26 Μαΐου 2007... Θύμησες ενός ποταμού.

26 Μαΐου 2007

Κάθε χρόνο αυτή η ημερομηνία, αυτή η σκέψη, αυτές οι εικόνες…

Κάθε χρόνο πώς να θυμηθείς, πώς να ξεχάσεις;

Για κάποιους ανθρώπους ο χρόνος, μπορεί ξαφνικά να σταματήσει να υπάρχει σε μια ημερομηνία που συθέμελα συνταράσσει τις ζωές τους. Για άλλους, δεν σταματά, αλλά γίνεται το σημείο που όλα υπολογίζονται πριν από αυτό και μετά. Ζωές στρίβουν ξαφνικά στο δρόμο τους, αλλάζουν πορεία από τη μια στιγμή στην άλλη, άλλες σταματούν να προχωρούν. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, ανατρέπονται τόσο εύκολα, που συχνά πυκνά ξεχνάμε το πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς οι δήθεν σύγχρονοι και ατρόμητοι…

Τα γεγονότα αυτά, μπορεί να είναι ένας σεισμός ισχυρός, μια πυρκαγιά, ένα ατύχημα, μια σοβαρή ασθένεια, ένας ξαφνικός θάνατος… Η «ουλή» σε αυτούς που μένουν πίσω, που η ζωή τους πρέπει να περπατήσει, είναι πάντα βαθιά και ανάλογη με το περιστατικό που βίωσαν…

Για 18 ανθρώπους, ο χρόνος «στάθηκε» στις 26 Μαΐου του 2007… Εκεί σε μια κοιλάδα, ιστορική της Αρκαδίας, στο φαράγγι του Λούσιου ποταμού, τα νήματα της ζωής μας, συναντήθηκαν απότομα με την Άτροπο και τη Λάχεση (2 από τις μοίρες), στις 17:45, εκείνο το Σάββατο το απόγευμα…

Για 8 νέα παιδιά, ο χρόνος τσακίστηκε και δεν ξαναγύρισε ποτέ στα ρολόγια της καρδιάς τους… 8 φίλοι, φίλες, συνάνθρωποι, ερωτευμένοι, ζευγάρια, μοναδικοί όπως ο καθένας μας, 8 όνειρα, ελπίδες, 8 γιοι και κόρες, 8 ψυχούλες, ερωτευμένοι με τη φύση και τη ζωή, έφυγαν για το πιο μεγάλο ταξίδι, χωρίς καμιά προειδοποίηση…Για 8 οικογένειες, φίλους, αγαπημένους, ο χρόνος, άθελά τους, τους έδειξε για τα καλά την ημερομηνία που αποφάσισε να ορίσει σηματοδότη, για το υπόλοιπο της πορείας τους. Τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο, τίποτα σαν λίγες μέρες, ώρες, δευτερόλεπτα πριν…

Για τους υπόλοιπους 10, ο χρόνος αυτός ήρθε σαν αστραπή, τους χαστούκισε, τους χτύπησε, τους πέρασε ξυστά, τους έγδαρε, αλλά αποφάσισε να μη σταματήσει… Να τους δώσει μια άλλη ευκαιρία, ένα ανέλπιστο δώρο στην κατάρα της στιγμής, στο απροσδόκητο του γεγονότος, στη μανία της φύσης που δεν συγχωρεί πολλές φορές… Που γίνεται αδυσώπητη και δείχνει τα δόντια της, εκεί που δείχνει τα κάλλη της σε μια στιγμή μέσα… Που απαιτεί σεβασμό, εκεί που το ξεχνάμε…

Γράφοντας αυτές τις λέξεις σήμερα, σκεφτόμουνα, μήπως αυτό που κάνω είναι ένα γδύσιμο ψυχής και βιωμάτων, σε ανθρώπους εκεί έξω που δεν με ξέρουν, δεν τους ξέρω, αλλά ίσως και να με καταλαβαίνουν για να με διαβάζουν. Σκεφτόμουνα αν πρέπει, αν είναι ντροπή, να ανοίξω τις πληγές μου και να τις περιφέρω σε κοινή διαδικτυακή θέα, στον κάθε τυχόντα, που άραγε θα με σεβαστεί;

Και όμως...

Αυτά που έζησα εκεί κάτω για αρκετές ώρες, αυτά που έκανα γιατί έπρεπε να ζήσω, αυτά που πάντα θα τα κουβαλάω μέσα μου, αυτά που μόνο εγώ ξέρω τον κρυφό τους, βουβό πόνο, αυτά που δεν χρειάζεται κανένας άνθρωπος να ζήσει, αυτά τα δάκρυα που έπρεπε να κυλήσουν, αυτές τις φωνές που έπρεπε να βγάλω αλλά και να ακούσω, αυτές τις εικόνες που τα μάτια είδαν και δεν θέλουν ποτέ να ξαναδούν, αυτό το νερό που ξαφνικά σε πνίγει, σε σκοτώνει, αυτά τα ψυχικά μου σαρκία, θέλω και τα κάνω δύναμη.

Δύναμη για να πορευτώ στη ζωή μου με τα όνειρά μου και τα πραγματικά μου θέλω… Δύναμη για τη στάση ζωής μου. Δύναμη και θέληση, για όλα αυτά που σας γράφω εδώ... κάθε φορά. Δύναμη για να αγωνιστώ για αυτά που πιστεύω είναι δίκαια και σωστά. Δύναμη για την αλήθεια που πρέπει να λάμπει. Δύναμη για να εξομολογηθώ. Η θλίψη, το σοκ έγινε πολύ γρήγορα ελπίδα, θετική ενέργεια, πίστη στο καλύτερο, στο αύριο. Δύναμη για να σας καλέσω και εσάς σήμερα, να γυρίσετε μέσα στον ευατό σας και να σκεφτείτε λίγο που πάτε. Τι κάνετε; Πως είστε; Σας αδειάζω τη ψυχή μου, για να στρέψετε τη λάμπα στη δική σας και να δείτε που είστε και σε τι πατάτε. Τολμήστε τη θετική αυτοκριτική σας.

Σκεφτείτε σας παρακαλώ πόσο τυχεροί και άξιοι είστε, πόσο μοναδικοί. Σκεφτείτε και αντλήστε δύναμη από αυτά που έχετε και σε μια στιγμή μπορεί να χάσετε. Σκεφτείτε, χαζέψτε, αγκαλιάστε τους ανθρώπους, τους δικούς σας, τα παιδιά σας και τους φίλους σας. Πείτε ευχαριστώ που σε έχω δίπλα μου, ευχαριστώ που είμαι εδώ και πορεύομαι. Ζήστε την κάθε στιγμή, το κάθε δευτερόλεπτο. Νιώστε με όλες σας τις αισθήσεις το καθημερινό, τις επιλογές σας, προσπαθήστε να γίνεται καλύτερος άνθρωπος, πρώτα για εσάς και μετά για να προσφέρεται στους γύρω σας.

Μην αναβάλετε τίποτα. Εδώ και τώρα.

Λεφτά, αυτοκίνητα, σπίτια είναι ανούσια, το ξέρετε… Η συνείδησή σας είναι εντάξει, όταν κοιμάστε; Χαμογελάτε, λυπάστε, κλαίτε, ΖΕΙΤΕ; Αυτά μετράνε και αυτά να σας οδηγούν…

Αντλώ δύναμη για να ρωτήσω, να κατακρίνω:

ΓΙΑΤΙ, 2 χρόνια μετά,
παρά τις τότε υποσχέσεις που ξεχάστηκαν,
κανένα νομοθετικό πλαίσιο δεν έχει μπει ακόμα σε όλα αυτά τα «εξτρήμ» πακέτα;

ΓΙΑΤΙ, αυτά τα πακέτα,

ακόμα διαφημίζονται,

προμοτάρονται ακόμα και από μεγάλες εταιρίες σαν δώρα,

ως βόλτες, περίπατοι, για αρχάριους κτλ…

Εγώ κάτι ήξερα, κάτι καταλάβαινα, το είχα ξανακάνει, άλλα παιδιά δεν ήξεραν όμως τίποτα… Έτσι πήγαν.

ΓΙΑΤΙ όλα στην Ελλάδα,
ακόμα βασίζονται στο «έλα μωρέ δε θα συμβεί τίποτα σε εμάς»;

ΓΙΑΤΙ, 2 χρόνια μετά, ακόμα αυτή η δικαιοσύνη, το σκέφτεται,
δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, πάντα σύμφωνη με τη γνωστή της βραδυπορία.

Εμείς τις ζωές μας τις αναστήσαμε, ξανα-ξεκινήσαμε την πορεία, την προσπάθεια. Ο χρόνος περπατά, περπατά, περπατά. Χαθήκαμε, αλλά και συναντιόμαστε τέτοιες μέρες της μνήμης, στα μέρη που πρέπει να σέβεσαι και να τιμάς αυτούς που έφυγαν, αλλά και όχι μόνο… ακόμα και μια γιορτή, γιατί έτσι πρέπει, θα στήσουμε, όπως θα το θέλανε… Με τα τραγούδια που δεν ακουστήκανε ποτέ. Δίπλα στις φωτιές και τις σκηνές μια κατασκήνωσης, στο ποτάμι που δεν έγινε ποτέ… Μόνο συντρίμμια, θραύσματα.

Για αυτούς όμως που έμειναν πίσω να θυμούνται αυτούς που είχαν δίπλα τους και έχασαν, ο χρόνος ναι περπατά, αλλά σε κάθε βήμα πέφτει πίσω και ένα κομμάτι τους… Ο πόνος υπάρχει σκαλωμένος εκεί, σαν μικρές σουβλιές στο σώμα και ψάχνει το γιατροσόφι, που όμως δεν θα έρθει ποτέ, περιμένει μάταια, γιατί τώρα ότι έγινε, έγινε και η ζωή πάντα συνεχίζει… Πρέπει να συνεχίζει. Αλλά αυτοί το ξέρουν πως…


Σήμερα και πάλι ταξιδεύω στα γέλια σας, στα πρόσωπα σας, στις ματιές σας…

Μαρία, Χρύσα, Νίκο, Κώστα, Βιβή, Γεωργία, Αννούλα, Δημήτρη

Να είστε καλά εκεί που είστε, ψυχές πεταλούδες…
Και να ξαποσταίνετε που και που στα λουλούδια του παραδείσου, να χαίρεστε, να μυρίζετε και να τρυγάτε, την απέραντη φύση που τόσο αγαπούσατε και σας πήρε για πάντα κοντά της…

Δεν έχω τι άλλο να πω… τα μάτια υγράνθηκαν, οι θύμησες ήρθαν και πάλι επίσκεψη και εγώ πρέπει να κλείσω την πόρτα, να τις αφήσω έξω… Δικαίωμα είναι η ζωή και δώρο…
Μη σπαταλιέστε... Τώρα πια ξέρετε…
Τώρα πια άδειασα…