Τρίτη 26 Μαΐου 2009

26 Μαΐου 2007... Θύμησες ενός ποταμού.


26 Μαΐου 2007

Κάθε χρόνο αυτή η ημερομηνία, αυτή η σκέψη, αυτές οι εικόνες…
Κάθε χρόνο πώς να θυμηθείς, πώς να ξεχάσεις;

Για κάποιους ανθρώπους ο χρόνος, μπορεί ξαφνικά να σταματήσει να υπάρχει σε μια ημερομηνία που συθέμελα συνταράσσει τις ζωές τους. Για άλλους, δεν σταματά, αλλά γίνεται το σημείο που όλα υπολογίζονται πριν από αυτό και μετά. Ζωές στρίβουν ξαφνικά στο δρόμο τους, αλλάζουν πορεία από τη μια στιγμή στην άλλη, άλλες σταματούν να προχωρούν. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, ανατρέπονται τόσο εύκολα, που συχνά πυκνά ξεχνάμε το πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς οι δήθεν σύγχρονοι και ατρόμητοι…

Τα γεγονότα αυτά, μπορεί να είναι ένας σεισμός ισχυρός, μια πυρκαγιά, ένα ατύχημα, μια σοβαρή ασθένεια, ένας ξαφνικός θάνατος… Η «ουλή» σε αυτούς που μένουν πίσω, που η ζωή τους πρέπει να περπατήσει, είναι πάντα βαθιά και ανάλογη με το περιστατικό που βίωσαν…

Για 18 ανθρώπους, ο χρόνος «στάθηκε» στις 26 Μαΐου του 2007… Εκεί σε μια κοιλάδα, ιστορική της Αρκαδίας, στο φαράγγι του Λούσιου ποταμού, τα νήματα της ζωής μας, συναντήθηκαν απότομα με την Άτροπο και τη Λάχεση (2 από τις μοίρες), στις 17:45, εκείνο το Σάββατο το απόγευμα…

Για 8 νέα παιδιά, ο χρόνος τσακίστηκε και δεν ξαναγύρισε ποτέ στα ρολόγια της καρδιάς τους… 8 φίλοι, φίλες, συνάνθρωποι, ερωτευμένοι, ζευγάρια, μοναδικοί όπως ο καθένας μας, 8 όνειρα, ελπίδες, 8 γιοι και κόρες, 8 ψυχούλες, ερωτευμένοι με τη φύση και τη ζωή, έφυγαν για το πιο μεγάλο ταξίδι, χωρίς καμιά προειδοποίηση…Για 8 οικογένειες, φίλους, αγαπημένους, ο χρόνος, άθελά τους, τους έδειξε για τα καλά την ημερομηνία που αποφάσισε να ορίσει σηματοδότη, για το υπόλοιπο της πορείας τους. Τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο, τίποτα σαν λίγες μέρες, ώρες, δευτερόλεπτα πριν…

Για τους υπόλοιπους 10, ο χρόνος αυτός ήρθε σαν αστραπή, τους χαστούκισε, τους χτύπησε, τους πέρασε ξυστά, τους έγδαρε, αλλά αποφάσισε να μη σταματήσει… Να τους δώσει μια άλλη ευκαιρία, ένα ανέλπιστο δώρο στην κατάρα της στιγμής, στο απροσδόκητο του γεγονότος, στη μανία της φύσης που δεν συγχωρεί πολλές φορές… Που γίνεται αδυσώπητη και δείχνει τα δόντια της, εκεί που δείχνει τα κάλλη της σε μια στιγμή μέσα… Που απαιτεί σεβασμό, εκεί που το ξεχνάμε…



Γράφοντας αυτές τις λέξεις σήμερα, σκεφτόμουνα, μήπως αυτό που κάνω είναι ένα γδύσιμο ψυχής και βιωμάτων, σε ανθρώπους εκεί έξω που δεν με ξέρουν, δεν τους ξέρω, αλλά ίσως και να με καταλαβαίνουν για να με διαβάζουν. Σκεφτόμουνα αν πρέπει, αν είναι ντροπή, να ανοίξω τις πληγές μου και να τις περιφέρω σε κοινή διαδικτυακή θέα, στον κάθε τυχόντα, που άραγε θα με σεβαστεί;

Και όμως...

Αυτά που έζησα εκεί κάτω για αρκετές ώρες, αυτά που έκανα γιατί έπρεπε να ζήσω, αυτά που πάντα θα τα κουβαλάω μέσα μου, αυτά που μόνο εγώ ξέρω τον κρυφό τους, βουβό πόνο, αυτά που δεν χρειάζεται κανένας άνθρωπος να ζήσει, αυτά τα δάκρυα που έπρεπε να κυλήσουν, αυτές τις φωνές που έπρεπε να βγάλω αλλά και να ακούσω, αυτές τις εικόνες που τα μάτια είδαν και δεν θέλουν ποτέ να ξαναδούν, αυτό το νερό που ξαφνικά σε πνίγει, σε σκοτώνει, αυτά τα ψυχικά μου σαρκία, θέλω και τα κάνω δύναμη.

Δύναμη για να πορευτώ στη ζωή μου με τα όνειρά μου και τα πραγματικά μου θέλω… Δύναμη για τη στάση ζωής μου. Δύναμη και θέληση, για όλα αυτά που σας γράφω εδώ... κάθε φορά. Δύναμη για να αγωνιστώ για αυτά που πιστεύω είναι δίκαια και σωστά. Δύναμη για την αλήθεια που πρέπει να λάμπει. Δύναμη για να εξομολογηθώ. Η θλίψη, το σοκ έγινε πολύ γρήγορα ελπίδα, θετική ενέργεια, πίστη στο καλύτερο, στο αύριο. Δύναμη για να σας καλέσω και εσάς σήμερα, να γυρίσετε μέσα στον ευατό σας και να σκεφτείτε λίγο που πάτε. Τι κάνετε; Πως είστε; Σας αδειάζω τη ψυχή μου, για να στρέψετε τη λάμπα στη δική σας και να δείτε που είστε και σε τι πατάτε. Τολμήστε τη θετική αυτοκριτική σας.



Σκεφτείτε σας παρακαλώ πόσο τυχεροί και άξιοι είστε, πόσο μοναδικοί. Σκεφτείτε και αντλήστε δύναμη από αυτά που έχετε και σε μια στιγμή μπορεί να χάσετε. Σκεφτείτε, χαζέψτε, αγκαλιάστε τους ανθρώπους, τους δικούς σας, τα παιδιά σας και τους φίλους σας. Πείτε ευχαριστώ που σε έχω δίπλα μου, ευχαριστώ που είμαι εδώ και πορεύομαι. Ζήστε την κάθε στιγμή, το κάθε δευτερόλεπτο. Νιώστε με όλες σας τις αισθήσεις το καθημερινό, τις επιλογές σας, προσπαθήστε να γίνεται καλύτερος άνθρωπος, πρώτα για εσάς και μετά για να προσφέρεται στους γύρω σας.

Μην αναβάλετε τίποτα. Εδώ και τώρα.

Λεφτά, αυτοκίνητα, σπίτια είναι ανούσια, το ξέρετε… Η συνείδησή σας είναι εντάξει, όταν κοιμάστε; Χαμογελάτε, λυπάστε, κλαίτε, ΖΕΙΤΕ; Αυτά μετράνε και αυτά να σας οδηγούν…
Αντλώ δύναμη για να ρωτήσω, να κατακρίνω:

ΓΙΑΤΙ, 2 χρόνια μετά,
παρά τις τότε υποσχέσεις που ξεχάστηκαν,
κανένα νομοθετικό πλαίσιο δεν έχει μπει ακόμα σε όλα αυτά τα «εξτρήμ» πακέτα;

ΓΙΑΤΙ, αυτά τα πακέτα,

ακόμα διαφημίζονται,
προμοτάρονται ακόμα και από μεγάλες εταιρίες σαν δώρα,
ως βόλτες, περίπατοι, για αρχάριους κτλ…
Εγώ κάτι ήξερα, κάτι καταλάβαινα, το είχα ξανακάνει, άλλα παιδιά δεν ήξεραν όμως τίποτα… Έτσι πήγαν.

ΓΙΑΤΙ όλα στην Ελλάδα,
ακόμα βασίζονται στο «έλα μωρέ δε θα συμβεί τίποτα σε εμάς»;

ΓΙΑΤΙ, 2 χρόνια μετά, ακόμα αυτή η δικαιοσύνη, το σκέφτεται,
δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, πάντα σύμφωνη με τη γνωστή της βραδυπορία.


Εμείς τις ζωές μας τις αναστήσαμε, ξανα-ξεκινήσαμε την πορεία, την προσπάθεια. Ο χρόνος περπατά, περπατά, περπατά. Χαθήκαμε, αλλά και συναντιόμαστε τέτοιες μέρες της μνήμης, στα μέρη που πρέπει να σέβεσαι και να τιμάς αυτούς που έφυγαν, αλλά και όχι μόνο… ακόμα και μια γιορτή, γιατί έτσι πρέπει, θα στήσουμε, όπως θα το θέλανε… Με τα τραγούδια που δεν ακουστήκανε ποτέ. Δίπλα στις φωτιές και τις σκηνές μια κατασκήνωσης, στο ποτάμι που δεν έγινε ποτέ… Μόνο συντρίμμια, θραύσματα.

Για αυτούς όμως που έμειναν πίσω να θυμούνται αυτούς που είχαν δίπλα τους και έχασαν, ο χρόνος ναι περπατά, αλλά σε κάθε βήμα πέφτει πίσω και ένα κομμάτι τους… Ο πόνος υπάρχει σκαλωμένος εκεί, σαν μικρές σουβλιές στο σώμα και ψάχνει το γιατροσόφι, που όμως δεν θα έρθει ποτέ, περιμένει μάταια, γιατί τώρα ότι έγινε, έγινε και η ζωή πάντα συνεχίζει… Πρέπει να συνεχίζει. Αλλά αυτοί το ξέρουν πως…


Σήμερα και πάλι ταξιδεύω στα γέλια σας, στα πρόσωπα σας, στις ματιές σας…

Μαρία, Χρύσα, Νίκο, Κώστα, Βιβή, Γεωργία, Αννούλα, Δημήτρη

Να είστε καλά εκεί που είστε, ψυχές πεταλούδες…
Και να ξαποσταίνετε που και που στα λουλούδια του παραδείσου, να χαίρεστε, να μυρίζετε και να τρυγάτε, την απέραντη φύση που τόσο αγαπούσατε και σας πήρε για πάντα κοντά της…

Δεν έχω τι άλλο να πω… τα μάτια υγράνθηκαν, οι θύμησες ήρθαν και πάλι επίσκεψη και εγώ πρέπει να κλείσω την πόρτα, να τις αφήσω έξω…
Δικαίωμα είναι η ζωή και δώρο…
Μη σπαταλιέστε... Τώρα πια ξέρετε…
Τώρα πια άδειασα…

16 σχόλια:

Roadartist είπε...

......επειδή έχω χάσει κ εγώ πολύ δικούς μου ανθρώπους..και επειδή τρέμω μη ξανασυμβεί.. απλά δεν έχω λόγια..ένα δάκρυ μόνο αφήνω ..πραγματικό..αληθινό..

Ανώνυμος είπε...

poly wraio keimeno.....

bravo mikre mou hrwa pou eixes th dynamh na to grapseis!!!

filakia kai mia zesth agkalia

estw kai gia mia stigmh prepei na skeftomaste ta panta pou mas symvainoun kai emeis allou trexoume na prolavoume... ti akrivws?????


g.

from WC ccccccccccccccccccccccccccc

k είπε...

Σβήνω, γράφω... Στο 'χω πει και στο ξαναλέω: αυτή η δύναμή σου και η στροφή στη ζωή σου ήταν το πολυτιμότερο από όλη αυτήν την ιστορία! Και τα παιδιά ας αναπαύονται εκεί που βρίσκονται... Κι εμείς να ξυπνάμε και να ζούμε!
Αγκαλιά μεγάλη (όση και η καρδιά του σπαστού μου) και ένα φιλί γεμάτο αγάπη.

Χριστίνα είπε...

...λυπάμαι πολύ για τα παιδιά που χάθηκαν, χαίρομαι όμως περισσότερο που είσαι μαζί μας κι ας μας "λαχτάρησες" τέτοια μέρα πριν δυό χρόνια...

maximus είπε...

Στέκομαι τόση ώρα στο κενό κουτάκι. "Αφήστε το σχόλιό σας" λέει, τι να σου γράψω δεν ξέρω μου φαίνονται φτηνές οι λέξεις. Με συγκίνησες. Μέσα από την θλίψη σου μας δίνεις ελπίδα για ζωή. Εύχομαι να ξημερώνουν χαρούμενες μέρες για σένα.

Έγραψα και στον ενικό, από τις λίγες φορές.

Ανώνυμος είπε...

@Roadartist
Δυστυχώς μπορεί και να ξανασυμβεί γιατί έτσι λένε οι κανόνες. Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον, το συνάνθρωπό μας, την αγάπη μας και έτσι κάπως περνάει σιγά σιγά όλο αυτό... Σε ευχαριστώ!
@G
Ξέρεις πως με στηρίζεις ε; Ευχαριστώ πάντα για τα σχόλια....
@Kayadesigner
Θυμάμαι καλά αυτά που λες... Μάλλον έχεις δίκιο. Αγκαλιά πίσω, πολύ, μα πολύ μεγάλη!
@MAXIMUS
Να μου γράφεις πάντα στον ενικό, και χαίρομαι αν νιώθεις έτσι. Για αυτό τα έγραψα... Αυτό ήθελα... Σε φιλώ...

Ανώνυμος είπε...

@Χριστίνα
Χμμμ... αθελά μου καλή μου, άθελά μου... σας λαχτάρησα...

Unknown είπε...

Πραγματικά τρομερό... δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να γράψω.
Υπάρχει ένα μεγάλο "γιατί". Δυστυχώς θα μείνει αναπάντητο, και δυστυχώς θα πάρξουν κι άλλα διότι ζούμε στην Ελλάδα.

mermyblue είπε...

είναι συγκλονιστικό...

το σκεφτόμουν πρόσφατα...

από καθαρή τύχη δεν ημουν κ εγώ ανάμεσά σας.
την προηγούμενη χρονιά, το 2006 είχα κάνει την μικρή και τη μεγάλη κατάβαση στο Λούσιο με την ίδια ομάδα.
τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά, σε ένα "σκαλοπάτι" η βάρκα ήταν ελαφριά (λάθος των υπεύθυνων), αναπήδησε και φύγαμε όλοι μπροστά με αποτέλεσμα να πάθω μηνίσκο στο αριστερό γόνατο.
έμεινα εκτός δραστηριοτήτων για δύο περίπου μήνες...

αυτό με έκανε να αποφασίσω ότι θα απέχω από τα "extreme sports".
αν δεν ήταν αυτό, πολύ πιθανόν θα ερχόμουν.το σκεφτόμασταν σοβαρά με φίλους...

όσο για όλα αυτά που γράφεις, γι αυτά που έζησες, δεν μπορώ να μιλήσω καν...αλλά ότι το μοιράστηκες μαζί μας με τη μορφή που το μοιράστηκες, ως παραίνεση για να ΖΟΥΜΕ την κάθε στιγμή νοιώθω είναι ο καλύτερος τρόπος να το διαχειριστείς.

να είσαι πάντα καλά
κ τόσο θετικός όσο προσπαθείς και είσαι

Argonaut είπε...

Nα σου πω ΓΙΑΤΙ;

ΓΙΑΤΙ ΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!! Και για τους περισσότερους είσαι ΓΡΑΦΙΚΟΣ μέχρι ΑΠΛΑ να συμβεί σε αυτούς

ΤΟΤΕ θα σκεφτούν όλα αυτά που λες παραπάνω, ΑΝ προλάβουν.

Αυτός ειναι ο Έλληνας!

Ανώνυμος είπε...

Giati Spastos Petalakhs;;
Esu eisai gia or0opetalies. Eisai hrwas, eisai dunamh, empneush gia tous tuxerous pou einai filoi sou. Eimai bebaih oti opws ekeinh th nuxta trabhxes apo to 0anato mia zwh, etsi kai twra elkeis tous
an0rwpous sto fws me ta logia sou kai th stash sou.
Poso 0a h0ela na eixe thn eukairia na se gnwrisei kalutera kapoio apo ta paidia pou xa0hkan...

Theodota Nantsou είπε...

Πέρασαν δυο χρόνια; θυμάμαι πως καθόμουν κρεμασμένη από την τηλεόραση, μέχρι να βρεθεί τελικά μια φίλη που χάσαμε. Και κάθε μέρα σκεφτόμουν όλους εκείνους που είτε έμειναν ώρες με αγωνία κρεμασμένοι από κλαδιά, πέτρες, μαλλιά και ότι έβρισκαν, είτε τελικά δεν τα κατάφεραν και χάθηκαν, πάλι με μεγάλη αγωνία. Και οι γονείς τους, οι φίλοι, όλοι αυτοί που έμειναν πίσω και ρωτάνε ακόμα "αν με είχε ακούσει και δεν είχε πάει;". "Αν δεν είχαμε τσακωθεί και είχε μείνει εδώ;". Και κανένας δεν απαντάει, όταν στη μέση μπαίνει θάνατος...

Χαίρομαι πολύ που τα κατάφερες, έζησες και θυμάσαι όσους χάθηκαν!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας, μπορεί να μην σας ξέρω όλους, αλλά νιώθω ότι είστε μια καλή, πολύ καλή, εξαιρετική παρέα ε;

Ανώνυμος είπε...

tous 9ereis olous mas giati eimaste edw gia sena se auta pou grafeis kai ais8anesai. na 8ymase oti den eisai monos yparxoun aploi an8ropoi dipla sou pou se akoune se ais8anontai sou miloune, na prosexeis kai na 8ymase oti eisai poly shmantikos kai kinhse san thn alogomhga gyrw gyrw mas kai mas 9ypnas me ta graptaaaaaaa sou kai oxi mono!!!!

se filw
g.

y.g

h epilogh ton 2 kommatiwn einai poly symvolikh kai shmantikh

ippoliti_ippoliti είπε...

να'σαι καλά.Δεν μπορώ να γράψω τίποτα για το γεγονός, ...γνωρίζω όμως ότι πόσο δίκηο έχεις, όταν μας παραινείς να δίνουμε την αγάπη, να λέμε ευχαριστώ...γιατί η αρρώστια ή ο θάνατος μπορεί και να παραμονεύει.
Να'σαι καλά
Είθε οι αγαπημένοι αυτών των ανθρώπων να έχουν κουράγιο και παρηγόρια
Καλό Σαββατοκύριακο

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Τώρα τι να σου πω...
Κάθε φορά που περπατάω τον Λούσιο μου έρχονται στο μυαλό οι εγκλωβισμένοι εκείνοι άνθρωποι- εσύ δηλαδή - που η αγωνία τους ανεξίτηλα σημάδεψε τον τόπο
Δυστυχώς και πέρσι, με τον ίδιο περίπου τρόπο, χάθηκαν άλλοι δυο.
Γνωρίζω το συγκεκριμένο ποτάμι από μικρό παιδί και πάντα με μαγεύει, Άγριο δυνατό φωνακλάδικο, άξιο σεβασμού.
Σεβασμού, που κανένας από αυτούς με τις "extreme" εταιρείες δεν έδειξε και εξακολουθεί να μην δείχνει. Όχι μόνο προς το ποτάμι αλλά κυρίως προς την ανθρώπινη ζωή.

Χαίρομαι που μέσα από αυτά που πέρασες - όπως σε ακούω - κερδισμένος βγήκες. Γιατί παρά τις πολύ αδύναμες στιγμές που έρχονται ξανά και ξανά κατάκτησες κάτι πολύτιμο: συνειδητότητα

Ανταποδίδω την χειραψία και στέλνω όμορφες καλημέρες!