξιά τον ανταγωνισμό και σάστισε. ΟΛΟΙ ακόμα και τα 200 τ.μ., συνέχιζαν να μην εφαρμόζουν τίποτα και ο άνθρωπος αφού είδε και απόειδε, σκέφτηκε γιατί να κρατάει τον σταυρό του οσίου και είπε... "Δε βαριέσαι... Καπνίστε". Όλη η Ελλάδα, δε βαριέσαι λοιπόν.

Δε βαριέσαι που ο καρκίνος θερίζει, που οι εγχειρήσεις καρδιάς αυξάνονται και πληθαίνουν, όλες οι ασθένειες που έχουν να κάνουν με το κάπνισμα είναι στα high τους... Βάλτε μέσα και το εκρηκτικό μείγμα, απαράδεκτης διατροφής, τεμπελιάς και μη άσκησης για το 70% του πληθυσμού, τις πόλεις μας που έχουν άρρωστα πνευμόνια, λίγο και το Τσερνομπίλ που φάγαμε στην κεφάλα και έδεσε ο κόμπος. Το σύστημα υγείας, με όλες τις άλλες ανεπάρκειες του, ξεχειλώνεται, λειτουργεί στα όρια. Βλέπω έφηβους και νέα παιδιά και κυρίως κορίτσια, γυναίκες, συνέχεια, πάφα πούφα, το παίζουν θηλυκές, φαμ φαταλ! Πολύ φαταλ όμως έτσι;

Άνθρωποι χάνονται μωρέ, άνθρωποι, μητέρες, πατεράδες, αδέρφια, ηλικίες 40, 50, δημιουργικοί άνθρωποι, χρήσιμα μέλη της κοινωνίας, δεν καταλαβαίνει κανείς;

Κάντε ένα καλό για τον εαυτό σας βρε παιδιά. Κάντε την επανάσταση σας, για το ιερό σας σώμα και ψυχή, για την τσέπη σας, για να μην πλουτίζετε τις καπνοβιομηχανίες, για να πηγαίνετε κάνα ταξιδάκι παραπάνω και όχι μόνο κάθε χρόνο, να μην πλουτίζετε τους γιατρούς. Φυσικά και ποτέ δεν ξέρεις, όλοι μας μπορούμε να πάθουμε κάτι, αλλά τόσο πολύ πια θέλετε να παίζετε στη ρουλέτα της ζωής σας; Και όχι μόνο αυτό, αλλά να την παραφορτώνετε και άνισα στα ρίσκα.

Πάρτε τώρα και αυτό...

Σας τα λέει όλα αυτά και ένας τύπος, που έκανε και κάνα τσιγαράκι στα νυχτερινά του περπατήματα και όχι μόνο... Ώσπου κατάλαβε ότι ήταν έρμαιο μιας απλής συνήθειας. Και ένα πρωινό, του Αγ. Πνεύματος πριν χρόνια (επιφοίτηση), σηκώθηκε από το κρεβάτι με μια αηδία στο στόμα και είπε ΟΧΙ ΠΙΑ. Και από τότε τελείωσε η ιστορία.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία...
Από όλα αυτά που μας εξουσιάζουν, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

ΥΓ: Μαριλίζα δώστα όλα.
ΤΕΡΜΑ! ΦΤΑΝΕΙ!
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟ ΑΚΑΠΝΟ...
και τον Κινέζο βελονιστή...

ΥΓ: Σκοπίμως δεν λέω λέξη για τη σημερινή μέρα, της επετείου του Πολυτεχνείου, γιατί είμαι πολύ θυμωμένος με τη γενιά αυτή που γέμισε κοιλαράδες, με τζιπ, βίλες, ωχ αδερφισμό, διαφθορά, βόλεμα. Η επανάσταση πνίγηκε από τα παιδιά της...

9 Νοεμβρίου 1989... Πως έζησα την πτώση του τείχους!

Θυμάμαι καλά, εκείνο το πρωί της Παρασκευής 10.11.1989, στη Θεσσαλονίκη. Είχε ομίχλη και αυτό το γνώριμο κρύο της πόλης που μαζί με την υγρασία της θάλασσας σε πιρουνιάζει. Προσπαθείς να το πολεμήσεις με τα ζεστά ρούχα, αλλά δεν είναι εύκολο. Χώνεται παντού το άτιμο. Περπάτησα, γρήγορα, γρήγορα για να ζεσταθώ, από το κέντρο που έμενα, με κατεύθυνση τους χώρους της ΔΕΘ.

Πήγαινα στην Τρίτη Γυμνασίου, ήμουν 14 χρονών και συμμετείχα με πολύ ενθουσιασμό, για πρώτη φορά, ως αντιπρόσωπος/δημοσιογράφος από την Ελλάδα, στις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου Νέων, που έτυχε εκείνη την περίοδο να διοργανώνεται στην πόλη. Το ΕYP (European Youth Parliament), είχε "γεννηθεί" ως ιδέα στο Fontainebleau της Γαλλίας, το 1987, με σκοπό να αποτελέσει ένα φόρουμ, για όλους τους Ευρωπαίους νέους, όχι μόνο της ΕΕ, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, με σκοπό να ωθήσει τους νέους Ευρωπαίους πολίτες, σε μια πιο συμμετοχική δράση απέναντι στο μέλλον τους, στο να πάρουν αποφάσεις για το τι θέλουν από την Ευρώπη και τις πολιτικές της. Οι αποφάσεις μας, έπαιρναν το δρόμο τους μετά για το επίσημο Ευρωκοινοβούλιο και είχαν τη δυνατότητα της διαμόρφωσης μιας πολιτικής ατζέντας με θέματα που μας αφορούσαν ως νέους.

Είχα επιλεχθεί, με μια ομάδα άλλων παιδιών από το σχολείο μου, μετά από συγκεκριμένες διαδικασίες για την εκπροσώπηση της Ελλάδας. Κάπως έτσι σε ομάδες 10-15 ατόμων, ήμασταν έφηβοι από όλη σχεδόν την Ευρώπη. Είχαμε, αν θυμαμαι καλά πολλές χώρες και εκτός της τότε ΕΕ, όπως Τσεχοσλοβακία, Τουρκία, Κύπρος, Μάλτα κ.α. Συζητούσαμε με πάθος και αποφασίζαμε για πράγματα όπως η ανεργία, η εκπαίδευση, η μετανάστευση, το περιβάλλον και η χρήση της πυρηνικής ενέργειας, η φτώχεια, η επέκταση της ΕΕ και σε άλλες χώρες... Πόσο επίκαιροι είναι ακόμα όλοι αυτοί οι προβληματισμοί!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτό που βίωσα εκείνη την ημέρα, σε μια αίθουσα γεμάτη νιάτα, γεμάτη πάθος για το καινούριο, για μια Ευρώπη χωρίς σύνορα. Τότε οι ειδήσεις, ταξίδευαν πολύ πιο αργά, αφού δεν υπήρχε διαδίκτυο, παρά μόνο η τηλεόραση και οι διάφοροι ανταποκριτές από τις 5 γωνίες της γης. Κάπως έτσι, δεν είχαμε ακόμα πληροφορηθεί για τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν το απόγευμα προς βράδυ στο Βερολίνο, που οδήγησαν στο τέλος του ψυχρού πολέμου και σε μια καινούρια σελίδα στην Ευρωπαϊκή Ιστορία. Ξαφνικά, ήταν περίπου 8:45 το πρωί, όταν ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου, ζητά επίμονα να κάνει μια μικρή παρέμβαση. Τα λόγια του (ακόμα ηχούν όταν τα ανακαλώ) "We have just received news that as of yesterday night the Berlin Wall, has fallen! The communication and travel of E and W Berliners, is now free!"

Για λίγα δευτερόλεπτα, η αίθουσα, γεμάτη από περίπου 300 εφήβους, από κάθε άκρη της ηπείρου, έμεινε άφωνη. Και ξαφνικά, μια ιαχή ξεκίνησε από τα έδρανα της Δ. Γερμανίας, που εξαπλώθηκε με ένα κατακλυσμό από χειροκροτήματα, σε όλο το χώρο. Τα σώματα σηκώθηκαν πάνω, αρχίσαμε να αγκαλιαζόμαστε όλοι μεταξύ μας, οι Γερμανοί έκλαιγαν και έπεφταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου... Δάκρυα θυμάμαι μόνο, δάκρυα σχεδόν σε όλους τους συμμετόχοντες και δεν θα ξεχάσω την κοπέλα από την Κύπρο, (Σούλα όπου και να είσαι, να είσαι καλά) που στάθηκε για λίγο και είπε απλά... "Τώρα μακάρι να έρθει και η σειρά μας". Τα έδρανα των Γερμανών, πλημμύρισαν από χαρτάκια που στέλναμε για τα συγχαρητήρια, που ξαφνικά όλα άρχισαν να γίνονται σαΐτες, και η αίθουσα κατακλύστηκε από πολλά χαρτιά που εκσφενδονίζονταν προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν έναν παράξενο χαρτοπόλεμο

Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως ζω την ιστορία, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά στο καλύτερο περιβάλλον που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Είναι συγκλονιστικό το αίσθημα, όταν βιώνεις κάτι που μάλλον δε θα ξανασυμβεί και ότι ζεις κάτι που αλλάζει πια τα δεδομένα του κόσμου που ήξερες.

Σήμερα, όλοι εμείς εκείνης της αίθουσας, έχουμε πια πατήσει για τα καλά τα 30 και βάλε. Έχουμε πάρει τη ζωή στα χέρια μας και πέρα από παιδικές ή εφηβικές ονειροπολικές καταστάσεις, γευόμαστε τα καλά αλλά και τα κακά της ΕΕ. Ίσως, ναι, η ΕΕ, να έχει μάλλον χάσει την επαφή της με τους απλούς πολίτες. Αλλά δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, ότι αυτό που ξεκίνησε σαν μια μικρή προσπάθεια μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια ιδέα που τονώθηκε όσο ποτέ άλλοτε με την πτώση του τείχους και τη λήξη μιας διαιρεμένης ηπείρου και ιδεολογιών, συνολικά έχει βελτιώσει τη ζωή μας. Έχει φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά, έχει σπάσει διαχωριστικά στερεότυπα, έχει δημιουργήσει μια καινούρια κουλτούρα, που όμως και πάλι κινδυνεύει από τη ξενοφοβία, το ρατσισμό, την προσπάθεια να φορτώνουμε πάντα το φταίξιμο σε αυτόν που διαφέρει ή που είναι εκ φύσης πιο αδύναμος. Έτσι εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού σε όλη την Ευρώπη. Στο χέρι μας είναι να κοιτάζουμε πάντα μπροστά, να αψηφούμε τις φωνές πόλωσης από κάθε πλευρά και να κοιτάμε το συλλογικό καλό.

Το μέλλον περπατώντας προς την πύλη του Βραδεμβούργου

Χρόνια πολλά λοιπόν στο Βερολίνο, που έχω μέσα στην καρδιά μου. Χρόνια πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους που απλά ξαφνικά, από μια κουβέντα, ξεχύθηκαν στους δρόμους, αψήφησαν τους τσαντισμένους και σαστιμένους φρουρούς και απλά με τα πόδια τους και τη δύναμη της ψυχής τους, πέρασαν πρώτα ένας, ένας στην απέναντι πλευρά και μετά με τη δύναμη της μάζας, κατέλυσαν, κατέρρευσαν τείχος και απαγορεύσεις δεκαετιών. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους μας! Γιατί οι πράξεις τους, μας άλλαξαν για πάντα και ας κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν!

Μικρές αναταράξεις... 1η Πράξη

Photo Courtesy Of:http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Conveyor_belt_in_a_supermarket_in_Germany.jpg

Πράξη Πρώτη

Στο ταμείο

Σκηνικό: Super Market

Πρωταγωνιστές: Ταμίας, βαριεστημένο μεσήλικο ζευγάρι, εγώ, τρόφιμα και πράγματα

Μπλιπ, μπλιπ... Η ταμίας τσεκάρει τα πράγματα. Κινούνται αργά αλλά και αγχωτικά στη συσκευή αναγνώρισης του bar-code, από εκεί στα χέρια της υπαλλήλου, από εκεί στα χέρια της γυναίκας του αδιάφορου συζύγου που χαζεύει με βλέμμα αγελάδας και δεν βοηθά καθόλου. Μια πορτοκαλάδα, με το όνομα EVIVA, αποφασίζει να δραπετεύσει από το διάδρομο και με ένα σάλτο σκάει στο πάτωμα λερώνοντας δεξιά και αριστερά με τους χυμούς της. Ένα δίχτυ με λεμόνια αποφασίζει να ακολουθήσει την επανάσταση και πέφτει και αυτό από του "γκρεμού" το χείλος. Σκάει με δύναμη στο πλακάκι...

Ενστικτωδώς, κινούμαι για να πιάσω και να σώσω την κατάρρευση του συστήματος παράταξης των πραγμάτων πάνω στο κυλιόμενο διάδρομο, αφού μαζικά πια φαίνεται πως το έχουν βάλει σκοπό να γράψουν μια καινούρια ιστορία στο κόσμο των τροφίμων, όπως το Σούλι ή το Ζάλογγο. Ο άνδρας με ύφος γαλλικού μπουλντόγκ, δεν κινείται σχεδόν καθόλου. Κάνει ένα βήμα μπροστά, νωχελικό θα το χαρακτήριζα. Δεν τον νοιάζει. Λίγο απορημένος για την έλλειψη κάποιας στοιχειώδους κίνησης, έστω αντανακλαστικής από τον "ηθικό αυτουργό", επανατοποθετώ σκεπτικός τα μισο-λερωμένα πράγματα στο κυλιόμενο διάδρομο και έτσι άδοξα λήγει η επανάσταση.

Δεν ακούω ή βλέπω τίποτα... Ένα ευχαριστώ, ένα χαμόγελο. Μάλλον έχω να κάνω με ζόμπι. Η γυναίκα αμίλητη βάζει τα πράγματα στο καρότσι, το βρομιάρικο ανθρωποειδές μπουλντογκάκι, κάτι μασουλάει. Τον καρφώνω με τα μάτια και φυσικά δυνατά συμπληρώνω: "Λένε και ευχαριστώ οι άνθρωποι!". Δεν αντιδρά καθόλου. Ένα βλέμμα, κάπως εξέλαβα κατανόησης από την ταμία, η γυναίκα μηχανικά συνεχίζει το φόρτωμα στο καρότσι, το ανθρωποειδές με το λιγδιασμένο μαλλί βαριέται που αναπνέει μάλλον.

Εσωτερικά αναταράσσομαι από αυτές τις ελλείψεις απλού καθημερινού πολιτισμού, που οι Έλληνες (οι δήθεν μάγκες), αρέσκονται να ειρωνεύονται σε κάποιους πιο βόρειους λαούς. Και όμως, αυτός ο πολιτισμός της καθημερινότητας, είναι το στημόνι που πάνω του υφαίνονται οι ανθρώπινες σχέσεις στην κοινωνία. Για αυτό μου αρέσει το thank you, ή το danke, του Άγγλου και του Γερμανού και ας μην το εννοεί καμιά φορά. Γιατί υπάρχει ως κώδικας βασικής επικοινωνίας και αποτελεί την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης, επαφής, της βάσης για τα περαιτέρω. Εδώ μας λείπει και η βάση αυτή λοιπόν. Πως να σεβαστούμε μετά τον δίπλα, τον αδύναμο, τα πεζοδρόμια μας, τη γιαγιά, το χέρι που ζητά βοήθεια;

Στο πάρκινγκ, ο κύριος, πήγε στο μεγάααλοοο τζιπ του (μετά μου λέτε είναι σύμπτωση...) και αντί να βοηθήσει τη γυναίκα του, η οποία πάσχιζε να βάλει τα πράγματα μέσα, μασουλούσε και άλλη γκοφρέτα. Ένιωσα θλίψη για τη σύντροφο αυτού του ανθρώπου, που σε όλη αυτή την ιστορία, αμίλητη και χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της ούτε μια φορά, σαν ένα ρομπότ, απλά φόρτωνε και εκτελούσε. Τόση ασέβεια στον άλλον; Στη γυναίκα - μάνα - τροφό;

Σου αφιερώνω το "χαρούμενο" τραγουδάκι, κύριε Κανίβαλλε της ανθρωπιάς...
Μεγάλε Νεο - 'Ελληνα

Μυρωδιά Χειμώνα...

Στη Θεσσαλονίκη, συνηθίζουμε να λέμε: "του Άι-Δημήτρη στρώνω τα χαλιά, του Κωνσταντίνου και Ελένης, τα μαζεύω...". Έτσι και προχθές, μέρα του Οκτώβρη με αριθμό 28, έστρωσα, μετά από την κλασική γενική λάντζα, τα χαλιά στο σπίτι. Πήραν τη θέση τους, στο σαλόνι, στο διαδρομάκι... Σκέφτηκα πως έρχεται σιγά σιγά ο χειμώνας, με ένα φθινόπωρο που φέτος το καταλάβαμε, αφού η φύση ξεδίψασε μια χαρά, με τις αρκετές βροχές που έριξε.

Την ώρα που καθάριζα και προετοίμαζα το σπίτι για το χειμώνα, τρύπωσε μέσα στο σπίτι από τα ανοιχτά παράθυρα, μια μυρωδιά τόσο γνώριμη, τόσο χειμωνιάτικη, γεμάτη θαλπωρή. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου στο τζάκι, πλημμύρισε τη μικρή γειτονιά και μπήκε στο σπίτι. Ο γείτονας, έκανε πρόβα χειμερινή ή ίσως να κρύωσε. Τον ευχαριστώ γιατί με γέμισε με μια εικόνα όλο αναμνήσεις, όταν παιδιά πηγαίναμε στο μικρό σπίτι στη Χαλκιδική και ανάβαμε το τζάκι, το μόνο μέσο που είχαμε για να ζεσταθεί λίγο το σπίτι και κοιμόμασταν όλοι στρωματσάδα στο μικρό σαλόνι, με τη φωτιά να τρεμοπαίζει και να τσιτσιρίζει. Με γέμισε με την εικόνα που περιμένεις και ψάχνεις πως και πως για να τα καταφέρεις και οικονομικά αλλά και χρονικά να στήσεις σ' ένα μικρό ξενώνα στο βουνό ή γιατί όχι και σε ένα μικρό σπίτι δίπλα στη σκοτεινή και μουντή θάλασσα του Γενάρη.

Έλα ντε, που το όνειρο, το έχουν στήσει έτσι, ώστε να στο πουλάνε με μεταξωτές κορδέλες. Φίλη μου, σκεφτόταν να πάρει σύζυγο και παιδάκια, να πάει Πρωτοχρονιά, που; Στη Βασιλίτσα, ή έστω κάπου εκεί σε κάποιο χωριό στα ορεινά των Γρεβενών. Δυστυχώς, πραγματικά όμως, λογάριασε χωρίς το ξενοδόχο! Στα πολλά τηλέφωνα που έκανε, σε δήθεν resorts και ρουστίκ villages, που τα είχαν από παλιά ξέρετε στον τόπο τους, οι τιμές ήταν εξωφρενικές! Από €150 μέχρι και €250 τη βραδιά για το χωριό, που δε λέγεται St Moritz, αλλά του Κίτσουλα! Ορισμένοι, δε της έλεγαν πως μπορεί να κλείσει μόνο πακέτο, δηλαδή οπωσδήποτε 4 μέρες ή 5, με €1250 και βάλε, μόνο με πρωινό, χωρίς γεύμα Πρωτοχρονιάς. Και εκεί που βάλαμε και τα γέλια και σηκώσαμε και τα χέρια ψηλά, ήταν όταν ήδη στα περισσότερα καταλύματα, ανακαλύψαμε πως σχεδόν όλα τα δωμάτια ήταν κλεισμένα! Δηλαδή, προφανώς στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα πολλά λεφτά, που δεν ξέρουμε πως, ποιοι και που. Χαμπάρι λοιπόν και οι ξενοδόχοι των βουνών! Οπότε η φίλη, μάλλον παράτησε την ιδέα του αναμμένου τζακιού στης Πίνδου τα ένδοξα βουνά, όπου κάθε κούτσουρο και 5ευρω, και είπε θα συμβιβαστεί μάλλον με το σπιτάκι της που είναι και μια χαρά όμορφο (νομίζω έχει και τζάκι).

Τέλος πάντων, πάλι την έριξα την γκρίνια μου, αλλά τι να κάνω και εγώ με αυτά που ακούω. Φύτεψα στα γλαστράκια μου και δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και ρίγανη μυρωδάτη, για τα ωραία τα πιάτα της χειμωνιάτικης κουζίνας. Αυτά που έχω πάρει από τη μαμά και τις γιαγιάδες, τα θριαμβευτικά πιάτα της Μακεδονίας και της Θράκης με το χοιρινό με τα διάφορα ηδύποτα αλλά και κυδώνια, δαμάσκηνα ή λάχανο. Έβγαλα και το μεγάλο βάζο με το κατακόκκινο, καυτερό μπούκοβο από το Νυμφαίο της Φλώρινας, για τα υπέροχα σουτζουκάκια ή τις σούπες της εποχής! Περιμένω πως και πως και το δυνατό κόκκινο κρασάκι από τη Γουμένισσα και τη Νάουσα, ή το εξαιρετικό Μερλό και Cabernet από τα αγροκτήματα του Μπαρμπόπουλου στη Σπερχειάδα Λαμίας, που βγαίνει σε περιορισμένες ποσότητες και είναι όνειρο στο ουρανίσκο. Να μαγειρέψω και να τα απολαύσω με τις χειμωνιάτικες παρέες σε καναπέδες και πολυθρόνες, μαξιλάρες, στα μάλλινα χαλιά!

Όταν τελείωσα, έκλεισα τα παράθυρα, έκανα και μια ωραία κοτόσουπα με ρυζάκι και αυγολέμονο, ένα όνειρο! Κάθησα στον καναπέ, αγαλλίασα από την ωραία αίσθηση καθαριότητας και αφού λοιπόν ζεστάθηκε και το σώμα και η ψυχή, χαμογέλασα! Πήγα στο θέατρο, κάναμε μια ωραία παράσταση... Ήρθαν αγαπημένοι φίλοι, περάσαμε καλά και κατάλαβα πόσο και γιατί μου αρέσει ο χειμώνας!

Γιατί, φέρνει το κόσμο στην εστία του, στις προγονικές ανάγκες για φωτιά και φαγητό, για συνεύρεση και ανταλλαγή σκέψεων, όταν έξω η φύση είναι στα αφιλόξενά της. Πίσω στα βασικά δηλαδή!

Καλό χειμώνα λοιπόν!

Γύρω, γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης: Φωνή Διαμαρτυρίας του Ιστορικού Κέντρου...

Μουσουλμάνες γυναίκες, κάθονται αμέριμνα σε μια γειτονιά του Βερολίνου

Έχω εκνευριστεί.

Με μια φανερή κλιμάκωση μετά το Δεκέμβριο του 2008, με τα γνωστά γεγονότα, έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο, που νιώθω ότι Αστυνομία και Αντιεξουσία, τα 2 Α μεγάλα, έχουν μπει σ' ένα εξοντωτικό αλληλοφάγωμα και "παιχνιδάκι" σκύλου και γάτας. Ο Τομ και ο Τζέρι της γειτονιάς μας, χωρίς τέλος. Στη μέση όλης αυτής της φασαρίας, οι πολίτες και ειδικά περιοχών όπως τα Εξάρχεια, που άθελά τους, έχουν μπει στη μέση και με μεγάλη πια απορία και αγανάκτηση, παρακολουθούν αυτό το γαϊτανάκι της αντιπαλότητας που κατά κύριο λόγω γίνεται για να γίνει. Ο τρίτος φυσικά "ήρωας" της ιστορίας, είναι υποτίθεται το συντεταγμένο κράτος, που με το πρόσωπο του εκάστοτε υπουργού, ειδικά των υπουργών της ΝΔ των τελευταίων 5,5 χρόνων, βάζει λάδι στη φωτιά και προκαλεί με την παντελή έλλειψη σοβαρού σχεδίου αλλά και επαγγελματικής αντιμετώπισης της κατάστασης.

Έχουμε πήξει στην υπερβολική τεστοστερόνη των "παλικαριών" του σώματος και στην ψευτο-επαναστατική εγκεφαλική διέγερση των δήθεν αναρχικών, που δεν έχουν καμία σχέση όπως φαίνεται πια με τη καθαρή αυτή πολιτική άποψη, που φυσικά και είναι σεβαστή.

Τρεις και οι συνιστώσες του εκνευρισμού μου...

1. Έχουμε καταλήξει να βαφτίζουμε αναρχία και επανάσταση, το πέσιμο σε μια ομάδα με μπλε στολές που πίνει φραπέδες (σπουδαία δουλειά και αυτή) ή να κάψουμε πέντε αυτοκίνητα και 2 τράπεζες. Σιγά τα ωά! Η αναρχία, όπως περιγράφεται σε συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και προτάσεις όπως διατυπώθηκαν π.χ. από τον πρωτεργάτη της αναρχικής ιδεολογίας τον William Godwin ίσα, ίσα καταδικάζει τέτοιου είδους επιθέσεις ή πρωτοβουλίες, ως αντίθετες ενέργειες στη φιλοσοφία της συγκεκριμένης θεωρίας, αφού δίνουν αφορμή για χειρότερες επεμβάσεις από το οργανωμένο κράτος που νιώθει αντανακλαστικά πως πρέπει να αντιδράσει. Παράλληλα, συνεχίζει, πως η βία στρέφει την κοινωνία απέναντι στους προβληματισμούς και στις θέσεις της ιδεολογίας και μάλιστα καταστρέφει τη δημιουργική ανάγκη για αυτοργάνωση και συλλογικότητα σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, γειτονιάς. Γεννά, επίσης αντανακλαστικά, την ανάγκη επικάλυψης, προστασίας του συνόλου, που νιώθει πως θίγεται, με την επίκληση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους για επιβολή της τάξης. Άρα μηδέν εις το πηλίκο. Υ.Γ. Με ενοχλεί επίσης αφάνταστα, να μου κάνετε κατάληψη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στα Προπύλαια και ειλικρινά δε ξέρω αν έχετε δίκιο ή όχι, μπορεί και να έχετε, άλλα με ενοχλεί που έχετε μίσος για κάθε τι ωραίο στην πόλη, μίσος για την πόλη που σας θρέφει και ΝΑΙ με ενοχλεί που μου γράφετε συνθήματα πάνω στα αγάλματα και δε σέβεστε ούτε ένα τέτοιο κτίριο, από τα λίγα που υπάρχουν στην ταλαιπωρημένη πόλη μας. Γράψε σύνθημα σ' ένα πανί πάνω, δε ξέρω...Έτσι δε γίνεται η επανάσταση σας. Ειλικρινά θα ήθελα μια εξήγηση!
   
2. Η δε Αστυνομία, έτσι όπως αυτή τη στιγμή λειτουργεί στην Ελλάδα, ουσιαστικά δε λειτουργεί. Πάσχει από το σύνδρομο του Δ. Υπαλλήλου, με ελλιπέστατη εκπαίδευση, πάνω απ' όλα στη συμπεριφορά απέναντι στον πολίτη, με βαθιά προβληματικές εκφάνσεις προσωπικοτήτων στο σώμα, που φλερτάρουν από τη στρατολαγνεία, το ρατσισμό σε κάθε τι διαφορετικό και το υπερβολικό ζήλο, τύπου σερίφη στη Αμερικανική Μεγαλούπολη του 70, μέχρι την πλήρη απραξία και ωχαδερφισμό. Δεν μπορεί πια ούτε ασφάλεια να προσφέρει από το κοινό έγκλημα, αλλά ούτε και σωστή πολιτική αντιμετώπισης κρίσεων, θερμοκέφαλων κτλ. Τα τελευταία 2 χρόνια στην πόλη αυτή, έχω αποκτήσει φοβία με τους αστυνομικούς. Ομάδες και ομάδες, στολές και στολές, παπάκια και μηχανές με ομάδες ΑΒΔΖ και του πουλιού το γάλα, που περιδιαβαίνουν τους δρόμους, σούζες με ζητάδες στην Αμαλίας μέρα μεσημέρι, κλούβες που κλείνουν λεωφορειοδρόμους, ασπίδες και μάσκες και προτεταμένα όπλα, θαρρείς και θα μας χτυπήσουν οι τρομοκράτες του αλί μπαμπά και του τσου και βάρα από στιγμή σε στιγμή, σε ένα περιφερόμενο θίασο από κυρίως νεαρά παιδιά, που έχουν και ύφος από επάνω. Οι μισοί δε, πλακωμένοι και στα βάρη, θαμώνες στα καλύτερα γυμναστήρια. Αυτό μπορεί να εξιτάρει ίσως ορισμένες και γιατί όχι και ορισμένους στην πόλη αυτή, εμένα όμως με κάνει και αγχώνομαι. Δεν καταλαβαίνω, επίσης τη μανία, να περιχαρακώνονται σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές του Ιστορικού Κέντρου, ενώ στα ΒΠ, ΔΠ και ΝΠ, τους βλέπουν γενικά με το τηλεσκόπιο. Διαβάζω μόνο στο τρίγωνο της Βουλής, είναι τουλάχιστον 200! Σώπα, φυλάνε τα βλαστάρια... Η δε Ηρώδου Αττικού, κάθε 2 και 3, ξεκίνησε με το "φοβητσιάρη" να υποθέσω πρώην πρωθυπουργό και δυστυχώς συνεχίζει και τώρα, να κλείνει αψυχολόγητα, κάτι ώρες ας πούμε 11 το βράδυ... Γιατί; Για να πάει ατάραχο βόλτα κάνα κανίς της γειτονιάς; Όλη η Αθήνα μια αναστάτωση, μια εικόνα κατάληψης από πηλήκια.
3. Η δε καραμέλα, κάποιων περιοχών που "παραδοσιακά" είναι πιο ελεύθερες, ανεξάρτητες, κτλ που ειδικά τον τελευταίο καιρό, πιπιλάνε συνέχεια τα μίντια. Τα Εξάρχεια και καλά, πρώτα στη λίστα. Σαν την πολυζηλεμένη νύφη. Η τάδε ομάδα που αντίκειται στην εξουσία ότι η περιοχή τους ανήκει (έτσι αποφασίσανε πολύ "δημοκρατικά", ότι άλλοι δεν χωράνε), άλλοι πάλι ότι δεν έχει αστυνομία και φοβούνται, άλλοι πάλι μας έχουν πρήξει με το "άβατο", για άλλους πάλι, πεδίο κλεφτοπολέμου με τις μπλε στολές που απλά κάθονται γύρω τριγύρω και αυτές χωρίς λόγο... και στη μέση τα ναρκωτικά, οι προστασίες που πουλιούνται στα μαγαζιά και κανείς δεν ασχολείται. Όλοι δε οι Ελληναράδες, φαν της δήθεν οργανωμένης "επίθεσης" από τα συμφέροντα του real estate. Ποια οργανωμένη μωρέ; Εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε πως να αλλάξουμε μια λάμπα π.χ.! Και όλα αυτά με γαρνιτούρα μια κουραστική πια για το 2009 αριστερή Τσιπρική μπουρδολογία, (συγγνώμη φίλοι του χώρου, αλλά έτσι είναι) για Λωρίδες της Γάζας κ.α. βλακώδη. Μια απλή συνοικία είναι τα Εξάρχεια, με μια χαρά ανθρώπους, με μια χαρά ζωή, με δυνατές προσωπικότητες και μέρη φιλοσοφικής συνεύρεσης, που απλά έχουν μια ιστορία λόγω θέσης στον αστικό ιστό, πολιτισμό και ζωή της πόλης. Έτσι έτυχε και τα έφερε η ζωή...
   

ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ;

Ότι μας έχετε αλλάξει ΌΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι σε αυτή την ιστορία, στο χαζό παιχνίδι σας, τα φώτα. Εμείς που κατοικούμε στο κέντρο από αγάπη, που αγαπάμε αυτή την πόλη και δεν τη χρησιμοποιούμε μόνο για να την απομυζούμε, θέλουμε ΟΛΟΙ σας να μας αφήσετε στην ησυχία μας. Να έχουμε τις γειτονιές μας ανθρώπινες και όπως τις θέλουμε, να είμαστε μόνοι μας οργανωμένοι όπως παλιά, να μη χρειαζόμαστε καμιά προστασία από κανένα αστυνομικό ή αναρχικό, που όλοι πια δουλεύουν και δήθεν παλεύουν για εμάς χωρίς εμάς. Μια πόλη που μοιάζει σαν μια αρένα ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε συνεχιζόμενες εντάσεις που καλλιεργούνται σκόπιμα. Μια ζωή, η κατάρα του Μεσογειακού Νότου μας: Ομάδες και ομαδούλες, σκύλοι και γάτες, πράσινοι και κόκκινοι, άσπρο μαύρο και φωνές, φωνές, φασαρία.

ΑΜΑΝ ΠΙΑ.
Φτάνει...

ΞΟΥΤ όλοι στα σπίτια σας, να παίξετε με την μπάλα σας και να αφήσετε τα Εξάρχεια, το Ιστορικό Κέντρο να βρει το ρυθμό του, να βρει τη θέση που του αρμόζει πια, όπως έχει γίνει σε τόσες πόλεις. Ακόμα και στο Λονδίνο, με την τρομολαγνεία τους, τόση αστυνομία δεν έχει πια, (αυτοί έχουν και τις κάμερες και καλά, άλλη μπούρδα) αλλά ακόμα και στο Βερολίνο με την παράδοση στην ελεύθερη σκέψη αλλά και στην αναρχική ιδεολογία σε ορισμένες γειτονιές, δεν υπάρχει σχεδόν δείγμα αστυνομίας.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΤΕ
αλλά οι γειτονιές μας δεν ανήκουν σε κανέναν.

Ανήκουν στα μπαλκόνια μας και στα λουλούδια μας,
στα καλημέρα μας και τα καλησπέρα μας,
στα χαμόγελα, στα δάκρυα και στις κουβέντες μας
στις συνευρέσεις μας, στις κηδείες και στους γάμους μας
στο σεξ μας και στο φλερτ μας
στη βόλτα μας, στο σκύλο και στη γάτα μας
στις επισκέψεις μας και
στα Κυριακάτικα πρωινά μας,
στα μεσημεριανά μας στις γιαγιάδες και στους παππούδες μας.

Ξεκολλήστε και αφήστε μας ελεύθερους!

Επιστολή - Διαμαρτυρία στην κα Μπακογιάννη... Για να έχουμε να λέμε!

Στα αριστερά, ετοιμάζεται να αναχωρήσει ο κύριος Γιακουμάτος και οι...
σωματοφύλακες!

Εδώ και περίπου ένα μήνα, ίσως και περισσότερο, η είσοδος της Δ. Αρεοπαγίτου επί της Λ. Αμαλίας, παρουσιάζει μια εικόνα θλιβερή, με αυτοκίνητα συνεχώς σταθμευμένα πάνω στο μαρμάρινο πεζοδρόμιο. Ειδικά με το που άνοιξε και το Μουσείο της Ακρόπολης, τα ταξί, κάνουν πάρτι. Φυσικά, η Δ. Αστυνομία και η Τροχαία κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Το ίδιο έχει συμβεί και κατά τη διάρκεια ιδιωτικών εκδηλώσεων στο εστιατόριο του Ν. Μουσείου της Ακρόπολης, (κατά τ' άλλα στο Βρ. Μουσείο μας ενοχλούσε ότι δίδεται για δεξιώσεις) όπου π.χ. ευκατάστατοι και νεόπλουτοι θέλουν να παρκάρουν ακριβώς μπροστά στην είσοδο. Περισσότερο μπορείτε να δείτε εδώ, στη στήλη του Δ. Ρηγόπουλου στη LIFO. Περαιτέρω έτσι ενασχόληση με το θέμα, έδειξε, ότι επί της Δ. Αρεοπαγίτου 3, βρίσκεται το πολιτικό γραφείο της κα Μπακογιάννη και τις περισσότερες φορές, τα αυτοκίνητα και οι παραβάτες, ήταν άνθρωποι που επισκέπτονταν ή βρίσκονταν στην υπηρεσία του συγκεκριμένου γραφείου. Η έντονη παραβατικότητα θα έλεγα πως ξεκίνησε μάλιστα, με την προκήρυξη των εκλογών, για προφανείς λόγους.

Επειδή πιστεύω ότι οι πολίτες δεν πρέπει ούτε να κάθονται με σταυρωμένα χέρια, ούτε να δέχονται πράγματα που δεν τους αρέσουν. Επειδή δεν είμαι της άποψης που εκφράζεται κυρίως από ανθρώπους που έχουν ίσως ζήσει άλλες εποχές του δόγματος "ου μπλέξεις" και επειδή έχω μάθει να διεκδικώ και να υποστηρίζω τη γνώμη μου, ειδικά όταν έχω δίκιο. Επειδή, οι βουλευτές εκλέγονται και καλό είναι να έχουν επικοινωνία με το εκλογικό σώμα στο σύνολό του και να απολογούνται. Επειδή οι Έλληνες γκρινιάζουμε αλλά δεν μιλάμε σοβαρά και δεν χρησιμοποιούμε δομές που υπάρχουν στημένες π.χ. τα ηλεκτρονικά sites των βουλευτών για επικοινωνία. Για όλα αυτά, αποφάσισα πολύ απλά, να στείλω ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στο συγκεκριμένο γραφείο, απλά διεκδικώντας το αυτονόητο. Δεν γνωρίζω καν εάν το μήνυμα θα διαβαστεί ή θα πεταχτεί άμεσα. Άλλωστε το super ηλεκτρονικό site, μετά την αποστολή δεν μου έδωσε κανένα μήνυμα ότι εστάλη το κείμενό μου... Ενδεικτικό θα έλεγα.

Αλλά ως ενεργός πολίτης έκανα το χρέος μου.

Η Δ/νση επικοινωνίας είναι γραμμένη στο παρακάτω site.

(http://www.dorabak.gr/).

Προς την αξιότιμη κα Μπακογιάννη

και υπευθύνους του Πολιτικού Γραφείου επί της Δ. Αρεοπαγίτου 3, Αθήνα.

Με λύπη ως κάτοικος της περιοχής αλλά και ως ποδηλάτης και συχνός περιπατητής στη Δ. Αρεοπαγίτου, παρατηρώ μαζί και με άλλους κατοίκους της περιοχής, ότι τα διάφορα υπηρεσιακά, ογκώδη τζιπ και αυτοκίνητα, δικά σας αλλά και των ανθρώπων που σας συνοδεύουν, καθώς και των επισκεπτών σας, όπως π.χ. ταξί, καταλαμβάνουν με περίσσια περιφρόνηση προς τους νόμους και την τάξη της πόλης, τον πανέμορφο πεζόδρομο της Δ. Αρεοπαγίτου και ειδικά το κομμάτι που βρίσκεται απέναντι από το Πολιτικό σας Γραφείο και το Ίδρυμα Ωνάση στη Λ. Αμαλίας 56.

Συστηματικά, ειδικά τον τελευταίο καιρό, λόγω προφανώς και της υποψηφιότητας σας για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, αναγκαζόμαστε να βλέπουμε το θλιβερό θέαμα, εκεί που βρίσκονταν τα υπαίθρια γλυπτά του Τάκι, τα οποία εσείς είχατε επιλέξει να κοσμούν την είσοδο του πεζόδρομου ως Δήμαρχος Αθηναίων και ο συνάδελφός σας κ. Κακλαμάνης φρόντισε ν' απομακρύνει (sic…), ο χώρος να μετατρέπεται σε υπαίθριο πάρκινγκ. Τα μάρμαρα που τοποθετήθηκαν στο σημείο αυτό αλλά και τα όμορφα πλατάνια, αξίζουν καλύτερης αντιμετώπισης και μάλιστα σε ένα σημείο που αποτελεί κορυφαίο τουριστικό προορισμό της Αθήνας.

Οι πολιτικοί κα Μπακογιάννη, οφείλουν να δίνουν το καλό παράδειγμα στους πολίτες, ειδικά όταν έχουν και φιλοδοξίες για περαιτέρω εξέλιξη της πορείας τους και θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά στα μάτια των πολιτών. Οι πολίτες κρίνουν πια καθημερινά τις πράξεις των πολιτικών, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές. Επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω του διαδικτύου, της οργάνωσής τους σε διάφορα σχήματα και πρωτοβουλίες κατοίκων, που ήδη έχουν προσέξει το ατυχές αυτό φαινόμενο. Η αλγεινή εντύπωση που προκαλεί ο «στόλος» των παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων σας, δυστυχώς δεν βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση.

Θα σας παρακαλούσα λοιπόν ως πολίτης, κάτοικος και ψηφοφόρος της περιοχής, να σεβαστείτε τις υπάρχουσες διατάξεις που απαγορεύουν ρητά τη στάθμευση σε πεζόδρομους, τη γειτονιά που σας φιλοξενεί, τον περιπατητή, τους ΑΜΕΑ, την ανάγκη για μια ανθρώπινη πόλη, που προστατεύει τον επισκέπτη, τον ποδηλάτη, τη μητέρα με το καρότσι της.

Πιστεύω πως απλά πρόκειται για μια ατυχής παράλειψη και με λίγη καλή θέληση και μια απλή οδηγία σας, το θέμα θα μπορούσε να ρυθμιστεί και να μην αποτελεί μια μικρή αλλά δυσάρεστη κουκκίδα στο μέχρι τώρα έργο σας. Άλλωστε, υπάρχουν στην περιοχή και μάλιστα στους διπλανούς δρόμους από το Πολιτικό σας Γραφείο, οργανωμένοι χώροι στάθμευσης που θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε. Αντιλαμβάνομαι φυσικά πως μπορεί να μην είστε εσείς αποκλειστικά υπεύθυνοι για όλα τα οχήματα, αλλά ακόμα και έτσι να είναι, έχετε την επιρροή με το καλό σας παράδειγμα, να κάνετε μια πρώτη κίνηση και επίσης να δώσετε και μια γενικότερη κατεύθυνση σεβασμού του χώρου στους ανθρώπους που σας συνοδεύουν και την ανάγκη επιβολής του νόμου και σε άλλους «παραβάτες».

Ελπίζω να δεχτείτε με καλή διάθεση και απλά ως μια φιλική παρατήρηση τα παραπάνω σχόλια. Σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στις εσωτερικές διαδικασίες του κόμματός σας και για οποιοδήποτε πρόβλημα μη διστάσετε να επικοινωνήσετε στη δ/νση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή στα τηλέφωνα που σας παραθέτω. Με τιμή ο υπογράφων...