Το Hangover... της επόμενης μέρας!

Στο πυρετό της προετοιμασίας,

η Τίνα, συν-διοργανώτρια

δίνει πάντα ρέστα...

Η φουσκωτή πισίνα γέμισε και η φώκια κάνει μπάνιο

Εικαστική παρέμβαση από Πεταλάκη και Τίνα,

σε καλοκαιρινό μοτίβο...

Το πιο ωραίο συναίσθημα, μετά από ένα καλό πάρτι,

είναι ο συνδυασμός μιας ευτυχίας,

με το νυσταγμένο βλέμμα της αγελάδας...

Το σώμα, αποκαμωμένο, ακουμπά σε μια καρέκλα

και ο οικοδεσπότης, κοιτάζει τον πανικό γύρω του

αλλά το συναίσθημα της επιτυχημένης βραδιάς

και η γλυκιά κούραση, είναι το καλύτερο "δώρο" για αυτόν...

Έτσι και εγώ, χθες ξάπλωσα,

ψόφιος στο ντιβάνι, πάνω στην ταράτσα,

η ώρα να δείχνει 515 το πρωί και οι τελευταίοι καλεσμένοι,

να απολαμβάνουν παγωτίνια,

με θέα την Ακρόπολη που σβηστή πια,

υποδέχεται το πρώτο αχνό φως της αυγής...

Τυλιγμένος με μια πετσέτα θαλάσσης,

αφού το πάρτι είχε και κονσεπτ, (Pre Beach Summer Party),

σκεφτόμουν και χαμογελούσα...

Σκεφτόμουν τον κόσμο που χόρεψε μέχρι τελικής πτώσεως,

τα ποτά με τον φοβερό μπαρμαν,

που πέθανε ο άνθρωπος να εξυπηρετήσει όλους με υπομονή,

τα πρόσωπα που λάμπανε,

τους γείτονες από τις διπλανές πολυκατοικίες,

που είχαμε καλέσει με ανακοινώσεις και ήρθανε αρκετοί,

αποδεικνύοντας, ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από κοινωνικότητα και διασκέδαση...

Που χόρευε ο κόσμος στα μπαλκόνια απέναντι!

Που όλη η γειτονιά έγινε ξαφνικά μια,

και ακόμα και αστυνομία, ας πούμε δικαιολογημένα,

ήρθε μια φορά μόνο στις 4!

Ρεκόρ για κατοικημένη περιοχή!

Που ένα πλήθος από ανθρώπους,

πολύχρωμο, τρελό, τόσο διαφορετικό

αλλά και τόσο όμοιο και αποφασισμένο

να περάσει καλά, χαλάρωσε και ξεπατώθηκε

στο χορό...

DJ φίλος και πάντα φοβερός,

δικαίωσε για μια ακόμα φορά το καλό του όνομα!

Χθες βράδυ λοιπόν του δώσαμε και κατάλαβε στο Μετς!

Σ' ένα πάρτι, που μάλλον θα μιλήσει η Αθήνα,

και να καταθέσει εδώ, απόψεις και σχόλια παρακαλώ...

ΠΡΟΣΟΧΗ

Και για να προλάβω τις αντιδράσεις

από όλους εσάς τους διαδικτυακούς φίλους Bloggers...

Μην νομίζετε σας ξέχασα...

Σκέφτηκα όμως,

ότι θέλω να σας οργανώσω ένα πολύ ωραίο βράδυ,

αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να καταφέρω να σας γνωρίσω,

και αυτό απαιτεί σεβασμό και καταστάσεις λίγο διαφορετικές...

Μην μου κρατήσετε λοιπόν κακία

απλά περιμένετε λίγο και θα δείτε!

Ο καφές στην κούπα ζεστός, τσιμπάει στα χείλη, ενός ακόμα πολύ ζαλισμένου κεφαλιού...

Και εγώ σκέφτομαι πως θα μαζέψω τώρα το χαμό!

ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟΣ ΧΑΜΟΣ...

Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΠΟΣΤ

ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ

ΟΠΩΣ Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Τα αποκαΐδια...

26 Μαΐου 2007... Θύμησες ενός ποταμού.

26 Μαΐου 2007

Κάθε χρόνο αυτή η ημερομηνία, αυτή η σκέψη, αυτές οι εικόνες…

Κάθε χρόνο πώς να θυμηθείς, πώς να ξεχάσεις;

Για κάποιους ανθρώπους ο χρόνος, μπορεί ξαφνικά να σταματήσει να υπάρχει σε μια ημερομηνία που συθέμελα συνταράσσει τις ζωές τους. Για άλλους, δεν σταματά, αλλά γίνεται το σημείο που όλα υπολογίζονται πριν από αυτό και μετά. Ζωές στρίβουν ξαφνικά στο δρόμο τους, αλλάζουν πορεία από τη μια στιγμή στην άλλη, άλλες σταματούν να προχωρούν. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, ανατρέπονται τόσο εύκολα, που συχνά πυκνά ξεχνάμε το πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς οι δήθεν σύγχρονοι και ατρόμητοι…

Τα γεγονότα αυτά, μπορεί να είναι ένας σεισμός ισχυρός, μια πυρκαγιά, ένα ατύχημα, μια σοβαρή ασθένεια, ένας ξαφνικός θάνατος… Η «ουλή» σε αυτούς που μένουν πίσω, που η ζωή τους πρέπει να περπατήσει, είναι πάντα βαθιά και ανάλογη με το περιστατικό που βίωσαν…

Για 18 ανθρώπους, ο χρόνος «στάθηκε» στις 26 Μαΐου του 2007… Εκεί σε μια κοιλάδα, ιστορική της Αρκαδίας, στο φαράγγι του Λούσιου ποταμού, τα νήματα της ζωής μας, συναντήθηκαν απότομα με την Άτροπο και τη Λάχεση (2 από τις μοίρες), στις 17:45, εκείνο το Σάββατο το απόγευμα…

Για 8 νέα παιδιά, ο χρόνος τσακίστηκε και δεν ξαναγύρισε ποτέ στα ρολόγια της καρδιάς τους… 8 φίλοι, φίλες, συνάνθρωποι, ερωτευμένοι, ζευγάρια, μοναδικοί όπως ο καθένας μας, 8 όνειρα, ελπίδες, 8 γιοι και κόρες, 8 ψυχούλες, ερωτευμένοι με τη φύση και τη ζωή, έφυγαν για το πιο μεγάλο ταξίδι, χωρίς καμιά προειδοποίηση…Για 8 οικογένειες, φίλους, αγαπημένους, ο χρόνος, άθελά τους, τους έδειξε για τα καλά την ημερομηνία που αποφάσισε να ορίσει σηματοδότη, για το υπόλοιπο της πορείας τους. Τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο, τίποτα σαν λίγες μέρες, ώρες, δευτερόλεπτα πριν…

Για τους υπόλοιπους 10, ο χρόνος αυτός ήρθε σαν αστραπή, τους χαστούκισε, τους χτύπησε, τους πέρασε ξυστά, τους έγδαρε, αλλά αποφάσισε να μη σταματήσει… Να τους δώσει μια άλλη ευκαιρία, ένα ανέλπιστο δώρο στην κατάρα της στιγμής, στο απροσδόκητο του γεγονότος, στη μανία της φύσης που δεν συγχωρεί πολλές φορές… Που γίνεται αδυσώπητη και δείχνει τα δόντια της, εκεί που δείχνει τα κάλλη της σε μια στιγμή μέσα… Που απαιτεί σεβασμό, εκεί που το ξεχνάμε…

Γράφοντας αυτές τις λέξεις σήμερα, σκεφτόμουνα, μήπως αυτό που κάνω είναι ένα γδύσιμο ψυχής και βιωμάτων, σε ανθρώπους εκεί έξω που δεν με ξέρουν, δεν τους ξέρω, αλλά ίσως και να με καταλαβαίνουν για να με διαβάζουν. Σκεφτόμουνα αν πρέπει, αν είναι ντροπή, να ανοίξω τις πληγές μου και να τις περιφέρω σε κοινή διαδικτυακή θέα, στον κάθε τυχόντα, που άραγε θα με σεβαστεί;

Και όμως...

Αυτά που έζησα εκεί κάτω για αρκετές ώρες, αυτά που έκανα γιατί έπρεπε να ζήσω, αυτά που πάντα θα τα κουβαλάω μέσα μου, αυτά που μόνο εγώ ξέρω τον κρυφό τους, βουβό πόνο, αυτά που δεν χρειάζεται κανένας άνθρωπος να ζήσει, αυτά τα δάκρυα που έπρεπε να κυλήσουν, αυτές τις φωνές που έπρεπε να βγάλω αλλά και να ακούσω, αυτές τις εικόνες που τα μάτια είδαν και δεν θέλουν ποτέ να ξαναδούν, αυτό το νερό που ξαφνικά σε πνίγει, σε σκοτώνει, αυτά τα ψυχικά μου σαρκία, θέλω και τα κάνω δύναμη.

Δύναμη για να πορευτώ στη ζωή μου με τα όνειρά μου και τα πραγματικά μου θέλω… Δύναμη για τη στάση ζωής μου. Δύναμη και θέληση, για όλα αυτά που σας γράφω εδώ... κάθε φορά. Δύναμη για να αγωνιστώ για αυτά που πιστεύω είναι δίκαια και σωστά. Δύναμη για την αλήθεια που πρέπει να λάμπει. Δύναμη για να εξομολογηθώ. Η θλίψη, το σοκ έγινε πολύ γρήγορα ελπίδα, θετική ενέργεια, πίστη στο καλύτερο, στο αύριο. Δύναμη για να σας καλέσω και εσάς σήμερα, να γυρίσετε μέσα στον ευατό σας και να σκεφτείτε λίγο που πάτε. Τι κάνετε; Πως είστε; Σας αδειάζω τη ψυχή μου, για να στρέψετε τη λάμπα στη δική σας και να δείτε που είστε και σε τι πατάτε. Τολμήστε τη θετική αυτοκριτική σας.

Σκεφτείτε σας παρακαλώ πόσο τυχεροί και άξιοι είστε, πόσο μοναδικοί. Σκεφτείτε και αντλήστε δύναμη από αυτά που έχετε και σε μια στιγμή μπορεί να χάσετε. Σκεφτείτε, χαζέψτε, αγκαλιάστε τους ανθρώπους, τους δικούς σας, τα παιδιά σας και τους φίλους σας. Πείτε ευχαριστώ που σε έχω δίπλα μου, ευχαριστώ που είμαι εδώ και πορεύομαι. Ζήστε την κάθε στιγμή, το κάθε δευτερόλεπτο. Νιώστε με όλες σας τις αισθήσεις το καθημερινό, τις επιλογές σας, προσπαθήστε να γίνεται καλύτερος άνθρωπος, πρώτα για εσάς και μετά για να προσφέρεται στους γύρω σας.

Μην αναβάλετε τίποτα. Εδώ και τώρα.

Λεφτά, αυτοκίνητα, σπίτια είναι ανούσια, το ξέρετε… Η συνείδησή σας είναι εντάξει, όταν κοιμάστε; Χαμογελάτε, λυπάστε, κλαίτε, ΖΕΙΤΕ; Αυτά μετράνε και αυτά να σας οδηγούν…

Αντλώ δύναμη για να ρωτήσω, να κατακρίνω:

ΓΙΑΤΙ, 2 χρόνια μετά,
παρά τις τότε υποσχέσεις που ξεχάστηκαν,
κανένα νομοθετικό πλαίσιο δεν έχει μπει ακόμα σε όλα αυτά τα «εξτρήμ» πακέτα;

ΓΙΑΤΙ, αυτά τα πακέτα,

ακόμα διαφημίζονται,

προμοτάρονται ακόμα και από μεγάλες εταιρίες σαν δώρα,

ως βόλτες, περίπατοι, για αρχάριους κτλ…

Εγώ κάτι ήξερα, κάτι καταλάβαινα, το είχα ξανακάνει, άλλα παιδιά δεν ήξεραν όμως τίποτα… Έτσι πήγαν.

ΓΙΑΤΙ όλα στην Ελλάδα,
ακόμα βασίζονται στο «έλα μωρέ δε θα συμβεί τίποτα σε εμάς»;

ΓΙΑΤΙ, 2 χρόνια μετά, ακόμα αυτή η δικαιοσύνη, το σκέφτεται,
δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, πάντα σύμφωνη με τη γνωστή της βραδυπορία.

Εμείς τις ζωές μας τις αναστήσαμε, ξανα-ξεκινήσαμε την πορεία, την προσπάθεια. Ο χρόνος περπατά, περπατά, περπατά. Χαθήκαμε, αλλά και συναντιόμαστε τέτοιες μέρες της μνήμης, στα μέρη που πρέπει να σέβεσαι και να τιμάς αυτούς που έφυγαν, αλλά και όχι μόνο… ακόμα και μια γιορτή, γιατί έτσι πρέπει, θα στήσουμε, όπως θα το θέλανε… Με τα τραγούδια που δεν ακουστήκανε ποτέ. Δίπλα στις φωτιές και τις σκηνές μια κατασκήνωσης, στο ποτάμι που δεν έγινε ποτέ… Μόνο συντρίμμια, θραύσματα.

Για αυτούς όμως που έμειναν πίσω να θυμούνται αυτούς που είχαν δίπλα τους και έχασαν, ο χρόνος ναι περπατά, αλλά σε κάθε βήμα πέφτει πίσω και ένα κομμάτι τους… Ο πόνος υπάρχει σκαλωμένος εκεί, σαν μικρές σουβλιές στο σώμα και ψάχνει το γιατροσόφι, που όμως δεν θα έρθει ποτέ, περιμένει μάταια, γιατί τώρα ότι έγινε, έγινε και η ζωή πάντα συνεχίζει… Πρέπει να συνεχίζει. Αλλά αυτοί το ξέρουν πως…


Σήμερα και πάλι ταξιδεύω στα γέλια σας, στα πρόσωπα σας, στις ματιές σας…

Μαρία, Χρύσα, Νίκο, Κώστα, Βιβή, Γεωργία, Αννούλα, Δημήτρη

Να είστε καλά εκεί που είστε, ψυχές πεταλούδες…
Και να ξαποσταίνετε που και που στα λουλούδια του παραδείσου, να χαίρεστε, να μυρίζετε και να τρυγάτε, την απέραντη φύση που τόσο αγαπούσατε και σας πήρε για πάντα κοντά της…

Δεν έχω τι άλλο να πω… τα μάτια υγράνθηκαν, οι θύμησες ήρθαν και πάλι επίσκεψη και εγώ πρέπει να κλείσω την πόρτα, να τις αφήσω έξω… Δικαίωμα είναι η ζωή και δώρο…
Μη σπαταλιέστε... Τώρα πια ξέρετε…
Τώρα πια άδειασα…

William Shakespeare και... όπως μας άρεσε!!

Η σκηνή του Λονδρέζικου Shakespeare's Globe Theatre

Ο William Shakespeare, για αρκετά χρόνια, υπήρξε ένας συγγραφέας που προσπαθούσα να καταλάβω, να αποκωδικοποιήσω και να συνειδητοποιήσω, γιατί θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Έφηβος τότε, όταν ξεκινούσα στα δύσβατα και άγνωστα μονοπάτια του θεάτρου, είχα την τάση, ίσως και από μια σχετική άγνοια και την ορμή της νιότης, ότι όλοι αυτοί οι «παλιοί» συγγραφείς, ανήκαν σε άλλες εποχές. Έψαχνα τα καινοτόμα, νέες λέξεις, νέα κείμενα, σύγχρονα…

Αργότερα, με την εκπαίδευση και την επαγγελματική πια τριβή, ο Shakespeare, ειδικά στην αγγλική κανονική εκδοχή του, γεμάτη από γλωσσικές και τεχνικές απαιτήσεις, έγινε λίγο τρομακτικός. Μπαμπούλας θα έλεγα, αλλά και πρόκληση. Πως ένας Έλληνας, αντιμετωπίζει την αγγλική προφορά, τις λέξεις και τις προτάσεις του 16ου και 17ου αιώνα, τα νοήματα, τις προθέσεις, τις κρυφές σχέσεις; Το ελληνικό κείμενο οφείλω να πω πως δυστυχώς πάντα, παρά τις προσπάθειες κακές ή καλές, δεν μπορεί να αποδώσει στην εντέλεια το πλούτο που κρύβεται στους στίχους…

Όταν πια με δέχτηκαν και έπρεπε να πάω συγκεκριμένα για εκπαίδευση πάνω στο Shakespeare στο Λονδίνο και στο Guildhall Drama School, αφέθηκα και είπα: «Εδώ είσαι! Βούτα στον κόσμο του, τον Αγγλοσαξονικό και θα τα καταφέρεις»… Προϋπόθεση για να παρακολουθήσω, ήταν και να μάθω και από 3-4 μονολόγους από διαφορετικά έργα, απ’ έξω και ανακατωτά και σταυροκωπιόμουνα να μην γίνω και ρεζίλι, με τη σχετικά καλή αλλά πάντα greeknglish προφορά!

Και εκεί, ο William, υπήρξε η αποκάλυψη μου! Κάτι που προφανώς σιγόκαιγε μέσα μου, η δίψα να σπάσω τους κώδικές του, ξεδίψασε… Στο «φυσικό» του περιβάλλον, με δασκάλους και μοναδικούς καθοδηγητές τους καθηγητές της σχολής, απλούς, ταπεινούς, με τη δύναμη της γνώσης τους να ξεχειλίζει από παντού, με τις πολύωρες πρόβες, τη σκληρή δουλειά, τη διδασκαλία της προφοράς από την αρχή, της φωνής, της κίνησης, της ξιφασκίας, ο William σαν από θαύμα έγινε ξαφνικά τόσο οικείος, τόσο επίκαιρος… Τα λόγια του, τα μηνύματά του, συγκλονιστικά σύγχρονα, όλα αυτά που με βιασύνη απέρριπτα τόσο λανθασμένα, με άγγιξαν και με απογείωσαν όπως κάνουν εκατοντάδες χρόνια τώρα σε χιλιάδες ηθοποιούς και θιασώτες της τέχνης του… Ανακάλυψα την αλήθεια μιας έκφρασης που είχα ακούσει από μια σκηνοθέτη μου: "ο Shakespeare είναι μεγαλοφυΐα, γιατί συνδυάζει όλο το θέατρο μέσα στα έργα του. Την τραγωδία και την κωμωδία, το καλό και το κακό, την πλοκή και τους πολυσχιδής χαρακτήρες, τη διδασκαλία και την κριτική".

Παίζοντας στη Δωδέκατη Νύχτα, στην Τρικυμία, στον Αμλετ, ο Shakespeare μου αποκάλυπτε σε κάθε σκηνή, τη φοβερή εξυπνάδα του, και αλήθεια... ο άτιμος ήξερε να γράφει για ηθοποιούς με πάθος.

Στην Ελλάδα, τα Shakespearean έργα, είτε θα παρουσιαστούν άριστα, είτε θα είναι αποτυχία... Συνήθως η πρόκληση έγκειται στην προσπάθεια να παρουσιάσεις ένα κλασσικό έργο με νέα ματιά... Να πειράξεις με μέτρο και σύνεση, το παλιό.

Στο θέατρο Βαφείο λοιπόν, στήθηκε από την ομάδα Angelus Novus, μια πραγματικά άξια παράσταση, που δικαίωσε κάθε μου προσδοκία. Που ακριβώς πείραξε και ζωντάνεψε το "Όπως Σας Αρέσει", με φροντίδα και μεράκι. Μια προσπάθεια που αξίζει πολλά μπράβο, από νέα και ταλαντούχα παιδιά!

Στις εποχές του William, μόνο οι άντρες έπαιζαν ξέρετε τους γυναικείους ρόλους. Και η ιδέα του Σκηνοθέτη, της εσκεμμένης επιστροφής στη βάση της Shakespearean παράδοσης της ερμηνείας των γυναικείων ρόλων από άνδρες, ριψοκίνδυνη, αφού δεν γνωρίζουμε ακριβώς το πως γίνονταν τότε και θα μπορούσε να καταστρέψει το έργο...

Και όμως! Ο σκηνοθέτης και τα παιδιά κατάφεραν και βρήκαν μια ισορροπία, που δεν καταλήγει σε μια χαζή επιθεώρηση... Προσφέρει όμως, απλόχερα γέλιο, μια καινούρια ανάγνωση και παρουσίαση μιας κλασσικής κωμωδίας, στα Ελληνικά, χωρίς υπερβολικές εξάρσεις και πραγματικά στο ελεύθερο πνεύμα του κυρίου Shakespeare.

Η σκηνοθεσία του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, απλή και πρακτική, μετρημένη, άφησε ελεύθερα τα παιδιά να δείξουν το ταλέντο τους. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Απόστολου Αποστολίδη λιτά, με έξυπνες ιδέες και πάντα μέσα στο πνεύμα του έργου και της σωστά τοποθέτημενα στο χώρο πίσω από τη σκηνή με τις all-time classic κουρτίνες, όπως στα Shakespearean θέατρα της Αγγλίας. Οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου, απολύτως μετρημένοι, εξυπηρετούσαν το σκοπό τους με λειτουργικότητα και πρακτικότητα.

Το ταλέντο περισσεύει. Τα παιδιά, παίζουν, τραγουδούν, τις περισσότερες φορές δεν "στήνονται" και πάνω απ' όλα απολαμβάνουν τη δουλειά τους.

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανένα ηθοποιό, που είναι ΟΛΟΙ εξαιρετικοί, με κέρδισε σίγουρα ο Λεωνίδας Μαράκης, ως νεαρή Σήλια, που τόλμησε να παίξει με το ρόλο, να "τσαλακώσει" το στημένο, και απλά κεντούσε! Ο Αντώνης Κρόμπας, άψογος "χαμαιλέοντας" στους ρόλους του, ο Δημήτρης Καρτόκης, με εξαιρετική φωνή αλλά και μια Φοίβη, όσο ονειροπαρμένη και γυναίκα έπρεπε, ο Γιάννης Δρακόπουλος με μια φυσικότητα που δείχνει πηγαίο ταλέντο (άραγε γνωρίζει την τεχνική Meisner; Θα έπρεπε να τον είχα ρωτήσει...), ο Νίκος Αλεξίου, με έναν Ιάκωβο όσο στοχαστή και μελαγχολικό του ταίριαζε... Μπράβο και άξιοι και οι Δημήτρης Ντάσκας, Τάσος Μπαρνιαδάκης, Κώστας Λουκάς, Θοδωρής Θεοδωρίδης

Η μεγάλη αποτυχία; Το θέατρο "Βαφείο"!

Μα τουαλέτα στη σκηνή;

Επίσης... ΕΛΕΟΣ βρε κύριοι ιδιοκτήτες με τη ΤΣΙΓΑΡΙΛΑ και τη ΜΗ ΥΠΑΡΞΗ εξαερισμού στο υπόγειο! ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ πια και εμάς που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να βρωμάμε! Ζητάμε το αυτονόητο! Στα φουαγιέ των Θεάτρων τέρμα τα τσιγάρα! Θέλουμε να αναπνέουμε όπως παντού στας Ευρώπας! Ελπίζω με το νέο νόμο να σοβαρευτείτε!

Είναι απαράδεκτο και στην επισήμανση για το γεγονός, η απάντηση οτι "εδώ είναι Ελλάδα", συγγνώμη αλλά είναι αγένεια. Και γιατί εγώ να βγαίνω έξω δηλαδή και οι καπνιστές μέσα; Στο Θέατρο του Ν. Κόσμου πως το έχουν επιβάλει, ή στο Εθνικό δηλαδή κύριοι ιδιοκτήτες; Αλλά μάλλον εκεί σέβονται το κόσμο τους και τους ηθοποιούς τους...

Όπως σας αρέσει

Κωμωδία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Από 6 Μαΐου έως 7 Ιουνίου 2009
(ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΤΕ Ε;)

Θέατρο Βαφείο
( ή αλλιώς ο Τεκές του Ιμπραήμ..)
Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115,
Μετρό Κεραμεικού, Βοτανικός
τηλ: 210-3425.637

Συντελεστές:
Μετάφραση: Ελένη Μερκενίδου
Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόστολος Αποστολίδης
Μουσική: Κωστής Βοζίκης
Επιμέλεια κίνησης: Έφη Δρόσου
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου – Δημήτρης Θεοχαρούδης (ομάδα beforelight)
Βοηθός σκηνοθέτη - εκγύμναση ηθοποιών: Λιάνα Ταουσιάνη
Βοηθός ενδυματολόγου: Σοφία Δαμιανίδου

Ηθοποιοί: Νίκος Αλεξίου, Γιάννης Δρακόπουλος, Θοδωρής Θεοδωρίδης, Δημήτρης Καρτόκης, Αντώνης Κρόμπας, Κώστας Λούκας, Λεωνίδας Μαράκης, Τάσος Μπαρνιαδάκης, Δημήτρης Ντάσκας.

Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες Τιμές εισιτηρίων: 18 ευρώ (κανονικό) – 15 ευρώ (φοιτητικό) – 10 ευρώ (ομαδικό)

Πληροφορίες - Επικοινωνία: Δέσποινα Ερρίκου, 6944 613 607, errikou@eexi.gr
Οργάνωση παραγωγής: Ελισσαίος Βλάχος
Σχεδιασμός διαφημιστικού υλικού: Βασίλης Παπαδόπουλος
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Κουτράκης

Μια ταράτσα και ένα σύμπαν...

Είπα σήμερα το βράδυ να ρεμβάσω...

Είπα σήμερα να ανέβω στην ταράτσα...

Αυτή η ταράτσα πραγματικά "κρέμεται" πάνω από την Αθήνα! Στρατηγικά τοποθετημένη, στο Μετς, αγκαλιάζει με την οπτική της όλο το κέντρο της πόλης... Από Hilton και πιο πάνω, Λυκαβηττό, Σύνταγμα, Βουλή, Ζάππειο, Λ. Αμαλίας και Πλάκα, Ακρόπολη, Νέο Μουσείο Ακρόπολης και Ηρώδειο, Φιλοπάππου, Υμηττός στα αριστερά και το μάτι χάνεται μέχρι την Καστέλα και τον Πειραιά!

Τελικά νιώθω πολύ τυχερός που μένω σε αυτό το μέρος, σε αυτή τη γωνιά της πόλης. Μου αφήνει την αίσθηση του βλέμματος ενός πουλιού, όποτε ανεβαίνω εδώ πάνω.

Κοιτάζω τον ουρανό... Η μαυρίλα σπάει από τα πολλά φώτα της πόλης, από αυτή την κιτρινιάρικη απόχρωση, που επικρατεί σε λεωφόρους και σε στενά, σε κτήρια και σε πεζοδρόμια. Καθισμένος εκεί, με ένα ραδιοφωνάκι αγκαλιά, μουσική που σε ταξιδεύει, ξαφνικά φαντάζομαι τον ευατό μου, να πετάει, να εκτοξεύεται στο απροσδιόριστο αυτό σύμπαν... Να φεύγει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο ψηλά, ώσπου όταν γυρίσει το βλέμμα να αιωρείται στο διάστημα, με ελάχιστη βαρύτητα και να βλέπει μια μικροσκοπική κουκκίδα, ούτε καν, ένα μόριο σε μια ταράτσα πάνω, μιας πόλης που λέγεται εδώ και χιλιάδες χρόνια Αθήνα.

Συνειδητοποιώ, πόσο απειροελάχιστοι είμαστε, πόσο ασήμαντοι σε αυτό το μεγαλείο που λέγεται ζωή, κόσμος, διάστημα... Και πόσο γρήγορα και εύκολα το ξεχνάμε. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, ότι όσο μπορούμε και όσο περνάει από το μικρό μας δαχτυλάκι, έχουμε τη δυνατότητα με τη δύναμή μας, τη θέλησή μας και την επιμονή μας, να μετακινούμε προς το καλύτερο την κουκκίδα μας αυτή, τη μοίρα μας. Συνταξιδιώτες της κινούμενης Γης, σε μια παράλληλη, αλληλένδετη πορεία μέσα στο απέραντο αυτό ωκεανό από γαλαξίες και αστερισμούς. Πάντα φυσικά μετεωρίτες και κομήτες, ξαφνικοί και αναπάντεχοι, είτε θα συγκρούονται με εκρηκτική δύναμη πάνω μας, ταρακουνώντας για τα καλά την πορεία μας, είτε θα περνάνε ξυστά από δίπλα, προσπαθώντας να μας αλλάξουν την τροχιά...

Θέλει κόπο, δύναμη, υπομονή να μείνεις σταθερός... Καμιά φορά, μπορεί να λοξοδρομήσεις, αλλά προσπάθησε να επανέλθεις... Να επανέλθεις στο κυνήγι του ονείρου σου, αυτού που πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και αν δεν το έχεις βρει ακόμα, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, στη μαγική αναζήτηση του! Πολλές σειρήνες θα βρεις στο δρόμο... Θα σε καλούν να τα παρατήσεις, να λοξοδρομήσεις, να συμβιβαστείς... Μην τις ακούς! Αυτές πάντα εκεί θα είναι, έτοιμες να σε ρίξουν από το ωραίο σου πέταγμα. Εσύ εκεί... Και κάποια στιγμή, θα ξαφνιαστείς! Γιατί;

(Photo from www.greylib.uz)

Ο "Αλχημιστής", είναι ένα από τα πιο γνωστά βιβλία παγκοσμίως του Πάολο Κοέλιο, που έγινε ευρύτατα γνωστό, διαβάστηκε και αγαπήθηκε από εκατομμύρια κόσμου... Στην αλληγορική αυτή ιστορία, μια φράση, έχει "τυπωθεί" ανεξίτηλα στο μυαλό και στα χείλια πολλών... "Όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει..."

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες της ζωής μου, νομίζω πως κάποιος εκεί πάνω, ένα άστρο, πραγματικά συνωμοτεί για μένα... Η φράση αυτή, εφαρμόζει ξαφνικά πάνω στο μικρό Σπαστό Πεταλάκι που περπατά και περπατά... Εδώ και χρόνια, παλεύω, προσπαθώ και κυνηγώ το όνειρό μου... Δεν είναι εύκολο να περπατάς στα αγκαθωτά μονοπάτια της τέχνης ειδικά στην Ελλάδα... Πέφτω, σηκώνομαι και πάλι, άλλοτε με βγάζει, άλλοτε όχι, αλλά τον τελευταίο καιρό, υπάρχει μια έκρηξη... Σταδιακά, θα καταλάβετε τι εννοώ, παρακολουθώντας αυτό το ταπεινό και μικρό μπλογκ...

Το ταξίδι συνεχίζεται με ταχύτατους πια ρυθμούς και δεν το προλαβαίνω... Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω στιγμές και γεγονότα που εξελίσσονται... Ναι μπορεί και πάλι να πέσω κάτω... Αλλά αυτό που δεν μετανιώνω, είναι ότι θα το έχω προσπαθήσει, ότι δεν έχω χαραμίσει τίποτα στη ζωή μου...

Η ζωή είναι ένα δώρο και οφείλουμε όλοι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Κοιτάξτε γύρω σας τι γίνεται... Τολμήστε, κυνηγήστε τα όνειρά σας, μην τα αφήνετε να πέσουν άγαρμπα στη λήθη της λογικής. Θέλει κότσια ναι! Αλλά η ψυχή σας θα πετάει κάθε μέρα. Για αυτό φτιαχτήκαμε και ήρθαμε, να το ξέρετε. Για την πτήση...

Καθισμένος στην "Αίθουσα του Θρόνου" μιας γλυκιάς νύχτας της Αθήνας,

συνεχίζω να ονειρεύομαι...

Ποδηλατοπορεία... του ονείρου 2009!

Θέλετε καλύτερη δικαιολογία;
Photo courtesy of Argonaut
www.mourmour.gr

Ονειρεύτηκα;

Το πλήθος, το πολύχρωμο, τα 5000 ποδήλατα;

Τους τουλάχιστον 2000 ακόμα ποδηλάτες σε 33 πόλεις στην Ελλάδα;
Τους πλημμυρισμένους δρόμους της Αθήνας;
Τον παλμό, τα γέλια, τα χαμόγελα;
Την κυρία που ήρθε μόνη της και μου είπε
"θέλω να βοηθήσω"
και μοίραζε φυλλάδια με τις οδηγίες χρήσης;
Τα τόσα παιδιά που βοηθούσαν και στέκονταν στις διασταυρώσεις
και κρατούσαν τους ανυπόμονους οδηγούς στο λουράκι τους;
Την αυτοοργάνωση;

Μέγα πλήθος, μέγα πάθος

Ονειρεύτηκα;

Το μοναδικής πατέντας και ευρεσιτεχνίας,
ηχοσύστημα με φωτοβολταϊκό στοιχείο και μπαταρία,
φορτωμένο πάνω σε trailer;
Τις επιτυχημένες προσυγκεντρώσεις,
που είναι πια από μόνες τους ολόκληρες πορείες;
Τους τόσους νέους ποδηλάτες, που ενθουσιάστηκαν;
Τη συμμετοχή και την οικονομική στήριξη του κόσμου στην προσπάθειά μας;
Την αλληλεγγύη μεταξύ όλων των ποδηλατών;
Που αν κάποιος είχε πρόβλημα, έτρεχαν να βοηθήσουν;

Η πορεία καταφτάνει στο Σύνταγμα με τα πάντα πιστά σκυλιά

Ονειρεύτηκα;

Τον κύριο στο αναπηρικό καροτσάκι στο Σύνταγμα,
που του έπιασα κουβέντα
και του είπα "και για εσάς γίνεται αυτό";
Ονειρεύτηκα το βλέμμα του
που με κοίταξε και μου είπε με μάτια γεμάτα σπίθες και λιγάκι μουσκεμένα,
"εγώ ξέρεις τι τραβώ κάθε μέρα; Εύγε νεαρέ μου;"

Το μέλλον του ποδηλάτου το παλεύει, με πείσμα

Ονειρεύτηκα;

Τα τόσο παιδιά που μαζί με τους γονείς τους
του δίνανε και καταλάβαινε;
Τους οδηγούς, που αρκετοί, φωνάζανε "μπράβο παιδιά, μπράβο";
Τους ξινούς στα Τζιπ
που καθόταν σαν φώκιες στα δερμάτινα καθίσματα
και είχαν σκάσει από το κακό τους;

Ονειρεύτηκα;

Τις πολλές πολύχρωμες σημαίες,
τους σκύλους που τρέχανε μπροστά μέσα στη χαρά;
Τις γιαγιάδες και τους παππούδες, τους τουρίστες και τους νέους
στα πεζοδρόμια, στις στάσεις,
που ίσως να τους ταλαιπωρήσαμε λίγακι
αλλά χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι;
Τον οδηγό στο μηχανάκι που τσίριζε στο κινητό
"σου λέω έχω πέσει σε χιλιάδες ποδήλατα,
δεν το πιστεύεις τι γίνεται!;"
Τη θετική ενέργεια που σκορπιζαμε αφειδώς δεξια και αριστερά;

Στο Σύνταγμα με τα ποδήλατα στα χέρια

Ονειρεύτηκα;

Την ομάδα των παιδιών που μπήκε μέσα στο Μετρό Συντάγματος,
πήρε τους συρμούς ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ, χωρίς κανένα πρόβλημα,
και βγήκε πάλι στο Μετρό στο Μέγαρο Μουσικής;
Την απάντηση αυτή στην
αχρηστοσύνη των φαρισαίων και υποκριτών
διοικούντων στη ΑΜΕΛ (Εταιρεία Λειτουργίας Μετρό) που
επιμένουν δογματικά στο κολλημένο μότο τους της ποδηλατικής
απαγόρευσης;

Ονειρεύτηκα;

Την παράσταση που αυθόρμητα,
εκεί στο Σύνταγμα έστησα,
σαν μουρλός, σαν ξεναγός
και φώναζα με το σημαιάκι μου...
"This way please! Thank you! Athens by Bike!
This way please!!"

Τίποτα δεν ονειρεύτηκα,
γιατί όσο και αν τσιμπήθηκα,
όσο και αν κάποιοι το θέλουν,
οι ποδηλάτες της πόλης είναι εδώ,
υπολογίσιμη πια δύναμη,
καθοδηγητές μιας άλλης ζωής,
διαφορετικής, απαλλαγμένης από λαμαρίνες
κοινωνοί μιας καθημερινής συνήθειας
που μόνο αν εξασκήσεις καταλαβαίνεις...

Τίποτα δεν ονειρεύτηκα, γιατί ήταν όλα ΑΛΗΘΙΝΑ...

ΑΛΗΘΙΝΑ, ΖΩΝΤΑΝΑ, ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ!!

ΥΓ: Η επιστροφή με βρήκε αργά το απόγευμα, να κάνω πετάλι, στις εντυπωσιακά ήσυχες γειτονιές των Εξαρχείων, στην Ακαδημία...
Ο άερας με δρόσιζε πια και εγώ μαγεμένος έστησα σε ένα στενό
το μικρό μου αγαπημένο πρωταγωνιστή και τον αποθανάτισα.
Στάθηκε εκεί περήφανος, ικανοποιημένος, πιστός και πάντα ταπεινός και απλός
Άλλωστε είναι ποδήλατο.
Περιμένατε τίποτα καλύτερο;

Πάμε πορεία!! Πάμε 2η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία 2009!!!

Χειμώνας 2007...

Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη συνέλευση με τα παιδιά από τους Ποδηλάτες (www.podilates.gr), που σχεδόν για πλάκα αναρωτηθήκαμε, ότι αφού κάνουμε τόσες μα τόσες πορείες από τότε που ασχολούμαστε λίγο ή πολύ με αυτόν τον "έρωτα" που λέγεται ποδήλατο, δεν πάμε να το πούμε σε φίλους και γνωστούς από άλλες πόλεις, να κατέβουμε μια μέρα όλοι μαζί με τον "έρωτα", τσάρκα σε όλη την Ελλάδα; Κοιταχτήκαμε λίγο περίεργα μεταξύ μας και μετά τα ματιά στον κύκλο έλαμψαν, χαμόγελα άρχισαν να σκάνε και μετά από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής, άρχισε ένας καταιγισμός ιδεών και απόψεων...

Και ήμασταν δεν ήμασταν 10 άτομα...

Στην αρχή λέγαμε, πως θα βρούμε ντόπιους ανθρώπους με όρεξη για δουλειά, οργάνωση και καημό για καλύτερες πόλεις, για το ποδήλατο και τον πεζό, που θα μας βοηθήσουν και θα δεσμευτούν για κάτι τέτοιο; Γιατί έχει δουλειά!

(Οι podilates.gr επί το έργο...)

Αρχίσαμε δειλά δειλά, να κάνουμε κάποιες επαφές... Με κάποια email που είχαμε, με τηλέφωνα σε διάφορους ποδηλάτες που ξέραμε... Τελικά, όλοι μας, κάποια επαφή είχαμε με κάποιο μέρος της Ελλάδας που πάντα θα παραμένει μικρή και έτσι το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται και η ιστορία να αρχίζει!

Και τελικά εκπλαγήκαμε!!!

Κάθε πόλη, κάθε μέρος είχε ήδη διάφορους φιλόδοξους και τρελαμένους εραστές του "έρωτα" που πέταξαν τη σκούφια τους από χαρά, στην κυριολεξία το κράνος τους, για κάτι τέτοιο... Είχε ανθρώπους με τη πίστη ότι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους, να ξεκουνηθεί η κοινωνία... τοπική και πανελλαδική... Που το προσπαθούσαν τοπικά. Ήταν καιρός να γίνει πανελλαδικά!

Στη Σπάρτη, βρήκαμε με πολύ χαρά π.χ. μια κυρία από την Ολλανδία, αξιαγάπητη, που ένιωθε την ανάγκη να κάνει ποδήλατο στην πόλη αυτή μαζί με τα παιδιά της και στην αρχή πολλοί την πείραζαν... Και όμως! Τελικά κινητοποίησε φορείς, Δήμο, μάζεψε κόσμο, σχολεία και τώρα πια η Σπάρτη συζητά για ένα ευρύτερο δίκτυο ποδηλατόδρομων... Στην αρχή ήταν τρελή... Ήταν μια Susan Boyle...

Στη Θεσσαλονίκη, βρήκα παλιούς συμμαθητές και φίλους, με σκοτούρες και παιδιά και οικογένειες και όμως έτρεξαν από το μηδέν και σε 3 εβδομάδες οργανώθηκαν...

Στα Γιάννενα, μια κοπέλα έστειλε ένα email, της μιλήσαμε, ενθουσιάστηκε τόσο, που κατάφερε, μάζεψε κόσμο, ενημέρωσε και οργάνωσε όσους ήξερε και συμμετείχαν και αυτοί...

Έτσι και στην Κομοτηνή, στην Κόρινθο, στη Μυτιλήνη από το μηδέν, τρεις-τέσσερις άνθρωποι έβγαλαν εκατοντάδες ποδήλατα στο δρόμο και τώρα ήδη η πόλη συζητά για το πρώτο σχέδιο για ποδηλατόδρομους και τη χρηματοδότηση του για υλοποίηση... Στέλναμε αφίσες και υλικό με ποδήλατα και μηχανάκια σε όλη την Αθήνα, και με το ΚΤΕΛ στις διάφορες πόλεις, μαζί με... ταπεράκια από φαγητά και δώρα για γονείς και άλλους!

Και γίναμε καμιά 100-150 άτομα πυρήνες σε όλη την Ελλάδα....

(Τα σημαιάκια πρέπει να στεγνώσουν...)

Πυρήνες, που κυρίως με το διαδίκτυο, blogs, αφίσες σε μαγαζιά και δρόμους, από στόμα σε στόμα προωθούσαν το σκοπό μας... Πυρήνες, που στις 6/4/2008, κατάφεραν και κινητοποίησαν πάνω από 23 πόλεις!! Μόνο στην Αθήνα, ένα πολύχρωμο ποτάμι από 3500 ποδήλατα ξεχύθηκε στους δρόμους και ακόμα και εμείς πάθαμε ΣΟΚ από τον κόσμο!

Και γίναμε 6000 και βάλε...

Και ξαφνικά μας ανακάλυψαν εφημερίδες, κανάλια και δημοσιογράφοι, δήμαρχοι και μαϊντανοί... Ο κύριος Κακλαμάνης (που είναι και εδώ ανύπαρκτος), έκανε μέχρι και δήλωση συμπαράστασης (!), το ίδιο και ο τότε Υπουργός ο κ. Χατζηδάκης... Και βγήκαμε και τους είπαμε και πάλι λόγια, λόγια, λόγια αλλά θέλουμε έργα, έργα και έργα... Ένα χρόνο μετά την ΠΠ 2008 (πιπι όπως την λέμε χαϊδευτικά) και το ποδηλατικό κίνημα στην Ελλάδα, όλο και μεγαλώνει...

(Οι podilates-thess σε πυρετό συζήτησης και προετοιμασίας!)

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήμουν στη Θεσσαλονίκη, και πήγα να γνωρίσω στη συνέλευση τους, τα παιδιά από τους www.podilates-thess.gr. Μιλήσαμε, ίσως και να τους τα έπρηξα με συμβουλές, σαν κανένας χαζομπαμπάς... Κάποια στιγμή τους άφησα να συνεχίζουν, να μιλούν, να σχεδιάζουν, να σκέφτονται... Αποτραβήχτηκα λίγο, πήγα πιο μακρυά, να βγάλω κάποιες φωτογραφίες και τότε μου ήρθε...

(Οι Θεσσαλονικείς ποδηλατες, κατασκευάζουν τα σημαιάκια τους)

Ένα μικρό βούρκωμα, ένα σφίξιμο στο λαιμό. Για κάτι που ξεκίνησε από απλούς ποδηλάτες της πόλης, σα μια χαζή ιδέα, αλλά και γενικότερα για το ευρύτερο ποδηλατικό κίνημα, μακριά από κόμματα και σκοπιμότητες, που πριν κάποια χρόνια είχε δεν είχε 30 - 40 ψυχές στην Αθήνα και τώρα μεγαλώνει και μεγαλώνει... Σαν ένα παιδί που τώρα πια περπατά, μιλά και φωνάζει. Όλο το πακέτο!

Δεν γνωρίζω αν μπορώ να σας το μεταδώσω, αλλά ένιωσα τόσο καλά! Χαλάλι όλες οι ώρες που σπαταλήσαμε, οι μικρές και μεγάλες μας πορείες, το τρέξιμο, άλλος πιο πολύ, άλλος πιο λίγο, οι προσπάθειες, οι χιλιάδες λέξεις σε επιστολές και προτάσεις σε καρεκλοκένταυρος και άλλους, οι συναντήσεις... Αυτό που είχα εκεί μπροστά μου, που πάρτε το και πολλαπλασιάστε το επί 30 πόλεις και άλλες τόσες συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα και ο σπόρος έχει πέσει για τα καλά... Τους έβλεπα και τους χαιρόμουν, σαν τη θείτσα... Είχαν τον ενθουσιασμό, την κάψα της πρώτης τους μεγάλης προσπάθειας!

(Τα ποδήλατα αναπάυονται στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης)

Δεν με νοιάζει αν ακόμα πολλοί ιθύνοντες μας "γράφουν", ή πολλοί πολίτες μας κοιτάζουν ακόμα περίεργα... Ξέρω πως θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα μας καταλάβουν... Με νοιάζει όμως, ότι μέσα από αυτό το απλό κίνημα, συναντήθηκαν, (συν)προγραμμάτισαν, συνέπραξαν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι μαζί... Πως οι άνθρωποι μιλάνε μεταξύ τους και αποφασίζουν. Πως γεννήθηκε κάτι ωραίο σε τοπικό επίπεδο και όμορφο. Και στο τέλος, απ' όλα αυτά, κερδισμένες είναι οι ψυχές μας και η ευχαρίστηση ότι κάτι έκανες και εσύ για αυτο το σχήμα που λέγεται κοινωνία και τα παιδιά σου, τους φίλους σου, την ηλικιωμένη κυρία που προσπαθεί να περάσει ένα λαβωμένο πεζοδρόμιο...

Και θα γίνουμε πάνω από 10000!!!

Αυτήν την Κυριακή 10 Μαΐου
σε 33 Πόλεις της Ελλάδας (and rising!!)
το πετάλι έχει την τιμητική του.
Στις 12 το μεσημέρι!
Περισσότερα εδώ:

www.podilates.gr

PS: Και στο Facebook
http://www.facebook.com/event.php?eid=85755597834#/event.php?eid=85755597834

ΠΑΡΤΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ ΣΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΑΤΕ: Σφυρίχτρες, κλαπατσίμπαλα, τρομόνια και κλαρίνα, κουζινικά! Τα πάντα!!!

Τα κότσια της Susan Boyle και το όνειρο...

Μπορεί να μην την έχετε ακούσει ποτέ...

Γεγονός είναι ότι η Susan Boyle, από ένα χωριό στο West Lothian της Σκωτίας, έκανε μέσα σε 5 λεπτά κάτι που δεν έχει προηγούμενο στο κόσμο που ζούμε και με τόσο ευρύτητα, σε παγκόσμιο επίπεδο... Εμφανίστηκε σε ένα από τα γνωστά reality, συγκεκριμένα στο "Britain you got Talent", στη Γλασκώβη και κανείς δεν καταλάβαινε τι τον/την περίμενε. Από την αδιαφορία και το πείραγμα, τύπου "που πας ξυπόλητη έτσι όπως είσαι στα αγκάθια καημένη", τα σφυρίγματα αποδοκιμασίας και καλαμπουριού, που η Susan είχε από παιδί ακόμα, λόγω εμφάνισης, μάθει να ακούει, στον απόλυτο θρίαμβο με την πραγματικά εξαιρετική φωνή της. Ναι, τέτοια φωνή ίσως έχουν και άλλοι, αλλά η Susan είχε τα κότσια και την υπομονή για 47 χρόνια τώρα να το κυνηγήσει και να το τολμήσει. Η Susan, συνοψίζει την εκδίκηση κατά των στερεότυπων και της φράσης, μην κρίνεις τίποτα από το περιτύλιγμα. Για αυτό και έκανε ξαφνικά, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στον κόσμο, να δακρύσουν με αυτό που είδαν.

Μεταξύ τους και εμένα και δεν το κρύβω.

Η Susan, ήταν μια γυναίκα, όπως μπορείτε να διαβάσετε και σε αυτό εδώ το πολύ καλό άρθρο της Independent (δώστε χρόνο), που είχε τόσα σκαμπανεβάσματα στη ζωή της, αλλά το όνειρο της να τραγουδάει και να σκέφτεται ότι μπορεί να τα καταφέρει, κρατήθηκε ζωντανό. Δεν κατάφερε, όπως φαίνεται να συνάψει μια ερωτική σχέση, αφού τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά ήταν για όλους τους άλλους, ανασταλτικός παράγοντας. Και όμως... H Susan είχε μέσα της και συγκεκριμένα στις φωνητικές της χορδές, καλά κρυμμένο, ένα θησαυρό. Για πολλά χρόνια έκανε μαθήματα τραγουδιού, το δοκίμασε, έκανε προσπάθειες που οδηγούσαν σε αποτυχίες και σε χλευασμούς, λόγω κυρίως της ασχήμιας της και όμως...

Μετά το θάνατο της μητέρας της στα 91, πέρασε εποχή κατάθλιψης και όμως τα κατάφερε και την έσπασε, όχι με αντικαταθλιπτικά, αλλά με την απόφαση να συμμετάσχει στην ακρόαση για τη συγκεκριμένη εκπομπή, γιατί πίστεψε ότι η μητέρα της θα το ήθελε...

Φόρεσε το απλό της μπεζ φόρεμα, έφτιαξε τα περίεργα μαλλιά της, γέμισε αυτοπεποίθηση, αποχαιρέτησε τη γάτα της τη Pebble, έκλεισε την πόρτα του αδιάφορου council flat της και κίνησε για το κατάμεστο θέατρο... Και εκεί θριάμβευσε!

Είναι χαρακτηριστικό και θα το δείτε στα παρακάτω βίντεο, πως αλλάζουν τα ειρωνικά, ξινά πρόσωπα των κλασικών πια κριτών αυτών των εκπομπών... Πως κατακτά τον κόσμο που στην αρχή της σφυρίζει σαν πρόβατο. Πως αλλοιώνονται με την έκπληξη και την άμεση οπισθοχώρηση του θράσους τους, μπροστά στην αγγελική δυνατή φωνή της άσχημης αλλά τόσο, μα τόσο ταλαντούχας κυρίας Boyle από τη Σκωτία... Πως το πείσμα, πως το παραμύθι νικά τα πάντα, γίνεται πραγματικότητα. Και μετά θα δακρύσετε και εσείς!!

Για όσους κυνηγούν ακόμα τα όνειρά τους, αυτά τα μικρά παραδείγματα άλλων ανθρώπων, δίνουν την ελπίδα...
Σας παρακαλώ πολύ να πάρετε το χρόνο σας και να δείτε τα παρακάτω βίντεο.
Το πρώτο για όσους έχουν λιγότερο χρόνο και το δεύτερο αξίζει, για 7 λεπτά περίπου, τον κόπο για να συνειδητοποιήσετε την ιστορία.

Οι στίχοι του τραγουδιού
"I dreamed a dream"
από το
Musical "Les Miserables"
ας μιλήσουνε σε όλους...

Αφιερωμένο στις Susan Boyle, που κρύβουμε όλοι μέσα μας...

There was a time when men were kind,
And their voices were soft,
And their words inviting.
There was a time when love was blind,
And the world was a song,
And the song was exciting.
There was a time when it all went wrong...

I dreamed a dream in time gone by,
When hope was high and life, worth living.
I dreamed that love would never die,
I dreamed that God would be forgiving.
Then I was young and unafraid,
And dreams were made and used and wasted.
There was no ransom to be paid,
No song unsung, no wine, untasted.

But the tigers come at night,
With their voices soft as thunder,
As they tear your hope apart,
And they turn your dream to shame.

He slept a summer by my side,
He filled my days with endless wonder...
He took my childhood in his stride,
But he was gone when autumn came!

And still I dream he'll come to me,
That we will live the years together,
But there are dreams that cannot be,
And there are storms we cannot weather!

I had a dream my life would be
So different from this hell I'm living,
So different now from what it seemed...
Now life has killed the dream I dreamed...

Susan Boyle

Πρώτη βροχή του Μάη στη Θεσσαλονίκη

(Image from http://soilerosion.net/image/raindrop.jpg)

Μια ελαφριά βροχή ξύπνησε σήμερα τη Θεσσαλονίκη...

Με τη γνωστή της υγρασία, με καλωσόρισε με μια πρωινή ματιά από το μπαλκόνι του 8ου, προς τα Κάστρα, την Άνω Πόλη και το Κέδρινο Λόφο... Στα αριστερά από το, είναι αλήθεια, αρκετά προνομιούχο αυτό μπαλκόνι, η θάλασσα λίγο σκοτεινή αλλά ήρεμη... Ψιλόβροχο στα μαλλιά και στο πρόσωπο και ψύχρα...

Μπήκα μέσα, ελληνικός καφές σκέτος, η ώρα 8 και κάτι το πρωί και το τηλέφωνο στο σπίτι χτυπάει...

Το σηκώνει η μητέρα... Πάντα με φόβιζαν αυτά τα πρωινά τηλεφωνήματα. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνονται πάντα ότι έχουν αυτόν το διαφορετικό χτύπο της ανησυχίας, του επείγοντος, της είδησης που δεν μπορεί να περιμένει γιατί πρέπει να ακουστεί άμεσα... Δεν κάνω λάθος...
Ο κύριος γείτονας στο 3ο, ετών 86, ξεκίνησε και αυτός για το ταξίδι το άγνωστο, το μεγάλο...
Έτσι είναι η ζωή σκέφτομαι και λίγο σκοτεινιάζω μαζί με τη μητέρα... Εικόνες από 20 και χρόνια πίσω, συναντήσεις στο ασανσέρ και καλημέρα, καλησπέρα, χρόνια πολλά... Το τηλεφώνημα αυτό επαναλαμβάνεται ακόμα πιο συχνά τα τελευταία χρόνια... Το νούμερο σχηματίζεται από αρκετούς ορόφους... 3, 4, 6... Έτσι είναι...

Στις πολυκατοικίες του κέντρου της πόλης μου, και στη δική μου, τα διαμερίσματα αποχαιρετούν σιγά, σιγά τους παλιούς ενοίκους, γίνονται πια τα διαμερίσματα, ανθρώπων γυναικών και ανδρών που μένουν πια μόνοι σε δύσκολες ηλικίες... Και έτσι φεύγει και η παλιά Θεσσαλονίκη, οι "μπαγιάτηδες" που λέμε και εδώ στη ντοπιολαλιά μας. Τα παιδιά, τα περισσότερα φεύγουν για τα προάστια, θέλουν μεγάλα σπίτια, με ανέσεις και αυλές και χώρο για τα παιδιά... Άλλα, καλή ώρα και όχι λίγα, έχουν φύγει αλλού στην Ελλάδα και ακόμα πιο πέρα. Τα διαμερίσματα, τα παλιά, με τους αστικούς τους μεγάλους χώρους, τις τραπεζαρίες και τις κουζίνες με τις συρόμενες πόρτες και τα παραθυράκια στο φωταγωγό, το ξύλινο δάπεδο ψαροκόκκαλο, τα μωσαϊκά και τα παλιά λευκά μάρμαρα, που δεν υπάρχουν τέτοια πια, πωλούνται ή ενοικιάζονται για γραφεία και γιατρεία, ινστιτούτα και δικηγορικά γραφεία, που αναζητούν καλή δ/νση προβολής στην "πυρίκαυστη" ζώνη της πόλης... Και το κέντρο προσπαθεί όμως, κρατάει ακόμα, με νύχια και με δόντια κάποιους φανατικούς, τουλάχιστον πριν την Αγια Σοφίας, εκεί στην Π. Π. Γερμανού, στη Βογατσικού, στη Μητροπόλεως, στα στενάκια της Προξένου Κορομηλά, στα χαμηλά...

Χμμμμ... Κύκλους κάνει η ζωή μας και μάλλον αρκετά με αυτές τις σκεψεις πρωτομαγιάτικα, στην καρδιά της άνοιξης...

Μια βόλτα σε αγαπημένα πρόσωπα στη Θέρμη, που μου προκαλεί σοκ, το πόσο έχει κτιστεί... Μετά στην Περαία, στο χαμό αλλά και στα απίστευτα μεζεκλίκια του Μανώλη, που έχει χάσει, μέρα που είναι, πλήρως τον έλεγχο του μαγαζιού, αφού γίνεται χαμός...
Define financial crisis in Greek please...!
Γέλια με την παρέα, τουλάχιστον ένα με δύο χρόνια είχα να τους δω όλους!
Ωραία όταν έχεις την ευτυχία να το κάνεις αυτό. Να ξανασυναντιέσαι.

Στην επιστροφή, το ΙΧ, δεν μπορεί να παρκάρει κοντά στο σπίτι, αφού η ελεγχόμενη στάθμευση καλά κρατά εδώ και οι κλήσεις πέφτουν βροχή... Ειδικά αύριο Σάββατο. Χαρτάκι κατοίκου, και ορθώς αφού δεν μένω πια εδώ στην πατρική δ/νση, δεν υπάρχει, άρα ψάχνεις στα ακριτικά του κέντρου... Για μια ακόμα φορά όμως, το σπαστό δείχνει τα πλεονεκτήματά του... Με μια κίνηση έξω από το χώρο των αποσκευών, κλείδωμα και αποχαιρετισμός στο 13 χρονών Σεατάκι για 2 μέρες, και πετάλι για το σπίτι... Κάποιοι μάλλον Σλάβοι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου, με κοιτάζουν περίεργα και με χαρά όμως... Νιώθω πολύ έτσι New Yorker και συνεχίζω!

Ο επίλογος αυτής της υγρής Πρωτομαγιάς, θα γραφτεί σε μια ωραία νυχτερινή ποδηλατο-βόλτα στη μουσκεμένη παραλία, με προορισμό και άλλους αγαπημένους ανθρώπους και την Καλαμαρια... Τελικά είναι ωραία να γυρίζεις καμιά φορά εκεί που ξεκίνησαν όλα... Σου δίνει άλλη αίσθηση... Βλέπεις αλλιώς κάποια πράγματα... Επαναθεωρείς και την πορεία σου, την τσεκάρεις.
To be continued...